Յիսուս կը շարունակէ. «Եղբայրը իր եղբայրը մահուան պիտի մատնէ եւ հայրը՝ որդին. եւ որդիներ իրենց ծնողքներուն վրայ պիտի ելլեն ու մեռցնեն զանոնք»։ Ան կ’աւելցնէ. «Իմ անուանս համար ամենուն ատելի պիտի ըլլաք. բայց ով որ մինչեւ վերջը համբերէ, անիկա պիտի ապրի»։

Ճիշդ է որ Յիսուս իր 12 առաքեալներուն տուաւ այս հրահանգը, ազդարարութիւնը եւ քաջալերութիւնը, բայց անոնք վաւերական են նաեւ անոնց՝ որոնք իր մահէն ու յարութենէն ետք, քարոզելու աշխարհածաւալ գործունէութեան պիտի մասնակցէին։ Ասիկա ցոյց կը տրուի Յիսուսի խօսքէն, երբ ըսաւ որ իր աշակերտները «ամենուն ատելի» պիտի ըլլային, ոչ միայն Իսրայելացիներուն՝ որոնց քարոզելու համար ղրկուած էին առաքեալները։ Ասկէ զատ, առաքեալները բացայայտօրէն կուսակալներու եւ թագաւորներու առջեւ չտարուեցան իրենց քարոզչութեան այդ կարճ ժամանակամիջոցի ընթացքին, զոր Յիսուս կազմակերպեց։ Նաեւ, այդ ատեն հաւատացեալները մահուան չմատնուեցան իրենց ընտանիքի անդամներուն կողմէ։