Տարբերութիւն կ’ընէ՞ թէ աշխատանքդ ո՛վ կը նկատէ

ԲԵՍԵԼԻԷԼ եւ Ոողիաբ շինարարութեան մէջ նորեկ չէին։ Անոնք շատ հաւանաբար կ’ուզէին մոռնալ թէ Եգիպտոսի մէջ որպէս ստրուկ որքա՜ն ծանր աշխատած էին բազմաթիւ աղիւսներ շինելու համար։ Բայց այդ տարիները այլեւս իրենց կռնակին ետեւն էին։ Ահաւասիկ հիմա անոնք խորանը շինելու մէջ առաջնորդութիւն առնելու նշանակումը ստանալով, բարձր աստիճանի արհեստաւորներ պիտի ըլլային (Ել. 31։1-11)։ Այսուհանդերձ, շատ քիչեր պիտի տեսնէին իրենց ըրած կարգ մը գործերը։ Արդեօք ասիկա պիտի վհատեցնէ՞ր զիրենք։ Իրապէս տարբերութիւն կ’ընէ՞ր թէ իրենց աշխատանքը ո՛վ կը նկատէր։ Տարբերութիւն կ’ընէ՞ թէ քո՛ւ աշխատանքդ ո՛վ կը նկատէ։

ՔԻՉԵՐՈՒ ԿՈՂՄԷ ՏԵՍՆՈՒԱԾ ԸՆՏԻՐ ԳՈՐԾԵՐ

Խորանին կարգ մը կահկարասիները իսկական գլուխ–գործոցներ էին։ Օրինակի համար, նկատի առ ուխտի տապանակին վրայի ոսկիէ քերովբէները։ Պօղոս առաքեալ զանոնք «փառաց» կոչեց (Եբ. 9։5)։ Երեւակայէ այս կռածոյ կերպարներուն հոյակապ գեղեցկութիւնը (Ել. 37։7-9)։

Եթէ Բեսելիէլին եւ Ոողիաբին շինած առարկաները այսօր գտնուին, անոնք արժանի պիտի ըլլան որ լաւագոյն թանգարաններուն մէջ ցուցադրուին եւ բազմութեան կողմէ գնահատուին։ Բայց այդ ատեն որ շինուեցան, քանի՞ հոգի իսկապէս տեսաւ անոնց շքեղութիւնը։ Քերովբէները Սրբութիւն սրբութեանցին մէջ ըլլալով, միայն քահանայապետը զանոնք կը տեսնէր տարին մէկ անգամ՝ Քաւութեան օրը (Եբ. 9։6, 7)։ Ուստի շատ քիչ մարդիկ տեսան զանոնք։

ԱՌԱՆՑ ԳՈՎԱԲԱՆՈՒԵԼՈՒ՝ ԳՈՀՈՒՆԱԿ ԶԳԱԼ

Եթէ Բեսելիէլին կամ Ոողիաբին տեղը ըլլայիր եւ այսպիսի հիասքանչ գեղարուեստական գործեր ընելու համար քրտինք թափէիր, ի՞նչ պիտի զգայիր գիտնալով որ շատ քիչեր զանոնք տեսան։ Այսօր մարդիկ իրագործումի զգացում կ’ունենան, երբ իրենց հասակակիցներուն գովասանքին ու հիացմունքին արժանանան։ Անոնք ասով կը չափեն իրենց աշխատանքներուն արժէքը։ Բայց Եհովայի ծառաները տարբեր են։ Բեսելիէլին ու Ոողիաբին նման, գոհունակութիւն կը գտնենք՝ Եհովային կամքը կատարելով եւ իր հաճութիւնը ունենալով։

Յիսուսի օրերուն, սովորական էր որ կրօնական առաջնորդները ուրիշները տպաւորող աղօթքներ մատուցանէին։ Սակայն Յիսուս ուրիշ մօտեցում մը յանձնարարեց. անկեղծօրէն աղօթել՝ չակնկալելով ուրիշներուն կողմէ գովաբանուիլ։ Արդի՞ւնքը։ «Քու Հայրդ որ գաղտուկը կը տեսնէ, քեզի յայտնապէս հատուցում պիտի ընէ» (Մատ. 6։5, 6)։ Յստակ է որ կարեւոր չէ թէ ուրիշները ի՛նչ աչքով կը դիտեն մեր աղօթքները, այլ՝ Եհովան ի՛նչ աչքով կը դիտէ։ Իր կարծիքը մեր աղօթքները իսկապէս արժէքաւոր կը դարձնէ։ Նոյնն է պարագան որեւէ բանի որ կ’իրագործենք մեր սուրբ ծառայութեան մէջ։ Մարդոց կողմէ գովասանքը չէ որ զայն կարեւոր կը դարձնէ, այլ՝ Եհովայի հաճութիւնը, որ «գաղտուկը կը տեսնէ»։

Երբ խորանը ամբողջացաւ, «ամպ մը ծածկեց վկայութեան վրանը եւ Տէրոջը փառքը լեցուց խորանը» (Ել. 40։34)։ Եհովային հաճութեան ի՜նչ մեծ ապացոյց մը։ Բեսելիէլը եւ Ոողիաբը այդ վայրկեանին ի՞նչ զգացին։ Հակառակ որ իրենց անունները չէին փորագրուած իրենց ձեռագործներուն վրայ, անոնք վստահաբար գոհունակ զգացին, գիտնալով որ Աստուծոյ օրհնութիւնը կար իրենց թափած ջանքերուն վրայ (Առ. 10։22)։ Յաջորդող տարիներուն, անկասկած անոնք ուրախ էին, տեսնելով որ իրենց ձեռքին գործերը Եհովայի ծառայութեան մէջ տակաւին կը գործածուին։ Նոր աշխարհին մէջ յարութիւն առնելէ ետք, Բեսելիէլը եւ Ոողիաբը պիտի սքանչանան երբ տեղեկանան, որ խորանը շուրջ 500 տարի գործածուեցաւ ճշմարիտ պաշտամունքին մէջ։

Ներկայիս Եհովայի կազմակերպութեան մէջ, բոլոր գեղարուեստագէտները, շարժուն գծանկարներ ձեւագծողները, երաժիշտները, լուսանկարիչները, թարգմանիչները եւ գրողները կ’աշխատին առանց իրենց անունը նշելու։ Այս առումով, ո՛չ մէկը «կը տեսնէ» իրենց գործը։ Գրեթէ նոյնն է պարագան այն աշխատանքին, որ աշխարհի տարածքին աւելի քան 110,000 ժողովքի մէջ կը կատարուի։ Ո՞վ կը տեսնէ, երբ ամսուան վերջը հաշիւի ծառան պէտք եղած թուղթերը կը լեցնէ։ Ո՞վ կը տեսնէ, երբ քարտուղարը ժողովքի դաշտի ծառայութեան տեղեկագիրը կը պատրաստէ։ Ո՞վ կը տեսնէ, երբ եղբայր մը կամ քոյր մը Թագաւորութեան սրահին մէջ պէտք եղած նորոգութիւն մը կ’ընէ։

Իրենց կեանքին վերջաւորութեան, Բեսելիէլը եւ Ոողիաբը չէին ստացած յաղթանշաններ կամ մետալներ, որոնցմով կրնային պարծենալ թէ ի՜նչ հոյակապ եւ որակաւոր շինարարութիւն կատարած էին։ Բայց անոնք ստացած էին շատ աւելի արժէքաւոր բան մը. Եհովայի հաճութիւնը։ Կրնանք վստահ ըլլալ որ Եհովան իրենց աշխատանքը նկատե՛ց։ Արդարեւ անոնք խոնարհաբար ու յօժարակամ ծառայեցին, մեզի օրինակ հանդիսանալով։