Áskorunin að feta í hans fótspor

„Til þessa eruð þér kallaðir. Því að Kristur leið einnig fyrir yður og lét yður eftir fyrirmynd, til þess að þér skylduð feta í hans fótspor.“ — 1. PÉTURSBRÉF 2:21.

1, 2. (a) Hvað getur verið mikil áskorun og hvers vegna er hún áhugaverð fyrir kristna menn? (b) Hvaða spurningum er varpað hér fram?

HEFUR þú nokkurn tíma gengið eftir sendinni sjávarströnd eða snæviþökktum vegi og hrifist af fótsporum einhvers annars sem gekk þar á undan þar? Reyndir þú kannski að fara nákvæmlega í spor hans? Þá hefur þú komist að raun um að það er ekki auðvelt. Í rauninni er býsna erfitt að feta nákvæmlega í fótspor annars manns — hvort heldur bókstaflega eða táknrænt. Og þó höfum við, með því að kalla okkur kristna, látið í ljós löngun okkar til að gera það, til að feta nákvæmlega í fótspor Krists.

² Ert þú fús til að leggja á þig allt sem þarf til að taka þeirri áskorun? Ert þú staðráðinn í að gera það, hvað sem það kostar? Ef svo er mun þér ganga betur að feta táknrænt í fótspor Krists, ef þú skilur til fulls hve erfitt er að feta bókstaflega í fótspor annars manns.

Lærðu að aðlaga þig

3. Hvers vegna virðist það í fyrstu óeðlilegt að feta í fótspor einhvers annars?

³ Hver maður hefur sitt sérkennandi göngulag. Skreflengdin er breytileg frá manni til manns og svo eru menn misjafnlega útskeifir eða innskeifir. Sumir eru hvorugt og hjá sumum vísar annar fóturinn meira út eða inn en hinn. Sérð þú í hverju vandinn er fólginn? Til að feta nákvæmlega í fótspor annars manns verður þú að samstilla skreflengd þína og fótastellingu hans. Í fyrstu getur þér fundist það óeðlilegt en það er nauðsynlegt. Hjá því verður ekki komist.

4. Hvers vegna er það sérstök áskorun að feta í fótspor Jesú?

⁴ Táknrænt talað má segja að göngulag Krists hafi verið einstætt, því að hann var eini fullkomni maðurinn meðal samtíðarmanna sinna, „þekkti ekki synd.“ (2. Korintubréf 5:21) Með því að menn eru að eðli til ófullkomnir syndarar er það ekki eðlilegt göngulag að feta í fótspor Jesú. Páll minnti kristna menn í Korintu á það og sagði: „Því að enn þá eruð þér holdlegir menn. Fyrst metingur og þráttan er á meðal yðar, eruð þér þá eigi holdlegir og hegðið yður á manna hátt?“ Tilhneiging til að metast og þrátta, „holdsins verk,“ er eðlileg fyrir ófullkomna menn, en Jesús gekk veg kærleikans og „kærleikurinn öfundar ekki . . . hann reiðist ekki.“ Það að feta í fótspor Krists er því meiri áskorun heldur en værum við beðin að feta í fótspor einhvers ófullkomins manns. — 1. Korintubréf 3:3; 13:4, 5; Galatabréfið 5:19, 20; sjá einnig Efesusbréfið 5:2, 8.

5, 6. (a) Hvers vegna hefur mörgum mistekist að feta í fótspor Krists og hvaða ráð gaf Páll þar af leiðandi? (b) Hvernig er fólk hvatt til að feta í fótspor Krists núna og með hvaða árangri?

⁵ Auk ófullkomleika getur fáfræði um vilja Guðs einnig komið í veg fyrir að maður feti í fótspor Krists. Páll áminnti þannig kristna menn í Efesus um að þeir ‚mættu ekki framar hegða sér eins og heiðingjarnir hegða sér. Hugsun þeirra er allslaus, skilningur þeirra blindaður og þeir eru fjarlægir lífi Guðs vegna vanþekkingarinnar, sem þeir lifa í, og síns harða hjarta.‘ — Efesusbréfið 4:17, 18.

⁶ Í gegnum prédikun Guðsríkis eru menn hvattir til að hætta að ganga á þann hátt sem þeim er eðlilegt, fáfróðir um tilgang Guðs, í andlegu myrkri og láta stjórnast af tilfinningalausu hjarta sem keppir að fánýtum markmiðum. Þeir eru hvattir til að reyna að líkja eftir hinu fullkomna fordæmi Krists, ‚lifa í honum,‘ og ‚hertaka hverja hugsun til hlýðni við Krist.‘ (Kólossubréfið 2:6, 7; 2. Korintubréf 10:5) Fólk, sem er fúst til að taka þessari áskorun, er stefnufast í trú sinni. Þegar það venst því að ganga þann veg, sem Kristur gekk, verður það smám saman auðveldara fyrir það.

7. Hvernig getum við treyst að það sé hægt að feta í fótspor Jesú, enda þótt það virðist oft erfitt?

⁷ Þetta er þó oft erfitt verkefni. Munurinn á fullkomnum manni og ófullkomnum er mikill. Ófullkomnir menn þurfa því að gera miklar breytingar ef þeir ætla að reyna að fylgja fullkomnu fordæmi. Arfgengir eiginleikar og umhverfi geta valdið því að menn eiga miserfitt með að samlaga sig hinum kristna lífsvegi. En Jehóva fullvissar okkur um að hver sem sé í raun fús til að leggja sig fram geti gert það. „Allt megna ég fyrir hjálp hans, sem mig styrkan gjörir,“ sagði Páll postuli. (Filippíbréfið 4:13; sjá einnig 2. Korintubréf 4:7; 12:9.) Hið sama gildir um alla kristna menn.

Vertu gaumgæfinn

8, 9. (a) Hvers vegna er óskipt athygli og alger einbeiting nauðsynleg til að þræða fótspor annars manns? (b) Hvaða ráð Biblíunnar munu koma í veg fyrir að við reikum burt frá fótsporum Jesú?

⁸ Við getum ekki fetað í bókstafleg fótspor nema gefa því nákvæmar gætur hvar við stígum niður fæti. Ef augun fara að horfa á eitthvað annað, til dæmis það sem er að gerast í kringum okkur, er óhjákvæmilegt að við stígum rangt spor fyrr eða síðar. Nema því aðeins að við gefum því óskipta athygli og einbeitum okkur af öllu afli munum við víkja frá þeim fótsporum sem við ættum að fylgja. Því er nauðsynlegt að vera alltaf á varðbergi, einkum ef skyndilegur hávaði eða aðrar óvæntar truflanir verða sem gætu dregið athygli okkar frá því verki sem fyrir liggur. — Samanber Jobsbók 18:10, 11.

⁹ Þetta gildir einnig á táknrænan hátt um þá sem feta í fótspor Jesú. Jesús hvatti fylgjendur sína til að hafa nákvæmar gætur á sjálfum sér til að hjörtu þeirra ‚þyngdust ekki við át og drykkju og áhyggjur lífsins.‘ (Lúkas 21:34) Satan notar þessar daglegu truflanir til að reyna að fá okkur til að taka augun af fótsporum Jesú. Hann er eldsnöggur að notfæra sér óvæntar kringumstæður, svo sem andstöðu, veikindi eða fjárhagsleg skakkaföll, til að fá okkur til að missa jafnvægið. Til að tryggja að við ‚berumst ekki afleiðis‘ verðum við að „gefa því enn betur gaum, er vér höfum heyrt,“ með öðrum orðum að láta augun einblína enn fastar á fótspor Krists en fyrr. — Hebreabréfið 2:1; sjá einnig 1. Jóhannesarbréf 2:15-17.

Ekki víkja af leið

10. (a) Hvaða hætta er á ferðum þegar mismunandi slóðir skerast? (b) Hvers vegna hefur það alvarlegar afleiðingar andlega að feta í röng fótspor?

¹⁰ Á mannmargri sjávarströnd geta verið fótspor eftir allmarga í rökum sandinum og sum geta legið skáhallt eða þvert á þau sem við fylgjum. Mörg geta, að minnsta kosti fljótt á litið, verið áþekk að sjá. Þá er þýðingarmikið að við séum viss um að við fylgjum þeim réttu! Að öðrum kosti gætum við látið blekkjast til að fara í ranga átt. Í andlegum skilningi gæti það haft alvarlegustu afleiðingar. Orðskviður veitir okkur aðvörun sem sýnir hve hættulegt er að fylgja fótsporum sem geta virst vera hin réttu. Hann aðvarar: „Margur vegurinn virðist greiðfær, en endar þó á helslóðum.“ — Orðskviðirnir 16:25.

11. Hvaða aðvörun gaf Páll frumkristnum mönnum og hverjum nú á tímum gaf hann fordæmi?

¹¹ Vegna þessarar hættu, sem er mjög svo raunveruleg, fann Páll sig knúinn til að aðvara bræður sína í frumkristna söfnuðinum: „Mig furðar, að þér svo fljótt látið snúast frá honum, sem kallaði yður í náð Krists, til annars konar fagnaðarerindis . . . heldur eru einhverjir að trufla yður og vilja umhverfa fagnaðarerindinu um Krist. En þótt jafnvel vér eða engill frá himni færi að boða yður annað fagnaðarerindi en það, sem vér höfum boðað yður, þá sé hann bölvaður.“ (Galatabréfið 1:6-9) Í samræmi við fordæmi Páls aðvarar hið stjórnandi ráð votta Jehóva nú á dögum okkur við fráhvarfsmönnum og falsbræðrum sem skilja eftir sig fölsuð fótspor ef svo má að orði komast. Sannkristnir menn vilja ekki víkja af þeirri braut sem Kristur markaði þeim að bendingu Guðs. — Sálmur 44:19.

12. (a) Hvernig getur 2. Tímóteusarbréf 1:13 hjálpað okkur að forðast það að villast á fótsporum? (b) Hvað einkennir annars konar fagnaðarerindi?

¹² Við forðumst að láta leiða okkur afvega ef við höfum nánar gætur á þeim einkennum sem fótspor Krists bera. Nákvæm þekking á Jesú, á kenningum hans og því hvernig kristni söfnuðurinn starfar hjálpar okkur að þekkja ‚fyrirmynd heilnæmu orðanna‘ sem verndar okkur fyrir þeim sem „vilja umhverfa fagnaðarerindinu um Krist.“ (2. Tímóteusarbréf 1:13) Annars konar svonefnt fagnaðarerindi — sem er í reynd fölsuð fótspor — samrýmist ekki þeirri fyrirmynd sannleikans. Það umhverfir henni, gerir myndina óskýra. Í stað þess að skýra undirstöðusannindi og meginreglur Biblíunnar andmælir það þeim. Í stað þess að hvetja okkur til aukinna starfa í þjónustu Jehóva hvetur það til þess að við hægjum á okkur. Boðskapur þess er ekki jákvæður og miklar ekki nafn Jehóva og skipulag; hann er neikvæður, fullur af aðfinnslum og gagnrýni. Þetta eru sannarlega ekki þau fótspor sem við viljum fylgja.

Haltu hæfilegum hraða

13. Hvernig er gönguhraði tengdur því að feta í fótspor annars?

¹³ Þegar við göngum ræðst skreflengdin að nokkru leyti af gönguhraðanum. Skreflengdin er yfirleitt meiri þegar við göngum hratt en minni þegar við göngum hægt. Það er því auðveldara fyrir okkur að feta í bókstafleg fótspor annars manns ef við samstillum okkur gönguhraða hans. Eins verðum við að ganga álíka hratt og leiðtogi okkar, Jesús Kristur, ef við viljum feta farsællega í táknræn fótspor hans.

14. (a) Á hvaða vegu gæti okkur mistekist að halda sama gönguhraða og Jesús? (b) Hvers vegna er heimskulegt að reyna að fara hraðar en hinn „trúi og hyggni þjónn“?

¹⁴ Ef við höldum ekki svipuðum hraða og Kristur getur það merkt annað af tvennu. Annaðhvort reynum við að fara hraðar, að hlaupa á undan ‚hinum trúa og hyggna þjóni‘ sem Jesús notar til að fullgera tilgang Jehóva, eða drögumst aftur úr í því að fylgja leiðbeiningum ‚þjónsins.‘ (Matteus 24:45-47) Sem dæmi um hið fyrrnefnda má nefna að einstaka kristinn maður hefur á árum áður orðið óþolinmóður út af kenningalegum eða skipulagslegum breytingum eða aðlögun sem honum fannst nauðsynleg og löngu tímabær. Hann varð óánægður vegna þess að honum fannst hlutirnir ekki ganga nógu hratt fyrir sig og dró sig úr félagi við þjóna Jehóva. Það er heimskulegt og skammsýnt! Oft hefur það sem slíkir menn gerðu veður út af verið leiðrétt síðar — þegar Jehóva áleit það tímabært. — Orðskviðirnir 19:2; Prédikarinn 7:8, 9.

15. Hvernig voru Davíð konungur og Jesús gott fordæmi í því að halda réttum gönguhraða?

¹⁵ Hið viturlega er að bíða eftir að Jehóva láti til sín taka í stað þess að reyna að stjórna því á hvaða hraða hlutirnir skuli gerast. Davíð konungur til forna gaf okkur rétt fordæmi. Hann neitaði að gera samsæri gegn Sál konungi í því skyni að heimta konungdóminn áður en tími Jehóva var kominn til að gefa honum hann. (1. Samúelsbók 24:1-15) Á viðlíka hátt gerði ‚sonur Davíðs,‘ Jesús, sér ljóst að hann yrði að bíða þess að fá að fullu konungdóm sinn á himnum. Hann þekkti spádóminn sem átti við hann: „Sest þú mér til hægri handar, þá mun ég leggja óvini þína sem fótskör að fótum þér.“ Þegar því hópur Gyðinga vildi „taka hann með valdi til að gjöra hann að konungi“ dró hann sig í skyndingu í hlé. (Matteus 21:9; Sálmur 110:1; Jóhannes 6:15) Um 30 árum síðar var Jesús enn að bíða eftir konungdómi sínum að sögn Hebreabréfsins 10:12, 13. Í raun beið hann í næstum 19 aldir áður en hann var settur í hásæti sem réttmætur konungur Guðsríkis við stofnsetningu þess árið 1914.

16. (a) Lýstu með dæmi hvernig við gætum gengið hægar en okkur ber. (b) Hver er tilgangurinn með langlyndi Jehóva og hvers vegna ættum við að forðast að misnota okkur það?

¹⁶ Ef við höldum ekki réttum gönguhraða getur það líka verið á hinn veginn, það er að segja að við hægjum á okkur og drögumst aftur úr. Þegar því orð Guðs gefur til kynna að við þurfum að gera breytingar í lífi okkar, gerum við þær þá án tafar? Hugsum við kannski sem svo að úr því að Guð er þolinmóður getum við frestað slíkum breytingum þar til síðar, í von um að þær verði auðveldari þá? Að vísu er Jehóva þolinmóður en það er ekki í þeim tilgangi að við getum leyft okkur að vera slök í því að gera nauðsynlegar breytingar. Þess í stað er hann „langlyndur við yður, þar eð hann vill ekki að neinir glatist, heldur að allir komist til iðrunar.“ (2. Pétursbréf 3:9, 15) Það er því miklu betra að líkja eftir sálmaritaranum sem sagði: „Ég hefi flýtt mér og eigi tafið að varðveita boð þín.“ — Sálmur 119:60.

17. Hvaða samband hefur réttur gönguhraði við prédikun Guðsríkis og hvaða spurningar ættum við því að spyrja okkur?

¹⁷ Það að dragast aftur úr gæti líka tengst prédikun okkar um Guðsríki. Samkvæmt 25. kafla hjá Matteusi er Jesús núna að dæma mannkynið og skilja ‚sauðina‘ frá ‚höfrunum.‘ Það er gert að mestu leyti með prédikun ‚þessa fagnaðarerindis um ríkið.‘ (Matteus 24:14; 25:31-33; Opinberunarbókin 14:6, 7) Tíminn, sem er tekinn frá til að ljúka þessu aðgreiningarstarfi, er af nauðsyn takmarkaður. (Matteus 24:34) Eftir því sem líður á þann tíma megum við búast við að Jesús hraði starfinu. Í því kemur hann fram sem verkfæri Guðs sem lofar í sambandi við það starf: „Ég, [Jehóva], mun hraða því, þegar að því kemur.“ (Jesaja 60:22) Sem samverkamenn Guðs er feta gaumgæfilega í fótspor sonar hans, aukum við hraðann í prédikun okkar um Guðsríki að því marki sem aðstæður okkar og biblíuleg ábyrgð leyfir? Skýrslur um þjónustuna á akrinum gefa til kynna að milljónir votta Jehóva geri það!

Forðastu sjálfsöryggi, berstu gegn kjarkleysi

18. Hvers vegna gæti maður fengið óhóflegt sjálfstraust og hvernig varar Biblían við þeirri hættu?

¹⁸ Því lengur sem við fetum í fótspor annars manns, þeim mun tamara verður það okkur. Ef við verðum hins vegar sinnulaus munum við fyrr eða síðar misstíga okkur. Þegar við fetum í táknræn fótspor Jesú verðum við því að horfast í augu við það hversu hættulegt er að treysta um of á sjálfan sig, styrk sinn og hæfileika, að láta okkur finnast sem við höfum náð tökum á fullkomnu göngulagi hans. Reynsla Péturs, sem frá er sagt í Lúkasi 22:54-62, er tímabær aðvörun þar að lútandi. Hún undirstrikar sannleiksgildi orðanna í 1. Korintubréfi 10:12 þar sem segir: „Sá, er hyggst standa, gæti því vel að sér, að hann falli ekki.“

19. (a) Hvað hendir sérhvern kristinn mann af og til? (Jakobsbréfið 3:2) (b) Hvernig ber okkur að líta á orð Páls í Rómverjabréfinu 7:19, 24?

¹⁹ Sökum ófullkomleika mun sérhver kristinn maður misstíga sig af og til. Frávikið getur verið svo lítið að aðrir taki tæpast eftir því eða svo augljóst að allir sjái það. Hvort heldur er getum við leitað hughreystingar í heiðarlegri játningu Páls: „Hið góða, sem ég vil, gjöri ég ekki, en hið vonda, sem ég vil ekki, það gjöri ég.“ (Rómverjabréfið 7:19, 24) Að sjálfsögðu má ekki nota þessi orð sem afsökun fyrir rangri breytni. Þau eru hvatning guðræknum kristnum mönnum í baráttu sinni við ófullkomleikann, hjálp til að halda áfram af þrautseigju að feta í hin fullkomnu fótspor Jesú.

20. (a) Hvernig hjálpa Orðskviðirnir 24:16 okkur í kapphlaupinu um lífið? (b) Hvað ættum við að vera ráðin í að gera?

²⁰ „Sjö sinnum fellur hinn réttláti og stendur aftur upp,“ segja Orðskviðirnir 24:16. Enginn ætti að finna hjá sér löngun til að gefast upp í kapphlaupinu um lífið. Þetta kapphlaup er eins og maraþonhlaup, prófraun á úthald okkar, ekki stutt hundrað metra spretthlaup. Ef spretthlauparinn misstígur sig eru allar líkur á að hann falli úr keppni. En maraþonhlauparinn hefur tækifæri til að ná sér aftur á strik og ljúka hlaupinu, jafnvel þótt hann hrasi. Ef þú hrasar og það kemur þér til að hrópa: „Ég aumur maður,“ þá skalt þú muna að þú hefur enn tíma til að ná þér aftur á strik. Þú hefur tækifæri til að vera aftur samstíga leiðtoga þínum, Jesú Kristi. Það er engin ástæða til að örvænta, engin ástæða til að gefast upp! Vertu staðráðinn í að taka farsællega þeirri áskorun að ‚feta nákvæmlega í fótspor Jesú‘ með Guðs hjálp. — 1. Pétursbréf 2:21.

Fólk sem fetar í fótspor Jesú

„Komum við ekki fram í einum og sama anda? Fetuðum við ekki í sömu fótsporin?“ — 2. KORINTUBRÉF 12:18.

1. Hvers vegna er oft ekki erfitt að bera kennsl á votta Jehóva?

„SEM hópur eru þeir kurteisir, hafa ábyrgðartilfinningu og gengur vel í skóla. Hið sama verður ekki sagt um aðra hópa.“ Svo mælti skólastjóri grunnskóla eins í Bandaríkjunum. Um hverja var hann að tala? Um börn votta Jehóva sem voru nemendur í skóla hans. Margir hafa veitt því athygli að vottar Jehóva, einnig börnin, líkjast gjarnan öðrum vottum á ákveðna vegu. Með árunum hefur það orðið æ augljósara að þeir eru sameinaðir í trú og breytni svo að undrun sætir. Því er yfirleitt ekki erfitt að bera kennsl á vottana.

2. Hver var einkennandi eiginleiki frumkristna safnaðarins og hvað sagði Páll um það?

² Eining votta Jehóva er óvenjulegt fyrirbæri í þessum sundraða heimi. Hún er þó ekki vandskilin ef við höfum hugfast að þeir eru allir að reyna að feta í fótspor Jesú. (1. Pétursbréf 2:21) Slík eining var einnig einkennandi fyrir kristna menn á fyrstu öld. Einhverju sinni áminnti Páll söfnuðinn í Korintu og sagði: „En ég áminni yður, bræður, í nafni Drottins vors, Jesú Krists, að þér séuð allir samhuga og ekki séu flokkadrættir á meðal yðar, heldur að þér séuð fullkomlega sameinaðir í sama hugarfari og í sömu skoðun.“ (1. Korintubréf 1:10) Páll gaf líka innblásin heilræði um það hvernig taka skyldi á einstaklingum er ekki væru fúsir til að varðveita kristna einingu. — Sjá Rómverjabréfið 16:17; 2. Þessaloníkubréf 3:6.

3, 4. Hvernig lýsti Páll einingu sinni og Títusar og á hverju byggðist sú eining?

³ Um árið 55 sendi Páll Títus til Korintu til að leggja lið við samskot handa þurfandi bræðrum í Júdeu og hugsanlega til að athuga hvernig söfnuðurinn hefði brugðist við leiðbeiningum Páls. Þegar hann skrifaði Korintumönnum síðar minntist hann á nýlega afstaðna heimsókn Títusar og spurði: „Hefur þá Títus haft eitthvað af yður? Komum við ekki fram í einum og sama anda? Fetuðum við ekki í sömu fótsporin?“ (2. Korintubréf 12:18) Hvað átti Páll við með því að þeir hefðu ‚komið fram í einum og sama anda‘ og fetað „í sömu fótsporin“?

⁴ Hann var að lýsa þeirri einingu sem ríkti milli hans og Títusar. Títus var ferðafélagi Páls af og til og hafði vafalítið lært margt af Páli á þeim ferðum. En eining þeirra tveggja byggðist á öðru og sterkara afli. Hún byggðist á hinu góða sambandi þeirra við Jehóva og þeirri staðreynd að báðir fetuðu þeir í fótspor Krists. Títus líkti eftir Páli á sama hátt og Páll líkti eftir Kristi. (Lúkas 6:40; 1. Korintubréf 11:1) Þeir gengu því fram í anda Jesú og fetuðu í fótspor hans.

5. Hvers má vænta af nútímamönnum sem líkja eftir Páli og Títusi og framganga „í sama anda“ og feta „í sömu fótsporin“?

⁵ Það er því ekki undarlegt að kristnir menn nú á 20. öld, sem koma fram „í einum og sama anda“ og feta „í sömu fótsporin“ og Páll og Títus, skuli njóta einingar sem á sér engan samjöfnuð. Óeining þeirra sem eru kristnir að nafninu til kemur meira að segja upp um þá að þeir eru falskristnir og feta ekki í fótspor leiðtogans sem þeir segjast fylgja. (Lúkas 11:17) Þessi mikli munur á sannkristnum mönnum og nafnkristnum birtist á ýmsa vegu. Við skulum nefna fjögur dæmi.

Heilagleiki blóðsins

6, 7. (a) Hvaða rétt viðhorf til blóðs er fólgið í því að feta í fótspor Jesú? (b) Hver er munurinn á vottum Jehóva og öðrum sem afþakka blóðgjafir?

⁶ Um árið 49 sendi hið stjórnandi ráð kristna safnaðarins á fyrstu öld frá sér bréf sem svaraði spurningunni: Ættu kristnir menn, sem ekki eru Gyðingar, að hlýða lögmáli Móse? Bréfið hafði þetta að segja: „Það er ályktun heilags anda og vor að leggja ekki frekari byrðar á yður en þetta, sem nauðsynlegt er, að þér haldið yður frá kjöti fórnuðu skurðgoðum, blóði, kjöti af köfnuðum dýrum og saurlifnaði.“ (Postulasagan 15:28, 29) Taktu eftir því að það að halda sér frá blóði var eitt af því sem ‚nauðsynlegt var.‘ Það að feta í fótspor Jesú fól í sér að taka ekki blóð inn í líkamann, hvorki um munninn né með nokkrum öðrum hætti.

⁷ Með blóðgjöfum sínum í lækningaskyni hefur kristni heimurinn brotið þetta bann gróflega. Að vísu hafa margir á síðustu árum gert sér ljósar hætturnar samfara blóðgjöfum og afþakkað þær af læknisfræðilegum ástæðum. Þetta hefur gerst einkum eftir að ljóst varð að margir hafa fengið eyðni með blóði. En hvaða hópur manna heldur á lofti heilagleika blóðsins vegna virðingar fyrir lögum Guðs? Þegar sjúklingur lætur í ljós að hann vilji ekki láta gefa sér blóð, í hvaða flokk setja læknar hann sjálfkrafa? Segir læknirinn ekki oftast: ‚Þú hlýtur að vera einn votta Jehóva‘?

8. Hvernig hlaut vottur á Ítalíu blessun fyrir ásetning sinn að halda lög Guðs í þessu efni?

⁸ Antonietta býr á Ítalíu. Fyrir um það bil 8 árum veiktist hún alvarlega og varð svo blóðlítil að læknar fullyrtu að blóðgjafir væru nauðsynlegar til að bjarga lífi hennar. Hún neitaði að láta gefa sér blóð og mátti glíma við andstöðu bæði lækna og ættingja sinna. Jafnvel litlu drengirnir hennar tveir sárbændu hana: „Mamma, ef þú elskar okkur láttu gefa þér blóð.“ En Antonietta var staðráðin í að vera trúföst og til allrar hamingju lifði hún veikindin af. Hún var þó svo langt leidd að læknir sagði: „Við höfum enga skýringu á því hvers vegna hún lifir enn.“ En strax og meðferð var hafin, sem ekki braut í bága við boðorð Biblíunnar, var bati hennar svo skjótur að annar læknir sagði: „Ég trúi þessu ekki — þú átt ekki að hafa getað náð þér á svona skömmum tíma, jafnvel þótt við hefðum dælt í þig blóði allan daginn.“ Núna er hún reglulegur brautryðjandi og synir hennar tveir, nú 12 og 14 ára, taka góðum framförum í sannleikanum. Hugrökk hélt Antonietta sér við það sem „nauðsynlegt er“ í sambandi við heilagleika blóðsins. Allir vottar Jehóva hafa sama viðhorf þegar þeir feta í fótspor Jesú.

Gott siðferði

9. Hvað annað er „nauðsynlegt“ til að feta í fótspor Jesú og hvað verður um þá sem ekki gera það?

⁹ Annað „nauðsynlegt“ atriði, sem fram kom í bréfi hins stjórnandi ráðs á fyrstu öld, var að ‚halda sér frá . . . saurlifnaði.‘ Í fyrra bréfi sínu til Korintumanna skýrði Páll þetta nánar og sagði: „Hvorki munu saurlífismenn né skurðgoðadýrkendur, hórkarlar né kynvillingar . . . Guðs ríki erfa.“ (1. Korintubréf 6:9, 10) Kristnir menn hjálpa fólki, sem vill þjóna Jehóva, að losa sig við þessar óhreinu iðkanir. Jafnvel safnaðarmeðlimum, sem falla í snöru þeirra, er hjálpað að hreinsa sig ef þeir snúa við og iðrast. (Jakobsbréfið 5:13-15) En ef einhver kristinn maður fer að leggja stund á slíkar saurugar iðkanir og neitar að iðrast setur Biblían skýrar reglur um hvað gera skuli. Páli var innblásið af Guði að segja: „Þér skuluð ekki umgangast nokkurn þann, er nefnir sig bróður, en er saurlífismaður . . . útrýmið hinum vonda úr yðar hópi.“ — 1. Korintubréf 5:11, 13.

10, 11. (a) Hverjir bera ábyrgðina á hinu lága siðgæði í kristna heiminum og hvers vegna? (b) Hvernig sýnir reynsla manns á Filippseyjum að sem hópur fylgja vottar Jehóva háleitu siðgæði?

¹⁰ Þrátt fyrir þessa skýru kenningu er kristni heimurinn gagnsýrður siðleysi. Klerkar, sem útvatna staðla Guðs, bera sök á þessu ástandi, svo og þeir sem þjóna stöðlum Biblíunnar með vörunum en hafa ekki kjark til að fylgja þeim hugrakkir í söfnuðum sínum. Einnig í þessu efni eru vottar Jehóva fólk sem fetar í fótspor Jesú.

¹¹ Við skulum líta á Jose á Filippseyjum sem dæmi. Sautján ára gamall var hann orðinn þekktur sem vandræðaseggur og fjáhættuspilari. Hann var oft drukkinn, lifði siðlausu lífi og lenti oft í fangelsi fyrir hnupl og þjófnað. Þá komst hann í samband við votta Jehóva. „Námið í Biblíunni gerbreytti lífi mínu,“ segir hann. „Ég er hættur að drekka og reykja og hef lært að stjórna skapi mínu. Núna hef ég hreina samvisku og á aðeins eina konu. Ég hef líka áunnið mér virðingu nágranna minna sem voru vanir að kalla mig „Jose hinn illræmda“ og ‚Jose vofu.‘ Núna kalla þeir mig ‚Jose, vott Jehóva.‘ Sonur minn og frændi eru safnaðarþjónar í söfnuðinum þar sem ég gegni núna þjónustu sem öldungur og reglulegur brautryðjandi.“ Jose og milljónir annarra kristinna votta Jehóva feta í fótspor Jesú sem siðferðilega hreinir kristnir menn.

Hlutleysi

12. Hvaða viðhorf sannkristinna manna lét Jesús í ljós í bæn sem skráð er í Jóhannesi 17. kafla?

¹² Í hinni löngu bæn, sem Jesús bar fram síðasta kvöldið sem hann var með lærisveinum sínum, minntist hann á aðra leið sem fylgjendur hans hefðu til að ‚feta í hans fótspor.‘ Hann sagði um lærisveina sína: „Þeir eru ekki af heiminum, eins og ég er ekki af heiminum.“ (Jóhannes 17:16) Þetta merkir að kristnir menn eru hlutlausir. Í stað þess að taka þátt í stjórnmálum eða deilum þjóða segja þeir öðrum frá ríki Guðs, einustu lausninni á vandamálum þessa heims. — Matteus 6:9, 10; Jóhannes 18:36.

13, 14. (a) Hvaða munur er á kristna heiminum og vottum Jehóva í sambandi við hlutleysi? (b) Hvernig varð pólitískt hlutleysi votts í Japan öllu bræðrafélaginu til góðs?

¹³ Flestir meðlimir kristna heimsins hafa gleymt þessari meginreglu um hlutleysi. Fyrir þá er þjóðlegur uppruni venjulega þýðingarmeiri en trú. Dálkahöfundurinn Mike Royko bendir á að „kristnir menn“ hafi aldrei „séð neitt athugavert við að heyja stríð við aðra kristna menn.“ Hann bætir við: „Ef svo hefði verið hefðu fæstar af líflegustu styrjöldum Evrópu verið háðar.“ Það er alkunn staðreynd að vottar Jehóva fylgja ströngu, kristnu hlutleysi á stríðstímum. Sem fylgjendur Jesú eru þeir líka hlutlausir gagnvart þjóðfélagslegum og stjórnmálalegum deilum. Því fær ekkert raskað hinni undraverðu einingu þeirra um víða veröld. — 1. Pétursbréf 2:17.

¹⁴ Hlutleysi þeirra hefur stundum óvæntar afleiðingar. Í Tsugaru-héraði í norðurhluta Japans eru kosningar til dæmis teknar mjög alvarlega. En Toshio, aðstoðarframkvæmdastjóri í fjármáladeild stjórnarskrifstofu þar á staðnum, neitaði samvisku sinnar vegna að láta blanda sér í baráttu borgarstjóra fyrir endurkjöri. Það leiddi til þess að hann var lækkaður í tign og settur í lága stöðu við skolphreinsunarstöð borgarinnar. En ári síðar var borgarstjórinn handtekinn og neyddist til að segja af sér vegna spillingar. Nýr borgarstjóri var kjörinn. Þegar hann frétti af stöðulækkun Toshios flutti hann hann í háa stjórnarstöðu sem varð kristnum bræðrum Toshios til blessunar. Hvernig? Toshio segir frá því að það sé mjög erfitt að fá leyfi til að nota íþróttasali fyrir annað en íþróttamót af einhverju tagi. En í núverandi stöðu „hefur Jehóva getað notað mig“ — svo vitnað sé í orð Toshios — „til að fá afnot af slíkum íþróttasölum fyrir þrjú umdæmismót og fjögur svæðismót.“ Hann segir að lokum: „Svo framarlega sem við erum trúföst mun Jehóva opna leiðir til að nota okkur sem við getum ekki ímyndað okkur.“

Á heimilinu

15. Hvaða fyrirmynd gaf Jesús fylgjendum sínum varðandi samskipti innan fjölskyldunnar?

¹⁵ Heimilið er annar vettvangur þar sem kristnir menn ‚feta í fótspor Jesú.‘ Biblían tiltekur fordæmi Jesú sem fyrirmynd að samskiptum á heimilinu þegar hún segir: „Verið hver öðrum undirgefnir í ótta Krists: Konurnar eiginmönnum sínum eins og það væri Drottinn. Því að maðurinn er höfuð konunnar, eins og Kristur er höfuð kirkjunnar [safnaðarins], . . . en eins og kirkjan er undirgefin Kristi, þannig séu og konurnar mönnum sínum undirgefnar í öllu. Þér menn, elskið konur yðar eins og Kristur elskaði kirkjuna og lagði sjálfan sig í sölurnar fyrir hana.“ — Efesubréfið 5:21-25.

16, 17. (a) Hvernig er ástatt með samskipti innan fjölskyldunnar í kristna heiminum? (b) Hver er eina leiðin til að bæta samskiptin á heimilinu samanber reynslu brasilískra hjóna?

¹⁶ Að stærstum hluta hefur kristni heimurinn þessi ráð að engu og er enda fullur af sundruðum fjölskyldum. Hjónaskilnaðir eru daglegir viðburðir og árekstrar og deilur foreldra og barna oft mjög djúpstæðar. „Fjölskyldulífið er í upplausn,“ sagði sálfræðiprófessor fyrir nokkrum árum. Barnasálfræðingar, hjúskaparráðgjafar og geðlæknar hafa náð einungis takmörkuðum árangri í að halda saman fjölskyldum sem eru í hættu staddar. En vottar Jehóva gera allt sem þeir geta til að fylgja meginreglum Biblíunnar og eru kunnir fyrir betra fjölskyldulíf en almennt gerist í heiminum.

¹⁷ Aldemar var yfirmaður í brasilísku herlögreglunni og átti við erfiðleika að glíma í fjölskyldulífinu. Konan yfirgaf hann og sótti um skilnað að borði og sæng. Hann fór að drekka mikið og reyndi jafnvel að svipta sig lífi. Síðar töluðu ættingjar hans, sem eru vottar Jehóva, við hann um Biblíuna. Honum geðjaðist vel það sem hann heyrði og fór að nema Biblíuna. Nú vildi hann samlaga líf sitt því hlutleysi sem vottar Jehóva eru kunnir fyrir og sótti um lausn úr hernum. Aldemar og konan hans leystu hjúskaparvandamál sín með því að fara eftir meginreglum Biblíunnar sem Aldemar var að læra. Núna feta þau í fótspor Jesú og þjóna Jehóva saman sem reglulegir brautryðjendur.

Hlýðnin stafar af kærleika

18. (a) Hvers vegna njóta vottar Jehóva andlegrar blessunar nú á dögum? (b) Hvernig er Jesaja 2:2-4 nú að uppfyllast?

¹⁸ Ljóst er að vottar Jehóva framganga sameinaðir í anda Krists Jesú og feta í hans fótspor. Bæði sem einstaklingar og hópur njóta þeir andlegar blessunar fyrir að gera það. (Sálmur 133:1-3) Hin augljósu merki um blessun Guðs hafa komið þúsundum hjartahreinna manna til að breyta í samræmi við spádóminn í Jesaja 2:2-4. Á aðeins fimm síðustu árum hafa 987.828 stigið hin nauðsynlegu skref til vígslu og síðan boðið sig fram til vatnsskírnar. Í kærleika sínum hefur Jehóva engin takmörk sett á þann fjölda sem getur gert það áður en ‚þrengingin mikla‘ skellur á. — Opinberunarbókin 7:9, 14.

19. (a) Hvaða áþreifanlegt gagn getur hlotist af því að þjóna Jehóva og hvernig ber að líta á það? (b) Hver er meginástæða okkar fyrir að hlýða boðum Jehóva?

¹⁹ Eins og frásagnirnar hér á undan gefa til kynna er áþreifanlegur hagnaður oft samfara hinni andlegu blessun sem þjónar Guðs njóta. Til dæmis með því að nota ekki tóbak, vera siðferðilega hreinlífir og virða heilagleika blóðsins geta þeir umflúið það að verða fórnarlömb vissra sjúkdóma. Það að lifa í samræmi við sannleikann getur gagnað þeim fjárhagslega og félagslega, svo og í heimilislífinu. Slíkir áþreifanlegir kostir eru skoðaðir sem blessun frá Jehóva og þeir sanna hversu hagnýt lög Jehóva eru. En möguleikinn á slíkum hagsbótum er ekki aðalástæðan fyrir því að hlýða lögum Guðs. Sannkristnir menn hlýða Jehóva vegna þess að þeir elska hann, vegna þess að hann verðskuldar tilbeiðslu þeirra og vegna þess að það er hið eina rétta að gera vilja hans. (1. Jóhannesarbréf 5:2, 3; Opinberunarbókin 4:11) Það er Satan sem heldur því fram að fólk þjóni Jehóva einungis í von um eigingjarnan ávinning. — Sjá Jobsbók 1:9-11; 2:4, 5.

20. Hvernig framganga nútímavottar Jehóva í sama anda og hebresku vottarnir þrír til forna?

²⁰ Nútímavottar Jehóva ganga fram í sama anda og hinir þrír trúföstu ungu hebresku vottar á dögum Daníels. Þegar þeim var hótað því að vera kastað í brennandi eldsofn sögðu þeir: „Ef Guð vor, sem vér dýrkum, vill frelsa oss, þá mun hann frelsa oss úr eldsofninum brennandi og af þinni hendi, konungur. En þótt hann gjöri það ekki [það er að segja ef hann léti þá deyja], þá skalt þú samt vita, konungur, að vér munum ekki dýrka þína guði né tilbiðja gull-líkneskið, sem þú hefir reisa látið.“ (Daníel 3:17, 18) Óháð hinni áþreifanlegu blessun eða afleiðingum munu vottar Jehóva halda áfram að feta nákvæmlega í fótspor Jesú, vitandi að þeim er tryggt eilíft líf í nýjum heimi Guðs! Sem sameinuð þjóð munu þeir halda áfram að framganga „í einum og sama anda“ og feta „í sömu fótsporin,“ hvað sem gerast kann!