Neðanmáls

a Vegna ófullkomleika okkar segjum við eða gerum kannski eitthvað sem særir bræður okkar og systur. Hver eru viðbrögð okkar? Reynum við að endurheimta gott samband við þau? Erum við fljót að biðjast afsökunar? Eða hugsum við sem svo að það sé þeirra vandamál ef þau eru ósátt? Erum við sjálf kannski fljót að móðgast vegna þess sem aðrir segja eða gera? Réttlætum við okkur með því að segja að þannig séum við bara og neitum að breyta okkur? Eða horfumst við í augu við veikleika okkar og skiljum að við þurfum að breyta okkur?