Karên Şandiyan
16 Pawlos hat Derbeyê û paşê çû Lîstrayê jî. Li wê derê şagirtekî bi navê Tîmotêyos hebû. Diya wî jineke Cihû ya bawermend bû, lê bavê wî Yûnan bû. 2 Birayên li Lîstra û Konyayê li ser Tîmotêyos baş xeber dida. 3 Pawlos xwest wî bi xwe re bibe, û ji ber Cihûyên wan deran wî ew da sinetkirin, çimkî hemûyan dizanibû ku bavê wî Yûnan bû. 4 Wexta ku ew bajar bi bajar digeriyan, wan qerarên şandî û rîspiyên Orşelîmê gihandin birayan, da ku ew xwe li wan bigirin. 5 Bi vî awayî civat di baweriyê de xurt dibûn, û her roj hejmara wan zêde dibû.
6 Ew di nav Frîgya û herêma Galatyayê re derbas dibûn, çimkî ruhê pîroz îzin neda wan ku ew li Asyayê* behsa peyva Xwedê bikin. 7 Paşê, gava ew hatin Mîsyayê, wan xîret kir ku bikevin Bîtînyayê, lê belê Îsa bi destê ruh îzin neda wan. 8 Hingê ew di ber Mîsyayê re derbas bûn û hatin Troasê. 9 Bi şev Pawlos dîtiniyek dît: Zilamekî Makedonî li ber wî sekinî û jê lava kir: “Derbasî Makedonyayê bibe û alî me bike.” 10 Piştî vê dîtiniyê me di cih de qerar da ku herin Makedonyayê. Me fehm kir ku Xwedê gazî me dike ku em mizgîniyê bidin wan.
11 Loma, em ji Troasê bi gemiyê derketin û rasterast çûn Samotrakê, û roja din çûn Neapolîsê. 12 Û ji wê derê em çûn Filîpyayê, bajarê sereke yê Makedonyayê û koloniyeke Romayî. Em çend roj li vî bajarî man. 13 Di roja Sebtê de*, em ji bajêr derketin û çûn ber çemekî, çimkî em difikirîn ku li wê derê cihekî duakirinê heye. Em li wê derê rûniştin, û me dest pê kir ku bi jinikên ku li wê derê top bûbûn re xeber bidin. 14 Jinikeke xwedêtirs a bi navê Lîdya jî guh dida. Ew ji bajarê Tîyatîrayê bû û tiştên binefşî* difrotin. Yehowa dilê wê vekir ku ew rind guh bide gotinên Pawlos. 15 Gava ew û hemû maliyên wê vaftîz bûn*, wê ji me rica kir: “Eger hûn min wek keseke ku li ber Yehowa dilsoz e dibînin, kerem kin, werin li mala min bimînin.” Û wê zor li me kir ku em herin mala wê.
16 Rojekê, gava em diçûn cihê duakirinê, keçikeke xizmetkar, a ku bi cinekî falbaziyê ketibû, rastî me hat. Wê bi falvekirinê ji axayên xwe re gelek pere qezenc dikirin. 17 Ew keçik bi dewamî li pey me û Pawlos dihat, û wê bi dengekî bilind digot: “Ev mirov xulamên Xwedayê Jorîn in! Ew rêya ku dibe ber bi xelasiyê ve îlan dikin!” 18 Wê gelek roj wisa dikir, û Pawlos êdî aciz dibû. Loma ew zivirî û ji cin* re got: “Ez bi navê Îsa Mesîh li te emir dikim, ji wê derkeve!” Û di eynî demê de cin ji keçikê derket.
19 Gava axayên wê dît ku ew êdî nikarin pere qezenc bikin, wan Pawlos û Sîlas girtin û kişandin meydanê ba serokan. 20 Wan ew anîn ber memûrên mezin ên bajêr û gotin: “Ev zilam aştiya bajarê me xera dikin. Ew Cihû ne, 21 û ew adetên wisa hîn dikin ku ji bo me Romayiyan çênabe ku em wan qebûl bikin û pêk bînin.” 22 Û xelk li dijî wan rabû, û memûrên mezin ên bajêr kincên wan çirandin û emir da ku ew bi daran li wan bixin. 23 Piştî ku wan li her duyan gelekî xistin, wan ew avêtin hebsê û li nobedarê hebsê emir kirin ku ew baş bala xwe bide wan, da ku ew nerevin. 24 Ji ber ku nobedar emrekî wisa stand, wî ew kirin hucreya hundirîn û lingên wan girêdan*.
25 Nêzîkî nîvê şevê Pawlos û Sîlas dua dikir û bi kilaman pesnê Xwedê dida. Girtiyan jî guhdariya wan dikir. 26 Ji nişka ve erdhejeke mezin çêbû, û temamiya hebsê hejiya. Di cih de hemû deriyên hebsê vebûn, û zincîrên girtiyan vebûn. 27 Gava nobedar hişyar bû û dît ku deriyên hebsê vekirî ne, wî şûrê xwe hilda û xwest xwe bikuje, çimkî ew difikirî ku girtî reviyan. 28 Lê Pawlos bi dengekî bilind got: “Zerarê nede xwe, em gişt li vir in!” 29 Nobedar ji kesekî ronahî xwest û reviya hundir ba Pawlos û Sîlas. Ew ji tirsan lerizî û xwe li ber wan avêt erdê. 30 Wî ew derxistin derve û ji wan re got: “Ezbenî, gerek ez çi bikim, da ku ez xelas bibim?” 31 Wan got: “Baweriya xwe bi Efendiyê me Îsa bîne, û tu û hemû maliyên te, hûnê xelas bibin.” 32 Paşê wan bi wî û hemû kesên ku di mala wî de bûn re li ser peyva Yehowa xeber da. 33 Di eynî şevê de nobedar ew birin û birînên wan şûştin. Piştre ew û hemû maliyên wî di cih de vaftîz bûn*. 34 Nobedar ew anîn mala xwe û li ber wan sifre danî. Ew pir kêfxweş bû ku wî bi Xwedê bawerî anî, û hemû maliyên wî jî pir kêfxweş bûn.
35 Gava bû roj, memûrên mezin ên bajêr nobedarên wezîfedar şandin û gotin: “Wan mirovan berdin.” 36 Nobedar gotinên wan gihandin Pawlos: “Memûrên mezin ên bajêr zilam şandin ku we her duyan berdin. Derkevin û bi selametî herin.” 37 Lê Pawlos ji wan re got: “Em bajarvanên Romayî ne, dîsa jî wan bê mehkemeyê li ber xelkê li me xistin û em avêtin hebsê. Û niha ew dixwazin me bi dizîka berdin? Na, wisa çênabe! Bila ew xwe bi xwe werin û me berdin.” 38 Nobedarên wezîfedar ev gotin ji memûrên mezin ên bajêr re gotin. Gava wan bihîst ku Pawlos û Sîlas bajarvanên Romayî ne, ew pir tirsiyan. 39 Loma ew hatin, ji wan efû xwestin, ew ji hebsê derxistin û ji wan rica kirin ku ew ji bajêr herin. 40 Lê gava ew ji hebsê derketin, ew çûn mala Lîdyayê. Gava wan bira dîtin, wan dilê wan xurt kir û paşê çûn.