Աստուած մարդիկը չստեղծեց որ տառապին։ Ընդհակառակը, ան առաջին մարդկային զոյգին՝ Ադամին ու Եւային՝ կատարեալ ուղեղ եւ մարմին մը շնորհեց, իրենց որպէս տուն հաճելի պարտէզ մը պատրաստեց, եւ անոնց իմաստալից ու գոհացուցիչ աշխատանք նշանակեց։ (Ծննդոց 1։27, 28, 31. 2։8) Սակայն, անոնց ուրախութեան յարատեւութիւնը կախեալ էր Աստուծոյ իշխանութիւնը ինչպէս նաեւ շիտակն ու սխալը որոշելու իր իրաւասութիւնը ընդունելէն։ Աստուծոյ այս իրաւունքը ներկայացուած էր «բարիի ու չարի գիտութեան ծառ» կոչուած ծառով։ (Ծննդոց 2։17) Ադամն ու Եւան Աստուծոյ հանդէպ իրենց հնազանդութիւնը ցոյց պիտի տային, եթէ ծառէն չուտելու իր պատուէրին հնազանդէին։a