ບົດທີ 22

ເຫດຜົນທີ່ເຮົາບໍ່ຄວນຕົວະ

ສົມມຸດເດັກຍິງຄົນໜຶ່ງບອກແມ່ຂອງຕົນວ່າ: “ໂດຍ ລູກຈະກັບເມືອເຮືອນທັນທີຫຼັງຈາກທີ່ເລີກໂຮງຮຽນ.” ແຕ່ລາວຢູ່ຫຼິ້ນນຳຫມູ່ຕໍ່ແລະພາຍຫຼັງກໍບອກແມ່ວ່າ: “ນາຍຄູໃຫ້ລູກຢູ່ຕໍ່ພາຍຫຼັງທີ່ເລີກໂຮງຮຽນແລ້ວ.” ເປັນສິ່ງຖືກຕ້ອງບໍທີ່ຈະເວົ້າແນວນັ້ນ?—

A boy talks to his father after he has kicked a ball in the house and knocked over a lamp — ເດັກຊາຍຄົນນີ້ເຮັດຫຍັງຜິດ?

ຫຼືສົມມຸດເດັກຊາຍຄົນໜຶ່ງບອກພໍ່ຂອງຕົນວ່າ: “ບໍ່ ລູກບໍ່ໄດ້ເຕະບານໃນເຮືອນໄດ໋.” ແຕ່ຈະວ່າແນວໃດຖ້າລາວເຕະບານໃນເຮືອນແທ້ໆ? ມັນຜິດບໍທີ່ຈະບອກວ່າລາວບໍ່ໄດ້ເຕະ?—

ຄູຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ຊີ້ໃຫ້ເຮົາເຫັນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງເຊິ່ງຄວນເຮັດ. ພະອົງກ່າວວ່າ: “ຈົ່ງໃຫ້ຖ້ອຍຄຳຂອງທ່ານທັງຫຼາຍເປັນຢ່າງນີ້ ແມ່ນກໍວ່າແມ່ນ ບໍ່ແມ່ນກໍວ່າບໍ່ແມ່ນ ເພາະວ່າອັນທີ່ເຫຼືອນີ້ໄປກໍມາແຕ່ຜູ້ຊົ່ວຮ້າຍ.” (ມັດທາຍ 5:37) ພະເຍຊູໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດເມື່ອກ່າວເຊັ່ນນັ້ນ?— ພະອົງໝາຍຄວາມວ່າເຮົາຄວນເຮັດໃນສິ່ງທີ່ເຮົາເວົ້າ.

ມີເລື່ອງໜຶ່ງໃນຄຳພີໄບເບິນທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າສຳຄັນພຽງໃດທີ່ຈະເວົ້າຄວາມຈິງ. ນັ້ນເປັນເລື່ອງກ່ຽວກັບສອງຄົນທີ່ບອກວ່າເປັນລູກສິດຂອງພະເຍຊູ. ໃຫ້ເຮົາເບິ່ງວ່າມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນ.

ຫຼັງຈາກທີ່ພະເຍຊູສິ້ນຊີວິດໄດ້ບໍ່ຮອດສອງເດືອນ ຫຼາຍຄົນໄດ້ເດີນທາງແຕ່ບ່ອນທີ່ໄກໆເພື່ອມາເມືອງເຢຣຶຊາເລມສຳລັບວັນສຳຄັນຂອງຊາວຢິວເຊິ່ງເອີ້ນວ່າວັນເພນເຕກອດ. ປະຊາຊົນໄດ້ຟັງອັກຄະສາວົກເປໂຕໃຫ້ຄຳບັນລະຍາຍທີ່ຄັກຫຼາຍ ໂດຍທີ່ລາວໄດ້ເລົ່າເຖິງເລື່ອງຂອງພະເຍຊູຜູ້ທີ່ພະເຢໂຫວາໄດ້ປຸກໃຫ້ຟື້ນຄືນມາຈາກຕາຍ. ສຳລັບຫຼາຍໆຄົນທີ່ມາເມືອງເຢຣຶຊາເລມ ນີ້ເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ເລື່ອງພະເຍຊູ. ຕອນນີ້ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການຢາກຮູ້ຕື່ມອີກ. ດັ່ງນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າເຮັດຫຍັງ?

ເຂົາເຈົ້າຢູ່ດົນກວ່າທີ່ຄິດໄວ້. ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ ບາງຄົນເງິນກໍໝົດ ແລະເຂົາເຈົ້າຕ້ອງໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອເພື່ອຈະຊື້ອາຫານການກິນໄດ້. ເຫຼົ່າສາວົກໃນເມືອງເຢຣຶຊາເລມຕ້ອງການຊ່ວຍເຫຼືອຄົນເຫຼົ່ານັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ຫຼາຍຄົນຈຶ່ງພາກັນຂາຍສິ່ງຂອງທີ່ຕົນມີແລະເອົາເງິນມາໃຫ້ພວກອັກຄະສາວົກຂອງພະເຍຊູ. ຈາກນັ້ນ ເຫຼົ່າອັກຄະສາວົກກໍປັນເງິນໃຫ້ກັບຜູ້ທີ່ຈຳເປັນ.

ທ້າວອານາເນຍກັບນາງສະຟີລາເມຍຂອງລາວ ເຊິ່ງເປັນສະມາຊິກຂອງປະຊາຄົມຄລິດສະຕຽນໃນເມືອງເຢຣຶຊາເລມໄດ້ຂາຍດິນຂອງຕົນຕອນໜຶ່ງ. ບໍ່ມີໃຜບອກເຂົາເຈົ້າໃຫ້ຂາຍດິນຕອນນັ້ນ. ເຂົາເຈົ້າຕັດສິນໃຈເອົາເອງ. ແຕ່ທີ່ເຂົາເຈົ້າເຮັດເຊັ່ນນັ້ນບໍ່ແມ່ນຍ້ອນວ່າເຂົາເຈົ້າຮັກພວກລູກສິດໃໝ່ຂອງພະເຍຊູ. ທີ່ຈິງແລ້ວ ອານາເນຍແລະສະຟີລາຕ້ອງການເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຄິດວ່າເຂົາເຈົ້າດີກວ່າທີ່ເຂົາເຈົ້າເປັນແທ້ໆ. ດັ່ງນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າຕັດສິນໃຈທີ່ຈະບອກວ່າພວກຕົນໃຫ້ເງິນທັງໝົດເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອຄົນອື່ນໆ. ແທ້ຈິງແລ້ວເຂົາເຈົ້າຈະໃຫ້ພຽງແຕ່ສ່ວນໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ພັດບອກວ່າພວກຕົນໃຫ້ເງິນທັງໝົດ. ລູກຄິດແນວໃດກັບເລື່ອງນີ້?—

ແລ້ວອານາເນຍກໍມາຫາພວກອັກຄະສາວົກ. ລາວເອົາເງິນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ແນ່ນອນ ພະເຈົ້າຮູ້ວ່າລາວບໍ່ໄດ້ເອົາເງິນທັງໝົດໃຫ້. ດັ່ງນັ້ນ ພະເຈົ້າຈຶ່ງເປີດເຜີຍໃຫ້ກັບອັກຄະສາວົກເປໂຕຮູ້ວ່າອານາເນຍບໍ່ໄດ້ສັດຊື່ໃນເລື່ອງນີ້.

Ananias lies to the apostle Peter — ທ້າວອານາເນຍຕົວະທ່ານເປໂຕເລື່ອງຫຍັງ?

ຕໍ່ຈາກນັ້ນທ່ານເປໂຕເວົ້າວ່າ: ‘ອານາເນຍ ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງຍອມໃຫ້ຊາຕານເປັນຕົ້ນເຫດພາໃຫ້ເຈົ້າເຮັດເຊັ່ນນີ້? ດິນຕອນນັ້ນເປັນຂອງເຈົ້າ. ເຈົ້າບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຂາຍກໍໄດ້. ແລະເຖິງແມ່ນວ່າເຈົ້າຂາຍດິນແລ້ວ ມັນກໍຍັງຂຶ້ນຢູ່ກັບເຈົ້າວ່າຈະຕັດສິນໃຈເຮັດຫຍັງກັບເງິນນັ້ນ. ແຕ່ເປັນຫຍັງຈຶ່ງທຳທ່າວ່າເຈົ້າໃຫ້ເງິນທັງໝົດໃນເມື່ອເຈົ້າໃຫ້ພຽງແຕ່ສ່ວນໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ? ດ້ວຍເຫດນີ້ເຈົ້າໄດ້ຕົວະບໍ່ແມ່ນສະເພາະຕໍ່ພວກເຮົາ ແຕ່ຕໍ່ພະເຈົ້ານຳ.’

ນັ້ນເປັນເລື່ອງຮ້າຍແຮງຫຼາຍ. ອານາເນຍຕົວະ! ລາວບໍ່ໄດ້ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ຕົນເວົ້າ. ລາວພຽງແຕ່ທຳທ່າເຮັດເທົ່ານັ້ນ. ຄຳພີໄບເບິນບອກເຮົາເຖິງສິ່ງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນຫຼັງຈາກນັ້ນ. ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າ: ‘ທ່ານອານາເນຍເມື່ອໄດ້ຍິນຄຳນີ້ແລ້ວ ໄດ້ລົ້ມລົງຕາຍ.’ ພະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ອານາເນຍຕາຍ! ຫຼັງຈາກນັ້ນ ສົບຂອງລາວກໍຖືກເອົາໄປຝັງ.

Ananias falls down and dies — ເກີດຫຍັງຂຶ້ນກັບທ້າວອານາເນຍເນື່ອງຈາກລາວເວົ້າຕົວະ?

ປະມານສາມຊົ່ວໂມງຕໍ່ມາ ສະຟີລາກໍເຂົ້າມາ. ລາວບໍ່ໄດ້ຮູ້ສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບຜົວຂອງຕົນ. ດັ່ງນັ້ນ ທ່ານເປໂຕຈຶ່ງຖາມລາວວ່າ: ‘ພວກເຈົ້າທັງສອງຂາຍດິນໄດ້ເງິນຕາມຈຳນວນທີ່ເອົາມາໃຫ້ພວກເຮົາບໍ?’

ສະຟີລາຕອບວ່າ: “ໂດຍ ໄດ້ທໍ່ນັ້ນ.” ແຕ່ນັ້ນເປັນການຕົວະ! ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ເກັບເງິນບາງສ່ວນຈາກການຂາຍດິນໄວ້ສຳລັບຕົວເອງ. ດັ່ງນັ້ນ ພະເຈົ້າຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ສະຟີລາຕາຍເຊັ່ນກັນ.—ກິດຈະການ 5:1-11.

ເຮົາໄດ້ບົດຮຽນຫຍັງຈາກເລື່ອງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບອານາເນຍແລະສະຟີລາ?— ເລື່ອງນີ້ສອນເຮົາວ່າພະເຈົ້າບໍ່ມັກຄົນຂີ້ຕົວະ. ພະອົງຕ້ອງການໃຫ້ເຮົາເວົ້າຄວາມຈິງສະເໝີ. ແຕ່ຫຼາຍຄົນບອກວ່າມັນບໍ່ເປັນຫຍັງທີ່ຈະຕົວະ. ລູກຄິດວ່າຄົນເຫຼົ່ານັ້ນເວົ້າຖືກບໍ?— ລູກຮູ້ບໍວ່າຄວາມເຈັບປ່ວຍທຸກຢ່າງ ຄວາມເຈັບປວດ ແລະຄວາມຕາຍທີ່ມີຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກລ້ວນແຕ່ເກີດຂຶ້ນຍ້ອນການຕົວະ?—

Jesus — ພະເຍຊູບອກວ່າໃຜເປັນຜູ້ທຳອິດທີ່ຕົວະ ແລະຜົນເປັນແນວໃດ?

ຂໍໃຫ້ຈື່ໄວ້ວ່າພະຍາມານຕົວະເອວາເຊິ່ງເປັນຜູ້ຍິງຄົນທຳອິດ. ມັນບອກເອວາວ່າຈະບໍ່ຕາຍດອກຖ້າລາວບໍ່ເຊື່ອຟັງພະເຈົ້າແລະກິນໝາກໄມ້ທີ່ພະເຈົ້າບອກວ່າບໍ່ຄວນກິນ. ເອວາເຊື່ອພະຍາມານແລະໄດ້ກິນໝາກໄມ້. ເອວາຊັກຊວນໃຫ້ອາດາມກິນນຳ. ບັດນີ້ເຂົາເຈົ້າກາຍເປັນຄົນບາບ ແລະລູກຫຼານທັງໝົດຂອງເຂົາເຈົ້າຈະເກີດມາເປັນຄົນບາບ. ແລະເນື່ອງຈາກລູກຫຼານທັງໝົດຂອງອາດາມເປັນຄົນບາບ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງປະສົບກັບຄວາມທຸກແລ້ວກໍຕາຍ. ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທັງໝົດເກີດຂຶ້ນໄດ້ແນວໃດ?— ມັນເກີດຂຶ້ນຍ້ອນການຕົວະ.

ບໍ່ແປກທີ່ພະເຍຊູກ່າວວ່າພະຍາມານ “ເປັນຜູ້ຕົວະແລະເປັນພໍ່ແຫ່ງຄວາມຕົວະ”! ມັນເປັນຜູ້ທຳອິດທີ່ເວົ້າຕົວະ. ເມື່ອໃຜກໍຕາມທີ່ເວົ້າຕົວະ ລາວກໍກຳລັງເຮັດໃນສິ່ງທີ່ພະຍາມານໄດ້ເຮັດເປັນຜູ້ທຳອິດ. ເຮົາຄວນນຶກເຖິງເລື່ອງນີ້ທຸກເທື່ອທີ່ເຮົາຖືກລໍ້ໃຈໃຫ້ເວົ້າຕົວະ.—ໂຢຮັນ 8:44.

ເມື່ອໃດທີ່ລູກອາດຮູ້ສຶກວ່າຢາກເວົ້າຕົວະ?— ເມື່ອລູກເຮັດຜິດແມ່ນບໍ?— ເຖິງແມ່ນວ່າລູກບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈ ແຕ່ລູກອາດເຮັດເຄື່ອງບາງຢ່າງເພ. ຖ້າມີຄົນຖາມລູກກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ ລູກຄວນຈະເວົ້າວ່າອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງເປັນຜູ້ເຮັດບໍ? ຫຼືລູກຄວນເຮັດທຳທ່າບໍ່ຮູ້ວ່າມັນເພໄດ້ແນວໃດ?—

A mother tells her daughter to finish her homework — ເມື່ອໃດທີ່ລູກອາດຮູ້ສຶກວ່າຢາກເວົ້າຕົວະ?

ຈະວ່າແນວໃດຖ້າລູກຕ້ອງເຮັດເຮັດບ້ານ ແຕ່ລູກເຮັດແລ້ວພຽງແຕ່ບາງສ່ວນເທົ່ານັ້ນ? ລູກຈະບອກວ່າເຮັດໝົດແລ້ວ ທັ່ງໆທີ່ຍັງເຮັດບໍ່ໝົດບໍ?— ເຮົາຄວນຈື່ຈຳເລື່ອງຂອງອານາເນຍແລະສະຟີລາ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ບອກຄວາມຈິງທັງໝົດ. ແລະພະເຈົ້າສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າການເຮັດແບບນັ້ນເປັນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍພຽງໃດໂດຍລົງໂທດເຂົາເຈົ້າຈົນເຖິງຕາຍ.

ດັ່ງນັ້ນ ບໍ່ວ່າເຮົາຈະເຮັດອັນໃດກໍຕາມ ມັນຈະເຮັດໃຫ້ເລື່ອງຮ້າຍແຮງຂຶ້ນຖ້າເຮົາຕົວະ ແລະເຮົາບໍ່ຄວນເວົ້າຄວາມຈິງພຽງແຕ່ເຄິ່ງດຽວ. ຄຳພີໄບເບິນກ່າວວ່າ: “ຈົ່ງປາກຄວາມຈິງ.” ຄຳພີໄບເບິນຍັງບອກວ່າ: “ຢ່າເວົ້າຕົວະກັນແລະກັນ.” ພະເຢໂຫວາເວົ້າຄວາມຈິງສະເໝີ ແລະພະອົງຄາດໝາຍໃຫ້ພວກເຮົາເຮັດແບບດຽວກັນນັ້ນ.—ເອເຟດ 4:25; ໂກໂລດ 3:9.

ເຮົາຄວນເວົ້າຄວາມຈິງສະເໝີ. ນັ້ນຄືຈຸດສຳຄັນທີ່ບອກໄວ້ໃນພະທຳອົບພະຍົບ 20:16; ສຸພາສິດ 6:16-19; 12:19; 14:5; 16:6; ແລະເຫບເລີ 4:13.