Իր հօրը սիրալիր խրատները յիշելով, Սողոմոն կը պատմէ. «Անիկա ինծի կը սորվեցնէր ու կ’ըսէր. ‘Քու սիրտդ իմ խօսքերս թող բռնէ. իմ պատուիրանքներս պահէ ու ապրէ։ Իմաստութիւն ստացիր, խոհեմութիւն ստացիր. մի՛ մոռնար ու իմ բերնիս խօսքերէն մի խոտորիր։ Զանիկա [իմաստութիւնը] մի՛ թողուր, ու անիկա քեզ պիտի պահէ. զանիկա սիրէ, ու անիկա քեզ պիտի պաշտպանէ։ Ամէն բանին գլուխը իմաստութիւնն է, իմաստութիւն ստացիր, ու ամէն ստացած բաներուդ հետ խոհեմութիւն ստացիր’»։—Առակաց 4։4-7, Արեւմտահայերէն

Խոհեմութիւն ստանալն ալ կարեւոր է։ Առանց անոր, իրողութիւններուն ինչպէս իրարու կապուած ըլլալը ու նկատի առնուած նիւթին ամբողջ պատկերը կրնա՞նք տեսնել։ Եթէ խոհեմութիւն չունենանք, հարցերուն ինչուները եւ ինչպէսները ի՞նչպէս պիտի ըմբռնենք եւ հասկացողութիւն ու ներատեսութիւն ձեռք ձգենք։ Այո, իրողութիւնները քով քովի բերելու եւ շիտակ եզրակացութեան յանգելու համար՝ խոհեմութեան կարիքը ունինք։—Դանիէլ 9։22, 23