ບົດທີ 16
ປະຊຸມຮ່ວມກັນເພື່ອນະມັດສະການພະເຈົ້າ
1. ຕອນທີ່ລູກສິດມາລວມຕົວກັນເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບຫຍັງ ແລະເປັນຫຍັງສິ່ງນີ້ຈຶ່ງຈຳເປັນສຳລັບເຂົາເຈົ້າ?
ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກພະເຍຊູໄດ້ຮັບການປຸກໃຫ້ຟື້ນຂຶ້ນມາຈາກຕາຍ ລູກສິດຂອງເພິ່ນກໍໄດ້ມາລວມຕົວກັນເພື່ອໃຫ້ກຳລັງໃຈກັນ. ເຂົາເຈົ້າປິດປະຕູແລະໃສ່ລ໋ອກເພາະຢ້ານພວກສັດຕູ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າຄົງຈະເຊົາຢ້ານເມື່ອພະເຍຊູປາກົດຕົວຂຶ້ນແລະເວົ້າກັບເຂົາເຈົ້າວ່າ: “ຈົ່ງຮັບພະວິນຍານບໍລິສຸດເຖີ້ນ”! (ອ່ານໂຢຮັນ 20:19-22) ຈາກນັ້ນ ລູກສິດກໍມາລວມຕົວກັນອີກແລະພະເຢໂຫວາໄດ້ເທພະລັງບໍລິສຸດມາທີ່ເຂົາເຈົ້າ ເຊິ່ງຊ່ວຍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີກຳລັງຫຼາຍພໍທີ່ຈະເຮັດວຽກປະກາດທີ່ລໍຖ້າຢູ່ຂ້າງໜ້າ!—ກິດ. 2:1-7
2. (ກ) ເປັນຫຍັງເຮົາຕ້ອງການກຳລັງຈາກພະເຢໂຫວາ ແລະພະອົງໃຫ້ກຳລັງແກ່ເຮົາໂດຍວິທີໃດ? (ຂ) ເປັນຫຍັງການນະມັດສະການປະຈຳຄອບຄົວຈຶ່ງສຳຄັນຫຼາຍ? (ເບິ່ງໄຂເງື່ອນແລະຂອບ “ການນະມັດສະການປະຈຳຄອບຄົວ” ໜ້າ 175)
2 ພວກເຮົາກໍປະສົບບັນຫາແບບດຽວກັບພີ່ນ້ອງໃນສະຕະວັດທຳອິດ. (1 ເປ. 5:9) ບາງເທື່ອ ເຮົາກໍຢ້ານໜ້າມະນຸດແລະເຮົາຕ້ອງການກຳລັງຈາກພະເຢໂຫວາເພື່ອຈະອົດທົນແລະເຮັດວຽກປະກາດຕໍ່ໄປໄດ້. (ເອເຟ. 6:10) ສ່ວນຫຼາຍແລ້ວ ພະເຢໂຫວາໃຫ້ກຳລັງເຮົາໂດຍທາງການປະຊຸມຕ່າງໆ. ໃນທຸກມື້ນີ້ເຮົາມີໂອກາດເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມທີ່ສອນເຮົາອາທິດລະ 2 ຄັ້ງ ຄັ້ງໜຶ່ງຄື: ການປະຊຸມສາທາລະນະແລະການສຶກສາຫໍສັງເກດການ ສ່ວນອີກຄັ້ງໜຶ່ງເປັນການປະຊຸມກາງອາທິດທີ່ເອີ້ນວ່າ: ການປະຊຸມຊີວິດຄລິດສະຕຽນແລະວຽກຮັບໃຊ້.a ເຮົາຍັງມີການປະຊຸມປະຈຳປີອີກ 4 ຄັ້ງຄື: ການປະຊຸມພາກ ການປະຊຸມໝວດ 2 ຄັ້ງ ແລະການປະຊຸມອະນຸສອນເພື່ອລະນຶກເຖິງການເສຍຊີວິດຂອງພະຄລິດ. ເປັນຫຍັງການເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມຈຶ່ງສຳຄັນຫຼາຍສຳລັບເຮົາ? ການປະຊຸມໃນທຸກມື້ນີ້ມີຄວາມເປັນມາແນວໃດ? ແລະຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເຮົາມີຕໍ່ການປະຊຸມເປີດເຜີຍຫຍັງກ່ຽວກັບຕົວເຮົາ?
ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງປະຊຸມນຳກັນ?
3, 4. ພະເຢໂຫວາຕ້ອງການໃຫ້ປະຊາຊົນຂອງພະອົງເຮັດຫຍັງ? ຂໍໃຫ້ອະທິບາຍ.
3 ດົນມາແລ້ວທີ່ພະເຢໂຫວາຕ້ອງການໃຫ້ປະຊາຊົນຂອງພະອົງມາປະຊຸມຮ່ວມກັນເພື່ອນະມັດສະການພະອົງ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ໃນປີ 1513 ກ່ອນ ຄ.ສ. ພະເຢໂຫວາໄດ້ໃຫ້ກົດໝາຍແກ່ຊາດອິດສະລາແອນ ແລະກົດໝາຍນັ້ນລວມເຖິງຄຳສັ່ງທີ່ໃຫ້ຖືວັນຊະບາໂຕປະຈຳອາທິດ ເພື່ອທຸກຄອບຄົວຈະໄດ້ນະມັດສະການພະອົງແລະຮຽນຮູ້ຂໍ້ກົດໝາຍຂອງພະອົງ. (ບັນຍັດ. 5:12; 6:4-9) ເມື່ອຊາວອິດສະລາແອນເຮັດຕາມຄຳສັ່ງນີ້ ຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າກໍໝັ້ນຄົງ ຄົນທັງຊາດກໍສະອາດໃນສາຍຕາຂອງພະເຈົ້າແລະມີຄວາມເຊື່ອທີ່ເຂັ້ມແຂງ ແຕ່ເມື່ອເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຮັດຕາມກົດໝາຍຂອງພະເຈົ້າ ເຊັ່ນ: ລະເລີຍຄຳສັ່ງທີ່ໃຫ້ປະຊຸມຮ່ວມກັນເປັນປະຈຳເພື່ອນະມັດສະການພະເຢໂຫວາ ເຂົາເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ເປັນທີ່ຮັກຂອງພະເຈົ້າອີກຕໍ່ໄປ.—ເລວີ. 10:11; 26:31-35; 2 ຂ່າວ. 36:20, 21
4 ຂໍໃຫ້ນຶກເຖິງຕົວຢ່າງຂອງພະເຍຊູ. ເພິ່ນມັກໄປທີ່ໂຮງທຳທຸກໆວັນຊະບາໂຕ. (ລືກາ 4:16) ຫຼັງຈາກພະເຍຊູໄດ້ຮັບການປຸກໃຫ້ຟື້ນຂຶ້ນມາຈາກຕາຍ ລູກສິດຂອງເພິ່ນກໍຍັງມາປະຊຸມຮ່ວມກັນເປັນປະຈຳ ເຖິງແມ່ນວ່າຕອນນັ້ນເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຖືກົດໝາຍເລື່ອງວັນຊະບາໂຕແລ້ວ. (ກິດ. 1:6, 12-14; 2:1-4; ໂລມ 14:5; ໂກໂລ. 2:13, 14) ຄລິດສະຕຽນໃນສະຕະວັດທຳອິດບໍ່ພຽງແຕ່ໄດ້ຮັບການສອນແລະການໜູນກຳລັງໃຈຈາກການປະຊຸມເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍຍັງໄດ້ສັນລະເສີນພະເຈົ້າເມື່ອອະທິດຖານ ອອກຄວາມຄິດເຫັນແລະຮ້ອງເພງ.—ໂກໂລ. 3:16; ເຫບ. 13:15
ລູກສິດຂອງພະເຍຊູມາລວມຕົວກັນເພື່ອເສີມກຳລັງແລະໃຫ້ກຳລັງໃຈກັນ.
5. ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມທຸກອາທິດແລະການປະຊຸມໃຫຍ່ທຸກປີ? (ເບິ່ງຂອບ “ການປະຊຸມປະຈຳປີທີ່ລວມປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າເປັນໜຶ່ງດຽວ” ໜ້າ 176)
5 ຄ້າຍຄືກັບເຂົາເຈົ້າ ເມື່ອເຮົາເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມທຸກອາທິດແລະເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມໃຫຍ່ທຸກປີ ເຮົາກໍສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເຮົາສະໜັບສະໜູນລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າ. ເຮົາໄດ້ຮັບກຳລັງຈາກພະລັງບໍລິສຸດ ແລະຄົນອື່ນກໍໄດ້ຮັບກຳລັງໃຈເມື່ອເຫັນວ່າເຮົາມີຄວາມເຊື່ອ. ສຳຄັນຫຼາຍກວ່ານັ້ນ ເຮົາມີໂອກາດນະມັດສະການພະເຢໂຫວາເມື່ອອະທິດຖານ ອອກຄຳຄິດເຫັນ ແລະຮ້ອງເພງ. ເຖິງແມ່ນການປະຊຸມທີ່ເຮົາຈັດຂຶ້ນອາດມີຮູບແບບແຕກຕ່າງຈາກການປະຊຸມຂອງຄລິດສະຕຽນໃນສະຕະວັດທຳອິດ ແຕ່ກໍມີຄວາມສຳຄັນເທົ່າທຽມກັນ. ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງວ່າການປະຊຸມຂອງເຮົາໃນທຸກມື້ນີ້ມີຄວາມເປັນມາແນວໃດ?
ການປະຊຸມປະຈຳອາທິດເຮັດໃຫ້ “ຮັກກັນແລະກັນແລະກະທຳການດີ”
6, 7. (ກ) ຈຸດປະສົງຂອງການປະຊຸມແມ່ນຫຍັງ? (ຂ) ການປະຊຸມຂອງນັກສຶກສາຄຳພີໄບເບິນແຕ່ລະກຸ່ມແຕກຕ່າງກັນແນວໃດ?
6 ເມື່ອພີ່ນ້ອງຊາລ ເທຊ ຣັດເຊວເລີ່ມຄົ້ນຫາຄວາມຈິງຈາກຄຳພີໄບເບິນ ລາວເຫັນວ່າການພົບປະກັບຄົນທີ່ມີເປົ້າໝາຍຄືກັນເປັນສິ່ງທີ່ຈຳເປັນ. ໃນປີ ຄ.ສ. 1879 ຣັດເຊວຂຽນວ່າ: “ຂ້ອຍກັບໝູ່ໃນເມືອງພິດສເບິຣກໄດ້ຕັ້ງກຸ່ມເພື່ອສຶກສາຄົ້ນຄວ້າຄຳພີໄບເບິນ ເຊິ່ງປະຊຸມກັນທຸກອາທິດ.” ຜູ້ອ່ານຫໍສັງເກດການ ກໍໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນໃຫ້ມາພົບກັນ ເມື່ອເຖິງປີ 1881 ພີ່ນ້ອງເຫຼົ່ານັ້ນກໍເລີ່ມຈັດການປະຊຸມໃນທຸກວັນອາທິດແລະວັນພຸດທີ່ເມືອງພິດສເບິຣກ ລັດເພນຊິລເວເນຍ. ຫໍສັງເກດການ ພະຈິກ 1895 ບອກວ່າ: ຈຸດປະສົງຂອງການປະຊຸມກໍຄື ເພື່ອ “ປູກຝັງມິດຕະພາບ ຄວາມຮັກ ຄວາມສາມັກຄີລະຫວ່າງພີ່ນ້ອງຄລິດສະຕຽນ” ແລະເພື່ອທຸກຄົນທີ່ມາຮ່ວມປະຊຸມຈະໄດ້ມີໂອກາດໜູນໃຈກັນ.—ອ່ານເຫບເລີ 10:24, 25
7 ຕະຫຼອດຫຼາຍປີນັ້ນ ການປະຊຸມຍັງບໍ່ມີຮູບແບບທີ່ແນ່ນອນ ນັກສຶກສາຄຳພີໄບເບິນແຕ່ລະກຸ່ມຈຶ່ງກຳນົດເອງວ່າຈະປະຊຸມແນວໃດແລະເລື້ອຍປານໃດ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ຈົດໝາຍຈາກນັກສຶກສາກຸ່ມໜຶ່ງໃນປະເທດສະຫະລັດທີ່ພິມໃນປີ 1911 ບອກວ່າ: “ເຮົາຈັດການປະຊຸມຢ່າງໜ້ອຍອາທິດລະ 5 ຄັ້ງ.” ເຂົາເຈົ້າປະຊຸມວັນຈັນ ວັນພຸດ ວັນສຸກ ແລະ 2 ຮອບໃນວັນອາທິດ. ຈົດໝາຍຈາກນັກສຶກສາຄຳພີໄບເບິນກຸ່ມໜຶ່ງໃນອາຝຼິກກາທີ່ພິມໃນປີ 1914 ບອກວ່າ: “ເຮົາປະຊຸມວັນສຸກ ວັນເສົາ ວັນອາທິດ ເດືອນລະ 2 ຄັ້ງ.” ໃນທີ່ສຸດ ແຕ່ລະກຸ່ມກໍເລີ່ມມີການປະຊຸມທີ່ຄ້າຍຄືກັບເຮົາໃນທຸກມື້ນີ້. ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງນຳກັນກ່ຽວກັບຄວາມເປັນມາຂອງການປະຊຸມແຕ່ລະລາຍການ.
8. ໃນສະໄໝທີ່ຫາກໍເລີ່ມຈັດການປະຊຸມ ຄຳບັນລະຍາຍສາທາລະນະມີເລື່ອງຫຍັງແດ່?
8 ການປະຊຸມສາທາລະນະ. ໃນປີ 1880 ໜຶ່ງປີຫຼັງຈາກພີ່ນ້ອງຣັດເຊວເລີ່ມພິມວາລະສານຫໍສັງເກດການ ລາວໄດ້ເຮັດຕາມຕົວຢ່າງທີ່ພະເຍຊູວາງໄວ້ໂດຍອອກເດີນທາງເພື່ອໄປປະກາດຕາມສະຖານທີ່ຕ່າງໆ. (ລືກາ 4:43) ລະຫວ່າງການເດີນທາງ ພີ່ນ້ອງຣັດເຊວໄດ້ວາງຮູບແບບຂອງການປະຊຸມຢ່າງໜຶ່ງໄວ້ ເຊິ່ງຕອນນີ້ເຮົາເອີ້ນວ່າການປະຊຸມສາທາລະນະ. ຫໍສັງເກດການ ໄດ້ປະກາດເລື່ອງການເດີນທາງຮອບນັ້ນແລະບອກວ່າ: ຣັດເຊວ “ຍິນດີອະທິບາຍເລື່ອງການປະຊຸມສາທາລະນະໃຫ້ພີ່ນ້ອງຟັງໃນຄຳບັນລະຍາຍເລື່ອງ ‘ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າ.’” ໃນປີ 1911 ຫຼັງຈາກໄດ້ຕັ້ງຊັ້ນຮຽນຫຼືປະຊາຄົມຕ່າງໆຂຶ້ນໃນຫຼາຍປະເທດ ມີການສະໜັບສະໜູນໃຫ້ແຕ່ລະປະຊາຄົມສົ່ງຜູ້ບັນລະຍາຍໄປໃນເຂດອ້ອມຮອບນັ້ນເພື່ອຈັດຄຳບັນລະຍາຍຊຸດ 6 ເລື່ອງ ເຊັ່ນ: ເລື່ອງການພິພາກສາແລະຄ່າໄຖ່. ເມື່ອບັນລະຍາຍແຕ່ລະເລື່ອງຈົບກໍຈະປະກາດຊື່ຜູ້ບັນລະຍາຍແລະຫົວເລື່ອງທີ່ຈະບັນລະຍາຍໃນອາທິດຕໍ່ໄປ.
9. ຕະຫຼອດຫຼາຍປີທີ່ຜ່ານມາ ການປະຊຸມສາທາລະນະມີການປ່ຽນແປງຫຍັງແດ່ ແລະເຈົ້າຈະສະໜັບ ສະໜູນການປະຊຸມນີ້ແນວໃດ?
9 ໃນປີ 1945 ຫໍສັງເກດການ ໄດ້ປະກາດເລື່ອງການປະຊຸມສາທາລະນະຊຸດພິເສດທີ່ຈະເລີ່ມຕົ້ນຂຶ້ນຕາມສະຖານທີ່ຕ່າງໆໃນທົ່ວໂລກ ໂດຍມີຄຳບັນລະຍາຍຊຸດກ່ຽວກັບຄຳພີໄບເບິນລວມ 8 ເລື່ອງທີ່ເວົ້າເຖິງ “ບັນຫາເລັ່ງດ່ວນຂອງຍຸກນີ້.” ເປັນເວລາຫຼາຍສິບປີທີ່ຜູ້ບັນລະຍາຍທີ່ໄດ້ຮັບມອບໝາຍບັນລະຍາຍໂດຍໃຊ້ຫົວເລື່ອງຕ່າງໆທີ່ມາຈາກທາດສັດຊື່ລວມທັງເລື່ອງທີ່ລາວຂຽນຂຶ້ນເອງ. ແຕ່ໃນປີ 1981 ມີຄຳແນະນຳໃຫ້ຜູ້ບັນລະຍາຍທຸກຄົນໃຊ້ໂຄງເລື່ອງຄຳບັນລະຍາຍທີ່ສົ່ງໃຫ້ກັບປະຊາຄົມ.b ຈົນເຖິງປີ 1990 ໂຄງເລື່ອງຄຳບັນລະຍາຍສາທາລະນະບາງເລື່ອງກໍກຳນົດໃຫ້ຜູ້ຟັງມີສ່ວນຮ່ວມຫຼືສາທິດ ແຕ່ໃນປີນັ້ນກໍມີການປັບປ່ຽນຄຳແນະນຳໃໝ່ໂດຍໃຫ້ເຫຼືອແຕ່ຄຳບັນລະຍາຍລ້ວນໆ ຈາກນັ້ນ ໃນເດືອນມັງກອນ ປີ 2008 ກໍມີການປັບປ່ຽນອີກເທື່ອໜຶ່ງ ໂດຍຫຼຸດເວລາຈາກ 45 ນາທີເຫຼືອ 30 ນາທີ. ເຖິງແມ່ນວ່າຮູບແບບຈະປ່ຽນແປງ ແຕ່ຄຳບັນລະຍາຍສາທາລະນະທີ່ກຽມຢ່າງດີກໍຍັງເສີມສ້າງຄວາມເຊື່ອໃນຄຳພີໄບເບິນແລະໃຫ້ຄວາມຮູ້ຫຼາຍຢ່າງກ່ຽວກັບລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າຕໍ່ໆໄປ. (1 ຕີໂມ. 4:13, 16) ເຈົ້າກະຕືລືລົ້ນຢາກຊວນຄົນທີ່ເຈົ້າໄປຢາມແລະຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ເປັນພະຍານ ໃຫ້ມາຟັງຄຳບັນລະຍາຍເລື່ອງສຳຄັນໆຈາກຄຳພີໄບເບິນບໍ?
10-12. (ກ) ມີການປ່ຽນຮູບແບບການສຶກສາຫໍສັງເກດການ ແນວໃດ? (ຂ) ມີຄຳຖາມຫຍັງແດ່ທີ່ເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງ?
10 ການສຶກສາຫໍສັງເກດການ. ສະມາຄົມວັອດທາວເວີໄດ້ສົ່ງຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ເອີ້ນກັນວ່າ: ພິວກຣີມ (ຜູ້ດູແລເດີນທາງ) ໄປບັນລະຍາຍຕາມປະຊາຄົມຕ່າງໆແລະນຳໜ້າໃນວຽກປະກາດ. ໃນປີ 1922 ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສະເໜີໃຫ້ຈັດການປະຊຸມໜຶ່ງເປັນປະຈຳເພື່ອສຶກສາຫໍສັງເກດການ. ສະມາຄົມເຫັນດີກັບຂໍ້ສະເໜີນີ້ ແລະໃນໄລຍະທຳອິດການສຶກສາຫໍສັງເກດການ ໄດ້ຈັດຂຶ້ນໃນກາງອາທິດຫຼືບໍ່ກໍວັນອາທິດ.
ການສຶກສາຫໍສັງເກດການ ໃນການາ ປີ 1931
11 ຫໍສັງເກດການ 15 ມິຖຸນາ 1932 ໄດ້ແນະນຳເພີ່ມເຕີມວ່າຄວນຈັດການປະຊຸມນີ້ແບບດຽວກັບທີ່ເຮັດໃນຄອບຄົວເບເທນ ຄືໃຫ້ພີ່ນ້ອງຊາຍຄົນໜຶ່ງເປັນຜູ້ນຳການປະຊຸມ ແລະໃຫ້ພີ່ນ້ອງຊາຍອີກ 3 ຄົນມານັ່ງຢູ່ທາງໜ້າແລ້ວປ່ຽນກັນອ່ານຄົນລະຫຍໍ້ໜ້າ. ເນື່ອງຈາກບົດຄວາມຕ່າງໆໃນສະໄໝນັ້ນບໍ່ມີຄຳຖາມ ຜູ້ນຳຈຶ່ງເຊີນຜູ້ຟັງໃຫ້ຕັ້ງຄຳຖາມກ່ຽວກັບບົດຄວາມທີ່ກຳລັງຮຽນຢູ່ ແລ້ວຂໍໃຫ້ຜູ້ຟັງຄົນອື່ນໆຊ່ວຍກັນຕອບຄຳຖາມນັ້ນ. ຖ້າມີຈຸດໃດທີ່ຕ້ອງອະທິບາຍເພີ່ມເຕີມ ຜູ້ນຳກໍຄວນອະທິບາຍແບບ “ສັ້ນໆແລະກົງຈຸດ”
12 ໃນຕອນທຳອິດ ແຕ່ລະປະຊາຄົມໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ເລືອກເອງວ່າຈະສຶກສາວາລະສານສະບັບໃດ ເຊິ່ງກໍມັກຈະເປັນສະບັບທີ່ພີ່ນ້ອງສ່ວນຫຼາຍຢາກສຶກສາ ແຕ່ຫໍສັງເກດການ 15 ເມສາ 1933 ແນະນຳໃຫ້ທຸກປະຊາຄົມສຶກສາວາລະສານສະບັບຫຼ້າສຸດສະເໝີ. ໃນປີ 1937 ມີຄຳແນະນຳໃຫ້ສຶກສາຫໍສັງເກດການ ໃນວັນອາທິດ ແລະຫໍສັງເກດການ 1 ຕຸລາ 1942 ກໍມີຄຳແນະນຳໃຫ້ປັບປ່ຽນວິທີສຶກສາອີກເທື່ອໜຶ່ງ ເຊິ່ງເປັນແບບທີ່ເຮົາເຮັດມາຈົນເຖິງທຸກມື້ນີ້ ເຊັ່ນ: ຜູ້ນຳຄວນໃຊ້ຄຳຖາມທີ່ມີຢູ່ທາງລຸ່ມໃນແຕ່ລະໜ້າຂອງບົດຄວາມສຶກສາ. ການປະຊຸມກໍບໍ່ຄວນເກີນ 1 ຊົ່ວໂມງ ແລະຜູ້ຟັງຄວນຕອບຄຳຖາມ “ເປັນຄຳເວົ້າຂອງຕົວເອງ” ແທນທີ່ຈະອ່ານຈາກຫຍໍ້ໜ້ານັ້ນ. ການສຶກສາຫໍສັງເກດການ ເປັນການປະຊຸມທີ່ສຳຄັນເຊິ່ງທາດສັດຊື່ໄດ້ຈັດກຽມຄວາມຮູ້ຈາກພະເຈົ້າເຊິ່ງເປັນຄືກັບອາຫານທີ່ເໝາະກັບເວລາໃຫ້ເຮົາມາໂດຍຕະຫຼອດ. (ມັດ. 24:45) ເຮົາແຕ່ລະຄົນຄວນຖາມຕົວເອງວ່າ: ‘ຂ້ອຍໄດ້ກຽມຫໍສັງເກດການ ແຕ່ລະອາທິດບໍ? ຂ້ອຍພະຍາຍາມອອກຄວາມຄິດເຫັນເທົ່າທີ່ຈະເຮັດໄດ້ບໍ?’
13, 14. ການສຶກສາພະຄຳພີປະຈຳປະຊາຄົມມີຄວາມເປັນມາແນວໃດ ແລະເຈົ້າຈະມີສ່ວນຮ່ວມໄດ້ແນວໃດ?
13 ການສຶກສາພະຄຳພີປະຈຳປະຊາຄົມ. ໃນກາງທົດສະວັດ 1890 ໄດ້ມີການອອກປຶ້ມຫຼາຍເຫຼັ້ມໃນຊຸດຮຸ່ງອະລຸນແຫ່ງລັດສະໄໝພັນປີ (ພາສາອັງກິດ) ພີ່ນ້ອງເອັດຈ. ເອັນ. ຣານ ນັກສຶກສາຄຳພີໄບເບິນຄົນໜຶ່ງທີ່ຢູ່ໃນເມືອງບັນຕິມໍ ລັດແມຣີແລນ ສະຫະລັດອາເມຣິກາໄດ້ສະເໜີໃຫ້ຈັດ “ກຸ່ມຮຸ່ງອະລຸນ” ເພື່ອສຶກສາຄຳພີໄບເບິນ. ໃນຕອນທຳອິດ ກຸ່ມເຫຼົ່ານີ້ລອງຈັດການປະຊຸມຢູ່ເຮືອນຂອງພີ່ນ້ອງກ່ອນ ແຕ່ເມື່ອເຖິງເດືອນກັນຍາ ປີ 1895 ກຸ່ມຮຸ່ງອະລຸນຕາມເມືອງຕ່າງໆໃນປະເທດສະຫະລັດກໍມີຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມຫຼາຍຂຶ້ນຢ່າງເຫັນໄດ້ແຈ້ງ. ຫໍສັງເກດການ ໃນເດືອນນັ້ນຈຶ່ງແນະນຳໃຫ້ນັກສຶກສາຄຳພີໄບເບິນທຸກຄົນທີ່ຮຽນຄວາມຈິງຈັດການປະຊຸມແບບນີ້ຄືກັນ. ວາລະສານສະບັບນັ້ນຍັງແນະນຳວ່າ ຜູ້ນຳການປະຊຸມຄວນເປັນຄົນທີ່ອ່ານຄ່ອງແຄ້ວ. ເມື່ອອ່ານແຕ່ລະປະໂຫຍກຈົບແລ້ວຄວນລໍຖ້າໃຫ້ຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມອອກຄວາມຄິດເຫັນ. ເມື່ອຈົບແຕ່ລະຫຍໍ້ໜ້າໃຫ້ອ່ານຂໍ້ພະຄຳພີທີ່ອ້າງເຖິງໃນຫຍໍ້ໜ້ານັ້ນນຳ. ເມື່ອພິຈາລະນາຈົບບົດຄວາມແລ້ວ ຄວນໃຫ້ຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມແຕ່ລະຄົນສະຫຼຸບສັ້ນໆກ່ຽວກັບເລື່ອງທີ່ໄດ້ຮຽນນຳກັນ.
14 ມີການປ່ຽນຊື່ການປະຊຸມນີ້ຫຼາຍເທື່ອ ຊື່ໜຶ່ງທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີກໍຄື: ກຸ່ມເບີລຽນເພື່ອການສຶກສາຄຳພີໄບເບິນ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຄິດເຖິງຊາວເມືອງເບເລໃນສະຕະວັດທຳອິດທີ່ດຸໝັ່ນໃນການຄົ້ນຄວ້າແລະກວດສອບຄຳພີໄບເບິນ. (ກິດ. 17:11) ຕໍ່ມາໄດ້ປ່ຽນຊື່ເປັນ ການສຶກສາໜັງສືປະຈຳປະຊາຄົມ ປັດຈຸບັນເອີ້ນວ່າການສຶກສາພະຄຳພີປະຈຳປະຊາຄົມ ແລະພີ່ນ້ອງທັງໝົດກໍໄປປະຊຸມຮ່ວມກັນທີ່ຫໍປະຊຸມແທນທີ່ຈະພົບກັນເປັນກຸ່ມຕາມເຮືອນ. ຕະຫຼອດຫຼາຍສິບປີ ມີການສຶກສາປຶ້ມຫຼາຍເຫຼັ້ມ ຈຸນລະສານແລະແມ່ນແຕ່ບົດຄວາມໃນຫໍສັງເກດການ. ຕັ້ງແຕ່ສະໄໝທຳອິດ ທຸກຄົນທີ່ເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນໃຫ້ອອກຄວາມຄິດເຫັນ. ການປະຊຸມເຫຼົ່ານັ້ນຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ມີຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບຄຳພີໄບເບິນເລິກເຊິ່ງຫຼາຍຂຶ້ນ. ເຈົ້າກຽມສ່ວນການປະຊຸມແລະອອກຄວາມຄິດເຫັນໃຫ້ດີທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ຈະເຮັດໄດ້ບໍ?
15. ຈຸດປະສົງຂອງໂຮງຮຽນການຮັບໃຊ້ຕາມລະບອບຂອງພະເຈົ້າແມ່ນຫຍັງ?
15 ໂຮງຮຽນການຮັບໃຊ້ຕາມລະບອບຂອງພະເຈົ້າ. ພີ່ນ້ອງແຄຣີ ບາເບີເຊິ່ງເຄີຍເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ໃນສຳນັກງານໃຫຍ່ທີ່ບຸກລິນ ນິວຢອກ ເລົ່າວ່າ: “ໃນຄືນວັນຈັນທີ 16 ກຸມພາ 1942 ສະມາຊິກຄອບຄົວເບເທນທຸກຄົນໃນບຸກລິນໄດ້ຮັບເຊີນໃຫ້ສະໝັກເປັນນັກຮຽນໃນໂຮງຮຽນໜຶ່ງ ເຊິ່ງຕໍ່ມາເອີ້ນວ່າ: ໂຮງຮຽນການຮັບໃຊ້ຕາມລະບອບຂອງພະເຈົ້າ.” ພີ່ນ້ອງບາເບີເຊິ່ງຕໍ່ມາໄດ້ເປັນສະມາຊິກຄະນະກຳມະການປົກຄອງໄດ້ເວົ້າເຖິງໂຮງຮຽນນີ້ວ່າ: “ນີ້ເປັນສິ່ງທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດຢ່າງໜຶ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາກຽມໃຫ້ກັບປະຊາຊົນຂອງພະອົງໃນປັດຈຸບັນ.” ຫຼັກສູດຂອງໂຮງຮຽນນີ້ດີຫຼາຍ ເພາະສາມາດຊ່ວຍພີ່ນ້ອງໃຫ້ສອນແລະປະກາດໄດ້ດີຂຶ້ນ ດັ່ງນັ້ນ ໃນປີ 1943 ອົງການຈຶ່ງຄ່ອຍໆເລີ່ມສົ່ງຈຸນລະສານຫຼັກສູດການຮັບໃຊ້ຕາມລະບອບຂອງພະເຈົ້າ (ພາສາອັງກິດ) ໃຫ້ແກ່ປະຊາຄົມຕ່າງໆໃນທົ່ວໂລກ. ຫໍສັງເກດການ 1 ມິຖຸນາ 1943 ບອກວ່າ: ໂຮງຮຽນການຮັບໃຊ້ຕາມລະບອບຂອງພະເຈົ້າມີຈຸດປະສົງເພື່ອຊ່ວຍປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າໃຫ້ “ຝຶກຝົນຕົນເອງເພື່ອຈະປະກາດຂ່າວສານເລື່ອງລາຊະອານາຈັກໄດ້ດີຂຶ້ນ.”—2 ຕີໂມ. 2:15
16, 17. ໂຮງຮຽນການຮັບໃຊ້ຕາມລະບອບຂອງພະເຈົ້າສອນໃຫ້ມີສິລະປະໃນການເວົ້າເທົ່ານັ້ນບໍ? ຂໍໃຫ້ອະທິບາຍ.
16 ຕອນທຳອິດ ຫຼາຍຄົນຮູ້ສຶກກັງວົນຫຼາຍທີ່ຕ້ອງຢືນເວົ້າຕໍ່ໜ້າຜູ້ຟັງກຸ່ມໃຫຍ່. ພີ່ນ້ອງເຄຕັນ ວູດເວີດ ຈູເນຍ ເຊິ່ງພໍ່ຂອງລາວເຄີຍຕິດຄຸກແບບບໍ່ຍຸຕິທຳພ້ອມກັບພີ່ນ້ອງຣັດເທີຝອດແລະອີກຫຼາຍຄົນໃນປີ 1918 ໄດ້ເລົ່າເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຕອນທີ່ເປັນນັກຮຽນໃນໂຮງຮຽນນີ້ຄັ້ງທຳອິດໃນປີ 1943 ວ່າ: “ການບັນລະຍາຍເປັນເລື່ອງຍາກຫຼາຍສຳລັບຂ້ອຍ ຂ້ອຍຄໍແຫ້ງ ລີ້ນພັນກັນແລະກໍຍັງອອກສຽງບໍ່ແຈ້ງອີກ.” ແຕ່ເມື່ອບັນລະຍາຍເກັ່ງຂຶ້ນ ເຄຕັນກໍໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ບັນລະຍາຍສາທາລະນະອີກຫຼາຍເທື່ອ. ໂຮງຮຽນນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ສອນໃຫ້ມີສິລະປະໃນການເວົ້າເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງສອນໃຫ້ເປັນຄົນຖ່ອມໃຈນຳອີກ ແລະທີ່ສຳຄັນກໍຄືສອນໃຫ້ໄວ້ວາງໃຈພະເຢໂຫວາ. ລາວເວົ້າອີກວ່າ: “ສຸດທ້າຍຂ້ອຍກໍເຂົ້າໃຈວ່າສິ່ງທີ່ສຳຄັນບໍ່ແມ່ນຕົວຜູ້ບັນລະຍາຍ ແຕ່ຖ້າລາວກຽມຕົວຢ່າງດີ ແລະວາງໃຈໃນພະເຢໂຫວາເຕັມທີ ລາວກໍຈະດຶງດູດໃຈຜູ້ຟັງໄດ້ ແລ້ວຜູ້ຟັງກໍຈະໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຼາຍຢ່າງ.”
17 ໃນປີ 1959 ພີ່ນ້ອງຍິງກໍຖືກເຊີນໃຫ້ສະໝັກໃນໂຮງຮຽນນີ້ຄືກັນ ພີ່ນ້ອງເອັດນາ ບາວເອີ ເລົ່າເຖິງຕອນທີ່ລາວໄດ້ຍິນຄຳປະກາດນີ້ທີ່ການປະຊຸມໃຫຍ່ວ່າ: “ຂ້ອຍຍັງຈື່ໄດ້ວ່າພວກພີ່ນ້ອງຍິງພາກັນດີໃຈຫຼາຍ ຕອນນີ້ເປັນໂອກາດຂອງເຂົາເຈົ້າແລ້ວ.” ຫຼາຍປີທີ່ຜ່ານມາ ພີ່ນ້ອງຊາຍຍິງໄດ້ສະໝັກເປັນນັກຮຽນໃນໂຮງຮຽນການຮັບໃຊ້ຕາມລະບອບຂອງພະເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າຍອມໃຫ້ພະເຢໂຫວາສອນເຂົາເຈົ້າ. ໃນທຸກມື້ນີ້ ພວກເຮົາກໍຍັງໄດ້ຮັບການສອນແບບນັ້ນທາງການປະຊຸມກາງອາທິດ—ອ່ານເອຊາອີ 54:13
18, 19. (ກ) ເຮົາໄດ້ຮັບການຊີ້ນຳທີ່ໃຊ້ໄດ້ແທ້ແນວໃດໃນວຽກຮັບໃຊ້? (ຂ) ເປັນຫຍັງການປະຊຸມຂອງເຮົາຈຶ່ງມີການຮ້ອງເພງ? (ເບິ່ງຂອບ “ການຮ້ອງເພງແຫ່ງຄວາມຈິງ”)
18 ການປະຊຸມການຮັບໃຊ້. ເລີ່ມມີການປະຊຸມເພື່ອການປະກາດຕັ້ງແຕ່ປີ 1919 ຕອນນັ້ນຜູ້ທີ່ເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມຄືຜູ້ທີ່ຈະອອກໄປແຈກຢາຍສັບພະໜັງສືເທົ່ານັ້ນ ບໍ່ແມ່ນໝົດປະຊາຄົມ. ໃນປີ 1923 ເກືອບໝົດປີ ການປະຊຸມການຮັບໃຊ້ມີພຽງເດືອນລະເທື່ອແລະທຸກຄົນໃນປະຊາຄົມກໍຄວນເຂົ້າຮ່ວມ. ແຕ່ເມື່ອເຖິງປີ 1928 ປະຊາຄົມຕ່າງໆໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນໃຫ້ຈັດການປະຊຸມນີ້ອາທິດລະເທື່ອ ແລະໃນປີ 1935 ຫໍສັງເກດການ ໄດ້ສະໜັບສະໜູນໃຫ້ທຸກປະຊາຄົມຈັດການປະຊຸມນີ້ໂດຍໃຊ້ເນື້ອໃນທີ່ລົງໃນຜູ້ອຳນວຍການ (ຕໍ່ມາເອີ້ນວ່າ ໃບແຈ້ງຂ່າວ ພະລາຊະກິດຂອງເຮົາ ແລະປັດຈຸບັນເອີ້ນວ່າ ວຽກຮັບໃຊ້ພະເຈົ້າ). ບໍ່ດົນທຸກປະຊາຄົມກໍຈັດການປະຊຸມແບບນີ້.
19 ໃນທຸກມື້ນີ້ເຮົາໄດ້ຮັບການຊີ້ນຳທີ່ໃຊ້ໄດ້ແທ້ໃນວຽກຮັບໃຊ້ຜ່ານທາງການປະຊຸມກາງອາທິດ. (ມັດ. 10:5-13) ຖ້າເຈົ້າໄດ້ຮັບຄູ່ມືປະຊຸມ ເຈົ້າອ່ານແລະເອົາຄຳແນະນຳເຫຼົ່ານັ້ນໄປໃຊ້ໃນວຽກປະກາດບໍ?
ການປະຊຸມທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຮອບປີ
ຕັ້ງແຕ່ສະໄໝສະຕະວັດທຳອິດ ຄລິດສະຕຽນຈະມາປະຊຸມນຳກັນທຸກປີເພື່ອລະນຶກເຖິງການເສຍຊີວິດຂອງພະເຍຊູຄລິດ (ເບິ່ງຂໍ້ 20)
20-22. (ກ) ເປັນຫຍັງເຮົາຈັດການປະຊຸມເພື່ອລະນຶກເຖິງການເສຍຊີວິດຂອງພະເຍຊູ? (ຂ) ເຈົ້າໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຫຍັງຈາກການເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມອະນຸສອນທຸກປີ?
20 ພະເຍຊູບອກລູກສິດຂອງພະອົງໃຫ້ລະນຶກເຖິງການເສຍຊີວິດຂອງເພິ່ນຈົນກວ່າເພິ່ນຈະມາປົກຄອງແຜ່ນດິນໂລກ. ການປະຊຸມອະນຸສອນເພື່ອລະນຶກເຖິງການເສຍຊີວິດຂອງພະຄລິດກໍຈັດຂຶ້ນປີລະເທື່ອຄືກັບການສະຫຼອງປັດສະຄາ. (1 ໂກ. 11:23-26) ມີຫຼາຍລ້ານຄົນເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມນີ້ໃນທຸກໆປີ. ການປະຊຸມອະນຸສອນຊ່ວຍເຕືອນໃຈຜູ້ຖືກເຈີມໃຫ້ນຶກເຖິງກຽດທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບ ຄືເປັນຜູ້ຮັບມໍລະດົກຮ່ວມກັບພະເຍຊູໃນລາຊະອານາຈັກ. (ໂລມ 8:17) ການປະຊຸມນີ້ຊ່ວຍແກະອື່ນໃຫ້ມີຄວາມນັບຖືແລະຄວາມພັກດີຕໍ່ກະສັດຂອງລາຊະອານາຈັກພະເຈົ້າ.—ໂຢ. 10:16
21 ພີ່ນ້ອງຣັດເຊວແລະເພື່ອນຮ່ວມງານຮູ້ວ່າການສະຫຼອງອາຫານແລງຂອງອົງພະຜູ້ເປັນເຈົ້າເປັນເລື່ອງສຳຄັນ ແລະຄວນຈັດປີລະເທື່ອເທົ່ານັ້ນ. ໃນຫໍສັງເກດການ ເດືອນເມສາ ປີ 1880 ກ່າວວ່າ: “ຕະຫຼອດຫຼາຍປີທີ່ຜ່ານມາ ພວກເຮົາຫຼາຍຄົນໃນເມືອງພິດສເບິຣກ . . . ໄດ້ຈັດການປະຊຸມເພື່ອລະນຶກເຖິງປັດຊະຄາ [ການປະຊຸມອະນຸສອນ] ແລະໄດ້ກິນສິ່ງທີ່ໃຊ້ເປັນເຄື່ອງໝາຍແທນຮ່າງກາຍແລະເລືອດຂອງອົງພະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.” ຈາກນັ້ນບໍ່ດົນກໍມີການຈັດການປະຊຸມໃຫຍ່ພ້ອມກັບການປະຊຸມອະນຸສອນ. ຄັ້ງທຳອິດທີ່ມີການຈົດບັນທຶກຈຳນວນຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມແບບນີ້ກໍຄືປີ 1889 ຕອນນັ້ນມີຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມ 225 ຄົນແລະມີ 22 ຄົນຮັບບັບເຕມາ.
22 ໃນທຸກມື້ນີ້ ເຮົາບໍ່ໄດ້ຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນພ້ອມກັບການປະຊຸມໃຫຍ່ອີກແລ້ວ ແຕ່ເຮົາກໍເຊີນທຸກຄົນທີ່ຢູ່ໃນເຂດຫຼືໃນຊຸມຊົນໃຫ້ມາຮ່ວມການປະຊຸມອະນຸສອນກັບເຮົາໄດ້ທີ່ຫໍປະຊຸມ ຫຼືໃນຫ້ອງປະຊຸມທີ່ເຊົ່າເພື່ອຈັດງານນີ້. ໃນປີ 2013 ມີຫຼາຍກວ່າ 19 ລ້ານຄົນເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມເພື່ອລະນຶກເຖິງການເສຍຊີວິດຂອງພະເຍຊູ. ເຮົາຮູ້ສຶກເປັນກຽດທີ່ໄດ້ຮ່ວມການປະຊຸມອະນຸສອນແລະເຊີນຄົນອື່ນໆໃຫ້ມາປະຊຸມກັບເຮົາໃນຄືນທີ່ສັກສິດທີ່ສຸດນີ້! ເຈົ້າກະຕືລືລົ້ນທີ່ຈະຊວນຄົນອື່ນໆໃຫ້ມາຮ່ວມການປະຊຸມນີ້ໃຫ້ຫຼາຍທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ຈະເປັນໄປໄດ້ບໍ?
ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເຮົາມີຕໍ່ການປະຊຸມເປີດເຜີຍຫຍັງ?
23. ເຈົ້າຄິດແນວໃດກ່ຽວກັບການໄປປະຊຸມຮ່ວມກັນ?
23 ຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ສັດຊື່ຂອງພະເຢໂຫວາບໍ່ໄດ້ຄິດວ່າຄຳສັ່ງທີ່ໃຫ້ໄປປະຊຸມຮ່ວມກັນເປັນພາລະ. (ເຫບ. 10:24, 25; 1 ໂຢ. 5:3) ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ກະສັດດາວິດມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ໄປສະຖານທີ່ນະມັດສະການພະເຢໂຫວາ. (ເພງ. 27:4) ລາວຍັງມີຄວາມສຸກຫຼາຍເປັນພິເສດທີ່ໄດ້ນະມັດສະການຮ່ວມກັບຄົນທີ່ຮັກພະເຈົ້າຄືກັບລາວ. (ເພງ. 35:18) ແລະຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງຕົວຢ່າງຂອງພະເຍຊູ ແມ່ນແຕ່ຕອນເປັນເດັກນ້ອຍ ເພິ່ນກໍຢາກຈະຢູ່ໃນສະຖານທີ່ນະມັດສະການພະເຈົ້າຜູ້ເປັນພໍ່ຂອງເພິ່ນ.—ລືກາ 2:41-49
ແຮ່ງເຮົາຢາກໄປປະຊຸມຫຼາຍເທົ່າໃດ ກໍສະແດງວ່າລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າເປັນຈິງສຳລັບເຮົາຫຼາຍເທົ່ານັ້ນ
24. ການໄປປະຊຸມເປັນໂອກາດທີ່ດີແນວໃດ?
24 ເມື່ອເຮົາໄປປະຊຸມ ນັ້ນກໍສະແດງວ່າເຮົາຮັກພະເຢໂຫວາແລະຢາກໃຫ້ກຳລັງໃຈເພື່ອນຮ່ວມຄວາມເຊື່ອ ແລະຍັງສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເຮົາຢາກຮຽນຮູ້ວິທີທີ່ຈະເປັນປະຊາຊົນທີ່ດີຂອງລາຊະອານາຈັກ ເພາະການປະຊຸມຕ່າງໆລວມເຖິງການປະຊຸມໃຫຍ່ເປັນວິທີສຳຄັນທີ່ເຮົາຈະໄດ້ຮັບການຝຶກສອນແບບນັ້ນ. ການປະຊຸມຍັງຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາມີທັກສະແລະມີກຳລັງພໍທີ່ຈະເຮັດວຽກສຳຄັນທີ່ສຸດຢ່າງໜຶ່ງຂອງລາຊະອານາຈັກໃນທຸກມື້ນີ້ໄດ້ຕໍ່ໆໄປ ເຊິ່ງກໍຄືວຽກສອນແລະຊ່ວຍຄົນໃຫ້ເປັນລູກສິດຂອງກະສັດເຍຊູຄລິດ. (ອ່ານມັດທາຍ 28:19, 20) ແນ່ນອນວ່າ ແຮ່ງເຮົາຢາກໄປປະຊຸມຫຼາຍເທົ່າໃດ ກໍສະແດງວ່າລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າເປັນຈິງສຳລັບເຮົາຫຼາຍເທົ່ານັ້ນ. ຂໍໃຫ້ເຮົາຖືວ່າການປະຊຸມຮ່ວມກັນມີຄ່າສະເໝີ!
a ນອກຈາກຈະມີການປະຊຸມໃນປະຊາຄົມເປັນປະຈຳທຸກອາທິດແລ້ວ ຍັງມີການສະໜັບສະໜູນໃຫ້ທຸກຄົນຈັດເວລາໄວ້ຕ່າງຫາກເພື່ອນະມັດສະການປະຈຳຄອບຄົວຫຼືສຶກສາສ່ວນຕົວນຳອີກ.
b ເມື່ອເຖິງປີ 2013 ໂຄງເລື່ອງຄຳບັນລະຍາຍສາທາລະນະທີ່ກຽມໄວ້ສຳລັບຜູ້ບັນລະຍາຍກໍມີຫຼາຍກວ່າ 180 ເລື່ອງ.