Gelek kes naxwazin ku herin îbadetxaneyan. Çimkî ew li wê derê rêberiya manewî yan jî tetmînbûnê nabînin. Eceba ferqiya îbadetên Şahidên Yehowa çi ye? Eger hûn werin îbadetên me, eceba çi qezenc ji we re heye?

Hûnê şahiya ku hûn di nav însanên tijehez û xûngerm de bibînin, tam bikin. Di sedsala pêşî de, cemaetên taqîbkarên Îsa Mesîh hebûn. Ew bi şikilekî tertîbkirî li hev top dibûn. Wan ji Xwedê re îbadet dikir, Nivîsarên Pîroz tetkîk dikir û hevdû teşwîq dikirin (Îbranî 10:24, 25). Ew dihatin vî cihê bi hezkirinê ve tije û wan xûşk û birayên xwe yên hemîman didîtin. Wan wê wextê hîs dikir ku ew di nav dostên xwe, yên heqîqî de ne (2. Selanîkî 1:3; 3. Yûhenna 14). Îro em jî wan kesan ji xwe re emsal digirin û eynî şahiyê tam dikin.

Hûn dielimin ku prensîpên Kitêba Pîroz, di heyata xwe de weynin cih. Wekî di zemanên Kitêba Pîroz de, îro jî di îbadetên me de mêr, jin û zarok bi hev re ne. Li wê derê prensîpên Kitêba Pîroz bi şikilekî zelal tên îzahkirin. Însan dielime ku çawa bikare wan prensîpan di heyata xwe de weyne cih (5. Mûsa 31:12; Nehemya 8:8). Her kes dikare tev li wan mizakere û xwendinên îlahiyan bibe. Ev mizakere û îlahî fersendê peyda dikin ku em umîdê xwe, yê li gor Kitêba Pîroz weynin ziman (Îbranî 10:23).

Îmana we saxlem dibe. Şandiyê Îsa pêxamber, ê bi navê Pawlos ji cemaetekê re weha nivisîbû: “Ez pirr dixwazim we bibînim, da ku ... em bi hev re, hûn bi baweriya min û ez bi baweriya we, em bên handan [teselîkirin]“ (Romayî 1:11, 12). Em dixwazin bi xûşk û birayên xwe yên hemîman re bi şikilekî muntezam werin cem hev. Çimkî wisa hem îmana me, ya bi Xwedê û hem jî bi qirarbûna me xurt dibe. Em bi vî şikilî dikarin heyata xwe li gor prensîpên Kitêba Pîroz bidin dewamkirin.

Eger hûn bixwazin, dikarin werin îbadetên me û temamiya van tiştan bi çavên serê xwe bibînin! Em bi hatina we kêfxweş dibin. Wekî din jî di îbadetên me de, qet pere nayên topkirin.

• Îbadetên me, yên îroyîn îbadetên kê ji xwe re emsal digirin?

• Eger em werin îbadetan, çi qezenca vê yekê ji me re heye?

Li ser rûyê erdê ne ba, ne firtone û ne jî riyên çetin, qet nikarin ji Şahidên Yehowa re bibin manî ku ew nerin îbadetên xwe. Ew jî wekî her kesî çetinahiyên heyatê û zehmetên rojê dikişînin. Eceba ew çima evqas zêde xîret dikin ku bi xûşk û birayên xwe yên hemîman re li hev top bibin?

Ji bo ku em bikarin di heqê çetinahiyên heyatê de werin der, ev yek ji me re yardim dike. Pawlos ji birayên xwe yên cemaetê re nivîsî ku ew “hay ji hev hebin” (Îbranî 10:24). Wî bi vê îfadeyê dixwest ku bibêje, em gerek hevdû ji nêzîk ve nas bikin û li hevdû xwedî derkevin. Em aîle û kesên di cemaeta xwe de, pirr ji nêzîk ve nas dikin. Bi vî şikilî em dikarin bibînin ku problemên wan jî wekî yên me bûne, feqet ew di heqê problemên xwe de hatine der. Loma ew dikarin ji me re yardim bikin.

Ji bo ku em hevaltiyên saxlem girê bidin, ev yek ji me re yardim dike. Kesên ku em bi wan re di îbadetên xwe de, tên cem hev, ji bo me zêdetirî nasekî normal in. Ew hevalên me yên nêzîk in. Em ne tenê di îbadetan de, feqet wekî din jî bi wan re zemanê xwe derbas dikin. Em bi saya vê yekê qîmeta hevdû hê zêdetir fam dikin û di navbera me de girêka hezkirinê xurt dibe. Gava problemeke birayekî me hebe, em hema terin yardima wî. Çimkî bi wî re hevaltiyeke me, ya saxlem heye (Methelokên Silêman 17:17). Em di cemaeta xwe de, bi her kesî re wextê derbas dikin. Em bi vî şikilî nîşan didin ku em “bi eynî pîvanê xema hev dixwin” (1. Korîntî 12:25, 26).

Eger hûn bi kesên ku îradeya Xwedê tînin cih re hevaltiyê bikin, ev yek ji bo qezenca we ye. Hûn dikarin heval û dostên weha di nav Şahidên Yehowa de bibînin. Îzinê nedin ku ev îrtibata bi qîmet ji destê we bifilite.

• Eger em di îbadetan de li hev top bibin, çi qezenca vê yekê ji me re çêdibe?

• Hûn kîjan wextê dixwazin kesên ku di cemaeta me de ne, nas bikin?