Առաքեալներէն ութն թողնելով թերեւս պարտէզին մուտքին՝ կը պատուիրէ անոնց. «Հոս նստեցէք մինչեւ որ ես երթամ հոն աղօթք ընեմ»։ Ապա իր հետ կ’առնէ միւս երեքը՝ Պետրոսը, Յակոբոսն ու Յովհաննէսը եւ աւելի կը խորանայ պարտէզին մէջ։ Յիսուս կը սկսի տրտմիլ ու վշտանալ։ «Իմ անձս մեռնելու չափ տրտում է», կ’ըսէ անոնց։ «Հոս կեցէք եւ ինծի հետ արթուն մնացէք»։

Բնաւ երբեք։ Յիսուս մահուընէ խնայուիլ չի թախանձեր։ Զոհաբերական մահուընէ խուսափելու գաղափարն իսկ զզուելի է իրեն, որ անգամ մը ներկայացուած էր իրեն Պետրոսի կողմէ։ Այլ՝ ան վշտացած է, քանի որ կը վախնայ որ իր մահուան կերպը՝ որպէս ատելի ոճրագործ մը, իր Հօր անուան նախատինք պիտի բերէ։ Այժմ ան կը զգայ թէ քանի մը ժամէն ցիցը պիտի հանուի որպէս վատագոյն անհատ մը՝ Աստուծոյ դէմ հայհոյիչ մը։ Ա՛յս է որ մեծ ցաւ կը պատճառէ իրեն։