Բանաւորութիւն՝ Աստուածային Իմաստութեան Յատկանիշ մը

6. Աստուածային իմաստութիւնը նկարագրելու համար Յակոբոսի գործածած Յունարէն բառին բառացի նշանակութիւնն ու լռելեայն իմաստները ի՞նչ են։

⁶ Յակոբոս աշակերտ հետաքրքրական բառ մը գործածեց գերազանցօրէն յարմարող այս Աստուծոյն իմաստութիւնը նկարագրելու համար։ Ան գրեց. «Վերին իմաստութիւնը ... բանաւոր է»։ (Յակոբու 3։17, ՆԱ) Հոս անոր գործածած Յունարէն բառը (epieikes) դժուար է թարգմանել։ Թարգմանիչներ հետեւեալ բառերը գործածած են՝ «քաղցր», «հեզ», «ներողամիտ» եւ «նկատառու»։ Նոր Աշխարհի Թարգմանութիւնը զայն կը թարգմանէ «բանաւոր», ստորանշումով մը որ ցոյց կու տայ թէ բառացի նշանակութիւնը «տեղի տուող» է։a Այս բառը նաեւ օրէնքին տառը չպնդելու, անտեղիօրէն խիստ կամ դաժան չըլլալու իմաստը կը հաղորդէ։ Ուսումնական Ուիլիըմ Պարգլէ, իր բառագրքին մէջ (New Testament Words), հետեւեալ մեկնաբանութիւնը կու տայ. «Էբիէյքէիա–ի մասին հիմնական ու գլխաւոր բանը այն է թէ անիկա Աստուծմէ կու գայ։ Եթէ Աստուած իր իրաւունքները պնդէր, եթէ Աստուած միայն օրէնքին անճկուն չափանիշները մեր վրայ կիրարկէր, ո՞ւր պիտի ըլլայինք։ Աստուած էբիէյքես եղող եւ ուրիշներու հետ էբիէյքէիա–ով վարուողի մը գերագոյն տիպարը կը հանդիսանայ»։

7. Եդեմի պարտէզին մէջ, Եհովա ինչպէ՞ս բանաւորութիւն ցուցաբերեց։

⁷ Նկատի առնենք այն ժամանակը, երբ մարդկութիւնը Եհովայի գերիշխանութեան դէմ ըմբոստացաւ։ Աստուծոյ համար որքա՜ն դիւրին եղած պիտի ըլլար այն երեք ապերախտ ըմբոստները՝ Ադամը, Եւան ու Սատանան՝ մեռցնել։ Այսպիսով, ան շա՜տ սրտացաւէ խնայած պիտի ըլլար իր անձը։ Իսկ ո՞վ կրնար առարկել թէ ան այսպիսի խիստ արդարութիւն մը պահանջելու իրաւունք չունէր։ Այսուհանդերձ, Եհովա իր երկնային կառանման կազմակերպութիւնը բնաւ չէ սահմանափակած արդարութեան որոշ անճկուն, անյարմարելի չափանիշներով։ Հետեւաբար, այդ կառքը անողոքօրէն մարդկային ընտանիքը եւ մարդկութեան ուրախ ապագայի բոլոր հեռանկարները չկոխկռտեց։ Ընդհակառակը, Եհովա փայլակի արագութեամբ իր կառքը վարեց։ Ըմբոստութենէն անմիջապէս ետք, Եհովա Աստուած հեռահաս նպատակ մը ուրուագծեց, որ Ադամի բոլոր սերունդին ողորմութիւն ու յոյս կը մատուցանէր։—Ծննդոց 3։15

8. (ա) Քրիստոնեայ Աշխարհի բանաւորութեան մասին ունեցած սխալ տեսակէտը ինչպէ՞ս կը հակադրուի Եհովայի իրական բանաւորութեան հետ։ (բ) Ինչո՞ւ կրնանք ըսել թէ Եհովայի բանաւորութիւնը չի նշանակեր որ ան կրնայ աստուածային սկզբունքներուն մէջ զիջումներ ընել։

⁸ Եհովայի բանաւորութիւնը, սակայն, չի նշանակեր որ ան կրնայ աստուածային սկզբունքներուն մէջ զիջումներ ընել։ Ներկայ Քրիստոնեայ Աշխարհի եկեղեցիները կրնան խորհիլ թէ բանաւոր են, երբ անբարոյութեան վրայ աչք կը խփեն պարզապէս իրենց կամակոր հօտերուն հաճութիւնը շահելու համար։ (Բաղդատել Բ. Տիմոթէոս 4։3։) Եհովա բնաւ չի բեկաներ իր օրէնքները, ոչ ալ զիջումներ կ’ընէ իր սկզբունքներուն մէջ։ Այլ, ան տեղի տալու, պարագաներուն յարմարելու կամեցողութիւն ցոյց կու տայ, որպէսզի այդ սկզբունքները թէ՛ արդարութեամբ եւ թէ ողորմութեամբ կիրարկուին։ Ան նոյնիսկ ուշադիր է որ իր արդարութեան ու զօրութեան գործադրումը հաւասարակշռէ իր սիրոյ ու բանաւոր իմաստութեան հետ։ Նկատի առնենք երեք կերպեր որոնց մէջ Եհովա բանաւորութիւն կը ցուցաբերէ։

«Ներող»

9, 10. (ա) «Ներող» ըլլալը ի՞նչ կապ ունի բանաւորութեան հետ։ (բ) Դաւիթ ինչպէ՞ս օգտուեցաւ Եհովայի ներողամտութենէն, եւ ինչո՞ւ։

⁹ Դաւիթ գրեց. «Վասնզի դո՛ւն, ո՛վ Տէր, բարի ու ներող ես եւ խիստ ողորմած այն ամենուն, որոնք քեզի կը կանչեն»։ (Սաղմոս 86։5) Երբ Եբրայերէն Սուրբ Գրութիւնները Յունարէնի թարգմանուեցան, Եբրայերէն «ներող» բառը թարգմանուեցաւ էբիէյքես կամ «բանաւոր»։ Արդարեւ, ներող ըլլալը եւ ողորմիլը թերեւս բանաւորութիւն ցուցաբերելու գլխաւոր կերպն են։

¹⁰ Դաւիթ անձամբ լաւատեղեակ էր թէ Եհովա որքա՜ն բանաւոր է այս մարզին մէջ։ Երբ Դաւիթ Բերսաբէին հետ շնութիւն գործեց եւ կարգադրեց որ անոր ամուսինը սպաննուի, թէ՛ ինք եւ թէ Բերսաբէն մահապատիժի արժանի էին։ (Բ. Օրինաց 22։22. Բ. Թագաւորաց 11։2–27) Եթէ մարդկային կարծր դատաւորներ հարցը ձեռք առնէին, շատ հաւանական էր որ երկուքն ալ իրենց կեանքերը կորսնցուցած ըլլային։ Բայց Եհովա բանաւորութիւն (epieikes) ցուցաբերեց, որ, ինչպէս Վայն իր բառարանին մէջ կը բացատրէ (Vine’s Expository Dictionary of Biblical Words), «այն նկատառութիւնը կ’արտայայտէ, որ հարցի մը իրողութիւնները ‘մարդասիրաբար ու բանաւորապէս’ կը դիտէ»։ Եհովայի ողորմած որոշումին ազդած իրողութիւններուն հաւանաբար մաս կազմեցին յանցագործներուն անկեղծ զղջումը եւ ուրիշներու հանդէպ Դաւիթի նախապէս յայտնաբերած ողորմութիւնը։ (Ա. Թագաւորաց 24։5–7. 25։32–35. 26։7–11. Մատթէոս 5։7. Յակոբու 2։13) Սակայն, Ելից 34։4–7–ին մէջ իր մասին տուած Եհովայի նկարագրութեան համաձայն, բանաւոր էր որ Եհովա պատժէր Դաւիթը։ Ան ուժեղ պատգամով մը Նաթան մարգարէն ղրկեց Դաւիթին, որպէսզի ան ըմբռնէ թէ Եհովայի խօսքը արհամարհած էր։ Դաւիթ զղջած, հետեւաբար իր մեղքին համար չմեռաւ։—Բ. Թագաւորաց 12։1–14