13. Սոփոնիա դատաստանական ի՞նչ պատգամ յայտարարեց Մովաբի, Ամմոնի ու Ասորեստանի դէմ։

¹³ Իր Սոփոնիա մարգարէին միջոցաւ, Եհովա նաեւ իր բարկութիւնը արտայայտեց իր ժողովուրդին հետ գէշ կերպով վարուած ազգերուն դէմ։ Ան ըսաւ. «Մովաբին նախատինքը ու Ամմոնին որդիներուն հայհոյութիւնները լսեցի, որոնք իմ ժողովուրդս նախատեցին ու անոնց սահմանին դէմ հպարտացան։ Անոր համար Իսրայէլին Աստուածը՝ զօրքերու Տէրը՝ այսպէս կ’ըսէ. ‘Կենդանի եմ ես, որ Մովաբը Սոդոմի պէս ու Ամմոնին որդիները Գոմորին պէս եղիճներու կալուածք, աղի հանք ու յաւիտենապէս ամայի պիտի ըլլայ։ . . . Անիկա իր ձեռքը հիւսիսին վրայ պիտի երկնցնէ ու Ասորեստանցին պիտի կորսնցնէ եւ Նինուէն աւերակի ու անապատի պէս չոր երկրի պիտի վերածէ»։—Սոփոնեայ 2։8, 9, 13

14. Ի՞նչ ապացոյց կայ որ օտար ազգեր Իսրայելացիներուն ու անոնց Աստուծոյն՝ Եհովայի՝ դէմ «հպարտացան»։

¹⁴ Մովաբն ու Ամմոնը Իսրայէլի դարաւոր թշնամիներն էին։ (Բաղդատել Դատաւորաց 3։12–14։) Մովաբական Կոթողը, որ Փարիզի Լուվրի Թանգարանին մէջ կը գտնուի, փորագրութիւն մը կը կրէ որ Մովաբացի Մեսա Թագաւորին սնապարծ մէկ խօսքը կը բովանդակէ։ Ան հպարտօրէն կը պատմէ թէ իր Քամովս չաստուծոյն օգնութեամբ ինչպէ՛ս իսրայէլի շատ մը քաղաքները գրաւեց։ (Դ. Թագաւորաց 1։1) Երեմիա, որ Սոփոնիայի ժամանակակից էր, խօսեցաւ Ամմոնացիներուն մասին, որոնք իրենց Մեղքոմ չաստուծոյն անունով Իսրայէլի պատկանող Գադի հողամասը գրաւեցին։ (Երեմեայ 49։1) Իսկ գալով Ասորեստանի, Սաղմանասար Ե. Թագաւորը Սոփոնիայի օրերէն շուրջ դար մը առաջ Սամարիան պաշարած ու գրաւած էր։ (Դ. Թագաւորաց 17։1–6) Անկէ քիչ ետք, Սենեքերիմ Թագաւորը Յուդայի վրայ յարձակեցաւ, անոր շատ մը ամրացուած քաղաքները գրաւեց եւ նոյնիսկ Երուսաղէմի սպառնաց։ (Եսայեայ 36։1, 2) Ասորեստանցի Թագաւորին խօսնակը արդարեւ Եհովայի դէմ հովեր առաւ, երբ Երուսաղէմի յանձնուիլը պահանջեց։—Եսայեայ 36։4–20

15. Եհովա իր ժողովուրդին դէմ հպարտացող ազգերուն չաստուածները ի՞նչպէս պիտի նուաստացնէր։

¹⁵ 83–րդ Սաղմոսը կը յիշէ կարգ մը ազգեր, մէջը ըլլալով Մովաբը, Ամմոնը եւ Ասորեստանը, որոնք Իսրայէլի դէմ հպարտացան ու յոխորտալով ըսին. «Եկէ՛ք, կորսնցնե՛նք զանոնք, որպէսզի ազգ չըլլան ու ալ չյիշուի Իսրայէլին անունը»։ (Սաղմոս 83։4) Սոփոնիա մարգարէն խիզախօրէն յայտարարեց որ զօրքերու տէր Եհովան բոլոր այս ամբարտաւան ազգերը ու իրենց չաստուածները պիտի նուաստացնէր։ «Ասիկա անոնց հպարտութեանը համար պիտի ըլլայ, քանզի անոնք զօրքերու Տէրոջը ժողովուրդը նախատեցին ու անոր դէմ հպարտացան։ Տէրը անոնց վրայ ահարկու պիտի ըլլայ, քանզի անիկա երկրի բոլոր աստուածները բնաջինջ պիտի ընէ եւ ազգերու բոլոր կղզիները, ամէն մէկը իր տեղը, երկրպագութիւն պիտի ընեն իրեն»։—Սոփոնեայ 2։10, 11

17. Սոփոնիայի դատաստանական պատգամները ե՞րբ եւ ի՞նչպէս ազգերուն վրայ սկսան կատարուիլ։

¹⁷ Այդ ազդարարութեան ականջ տուողները անակնկալի չեկան։ Շատեր իրենց կեանքի տեւողութեան տեսան Սոփոնիայի մարգարէութեան կատարումը։ Հ.Դ.Ա. 632–ին, Նինուէն գրաւուեցաւ ու կործանուեցաւ Բաբելոնացիներէ, Մարերէ ու հիւսիսէն եկած հրոսախումբերէ, հաւանաբար Սկիւթացիներէ բաղկացած դաշնակցութեան մը կողմէ։ Պատմաբան Ուիլ Տիւրան կը պատմէ. «Նաբուպաղսարի հրամանատարութեան ներքեւ եղող Բաբելոնական բանակ մը միացաւ Կիաքսարի հրամանատարութեան ներքեւ եղող Մարական բանակի մը եւ Կովկասէն եկած Սկիւթացիներու հրոսախումբի մը հետ, ապշեցուցիչ դիւրութեամբ ու արագութեամբ գրաւեցին հիւսիսի միջնաբերդերը։ . . . Մէկ հարուածով Ասորեստանը պատմութեան էջերէն սրբուեցաւ»։ Սոփոնիա ճիշդ ասիկա մարգարէացած էր։—Սոփոնեայ 2։13–15