Մինչ մարդը կը մօտենայ Յիսուսի եւ անոր ոտքերուն կ’իյնայ, իր մէջ եղող դեւերը իրեն ճչալ կու տան. «Դուն ինծի հետ ի՞նչ բան ունիս, Յիսո՛ւս, Որդի Բարձրեալ Աստուծոյ, քեզ Աստուծմով կ’երդմնցնեմ, զիս մի՛ տանջեր»։

«Իմ անունս Լէգէոն է, վասն զի շատուոր ենք», կ’ըլլայ պատասխանը։ Դեւերը կը զուարճանան տեսնելով այն անհատներուն տառապանքը, որոնց մէջ մտած են. երեւութապէս անոնք հաճոյք կ’առնեն վախկոտներու նման խմբային յարձակումներ կատարելով անոնց վրայ։ Սակայն Յիսուսի հետ դէմ յանդիման գալով, անոր կ’աղաչեն որ զիրենք անդունդ չղրկէ։ Դարձեալ կը տեսնենք Յիսուսի ունեցած մեծ զօրութիւնը. ան նոյնիսկ կատաղի դեւերը կրնայ նուաճել։ Ասիկա նաեւ կը յայտնէ թէ դեւերը տեղեակ են որ իրենց համար Աստուծոյ վերջնական դատաստանն է, իրենց առաջնորդին՝ Բանսարկու Սատանային՝ հետ անդունդ երթալ։