Jósúa og Gíbeonítarnir

Aðrar þjóðir í Kanaanslandi fréttu af því sem hafði gerst í Jeríkó. Konungar þeirra ákváðu að hjálpast að við að berjast við Ísraelsmenn. En Gíbeonítarnir voru með annað plan. Þeir fóru til Jósúa í slitnum fötum og sögðu: ‚Við erum frá landi sem er langt í burtu. Við höfum frétt um Jehóva og allt sem hann gerði fyrir ykkur í Egyptalandi og Móab. Lofið okkur að þið munið ekki ráðast á okkur. Þá skulum við þjóna ykkur.‘

Jósúa trúði þeim og lofaði að ráðast ekki á þá. Þrem dögum seinna komst hann að því að þeir voru ekki frá landi sem var langt í burtu. Þeir voru frá Kanaanslandi. Jósúa spurði Gíbeonítana: ‚Af hverju voruð þið að ljúga að okkur?‘ Þeir svöruðu: ‚Við vorum hræddir. Við vitum að Jehóva Guð ykkar er að berjast fyrir ykkur. Vertu svo góður að drepa okkur ekki.‘ Jósúa stóð við loforðið og leyfði þeim að lifa.

Stuttu seinna ógnuðu fimm konungar frá Kanaanslandi og hermenn þeirra Gíbeonítunum. Jósúa og her hans gengu heila nótt til að bjarga Gíbeonítunum. Þeir byrjuðu að berjast snemma næsta morgun. Kanverjarnir flúðu í allar áttir. Og hvert sem þeir hlupu lét Jehóva stórt hagl rigna yfir þá. Síðan bað Jósúa Jehóva um að láta sólina standa kyrra. Sólin hafði aldrei staðið kyrr áður. Af hverju bað Jósúa þá um það? Af því að hann treysti að Jehóva gæti gert það. Og sólin settist ekki í heilan dag, ekki fyrr en Ísraelsmenn höfðu sigrað konunga Kanaanslands og hermenn þeirra.