Աշխատանքը եւ զբօսանքը հաւասարակշռել

«ԶԲՕՍԱՆՔԸ գեղեցիկ զգեստ մըն է, բայց միշտ զայն հագնիլը յարմար չէ»։ Անյայտ հեղինակ մը այս խօսքերով ճշգրտօրէն կը բացատրէ զբօսանքին արժէքը։ Ան ցոյց կու տայ սակայն, թէ անիկա արդիւնաբեր գործունէութեամբ պէտք է հաւասարակշռուի։

Աստուածաշունչի ներշնչեալ գրողներէն՝ Սողոմոն ալ այս հարցին մասին խօսեցաւ։ Այս իմաստուն թագաւորը երկու ծայրայեղութիւններ բնորոշեց, որոնցմէ պէտք է խուսափինք։ Նախ, ան նշեց. «Անմիտը իր ձեռքերը կը ծալլէ ու իր միսը կ’ուտէ»։ (Ժողովողի 4։5) Այո, ծուլութիւնը անհատը աղքատութեան կ’առաջնորդէ։ Որպէս հետեւանք, ծոյլին առողջութիւնը եւ նոյնիսկ կեանքը կը վտանգուի։ Միւս կողմէ, կան ուրիշներ որոնք ծանր աշխատանքի սիրոյն ամէն բան կը զոհեն։ Սողոմոն անոնց անդադար աշխատանքը կը նկարագրէ որպէս «ունայնութիւն ու հոգիի տանջանք»։—Ժողովողի 4։4

Լաւ պատճառով մը, Սողոմոն հաւասարակշռուած տեսակէտ մը յանձնարարեց. «Աւելի աղէկ է մէկ լեցուն ձեռք հանգստութեամբ, քան թէ երկու լեցուն ձեռք, որ աշխատանքով ու հոգիի տանջանքով է»։ (Ժողովողի 4։6) Անհատ մը ‘իր աշխատանքովը իր հոգին պէտք է զուարճացնէ’, այսինքն՝ պէտք է պարբերաբար ժամանակ յատկացնէ իր շահածը վայելելու համար։ (Ժողովողի 2։24) Իսկ, կեանքի մէջ աշխատանքի կողքին ուրիշ բաներ ալ պէտք է ըլլան։ Մեր ընտանիքը մեր ժամանակին արժանի է։ Սողոմոն շեշտեց թէ մեր գլխաւոր պարտականութիւնը աշխատանքը չէ, այլ՝ Աստուծոյ ծառայութիւնը։ (Ժողովողի 12։13) Աշխատանքի հանդէպ հաւասարակշռուած տեսակէտ մը ունեցողներէն մէ՞կն էք։