Derdê Giran

Mêrek bi navê Memoa dibêje: “Ez tevî jina xwe Eyşê, 39 sala zêdetir zewacêda bûm. Paşê ew bi nexweşiya giran nexweş ket û mir. Salekê, min xwe usa texmîn dikir, ku têbêjî pareke min miriye. Hevalên min gelek alî min dikirin, û ez hine tiştava mijûl dibûm, ku êşa dilê xwe hevekî sivik kim. Carcara nişkêva hewasa min diket. Îda weke sê sal e ku Eyşê miriye, lê heta niha ev kul ji dilê min dernayê”.

Diqewime te jî merivê xweyî nêzîk unda kiriye, û tu rind halê Memo fem dikî. Mirina mêr yan jin, merivê nêzîk yan hevalê baş, êşeke giran dike dilê mêriv. Zandarên ku evê pirsê lêkolîn dikin, vê yekêra qayîl in. Di jûrnalekêda bi navê “The American Journal of Psychiatry”, hebû gotarek, kîderê ku dihate gotinê, wekî “gava kesek merivê xweye hizkirî unda dike, ewî tirê ku ser heta-hetayê unda dike, û ji bo wê yekê êşa dilê wî daha giran dibe”. Ewên ku ji bo mirina merivên xwe, şînê dikin, diqewime usa difikirin: “Gelo, heta kengê ev derd wê dilê min bêşîne? Ezê bikaribim dîsa bextewar bim? Çawa ez dikarim dilbîniyê bistînim?”

Eva jûrnala “Hişyar Bin!” wê caba wan pirsa şêwir ke. Gotara dudada wê bê gotinê, ku çi hêvî heye bona miriya. Gotarên din jî, wê dîna me bidin wê yekê, ku çi dikare alî me bike, wekî êşa dilê xwe hevekî sivik kin.

Em bawer in, wekî ev gotar wê dilrehitiyê bidine wan hemû meriya, kîjan ku derdekî giran dikişînin ji bo mirina merivên xweyî hizkirî.