Իր մահուան նախորդող գիշերը, Յիսուս խրատեց իր առաքեալները, որ իրենց հաւատակիցներուն մէջ երեւելի դիրքի մը չձգտին։ Անոնց ըսաւ. «Ազգերու թագաւորները անոնց կը տիրեն եւ անոնք որ կ’իշխեն անոնց՝ բարերար կը կոչուին։ Բայց դուք այնպէս պէտք չէ ըլլաք» (Ղուկ. 22։25, 26)։

Արդեօք Յիսուս ի՞նչ ըսել ուզեց, երբ աշակերտներուն ըսաւ. «Բայց դուք այնպէս պէտք չէ ըլլաք»։ Ըսել ուզե՞ց որ շուրջի մարդոց բարօրութեամբ պէտք չէ հետաքրքրուին։ Բնա՛ւ։ Ըստ երեւոյթին, Յիսուս իր միտքին մէջ ունէր առատաձեռնութեան ետին եղող շարժառիթը։

Յիսուսի օրերուն, հարուստները կը ձգտէին լաւ համբաւ ձեռք ձգել՝ ամփիթատրոնի մէջ հանդէսներու եւ խաղերու երաշխաւորող ըլլալով, պարտէզներ եւ տաճարներ շինելով եւ նման գործունէութիւններու թիկունք կանգնելով։ Բայց անոնց նպատակն էր՝ ծափահարութիւններ շահիլ, հռչակ կամ քուէ ձեռք ձգել։ «Թէեւ կան իսկական առատաձեռնութեան օրինակներ, բայց ընդհանրապէս նուիրատուներուն գլխաւոր շարժառիթը քաղաքական շահն էր», կը նշէ աշխատասիրութիւն մը։ Յիսուս քաջալերեց որ իր հետեւորդները մերժէին այս փառասէր եւ անձնակեդրոն ոգին։

Քանի մը տարի ետք, Պօղոս առաքեալ շեշտեց՝ տալուն մէջ ճիշդ շարժառիթը ունենալու մասին այս կարեւոր ճշմարտութիւնը։ Ան Կորնթոսի մէջ իր հաւատակիցներուն գրեց. «Ամէն մէկը ինչպէս իր սրտովը կը յօժարի՝ թող այնպէս տայ, ո՛չ թէ տրտմութեամբ կամ ստիպմամբ. վասն զի Աստուած յօժարակամ տուողը կը սիրէ» (Բ. Կոր. 9։7)։