Բայց ծնողական հեղինակութիւնը՝ «խրատի գաւազանը»՝ բնաւ չարաչար պէտք չէ գործածուի։b (Առակաց 22։15. 29։15) Աստուածաշունչը ծնողներուն կը զգուշացնէ. «Ձեր որդիները չափազանց մի՛ պատժէք, ապա թէ ոչ զիրենք պիտի յուսահատեցնէք»։ (Կողոսացիս 3։21, Ֆիլլիբս) Անիկա կ’ընդունի նաեւ, որ ընդհանրապէս ֆիզիքական պատիժը՝ սորվեցնելու ամենէն ազդու կերպը չէ։ Առակաց 17։10–ն կ’ըսէ. «Մէկ յանդիմանութիւնը խոհեմ մարդուն աւելի կ’ազդէ, քան թէ հարիւր գաւազանի հարուած՝ յիմարին»։ Ասկէ զատ, Աստուածաշունչը կանխարգելիչ կրթութիւնը կը յանձնարարէ։ Երկրորդ Օրինաց 11։19 ծնողները կը յորդորէ որ ոչ–պաշտօնական առիթներէն օգտուին, իրենց զաւակներուն մէջ բարոյական արժէքներ զետեղելու համար։—Տես նաեւ՝ Բ. Օրինաց 6։6, 7։