Մովսէսէն Մեծ Մէկը

8. Եբրայեցիս 3։1–ի մէջ արձանագրուածը ըսելով, Պօղոս իր հաւատակիցները կը յորդորէր որ ի՞նչ ընեն։

⁸ Կենսական կարեւորութիւն ունեցող կէտ մը յիշելով Պօղոս գրեց. «Նայեցէ՛ք մեր դաւանութեանը Առաքեալին ու Քահանայապետին, Քրիստոս Յիսուսին»։ (Եբրայեցիս 3։1) «Նայիլ» կը նշանակէ «յստակօրէն ըմբռնել . . . լիովին հասկնալ, մօտէն նկատի առնել»։ (Հին եւ Նոր Կտակարաններու Բառերուն Վայնի Բացատրական Բառարան) Ուստի, Պօղոս իր հաւատակիցները կը յորդորէր որ լուրջ ջանք թափեն, որպէսզի իրենց հաւատքին ու փրկութեան մէջ Յիսուսի խաղցած դերը իրապէս գնահատեն։ Ասիկա հաւատքի մէջ հաստատ մնալու իրենց վճռակամութիւնը պիտի զօրացնէր։ Արդ, ի՞նչ էր Յիսուսի դերը եւ ինչո՛ւ պէտք է իրեն ‘նայինք’։

9. Պօղոս ինչո՞ւ Յիսուսի ակնարկեց որպէս «առաքեալ» եւ «քահանայապետ»։

⁹ Պօղոս Յիսուսի կիրարկեց «առաքեալ» եւ «քահանայապետ» արտայայտութիւնները։ «Առաքեալ» մը՝ ղրկուած մըն է, եւ հոս անիկա կ’ակնարկէ մարդկութեան հետ Աստուծոյ հաղորդակցութեան միջոցին։ «Քահանայապետ» մը մէկն է, որու միջոցաւ մարդիկ Աստուծոյ կրնան մօտենալ։ Այս երկու հայթայթումները կենսական են ճշմարիտ պաշտամունքին համար եւ Յիսուս այս երկուքին մարմնացումն է։ Ինքն է որ երկինքէն ղրկուեցաւ, որպէսզի մարդոց ճշմարտութիւնը սորվեցնէ Աստուծոյ մասին։ (Յովհաննու 1։18. 3։16. 14։6) Դարձեալ Յիսուս է որ Եհովայի հոգեւոր տաճարի կարգադրութեան մէջ որպէս հակատիպ Քահանայապետ նշանակուած է, մեղքերու թողութեան համար։ (Եբրայեցիս 4։14, 15. Ա. Յովհաննու 2։1, 2) Եթէ իրապէս գնահատենք Յիսուսի միջոցաւ մեր ձեռք ձգելիք օրհնութիւնները, այդ պարագային հաւատքի մէջ հաստատ մնալու քաջութիւնն ու վճռակամութիւնը պիտի ունենանք։

11, 12. Պօղոս յորդորեց որ Եբրայեցի Քրիստոնեաները ի՞նչ բան «մինչեւ վերջը հաստատ բռնեն», եւ այս խրատը ի՞նչպէս կրնանք կիրարկել։

¹¹ Ճիշդ է որ Եբրայեցի Քրիստոնեաները շատ առանձնաշնորհեալ դիրք մը ունէին։ Պօղոս անոնց յիշեցուց որ իրենք «երկնային կոչումին մասնակիցներ» են. Հրէական դրութեան մատուցանած որեւէ բանէն աւելի թանկարժէք առանձնաշնորհում մը։ (Եբրայեցիս 3։1) Պօղոսի խօսքերը այդ օծեալ Քրիստոնեաներուն երախտագիտութիւնը աւելցուցած ըլլալու էին նոր ժառանգութեան ի տես իրենց ունեցած դիրքին հանդէպ, փոխանակ ցաւ զգալու որ իրենց հրէական ժառանգութեան հետ առնչուող բաներ լքած էին։ (Փիլիպպեցիս 3։8) Զանոնք յորդորելով որ իրենց առանձնաշնորհումին կառչած մնան եւ զայն չթերագնահատեն, Պօղոս ըսաւ. «Քրիստոս [«հաւատարիմ էր», ՆԱ]՝ որդիի մը պէս իր [Աստուծոյ] տանը վրայ, որուն տունը մենք ենք, միայն թէ այն համարձակութիւնը եւ յոյսին պարծանքը մինչեւ վերջը հաստատ բռնենք»։—Եբրայեցիս 3։6