Yêşû gelek salan ji xizmetkarên Yehowa re rêberî kir. Ew di 110 saliya xwe de mir. Heta ku ew sax bû, Îsraîliyan ji Yehowa re îbadet dikir. Lê piştî mirina Yêşû, wan jî wek Kenaniyan dest bi îbadeta pûtan kir. Îsraîlî ji rêya Yehowa derketin. Ji ber vê yekê, Yehowa hişt ku padîşahekî Kenanî yê bi navê Yabîn tehdeyê li wan bike. Xelkê Îsraîl ji Yehowa rica kir ku ew alî wan bike. Loma Yehowa rêberekî nû tayîn kir. Navê wî Barak bû. Wî alî xelkê dikir ku ew li Yehowa vegerin.

Debora ya ku jineke pêxember bû şand pey Barak. Wê xwest vê xebera Yehowa ji wî re bibêje: ‘10.000 zilaman bi xwe re bibe û here çemê Kîşonê. Derkeve pêşiya ordiya Yabîn. Li wir tuyê zora fermandarê ordiya wî Sîsera bibî.’ Barak ji Deborayê re got: ‘Tenê eger tu bi min re werî, ezê biçim.’ Wê got: ‘Ezê bi te re werim. Lê vê yekê bizanibe kesê ku wê Sîsera bikuje ne tu yî. Yehowa got jinek wê wî bikuje.’

Debora rabû bi Barak û ordiya wî re çû ser Çiyayê Taborê. Li wir wan xwe ji bo şer hazir kir. Wexta ku Sîsera ev yek bihîst, wî esker û erebeyên xwe yên şer kom kirin û çû newala li wir. Deborayê ji Barak re got: ‘Îro ew roj e ku Yehowa wê dijminên te bide destê te.’ Barak û 10.000 zilamên wî rabûn bi ecele ji çiyê daketin û çûn pêşiya ordiya Sîsera a xurt.

Piştre Yehowa kir ku ava çemê Kîşonê rabe. Erebeyên Sîsera yên şer di nav heriyê de asê man. Sîsera erebeya xwe hişt û dest bi revê kir. Barak û eskerên wî zora ordiya Sîsera bir, lê Sîsera ji destê wan filitî! Ew ji wir reviya çû û xwe di konê jineke bi navê Yael de veşart. Wê şîr da wî û ew bi betaniyekê nixumand. Şervanê westiyayî ket xeweke giran. Piştre Yael hêdî hêdî nêzîkî wî bû û singê kon di serê wî de çikand. Bi vî awayî Sîsera mir.

Barak hat ku li Sîsera bigere. Yael ji konê xwe derket û got: ‘Were hundir. Ezê zilamê ku tu lê digerî nîşanî te bidim.’ Gava Barak çû hundir, wî dît ku Sîsera mirî ye. Ji ber ku Yehowa Îsraîlî li hemberî dijminên wan bi ser xistin, Barak û Deborayê bi stranekê pesnê Yehowa da. Êdî Îsraîlî 40 salên din di nav aştiyê de dijiyan.

Gava li Îsraîlê xela rabû, jineke Îsraîlî ya bi navê Naomî tev zilamê xwe û her du kurên xwe çû welatê Moabê. Piştre zilamê Naomiyê mir. Kurên wê bi jinên Moabî re zewicîn. Navên bûkên wê Rût û Orpa bûn. Çi heyf e piştî demekê kurên Naomiyê jî mirin.

Gava Naomiyê bihîst ku li Îsraîlê xela xelas bûye, wê qerar da ku vegere welatê xwe. Rût û Orpa bi wê re çûn. Di rê de Naomiyê ji wan re got: ‘Hûn ji kurên min re jinên baş bûn û ji min re jî bûkên baş bûn. Ez dixwazim ku hûn her du jî dîsa bizewicin. Herin Moabê. Vegerin welatê xwe.’ Wan got: ‘Em ji te hez dikin! Em naxwazin te tenê bihêlin.’ Lê Naomiyê gelek caran ji wan re got herin. Di dawiyê de Orpa vegeriya, lê Rût ma. Naomiyê ji wê re got: ‘Orpa vedigere cem xelkê xwe û îlahên xwe. Bi wê re vegere û herin malên dayikên xwe.’ Lê Rûtê got: ‘Ez ji cem te naçim. Xelkê te wê bibe xelkê min û Xwedayê te wê bibe Xwedayê min.’ Gava Naomiyê ev gotin bihîstin, ma dilê wê xweş nebû?

Wexta ku Rût û Naomiyê gihîştin Îsraîlê, çinîna ceh hê nû dest pê kiribû. Rojekê Rût çû nav zeviya zilamekî bi navê Boaz. Boaz kurê Rehabê bû. Li wir wê ji xwe re simbilên ku li erdê mabûn dan hev. Boaz bihîst ku Rût ji Moabê ye û bi dilsozî li cem Naomiyê maye. Wî ji xebatkarên xwe re got ji bo Rûtê hê bêtir simbilan li erdê bihêlin.

Wê êvarê Naomiyê ji Rûtê pirsî: ‘Te îro li nav zeviya kê kar kir?’ Rûtê got: ‘Li nav zeviya zilamekî bi navê Boaz.’ Naomî ji wê re got: ‘Boaz merivekî zilamê min e. Li nav zeviyên wî bi keçikên din re kar bike. Li wir tu kes wê te aciz neke.’

Rût heta dawiya dema çinînê li nav zeviya Boaz kar kir. Boaz dît ku Rût jineke pir hêja û jêhatî bû. Di wê demê de, eger zilamek bimira û kurê wî tune bûya, jina wî bi merivekî zilamê xwe re dizewicî. Loma Boaz bi Rûtê re zewicî. Kurekî wan ê bi navê Obêd çêbû. Obêd bû kalikê Dawid Padîşah. Hevalên Naomiyê pir kêfxweş bûn. Wan got: ‘Yehowa pêşî bûkeke pir qenc da te û niha jî neviyekî te çêbûye. Şikir ji Yehowa re!’