Sálmur

39 Ég sagði: „Ég vil gæta að skrefum mínum

svo að ég syndgi ekki með tungu minni.+

Ég vil múlbinda munn minn+

þegar illmenni eru nálæg.“

 2 Ég var þögull og hljóður,+

ég talaði ekki einu sinni um neitt gott,

en kvöl mín var mikil.*

 3 Hjartað brann í brjósti mér,

eldurinn brann heitar því meira sem ég hugsaði.*

 4 „Jehóva, hjálpaðu mér að skilja hvenær endalok mín koma

og hve margir dagar mínir eru+

svo að mér verði ljóst hve ævi mín er stutt.

 5 Þú hefur ekki gefið mér nema fáeina daga*+

og ævi mín er sem ekkert í þínum augum.+

 6 Mennirnir ganga um eins og skuggi,

þeir eru á sífelldum þönum* til einskis,

sanka að sér auðæfum án þess að vita hverjir fá að njóta þeirra.+

 8 Frelsaðu mig frá öllum syndum mínum,+

láttu ekki heimskingja hæðast að mér.

 9 Ég var hljóður,

gat ekki opnað munninn+

því að þú stóðst á bak við þetta.+

10 Léttu af mér plágunni sem þú lagðir á mig,

ég er að bugast undan höggum handar þinnar.

11 Þú agar manninn með því að refsa honum fyrir syndir hans,+

eyðir dýrgripum hans eins og mölur eyðir klæðum.

12 Heyrðu bæn mína, Jehóva,

hlustaðu þegar ég hrópa á hjálp.+

Láttu tár mín ekki fram hjá þér fara

því að fyrir þér er ég bara útlendingur,+

ferðalangur sem á leið hjá, rétt eins og allir forfeður mínir.+

13 Horfðu ekki svona reiðilega á mig svo að ég geti tekið gleði mína á ný

áður en ég dey og er ekki lengur til.“