Այսօրուա՞ն՝ թէ յաւիտենական ապագայի համար կ’ապրինք
«Այս յոյսով էր որ փրկուեցանք»։—ՀՌՈՎՄԱՅԵՑԻՍ 8։24, ՆԱԹ։
1. Եպիկուրեանները ի՞նչ սորվեցուցին, եւ այդ տեսակ փիլիսոփայութիւն մը Քրիստոնեաներէն ոմանց վրայ ի՞նչ ազդեցութիւն ունեցած է։
ՊՕՂՈՍ առաքեալ Կորնթոսի մէջ ապրող Քրիստոնեաներուն գրեց. «Ի՞նչպէս ձեզմէ մէկ քանիները կ’ըսեն թէ՝ ‘Մեռելներուն յարութիւն չկայ’»։ (Ա. Կորնթացիս 15։12) Ակներեւաբար, Եպիկուրոս Յոյն իմաստասէրին թունաւոր փիլիսոփայութիւնը, առաջին դարու Քրիստոնեաներէն ներս սպրդած էր։ Արդ, Պօղոս ուշադրութիւն հրաւիրեց Եպիկուրեան հետեւեալ ուսուցումին. «Ուտենք ու խմենք, վասն զի վաղը պիտի մեռնինք»։ (Ա. Կորնթացիս 15։32) Այս փիլիսոփային հետեւորդները, արհամարհելով մահուընէ ետք կեանքի որեւէ յոյս, կը հաւատային թէ մարմնային հաճոյքը միակ կամ գլխաւոր օգուտն էր կեանքի մէջ։ (Գործք 17։18, 32) Եպիկուրեան փիլիսոփայութիւնը անձնակեդրոն, շնական եւ մեծապէս ստորնացուցիչ էր։
2. (ա) Ինչո՞ւ շատ վտանգաւոր էր յարութիւնը ժխտել։ (բ) Պօղոս Կորնթոսի Քրիստոնեաներուն հաւատքը ի՞նչպէս զօրացուց։
2 Յարութեան ժխտումին սերտօրէն կապուած էին ուրիշ բաներ։ Պօղոս պատճառաբանեց. «Եթէ մեռելներուն յարութիւն չկայ, ուրեմն Քրիստոս ալ յարութիւն առած չէ։ Եւ եթէ Քրիստոս յարութիւն առած չէ, ուրեմն մեր քարոզութիւնը պարապ է ու ձեր հաւատքն ալ պարապ է։ . . . Եթէ միայն այս կեանքին համար Քրիստոսին յուսացած ենք, մենք բոլոր մարդոցմէն աւելի խղճալի ենք»։ (Ա. Կորնթացիս 15։13-19) Այո, առանց յաւիտենական ապագայի մը յոյսին, Քրիստոնէութիւնը «պարապ», աննպատակ պիտի ըլլար։ Անիկա նպատակ չունենար։ Ուստի, զարմանալի չէր որ այս հեթանոս մտածելակերպին ազդեցութեան ներքեւ, Կորնթոսի ժողովքը խնդիրներու բոյն մը դարձած էր։ (Ա. Կորնթացիս 1։11. 5։1. 6։1. 11։20-22) Հետեւաբար, Պօղոս ջանաց յարութեան հանդէպ անոնց հաւատքը զօրացնել։ Զօրաւոր տրամաբանութիւն, սուրբ գրային մէջբերումներ եւ օրինակներ գործածելով, ամէն կասկածէ վեր փաստեց որ յարութեան յոյսը երեւակայութիւն չէ, այլ՝ վստահաբար կատարուելիք իրողութիւն մը։ Այս հիման վրայ, ան կրցաւ իր հաւատակիցները յորդորել, ըսելով. «Հաստատո՛ւն եւ անշա՛րժ կեցէք եւ ամէն ատեն աւելցէ՛ք Տէրոջը գործին մէջ, գիտնալով թէ ձեր աշխատութիւնը պարապ չէ Տէրոջմով»։—Ա. Կորնթացիս 15։20-58
«Արթուն Կեցէք»
3, 4. (ա) Ըստ Պետրոսի, ոմանք վերջին օրերուն ի՞նչ վտանգաւոր կեցուածք պիտի որդեգրէին։ (բ) Ի՞նչ բան պէտք է շարունակաբար յիշենք։
3 Ներկայիս, շատեր յոռետես եւ՝ ‘այսօրուան համար ապրիր’ի կեցուածքը որդեգրած են։ (Եփեսացիս 2։2) Ասիկա Պետրոս առաքեալի գուշակութեան հետ համաձայն է։ Ան խօսեցաւ ‘ծաղր ընողներու մասին’ որոնք «պիտի ըսեն. ‘Ո՞ւր է անոր գալուն խոստումը, վասն զի թէեւ մեր հայրերը քնացան, բայց դեռ ամէն բան այնպէս կը մնայ, ինչպէս արարածներուն սկիզբն էր»։ (Բ. Պետրոս 3։3, 4) Եթէ ճշմարիտ երկրպագուներ այսպիսի տեսակէտ մը որդեգրեն, կրնան «պարապ ու անպտուղ» դառնալ։ (Բ. Պետրոս 1։8) Բարեբախտաբար, ներկայիս Աստուծոյ ժողովուրդին մեծամասնութեան պարագան ասիկա չէ։
4 Սխալ չէ ներկայ չար դրութեան վախճանին գալով հետաքրքրուած ըլլալ։ Յիշեցէք Յիսուսի առաքեալներուն ցուցաբերած հետաքրքրութիւնը. «Տէ՛ր, Իսրայէլի թագաւորութիւնը այս ժամանակի՞ն նորէն պիտի հաստատես»։ Յիսուս պատասխանեց. «Ձեզի չի՛ վերաբերիր ժամերը եւ ժամանակները գիտնալը, որ Հայրը իր իշխանութեանը մէջ դրաւ»։ (Գործք 1։6, 7) Այս խօսքերը կը պարունակեն Ձիթենեաց Լերան վրայ անոնց հաղորդած հիմնական պատգամը. «Չէք գիտեր թէ որ ժամուն ձեր Տէրը պիտի գայ։ . . . Որդին մարդոյ պիտի գայ այնպիսի ժամու մը որ դուք չէք կարծեր»։ (Մատթէոս 24։42, 44) Պէտք է միշտ յիշենք այդ խրատը։ Ոմանք կրնան հետեւեալ կեցուածքը որդեգրելու փորձութեան մէջ իյնալ, ‘Թերեւս այդքան ալ գործունեայ ըլլալու պէտք չունիմ, ոչ ալ՝ գալիք վախճանին նկատմամբ շատ մտահոգուելու’։ Ատիկա ի՜նչ մեծ սխալ մը պիտի ըլլար։ Նկատի առէք Յակոբոս եւ Յովհաննէս՝ ‘Որոտման Որդիները’։—Մարկոս 3։17
5, 6. Յակոբոսի եւ Յովհաննէսի օրինակէն ի՞նչ դասեր կ’առնենք։
5 Գիտենք որ Յակոբոս չափազանց եռանդուն առաքեալ մըն էր։ (Ղուկաս 9։51-55) Քրիստոնէական ժողովքը հաստատուելէն ետք, ան գործունեայ դեր մը խաղցած ըլլալու էր։ Սակայն, երբ Յակոբոս տակաւին յարաբերաբար երիտասարդ էր, Հերովդէս Ագրիպպաս Ա. զինք սպաննել տուաւ։ (Գործք 12։1-3) Կը խորհի՞ք որ Յակոբոս, տեսնելով որ իր կեանքը անսպասելիօրէն վերջ պիտի գտնէր, նեղուեցաւ որ չափազանց եռանդուն եւ ժրաջան եղած էր իր ծառայութեան մէջ։ Վստահաբար ո՛չ։ Անտարակոյս, ան ուրախ էր որ իր յարաբերաբար կարճատեւ կեանքին լաւագոյն տարիները Եհովայի ծառայութեան մէջ անցուցած էր։ Ներկայիս, ոեւէ մէկս չենք գիտէր թէ ի՛նչ պիտի պատահի մեզի։ (Ժողովողի 9։11. բաղդատել՝ Ղուկաս 12։20, 21։) Հետեւաբար, իմաստութիւն է Եհովայի ծառայութեան մէջ մեր եռանդը եւ գործունէութիւնը բարձր մակարդակի վրայ պահել։ Այսպիսով իր քով լաւ անուն մը պիտի ունենանք եւ պիտի շարունակենք ապրիլ՝ մեր յաւիտենական ապագայի հեռանկարը ի մտի ունենալով։—Ժողովողի 7։1
6 Գործնական դաս մը կը սորվինք Յովհաննէս առաքեալէն ալ, որ ներկայ էր երբ Յիսուս ուժգին յորդորեց. «Արթուն կեցէք»։ (Մատթէոս 25։13. Մարկոս 13։37. Ղուկաս 21։34-36) Յովհաննէս ասիկա լուրջի առաւ, տասնեակ տարիներ խանդավառութեամբ ծառայելով։ Իրականութեան մէջ, կը թուի որ ան միւս բոլոր առաքեալներէն աւելի ապրեցաւ։ Երբ Յովհաննէս իր շատ յառաջացած տարիքին մէջ յետադարձ ակնարկ մը նետեց տասնեակ տարիներու իր հաւատարիմ ծառայութեան վրայ, արդեօք խորհեցա՞ւ որ սխալած էր, կամ իր կեանքին սխալ ուղղութիւն տուած ու անհաւասարակշիռ կեանք մը վարած էր։ Արդարեւ ո՛չ։ Ան տակաւին ակնկալութեամբ ապագային կը նայէր։ Երբ յարուցեալ Յիսուս ըսաւ, «Այո՛, շուտով կու գամ ես», Յովհաննէս անմիջապէս պատասխանեց, «Ամէ՛ն, եկո՛ւր, Տէր Յիսուս»։ (Յայտնութիւն 22։20) Անկասկած, Յովհաննէս ներկայի համար չէր ապրեր, դանդաղ եւ հանդարտ ‘բնական կեանք’ի մը տենչալով։ Ան վճռած էր իր բոլոր կեանքով եւ զօրութեամբ ծառայութիւնը շարունակել, Տէրը ե՛րբ որ ալ գար։ Ի՞նչ կրնանք ըսել մեր մասին։
Յաւիտենական Կեանքի Հաւատալու Հիմեր
7. (ա) Յաւիտենական կեանքի յոյսը ի՞նչպէս ‘դարեր առաջ խոստացուած էր’։ (բ) Յիսուս յաւիտենական կեանքի յոյսին վրայ ի՞նչ լոյս սփռեց։
7 Վստահ եղէք որ յաւիտենական կեանքի յոյսը մարդակերտ երազ կամ ցնորք մը չէ։ Ինչպէս Տիտոս 1։2 կ’ըսէ, մեր աստուածպաշտութիւնը հիմնուած է ‘յաւիտենական կեանքի յոյսին վրայ, որ անսուտն Աստուած խոստացած է դարեր առաջ’։ Աստուծոյ սկզբնական նպատակն էր որ բոլոր հնազանդ մարդկութիւնը յաւիտեան ապրէր։ (Ծննդոց 1։28) Ո՛չ մէկ բան, ո՛չ իսկ Ադամ ու Եւայի ըմբոստութիւնը, կրնայ ձախողեցնել այս նպատակը։ Ինչպէս արձանագրուած է Ծննդոց 3։15–ին մէջ, Աստուած անմիջապէս «սերունդ» մը խոստացաւ, որ մարդկութեան գլխուն եկած բոլոր վնասները պիտի ջնջէր։ Երբ «սերունդ»ը կամ Մեսիան՝ Յիսուս՝ եկաւ, յաւիտենական կեանքի յոյսը իր հիմնական ուսուցումներէն մէկը դարձուց։ (Յովհաննու 3։16. 6։47, 51, 52. 10։28. 17։3) Իր կատարեալ կեանքը որպէս փրկանք տալով, Յիսուս մարդկութեան յաւիտենական կեանք շնորհելու օրինական իրաւունքը ստացաւ։ (Մատթէոս 20։28) Իր աշակերտներէն ոմանք, ընդամէնը 144,000, յաւիտեան պիտի ապրին երկնքի մէջ։ (Յայտնութիւն 14։1-4) Այսպիսով, ատեն մը մահկանացու եղող կարգ մը մարդիկ, ‘անմահութիւն պիտի հագնին’։—Ա. Կորնթացիս 15։53
8. (ա) Ի՞նչ է «անմահութիւն»ը, եւ Եհովա զայն ինչո՞ւ կը շնորհէ 144,000–ին։ (բ) Յիսուս «ուրիշ ոչխարներ»ուն առջեւ ի՞նչ յոյս դրաւ։
8 «Անմահութիւն»ը բնաւ չմեռնելէն աւելին կը նշանակէ։ Անիկա կը պարփակէ ‘անվախճան կեանքին զօրութիւնը’ (Եբրայեցիս 7։16. բաղդատել՝ Յայտնութիւն 20։6։) Արդ, Աստուած ի՞նչ իրագործած կ’ըլլայ այսպիսի յատկանշական պարգեւ մը շնորհելով։ Յիշեցէք Սատանայի կարդացած ասպարէզը, թէ Աստուծոյ արարածներէն ո՛չ մէկը վստահելի է։ (Յոբայ 1։9-11. Յոբայ 2։4, 5) 144,000–ին անմահութիւն շնորհելով, Աստուած իր կատարեալ վստահութիւնը ցոյց կու տայ այս խումբին հանդէպ, որոնք շատ աչքառու կերպով պատասխանած են Սատանայի մարտահրաւէրին։ Սակայն, ի՞նչ կրնանք ըսել մնացեալ մարդկութեան մասին։ Յիսուս Թագաւորութեան ժառանգորդներու այս «պզտիկ հօտ»ին առաջին անդամներուն ըսաւ, որ ‘աթոռներու վրայ պիտի նստին Իսրայէլի տասներկու ցեղերը դատելու’։ (Ղուկաս 12։32. 22։30) Ասիկա կը նշանակէ թէ ուրիշներ երկրի վրայ յաւիտենական կեանք պիտի ստանան, որպէս իր Թագաւորութեան հպատակները։ Թէեւ այս «ուրիշ ոչխարներ»ուն անմահութիւն չի տրուիր, բայց անոնք «յաւիտենական կեանք» կը ստանան։ (Յովհաննու 10։16. Մատթէոս 25։46) Հետեւաբար, յաւիտենական կեանքը բոլոր Քրիստոնեաներուն յոյսն է։ Անիկա ցնորք մը չէ, այլ՝ բան մը, որ պաշտօնական կերպով խոստացուած է ‘անսուտն Աստուծոյ’ կողմէ եւ որու համար Յիսուսի թանկարժէք արիւնը վճարուած է։—Տիտոս 1։2
Հեռաւո՞ր Ապագային
9, 10. Ի՞նչ յստակ նշաններ կան թէ վախճանին մօտեցած ենք։
9 Պօղոս առաքեալ նախագուշակեց որ «չար ժամանակներ» պիտի ապացուցանէին որ անժխտելիօրէն «վերջին օրեր»ուն մէջ կը գտնուինք։ Մինչ մեր շուրջը գտնուող մարդկային ընկերութիւնը սիրոյ պակասի, ագահութեան, ինքնայագութեան եւ անաստուածութեան վիճակ մը ունենալով կը քայքայուի, չե՞նք նկատեր որ այս ամբարիշտ աշխարհի դրութեան վրայ Եհովայի դատաստանները ի գործ դրուելու օրը արագօրէն կը մօտենայ։ Մինչ բռնութիւնը եւ ատելութիւնը վերելքի մէջ են, մեր շուրջը չե՞նք տեսներ Պօղոսի յաջորդ խօսքերուն կատարումը. «Չար ու խաբեբայ մարդիկ չարութեան մէջ պիտի յառաջանան՝ մոլորեցնելով ու մոլորելով»։ (Բ. Տիմոթէոս 3։1-5, 13) Ոմանք լաւատեսօրէն կրնան «խաղաղութիւն ու ապահովութիւն» աղաղակել, սակայն խաղաղութեան բոլոր հեռանկարները պիտի շոգիանան, քանի որ «կորուստը յանկարծակի անոնց վրայ պիտի հասնի յղիին երկունքին պէս ու պիտի չազատին»։ Մեր ժամանակներուն իմաստին նկատմամբ խաւարի մէջ չենք ձգուած։ Ուրեմն «արթուն ու զգաստ ըլլանք»։—Ա. Թեսաղոնիկեցիս 5։1-6
10 Ասկէ զատ, Աստուածաշունչը ցոյց կու տայ թէ վերջին օրերը «կարճ ժամանակ» մըն են։ (Յայտնութիւն 12։12, ՆԱԹ. բաղդատել՝ Յայտնութիւն 17։10։) Երեւութապէս, այդ «կարճ ժամանակ»ին մեծ մասը անցած է։ Օրինակի համար, Դանիէլի մարգարէութիւնը ճշգրտօրէն կը նկարագրէ «հիւսիսի թագաւորին» եւ «հարաւի թագաւորին» պայքարը, որ երկարած է մինչեւ այս դարը։ (Դանիէլ 11։5, 6) Այս մարգարէութեան միակ մասը որ տակաւին պիտի կատարուի՝ «հիւսիսի թագաւորին» վերջին յարձակումն է, որ նկարագրուած է Դանիէլ 11։44, 45–ի մէջ։—Այս մարգարէութեան քննարկման համար, տես՝ Դիտարան 1 Յուլիս 1987 (Անգլերէն) եւ 1 Մարտ 1994։
11. (ա) Մատթէոս 24։14–ը ո՞ր տարողութեամբ կատարուած է։ (բ) Մատթէոս 10։23–ի մէջ արձանագրուած Յիսուսի խօսքերը ի՞նչ ցոյց կու տան։
11 Նաեւ ունինք Յիսուսի մարգարէութիւնը թէ «Արքայութեան այս աւետարանը բովանդակ աշխարհի մէջ պիտի քարոզուի՝ բոլոր ազգերուն վկայութիւն ըլլալու։ Անկէ յետոյ Վերջը պիտի գայ»։ (Մատթէոս 24։14) Ներկայիս, Եհովայի Վկաները իրենց քարոզչութիւնը կը կատարեն 233 երկիրներու, կղզեխումբերու եւ թաղամասերու մէջ։ Ճիշդ է որ չաշխատցուած թաղամասեր տակաւին կան, եւ թերեւս Եհովայի յարմար ժամանակին, պատեհութեան դուռ մը պիտի բացուի։ (Ա. Կորնթացիս 16։9) Այսուհանդերձ, Մատթէոս 10։23–ի մէջ արձանագրուած Յիսուսի խօսքերը խորհիլ կու տան. «Իսրայէլի քաղաքները պիտի չհատցնէք, մինչեւ Որդին մարդոյ գայ»։ Թէեւ բարի լուրը վստահաբար պիտի ծանուցանուի ամբողջ երկրի մէջ, սակայն Թագաւորութեան պատգամը անհատապէս պիտի չհասցնենք երկրի բոլոր մասերուն, որպէս Դահիճ Յիսուսի ‘գալէն’ առաջ։
12. (ա) Յայտնութիւն 7։3–ի մէջ ո՞ր կնքումին կ’ակնարկուի։ (բ) Երկրի վրայ օծեալներուն թիւին նուազիլը ի՞նչ յատկանշական բան ցոյց կու տայ։
12 Նկատի առէք Յայտնութիւն 7։1, 3–ի խօսքերը, ուր կ’ըսէ թէ կործանման «չորս հովերը» բռնուած են «մինչեւ մեր Աստուծոյն ծառաներուն ճակատները կնքենք»։ Ասիկա սկզբնական կնքումին չ’ակնարկեր, որ տեղի կ’ունենայ երբ 144,000 անդամները երկնային կոչումը կը ստանան։ (Եփեսացիս 1։13) Անիկա կ’ակնարկէ վերջնական կնքումին, երբ անոնք անդառնալիօրէն կը բնորոշուին որպէս «մեր Աստուծոյն [փորձուած ու հաւատարիմ] ծառաներ»ը։ Երկրի վրայ ողջ մնացող՝ Աստուծոյ իսկական օծեալ որդիներուն թիւը մեծապէս նուազած է։ Ասկէ զատ, Աստուածաշունչը յստակօրէն կ’ըսէ թէ «ընտրեալներուն համար» մեծ նեղութեան սկզբնական հանգրուանը ‘պիտի կարճեցուի’։ (Մատթէոս 24։21, 22, ՆԱ) Օծեալ դասակարգէն ըլլալ դաւանողներուն մեծամասնութիւնը բաւական յառաջացած տարիքի մէջ է։ Դարձեալ, ասիկա ցոյց չի՞ տար որ վերջը շա՜տ մօտ է։
Հաւատարիմ Դէտ մը
13, 14. Դէտ դասակարգին պատասխանատուութիւնը ի՞նչ է։
13 Մինչ այդ, տեղին է որ ‘հաւատարիմ ծառային’ տուած առաջնորդութեան հետեւինք։ (Մատթէոս 24։45) Աւելի քան հարիւր տարիէ ի վեր, արդի «ծառան» հաւատարմօրէն ծառայած է որպէս «դէտ»։ (Եզեկիէլ 3։17-21) Դիտարան 1 Յունիս 1984–ի թիւը, բացատրեց. «Այս պահապանը կը զննէ թէ երկրի վրայ զարգացող դէպքերը ինչպէ՛ս կատարում մըն են Աստուածաշունչի մարգարէութեան, կ’ազդարարէ մօտալուտ ‘մեծ նեղութիւնը, որու նմանը չէ եղած աշխարհի սկիզբէն ի վեր’ եւ կը հրատարակէ ‘աւելի լաւ բանի մը բարի լուրը’»։—Մատթէոս 24։21. Եսայեայ 52։7
14 Յիշեցէք որ դէտի մը պարտականութիւնն է «տեսածը» ծանուցանել։ (Եսայեայ 21։6-8) Աստուածաշունչի ժամանակներուն, դէտ մը ազդարարութեան փողը կը հնչեցնէր, նոյնիսկ երբ հաւանական վտանգը տակաւին շատ հեռու էր ու զայն բնորոշելը՝ դժուար։ (Դ. Թագաւորաց 9։17, 18) Վստահաբար անցեալին սխալ ահազանգներ հնչուած են։ Սակայն, շուարած ըլլալու վախը, լաւ դէտ մը ետ չէր պահեր խօսելէ։ Եթէ ձեր տունը կրակ առնէր, ինչպէ՞ս պիտի զգայիք եթէ հրշէջները շուտով չհասնէին, կարծելով որ անիկա սխալ ահազանգ մըն էր։ Կ’ակնկալենք որ այդ մարդիկը վտանգի որեւէ նշանի անմիջապէս ընդառաջեն։ Նմանապէս, դէտ դասակարգը համարձակօրէն խօսած է, երբ պարագաները ասիկա ընելու բաւարար պատճառներ հայթայթած են։
15, 16. (ա) Մարգարէութեան մեր հասկացողութեան մէջ ինչո՞ւ փոփոխութիւններ եղած են։ (բ) Ի՞նչ դաս կրնանք սորվիլ Աստուծոյ հաւատարիմ ծառաներէն, որոնք կարգ մը մարգարէութիւններ սխալ հասկցած էին։
15 Սակայն, իրադարձութիւններու զարգացումով, մարգարէութեանց մեր հասկացողութիւնը աւելի յստակ դարձած է։ Պատմութիւնը ցոյց կու տայ թէ գրեթէ չէ պատահած, որ աստուածային մարգարէութիւններ լիովին հասկցուին իրենց կատարումէն առաջ։ Աստուած Աբրամի ըսաւ որ իր սերունդը ճիշդ ո՛րքան «իրենցը չեղած երկրի մէջ պանդուխտ պիտի ըլլան», այսինքն, 400 տարի։ (Ծննդոց 15։13) Սակայն, Մովսէս ժամանակէն առաջ ինքզինք ներկայացուց որպէս ազատարար։—Գործք 7։23-30
16 Նկատի առէք նաեւ մեսիական մարգարէութիւնները։ Յետադարձ ակնարկ մը նետելով, բացարձակապէս յստակ կը թուի որ Մեսիային մահը եւ յարութիւնը նախագուշակուած էին։ (Եսայեայ 53։8-10) Սակայն, Յիսուսի աշակերտներն իսկ այս իրողութիւնը չկրցան ըմբռնել։ (Մատթէոս 16։21-23) Անոնք չհասկցան որ Դանիէլ 7։13, 14 պիտի կատարուէր Քրիստոսի ապագայ բա·րու·սիա–յին՝ կամ «ներկայութեան»՝ ընթացքին։ (Մատթէոս 24։3, ՆԱ) Ուստի, անոնք գրեթէ 2,000 տարուան սխալ հաշիւ մը ըրին, երբ Յիսուսի հարցուցին. «Տէ՛ր, Իսրայէլի թագաւորութիւնը այս ժամանակի՞ն նորէն պիտի հաստատես»։ (Գործք 1։6) Նոյնիսկ քրիստոնէական ժողովքը լաւ հաստատուելէն ետք, սխալ գաղափարներ եւ ակնկալութիւններ շարունակեցին գլուխ ցցել։ (Բ. Թեսաղոնիկեցիս 2։1, 2) Թէեւ ոմանք երբեմն սխալ տեսակէտներ ունեցան, սակայն Եհովա բացայայտօրէն օրհնեց այդ առաջին դարու հաւատացեալներուն գործունէութիւնը։
17. Երբ Սուրբ Գրութիւններու մեր հասկացողութեան մէջ փոփոխութիւններ ըլլան, ատոնց հանդէպ մեր տեսակէտը ի՞նչ պէտք է ըլլայ։
17 Ներկայ դէտ դասակարգն ալ պարբերաբար իր տեսակէտները յստակացնելու հարկը տեսած է։ Սակայն, ոեւէ մէկը կրնա՞յ ըսել որ Եհովա չէ օրհնած ‘հաւատարիմ ծառան’։ Ասկէ զատ, ամբողջ բովանդակութիւնը նկատի առնելով, կատարուած փոփոխութիւններուն մեծամասնութիւնը յարաբերաբար չնչին բաներ չե՞ն։ Աստուածաշունչի մեր հիմնական հասկացողութիւնը փոփոխութիւն չէ կրած։ Մենք որեւէ ժամանակէ աւելի համոզուած ենք թէ վերջին օրերուն մէջ կ’ապրինք։
Յաւիտենական Ապագայի մը Համար Ապրիլ
18. Ինչո՞ւ պէտք է խուսափինք միայն այսօրուան համար ապրելէ։
18 Աշխարհը կրնայ ըսել, ‘Ուտենք ու խմենք, վասն զի վաղը պիտի մեռնինք’, բայց մենք այս կեցուածքը պէտք չէ որդեգրենք։ Ինչո՞ւ զուր տեղ ջանաք ներկայ կեանքին հաճոյքներուն մէջ թաղուիլ, երբ կրնաք յաւիտենական ապագայի մը համար գործել։ Այդ յոյսը՝ ըլլայ երկնքի մէջ անմահ կեանք, կամ երկրի վրայ յաւիտենական կեանք՝ երազ մը, ցնորք մը չէ։ Անիկա իրողութիւն մըն է, որ «անսուտն» Աստուած խոստացած է։ (Տիտոս 1։2) Ջախջախիչ ապացոյց կայ թէ մեր յոյսին իրականացումը շա՜տ մօտ է։ «Ժամանակը կարճցած է»։—Ա. Կորնթացիս 7։29
19, 20. (ա) Եհովա ի՞նչպէս կը նկատէ Թագաւորութեան սիրոյն մեր ըրած զոհողութիւնները։ (բ) Ինչո՞ւ յաւիտենականութիւնը ի մտի ունենալով պէտք է ապրինք։
19 Ճիշդ է որ այս դրութիւնը շատերուն ակնկալածէն աւելի երկար տեւած է։ Ներկայիս ոմանք կրնան խորհիլ որ եթէ ասիկա առաջուընէ գիտնային, թերեւս կարգ մը զոհողութիւններ չէին ըներ։ Սակայն պէտք չէ զղջանք որ այսպէս վարուած ենք։ Ի վերջոյ, զոհողութիւններ ընելը Քրիստոնեայ մը ըլլալուն հիմնական մէկ մասն է։ Քրիստոնեաները ‘իրենց անձերը կ’ուրանան’։ (Մատթէոս 16։24) Բնաւ պէտք չէ զգանք որ Աստուած հաճեցնելու մեր ջանքերը պարապի եղած են։ Յիսուս խոստացաւ. «Մէկը չկայ որ թողուց տուն, կամ եղբայրներ, կամ քոյրեր, կամ հայր, կամ մայր, կամ կին, կամ որդիներ, կամ արտեր՝ ինծի ու աւետարանին համար, որ պիտի չառնէ հարիւրապատիկ հիմա . . . եւ գալու աշխարհին մէջ՝ յաւիտենական կեանքը»։ (Մարկոս 10։29, 30) Ասկէ հազար տարի ետք, ձեր գործը, տունը կամ դրամատան հաշիւը ո՞րքան կարեւոր պիտի ըլլան։ Սակայն, Եհովայի համար ձեր ըրած զոհողութիւնները ասկէ միլիոն տարի ետք, նոյնիսկ միլիառ տարի ետք, իմաստալից պիտի ըլլան։ «Քանզի Աստուած անիրաւ չէ, որ ձեր գործը մոռնայ»։—Եբրայեցիս 6։10
20 Հետեւաբար, յաւիտենականութիւնը ի մտի ունենալով ապրինք, մեր աչքերը սեւեռելով ‘ո՛չ թէ երեւցած բաներուն, հապա չերեւցածներուն. քանզի երեւցած բաները ժամանակաւոր են, բայց չերեւցածները՝ յաւիտենական’։ (Բ. Կորնթացիս 4։18) Ամբակում մարգարէն գրեց. «Տեսիլքը որոշուած ժամանակի համար է, բայց դէպի վախճանը կ’արտորայ եւ սուտ պիտի չելլէ. եթէ ուշանայ՝ անոր սպասէ, քանզի անշուշտ պիտի գայ, ետ պիտի չմնայ [«պիտի չուշանայ», ՆԱ]»։ (Ամբակումայ 2։3) Վախճանը ‘սպասելը’ մեր անձնական եւ ընտանեկան պատասխանատուութիւնները շալկելու կերպին ի՞նչպէս կ’ազդէ։ Մեր յաջորդ յօդուածը նկատի պիտի առնէ այս հարցը։
Վերաքաղի կէտեր
◻ Ոմանք ի՞նչպէս ազդուած են, իրերու այս դրութեան վախճանին երեւութական ուշացումին պատճառաւ։
◻ Յաւիտենական կեանքի մեր յոյսին հիմը ի՞նչ է։
◻ Թագաւորութեան շահերուն համար մեր ըրած զոհողութիւնները ի՞նչպէս պէտք է նկատենք։