ເຮົາຈະ ‘ສວມໃສ່’ ລັກສະນະນິດໄສໃໝ່ແລະໃສ່ໄວ້ຕໍ່ໆໄປໄດ້ແນວໃດ?
‘ສວມໃສ່ສະພາບມະນຸດຄົນໃຫມ່ [“ລັກສະນະນິດໄສໃໝ່,” ລ.ມ.].’—ໂກໂລດ 3:10
ເພງ: 126, 28
1, 2. (ກ) ເຮົາຮູ້ໄດ້ແນວໃດວ່າເປັນໄປໄດ້ທີ່ເຮົາຈະປູກຝັງລັກສະນະນິດໄສໃໝ່? (ຂ) ໃນໂກໂລດ 3:10-14 ເວົ້າເຖິງຄຸນລັກສະນະຫຍັງແດ່ຂອງລັກສະນະນິດໄສໃໝ່?
ໃນຄຳພີໄບເບິນສະບັບແປໂລກໃໝ່ ເຮົາພົບສຳນວນ “ລັກສະນະນິດໄສໃໝ່” ສອງຄັ້ງ. (ເອເຟດ 4:24, ລ.ມ.; ໂກໂລດ 3:10) ສຳນວນນີ້ໝາຍເຖິງລັກສະນະນິດໄສທີ່ຖືກ “ສ້າງຂຶ້ນຕາມທີ່ພະເຈົ້າຕ້ອງການ.” ເປັນໄປໄດ້ບໍທີ່ເຮົາຈະສວມໃສ່ລັກສະນະນິດໄສໃໝ່ນີ້? ໄດ້ແທ້! ພະເຢໂຫວາສ້າງມະນຸດຕາມຮູບຂອງພະອົງ ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງສາມາດຮຽນແບບຄຸນລັກສະນະທີ່ດີຕ່າງໆຂອງພະອົງໄດ້.—ຕົ້ນເດີມ 1:26, 27; ເອເຟດ 5:1
2 ເຮົາຮູ້ວ່າເຮົາໄດ້ຮັບຄວາມບໍ່ສົມບູນຈາກພໍ່ແມ່ຄູ່ທຳອິດ ເຮົາທຸກຄົນຈຶ່ງມີຄວາມຕ້ອງການທີ່ຜິດໃນບາງຄັ້ງ ແລະເຮົາຍັງໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກສິ່ງທີ່ຢູ່ອ້ອມຕົວເຮົາ. ແຕ່ຍ້ອນພະເຢໂຫວາເມດຕາແລະຊ່ວຍເຫຼືອເຮົາ ເຮົາຈຶ່ງເປັນຄົນທີ່ພະອົງຢາກໃຫ້ເປັນໄດ້. ເພື່ອຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ມີຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະເຮັດສິ່ງນີ້ ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງຄຸນລັກສະນະຕ່າງໆທີ່ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງລັກສະນະນິດໄສໃໝ່. (ອ່ານໂກໂລດ 3:10-14) ຈາກນັ້ນ ເຮົາຈະເຫັນວິທີທີ່ເຮົາຈະສະແດງຄຸນລັກສະນະເຫຼົ່ານີ້ໃນວຽກຮັບໃຊ້.
ພວກເຮົາ “ເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວ”
3. ຄຸນລັກສະນະຢ່າງໜຶ່ງຂອງລັກສະນະນິດໄສໃໝ່ແມ່ນຫຍັງ?
3 ໂປໂລອະທິບາຍວ່າຄວາມບໍ່ລຳອຽງເປັນສ່ວນສຳຄັນຂອງລັກສະນະນິດໄສໃໝ່. ລາວບອກວ່າ: ໃນທີ່ນີ້ຈະບໍ່ມີການແບ່ງແຍກລະຫວ່າງ ‘ພວກເຫເລນແລະພວກຢູເດ ການຮັບສິນຕັດແລະການບໍ່ຮັບສິນຕັດ ຄົນຕ່າງປະເທດ ຊາວຊີດ ຄົນທາດ ຫຼືຄົນບໍ່ໃຊ່ທາດ.’a (ເບິ່ງໄຂເງື່ອນ) ໃນປະຊາຄົມບໍ່ຄວນມີໃຜຮູ້ສຶກວ່າຕົວເອງດີກວ່າຄົນອື່ນຍ້ອນເຊື້ອຊາດ ສັນຊາດ ຫຼືຖານະທາງສັງຄົມ. ຍ້ອນຫຍັງ? ຍ້ອນເຮົາທຸກຄົນທີ່ເປັນຜູ້ຕິດຕາມພະເຍຊູ “ເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວ.”—ໂກໂລດ 3:11; ຄາລາຊີ 3:28
ເຮົາປະຕິບັດກັບທຸກຄົນດ້ວຍຄວາມນັບຖືແລະໃຫ້ກຽດບໍ່ວ່າເຂົາເຈົ້າຈະມີເຊື້ອຊາດຫຼືພູມຫຼັງແບບໃດກໍຕາມ
4. (ກ) ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຢໂຫວາຕ້ອງປະຕິບັດກັບຄົນອື່ນແນວໃດ? (ຂ) ສະພາບການແບບໃດທີ່ເຮັດໃຫ້ຍາກສຳລັບຄລິດສະຕຽນທີ່ຈະເປັນໜຶ່ງດຽວກັນ?
4 ເມື່ອເຮົາ ‘ສວມໃສ່’ ລັກສະນະນິດໄສໃໝ່ ເຮົາຈະປະຕິບັດກັບທຸກຄົນດ້ວຍຄວາມນັບຖືແລະໃຫ້ກຽດບໍ່ວ່າເຂົາເຈົ້າຈະມີເຊື້ອຊາດຫຼືພູມຫຼັງແບບໃດກໍຕາມ. (ໂລມ 2:11) ໃນບາງຂົງເຂດກໍເປັນເລື່ອງຍາກທີ່ຈະເຮັດແບບນີ້. ຕົວຢ່າງ: ໃນອະດີດ ລັດຖະບານຂອງປະເທດອາຝຼິກກາໃຕ້ໄດ້ກຳນົດບ່ອນຢູ່ອາໄສໃຫ້ຄົນທີ່ມີເຊື້ອຊາດແລະສີຜິວຕ່າງກັນ. ຫຼາຍປີທີ່ຜ່ານມາຄົນສ່ວນຫຼາຍລວມເຖິງພະຍານພະເຢໂຫວາກໍຍັງອາໄສຢູ່ໃນບ່ອນທີ່ກຳນົດໄວ້ແບບນັ້ນ. ຄະນະກຳມະການປົກຄອງຢາກສະໜັບສະໜູນພີ່ນ້ອງໃຫ້ “ເປີດໃຈໃຫ້ກວ້າງ.” ດັ່ງນັ້ນ ໃນເດືອນຕຸລາ 2013 ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງອະນຸມັດໃຫ້ມີການຈັດກຽມພິເສດເຊິ່ງຈະຊ່ວຍພີ່ນ້ອງທີ່ມີເຊື້ອຊາດຕ່າງກັນຮູ້ຈັກກັນດີຂຶ້ນ.—2 ໂກລິນໂທ 6:13, ລ.ມ.
5, 6. (ກ) ໃນປະເທດໜຶ່ງມີການຈັກກຽມຫຍັງເພື່ອຊ່ວຍປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າໃຫ້ເປັນໜຶ່ງດຽວ? (ເບິ່ງຮູບທຳອິດ) (ຂ) ຜົນເປັນແນວໃດ?
5 ມີການຈັດກຽມໃຫ້ພີ່ນ້ອງຈາກ 2 ປະຊາຄົມທີ່ມີພາສາແລະເຊື້ອຊາດຕ່າງກັນໃຫ້ໃຊ້ເວລາຮ່ວມກັນໃນທ້າຍອາທິດ ເຂົາເຈົ້າຈະໄປປະກາດ ເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມນຳກັນ ແລະໄປຢາມເຮືອນຂອງກັນແລະກັນ. ຫຼາຍຮ້ອຍປະຊາຄົມມີສ່ວນໃນການຈັດກຽມນີ້ ແລະສຳນັກງານສາຂາກໍໄດ້ຮັບການລາຍງານທີ່ດີ. ການຈັດກຽມນີ້ຍັງເຮັດໃຫ້ຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາປະທັບໃຈ. ຕົວຢ່າງ: ຫົວໜ້າສາສະໜາຄົນໜຶ່ງບອກວ່າ: “ຂ້ອຍບໍ່ແມ່ນພະຍານພະເຢໂຫວາ ແຕ່ຂ້ອຍເວົ້າໄດ້ເລີຍວ່າພວກເຈົ້າມີການຈັດລະບຽບວຽກປະກາດໄດ້ດີຫຼາຍ ແລະເຖິງວ່າມາຈາກຫຼາຍເຊື້ອຊາດ ແຕ່ພວກເຈົ້າກໍເປັນໜຶ່ງດຽວກັນແທ້ໆ.” ພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາຮູ້ສຶກແນວໃດກັບການຈັດກຽມແບບນີ້?
6 ພີ່ນ້ອງຍິງຄົນໜຶ່ງຊື່ໂນມາເຊິ່ງເວົ້າພາສາໂຊສາ ທຳອິດລາວຮູ້ສຶກກັງວົນແລະເກງໃຈທີ່ຈະຊວນພີ່ນ້ອງຈາກປະຊາຄົມພາສາອັງກິດມາເຮືອນທີ່ທຳມະດາຂອງລາວ. ແຕ່ເມື່ອລາວໄປປະກາດກັບພີ່ນ້ອງຄົນຜິວຂາວແລະໄປຢາມບ້ານເຂົາເຈົ້າແລ້ວ ລາວກໍຮູ້ສຶກສະບາຍໃຈຂຶ້ນ. ໂນມາບອກວ່າ: “ເຂົາເຈົ້າກໍເປັນຄົນທຳມະດາຄືເຮົານີ້ແຫຼະ!” ເມື່ອເຖິງຕອນທີ່ພີ່ນ້ອງຈາກປະຊາຄົມພາສາອັງກິດມາປະກາດຮ່ວມກັບປະຊາຄົມພາສາໂຊສາ ໂນມາໄດ້ຊວນພີ່ນ້ອງໃຫ້ມາກິນເຂົ້າຢູ່ບ້ານ. ລາວດີໃຈຫຼາຍທີ່ເຫັນພີ່ນ້ອງຜິວຂາວຄົນໜຶ່ງທີ່ເປັນຜູ້ເຖົ້າແກ່ນັ່ງຢູ່ລັງຢາງຕ່ຳໆຂອງລາວ. ໂຄງການນີ້ຍັງມີການເຮັດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ແລະຍ້ອນໂຄງການນີ້ ພີ່ນ້ອງຫຼາຍຄົນຈຶ່ງໄດ້ໝູ່ໃໝ່ແລະຍັງໄດ້ຮູ້ຈັກພີ່ນ້ອງທີ່ມີພູມຫຼັງແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ.
‘ສວມໃສ່’ ຄວາມຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈແລະຄວາມກະລຸນາ
7. ເປັນຫຍັງເຮົາຕ້ອງສະແດງຄວາມຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈສະເໝີ?
7 ຈົນກວ່າໂລກຂອງຊາຕານຈະຈົບສິ້ນລົງ ເຮົາກໍຍັງຈະມີບັນຫາຢູ່ຕໍ່ໄປ ເຊັ່ນ: ການວ່າງງານ ການເຈັບປ່ວຍຮ້າຍແຮງ ການຂົ່ມເຫງ ໄພທຳມະຊາດ ຖືກປຸ້ນ ຫຼືປະສົບຄວາມລຳບາກອື່ນໆ. ເພື່ອຊ່ວຍກັນແລະກັນໄດ້ເມື່ອປະສົບບັນຫາ ເຮົາຕ້ອງມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈກັນຢ່າງແທ້ຈິງ. ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຈະກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ຊ່ວຍຄົນອື່ນດ້ວຍຄວາມກະລຸນາ. (ເອເຟດ 4:32) ຄຸນລັກສະນະສອງຢ່າງນີ້ເປັນສ່ວນຂອງລັກສະນະນິດໄສໃໝ່ ເຊິ່ງຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຮຽນແບບພະເຈົ້າແລະໃຫ້ກຳລັງໃຈຄົນອື່ນ.—2 ໂກລິນໂທ 1:3, 4
8. ຈະເກີດຜົນດີຫຍັງເມື່ອເຮົາເຫັນອົກເຫັນໃຈແລະກະລຸນາຕໍ່ທຸກຄົນໃນປະຊາຄົມ? ໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງ.
8 ເຮົາຈະສະແດງຄວາມກະລຸນາຕໍ່ຄົນທີ່ຍ້າຍມາຈາກປະເທດອື່ນ ຫຼືຄົນທີ່ຖືກເອົາປຽບເຊິ່ງຢູ່ໃນປະຊາຄົມຂອງເຮົາໄດ້ແນວໃດ? ເຮົາຢາກຕ້ອນຮັບເຂົາເຈົ້າ ທັງເປັນໝູ່ແລະເຮັດໃຫ້ເຫັນວ່າເຂົາເຈົ້າເປັນທີ່ຕ້ອງການໃນປະຊາຄົມ. (1 ໂກລິນໂທ 12:22, 25) ຕົວຢ່າງ: ແດນນີຄຣາຍ້າຍຈາກຟີລິບປິນໄປຢູ່ຍີ່ປຸ່ນ. ຍ້ອນວ່າເປັນຄົນຕ່າງຊາດ ຄົນໃນບ່ອນເຮັດວຽກຈຶ່ງປະຕິບັດບໍ່ຄ່ອຍດີຕໍ່ລາວ. ຕໍ່ມາ ລາວໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມກັບພະຍານພະເຢໂຫວາ. ລາວເລົ່າວ່າ: “ເກືອບທຸກຄົນທີ່ຢູ່ທີ່ນັ້ນເປັນຄົນຍີ່ປຸ່ນ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າຕ້ອນຮັບຂ້ອຍຢ່າງອົບອຸ່ນຄືກັບຮູ້ຈັກຂ້ອຍມາກ່ອນ.” ຄວາມກະລຸນາຂອງພີ່ນ້ອງທີ່ນັ້ນຊ່ວຍໃຫ້ລາວກ້າວໜ້າແລະໃກ້ຊິດກັບພະເຈົ້າຫຼາຍຂຶ້ນ. ບໍ່ດົນ ແດນນີຄຣາກໍຮັບບັບເຕມາ ແລະຕອນນີ້ລາວກໍເປັນຜູ້ເຖົ້າແກ່. ພີ່ນ້ອງຜູ້ເຖົ້າແກ່ກໍມີຄວາມສຸກທີ່ແດນນີຄຣາແລະເຈນີເຟີເມຍຂອງລາວຢູ່ປະຊາຄົມນີ້ ເຂົາເຈົ້າບອກວ່າ: “ແດນນີຄຣາກັບເມຍເປັນໄພໂອເນຍທີ່ເປັນແບບຢ່າງທີ່ດີໃນການໃຊ້ຊີວິດຮຽບງ່າຍແລະເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີໃນການໃຫ້ລາຊະອານາຈັກເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດ.”—ລືກາ 12:31
9, 10. ໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງຜົນດີທີ່ໄດ້ຮັບເມື່ອເຮົາສະແດງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈໃນວຽກຮັບໃຊ້.
9 ເຮົາມີໂອກາດທີ່ຈະ “ກະທຳການດີແກ່ຄົນທັງປວງ” ເມື່ອເຮົາປະກາດຂ່າວດີເລື່ອງລາຊະອານາຈັກ. (ຄາລາຊີ 6:10) ພະຍານພະເຢໂຫວາຫຼາຍຄົນເຫັນອົກເຫັນໃຈຄົນຕ່າງຊາດແລະພະຍາຍາມຮຽນພາສາຂອງເຂົາເຈົ້າ. (1 ໂກລິນໂທ 9:23) ຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຂົາເຈົ້າເກີດຜົນທີ່ດີ. ຕົວຢ່າງ: ພີ່ນ້ອງຍິງໄພໂອເນຍໃນອົດສະຕຣາລີຊື່ທິບຟານີຮຽນພາສາສະວາອິລິເພື່ອຈະຊ່ວຍປະຊາຄົມພາສານີ້ໃນເມືອງບຣິດສະບານ. ເຖິງວ່າການຮຽນພາສາຕ້ອງໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມຫຼາຍ ແຕ່ຊີວິດຂອງລາວກໍມີຄວາມໝາຍຫຼາຍຂຶ້ນ. ທິບຟານີເລົ່າວ່າ: “ຖ້າເຈົ້າມັກວຽກຮັບໃຊ້ທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນ ການຮັບໃຊ້ໃນປະຊາຄົມພາສາຕ່າງປະເທດແມ່ນເໝາະສຳລັບເຈົ້າ. ມັນຄືກັບການເດີນທາງໂດຍທີ່ເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງອອກຈາກເມືອງທີ່ເຈົ້າຢູ່. ເຈົ້າຈະໄດ້ເຫັນສັງຄົມພີ່ນ້ອງທົ່ວໂລກແລະຄວາມເປັນໜຶ່ງດຽວທີ່ໜ້າອັດສະຈັນດ້ວຍຕົວເອງ.”
ສິ່ງໃດເຮັດໃຫ້ຄລິດສະຕຽນຢາກຊ່ວຍຄົນຕ່າງຊາດ? (ເບິ່ງຂໍ້ 10)
10 ຄອບຄົວໜຶ່ງໃນປະເທດຍີ່ປຸ່ນກໍໄດ້ເຮັດບາງສິ່ງທີ່ຄ້າຍໆກັນນີ້. ຊາກິໂກະ ເຊິ່ງເປັນລູກສາວບອກວ່າ: “ຕອນທີ່ອອກໄປປະກາດ ພວກເຮົາພົບຄົນເບຣຊິນເລື້ອຍໆ ເມື່ອເຮົາເປີດຂໍ້ຄຳພີພາສາປອກຕູຍການໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເບິ່ງ ເຊັ່ນ: ໃນຄຳປາກົດ 21:3, 4 ຫຼືຄຳເພງ 37:10, 11, 29 ເຂົາເຈົ້າສົນໃຈຫຼາຍ ແລະບາງເທື່ອກໍເຖິງຂັ້ນຮ້ອງໄຫ້ອອກມາ.” ຄອບຄົວນີ້ຮູ້ສຶກເຫັນອົກເຫັນໃຈຄົນຕ່າງຊາດແລະຢາກຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ຮຽນຄວາມຈິງ ດັ່ງນັ້ນ ທຸກຄົນໃນຄອບຄົວຈຶ່ງເລີ່ມຮຽນພາສາປອກຕູຍການ. ຕໍ່ມາຄອບຄົວນີ້ກໍໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ມີການຕັ້ງປະຊາຄົມພາສາປອກຕູຍການ ຫຼາຍປີທີ່ຜ່ານມາ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຊ່ວຍຄົນຕ່າງຊາດຫຼາຍຄົນໃຫ້ມາຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ. ຊາກິໂກະບອກວ່າ: “ເຮົາຕ້ອງພະຍາຍາມຫຼາຍໃນການຮຽນພາສາໃໝ່ ແຕ່ພອນທີ່ໄດ້ຮັບນັ້ນເກີນຄວາມພະຍາຍາມ. ພວກເຮົາຂອບໃຈພະເຢໂຫວາຫຼາຍແທ້ໆ.”—ອ່ານກິດຈະການ 10:34, 35
‘ສວມໃສ່’ ຄວາມຖ່ອມຕົວ
11, 12. (ກ) ສິ່ງໃດຄວນເປັນເຫດຜົນທີ່ເຮົາຢາກ ‘ສວມໃສ່’ ລັກສະນະນິດໄສໃໝ່ ແລະຍ້ອນຫຍັງ? (ຂ) ສິ່ງໃດຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຖ່ອມຕົວສະເໝີ?
11 ແຮງກະຕຸ້ນຂອງເຮົາທີ່ຈະ ‘ສວມໃສ່’ ລັກສະນະນິດໄສໃໝ່ຄວນເປັນຍ້ອນເຮົາຢາກໃຫ້ກຽດພະເຢໂຫວາ ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນຢາກໃຫ້ຄົນອື່ນມາຊົມເຊີຍເຮົາ. ໃຫ້ຈື່ວ່າແມ່ນແຕ່ທູດສະຫວັນທີ່ສົມບູນແບບກໍຍັງກາຍເປັນຄົນຍິ່ງແລະເຮັດບາບ. (ສົມທຽບກັບເອເຊກຽນ 28:17) ເຮົາທີ່ເປັນຄົນບໍ່ສົມບູນກໍແຮ່ງເປັນເລື່ອງຍາກທີ່ຈະບໍ່ພາກພູມໃຈໃນຕົວເອງ ແຕ່ເຮົາ ‘ສວມໃສ່’ ຄວາມຖ່ອມໄດ້. ສິ່ງໃດຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຮັດໄດ້?
12 ວິທີໜຶ່ງທີ່ຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເປັນຄົນຖ່ອມຕົວຄືການອ່ານແລະຄິດຕຶກຕອງຄຳພີໄບເບິນທຸກມື້. (ພະບັນຍັດ 17:18-20) ໂດຍສະເພາະເຮົາຕ້ອງຄຶດຕຶກຕອງເຖິງສິ່ງທີ່ພະເຍຊູສອນເຮົາແລະເລື່ອງການສະແດງຄວາມຖ່ອມຂອງເພິ່ນ. (ມັດທາຍ 20:28) ພະເຍຊູຖ່ອມແທ້ໆ ເຮົາເຫັນໄດ້ຈາກການທີ່ເພິ່ນລ້າງຕີນໃຫ້ພວກອັກຄະສາວົກ. (ໂຢຮັນ 13:12-17) ອີກສິ່ງໜຶ່ງທີ່ເຮົາເຮັດໄດ້ແມ່ນການອະທິດຖານຂໍພະລັງບໍລິສຸດຈາກພະເຢໂຫວາ. ພະລັງຂອງພະອົງຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຕໍ່ສູ້ກັບຄວາມຮູ້ສຶກອັນໃດກໍຕາມທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາຄິດວ່າເຮົາດີກວ່າຄົນອື່ນ.—ຄາລາຊີ 6:3, 4; ຟີລິບ 2:3
13. ຖ້າເຮົາຖ່ອມຕົວ ເຮົາຈະໄດ້ສິ່ງດີໆແລະລາງວັນຫຍັງ?
13 ອ່ານສຸພາສິດ 22:4. ພະເຢໂຫວາຢາກໃຫ້ເຮົາຖ່ອມຕົວ. ເຮົາຈະໄດ້ສິ່ງດີໆແລະລາງວັນຈາກພະອົງ. ຖ້າເຮົາຖ່ອມຕົວ ປະຊາຄົມກໍຈະສະຫງົບສຸກແລະສາມັກຄີກັນຫຼາຍຂຶ້ນ ນອກຈາກນີ້ ເຮົາຈະໄດ້ຮັບຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຈາກພະເຢໂຫວາ. ອັກຄະສາວົກເປໂຕບອກວ່າ: “ທ່ານທັງປວງຈົ່ງເອົາຄວາມຖ່ອມໃຈລົງເປັນເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມຕົວເພື່ອຈະບົວລະບັດກັນແລະກັນ ເຫດວ່າພະເຈົ້າຂັດຂວາງຕໍ່ສູ້ຄົນຈອງຫອງທັງຫຼາຍ ແຕ່ວ່າພະອົງປະທານພະຄຸນ [“ຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່,” ລ.ມ.] ແກ່ຄົນທັງຫຼາຍທີ່ຖ່ອມຕົວລົງ.”—1 ເປໂຕ 5:5
‘ສວມໃສ່’ ຄວາມອ່ອນໂຍນແລະຄວາມອົດທົນ
14. ໃຜເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງການເປັນຄົນອ່ອນໂຍນແລະອົດທົນ?
14 ໃນໂລກທຸກມື້ນີ້ ຖ້າໃຜເປັນຄົນອ່ອນໂຍນແລະອົດທົນ ຄົນອື່ນກໍມັກຄິດວ່າຄົນນັ້ນອ່ອນແອ. ແຕ່ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງ. ສອງຄຸນລັກສະນະທີ່ງົດງາມນີ້ມາຈາກພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າຜູ້ມີພະລັງອຳນາດຫຼາຍທີ່ສຸດໃນເອກະພົບ. ພະອົງເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງການເປັນຄົນອ່ອນໂຍນແລະອົດທົນ. (2 ເປໂຕ 3:9) ຕົວຢ່າງ: ໃຫ້ຄິດເບິ່ງວ່າພະເຢໂຫວາຕ້ອງອົດທົນສ່ຳໃດເມື່ອຕອບອັບລາຫາມແລະໂລດໂດຍທາງທູດສະຫວັນຂອງພະອົງ. (ຕົ້ນເດີມ 18:22-33; 19:18-21) ແລະໃຫ້ຄິດເບິ່ງວ່າພະເຢໂຫວາຕ້ອງອົດທົນສ່ຳໃດກັບຊາດອິດສະລາແອນທີ່ບໍ່ເຊື່ອຟັງຫຼາຍກວ່າ 1.500 ປີ.—ເອເຊກຽນ 33:11
15. ພະເຍຊູເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີແນວໃດໃນການສະແດງຄວາມອ່ອນໂຍນແລະຄວາມອົດທົນ?
15 ພະເຍຊູເປັນຄົນ “ອ່ອນໂຍນ.” (ມັດທາຍ 11:29, ລ.ມ.) ເພິ່ນຕ້ອງອົດທົນຫຼາຍກັບຄວາມອ່ອນແອຂອງພວກລູກສິດ. ໄລຍະທີ່ຮັບໃຊ້ຢູ່ໂລກນີ້ ພະເຍຊູຖືກດູຖູກແລະຖືກກ່າວຫາຢ່າງບໍ່ຍຸຕິທຳ. ແຕ່ເພິ່ນຍັງອ່ອນໂຍນແລະອົດທົນຈົນກະທັ່ງເສຍຊີວິດ. ຕອນທີ່ພະເຍຊູຖືກຄຶງຢູ່ເທິງເສົາຢ່າງເຈັບປວດທໍລະມານ ເພິ່ນຂໍໃຫ້ພໍ່ຂອງເພິ່ນໃຫ້ອະໄພຄົນທີ່ຂ້າເພິ່ນ. ພະເຍຊູບອກວ່າ: ‘ໂອ້ພະບິດາເຈົ້າຂ້າ ຂໍຍົກໂທດໃຫ້ເຂົາເຖີ້ນ ເພາະວ່າເຂົາບໍ່ຮູ້ຈັກເຂົາກະທຳສິ່ງໃດ.’ (ລືກາ 23:34) ເຖິງວ່າພະເຍຊູຢູ່ໃນສະພາບທີ່ຕຶງຄຽດແລະເຈັບປວດ ເພິ່ນກໍຍັງສະແດງຄວາມອ່ອນໂຍນແລະອົດທົນ.—ອ່ານ 1 ເປໂຕ 2:21-23
16. ເຮົາຈະສະແດງຄວາມອ່ອນໂຍນແລະຄວາມອົດທົນໄດ້ແນວໃດ?
16 ໂປໂລເວົ້າເຖິງວິທີໜຶ່ງທີ່ເຮົາສາມາດສະແດງຄວາມອ່ອນໂຍນແລະອົດທົນ ລາວຂຽນວ່າ: ‘ຈົ່ງອົດກັ້ນໄວ້ກັນແລະກັນ ແລະຍົກໂທດໃຫ້ກັນແລະກັນຖ້າແມ່ນຜູ້ໃດມີຂໍ້ຄວາມຟ້ອງຕໍ່ຄົນອື່ນ. ພະຄລິດ [“ພະເຢໂຫວາ,” ລ.ມ.] ໄດ້ໂຜດຍົກໂທດຂອງທ່ານຢ່າງໃດ ທ່ານຈົ່ງກະທຳຢ່າງນັ້ນດ້ວຍ.’ (ໂກໂລດ 3:13) ເພື່ອເຮົາຈະໃຫ້ອະໄພຄົນອື່ນໄດ້ ເຮົາຕ້ອງເປັນຄົນອ່ອນໂຍນແລະອົດທົນ. ນີ້ຈະເສີມສ້າງແລະຮັກສາຄວາມເປັນໜຶ່ງດຽວກັນໃນປະຊາຄົມ.
17. ເປັນຫຍັງຄວາມອ່ອນໂຍນແລະຄວາມອົດທົນຈຶ່ງສຳຄັນ?
17 ພະເຢໂຫວາຢາກໃຫ້ເຮົາອ່ອນໂຍນແລະອົດທົນກັບຄົນອື່ນ. ສອງຄຸນລັກສະນະນີ້ສຳຄັນຫຼາຍ ຖ້າເຮົາຢາກຈະຢູ່ໃນໂລກໃໝ່. (ມັດທາຍ 5:5; ຢາໂກໂບ 1:21) ເມື່ອເຮົາອ່ອນໂຍນແລະອົດທົນ ເຮົາກໍໃຫ້ກຽດພະເຢໂຫວາແລະຊ່ວຍຄົນອື່ນໃຫ້ເຮັດແບບດຽວກັນ.—ຄາລາຊີ 6:1; 2 ຕີໂມເຕ 2:24, 25
‘ສວມໃສ່’ ຄວາມຮັກ
18. ຄວາມຮັກແລະຄວາມບໍ່ລຳອຽງກ່ຽວຂ້ອງກັນແນວໃດ?
18 ຄຸນລັກສະນະຕ່າງໆທີ່ເຮົາໄດ້ຮຽນກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຮັກໂດຍກົງ. ຕົວຢ່າງ: ຢາໂກໂບໄດ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳພີ່ນ້ອງຮ່ວມຄວາມເຊື່ອຍ້ອນເຂົາເຈົ້າປະຕິບັດກັບຄົນລວຍດີກວ່າຄົນທຸກ. ລາວອະທິບາຍວ່າການເຮັດແບບນີ້ເປັນການຂັດຄຳສັ່ງພະເຈົ້າທີ່ໃຫ້ “ຮັກເພື່ອນບ້ານເໝືອນຮັກຕົວເອງ.” ຈາກນັ້ນລາວບອກອີກວ່າ: ‘ຖ້າທ່ານທັງຫຼາຍເລືອກໜ້າຄົນ [“ລຳອຽງ,” ລ.ມ.] ທ່ານກໍກະທຳຜິດ.’ (ຢາໂກໂບ 2:8, 9) ຖ້າເຮົາຮັກຄົນອື່ນ ເຮົາຈະບໍ່ມີອະຄະຕິກັບໃຜກໍຕາມຍ້ອນການສຶກສາ ເຊື້ອຊາດ ຫຼືຖານະທາງສັງຄົມຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຮົາຈະບໍ່ທຳທ່າເຮັດຄືວ່າເຮົາເປັນຄົນບໍ່ລຳອຽງ ຖ້າຈະເປັນຄົນບໍ່ລຳອຽງກໍຕ້ອງອອກມາຈາກຫົວໃຈແທ້ໆ.
19. ເປັນຫຍັງຈຶ່ງສຳຄັນທີ່ເຮົາຈະ ‘ສວມໃສ່’ ຄວາມຮັກ?
19 ຄວາມຮັກ “ອົດທົນດົນນານແລະເຕັມດ້ວຍຄວາມດີ [“ເມດຕາກະລຸນາ,” ລ.ມ.]” ແລະ “ບໍ່ຈອງຫອງ” ຫຼືບໍ່ຄິດວ່າຕົວເອງເໜືອກວ່າຄົນອື່ນ. (1 ໂກລິນໂທ 13:4) ເຮົາຕ້ອງອົດທົນ ກະລຸນາ ແລະຖ່ອມຕົວເພື່ອຈະປະກາດກັບຄົນອື່ນຕໍ່ໆໄປ. (ມັດທາຍ 28:19) ຄຸນລັກສະນະເຫຼົ່ານີ້ຍັງເຮັດໃຫ້ເຮົາເຂົ້າກັບພີ່ນ້ອງທຸກຄົນໃນປະຊາຄົມໄດ້ງ່າຍຂຶ້ນ. ເມື່ອເຮົາທຸກຄົນສະແດງຄວາມຮັກເຊັ່ນນີ້ ປະຊາຄົມຂອງເຮົາກໍຈະເປັນໜຶ່ງດຽວແລະເຮັດໃຫ້ພະເຢໂຫວາໄດ້ຮັບກຽດ. ຄົນອື່ນໆກໍຈະເຫັນຄວາມເປັນໜຶ່ງດຽວຂອງເຮົາແລະອາດສົນໃຈຄວາມຈິງ. ໃນເລື່ອງລັກສະນະນິດໄສໃໝ່ ເໝາະແທ້ໆທີ່ຄຳພີໄບເບິນສະຫຼຸບໃນຕອນທ້າຍວ່າ: “ໃຫ້ປູກຝັງຄວາມຮັກ ເພາະຄວາມຮັກຜູກພັນຜູ້ຄົນໃຫ້ເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນຢ່າງແທ້ຈິງ.”—ໂກໂລດ 3:14, ລ.ມ.
ປ່ຽນແປງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ
20. (ກ) ຄຳຖາມຫຍັງທີ່ເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງ? (ຂ) ອະນາຄົດທີ່ດີເລີດແບບໃດທີ່ເຮົາລໍຖ້າ?
20 ເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງວ່າ: ‘ຂ້ອຍຍັງຕ້ອງປ່ຽນແປງຫຍັງອີກບໍເພື່ອຈະ “ຖອດ” ລັກສະນະນິດໄສເກົ່າແລະບໍ່ກັບໄປໃສ່ອີກ?’ ເຮົາຕ້ອງອະທິດຖານຂໍໃຫ້ພະເຢໂຫວາຊ່ວຍແລະເຮົາຕ້ອງພະຍາຍາມປ່ຽນແປງຄວາມຄິດຫຼືການກະທຳທີ່ບໍ່ດີເພື່ອຈະໄດ້ຮັບ “ແຜ່ນດິນຂອງພະເຈົ້າເປັນມູນ.” (ຄາລາຊີ 5:19-21) ເຮົາຍັງຕ້ອງຖາມຕົວເອງວ່າ: ‘ຂ້ອຍກຳລັງພະຍາຍາມຢູ່ເລື້ອຍໆທີ່ຈະປ່ຽນວິທີຄິດເພື່ອຈະເຮັດໃຫ້ພະເຢໂຫວາພໍໃຈບໍ?’ (ເອເຟດ 4:23, 24) ເຮົາບໍ່ສົມບູນແບບ ເຮົາຈຶ່ງຕ້ອງພະຍາຍາມຫຼາຍທີ່ຈະ ‘ສວມໃສ່’ ລັກສະນະນິດໄສໃໝ່ແລະໃສ່ໄວ້ຕໍ່ໆໄປ. ເຮົາຕ້ອງໄດ້ເຮັດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ໃຫ້ນຶກພາບວ່າ ຊີວິດຂອງເຮົາຈະດີສ່ຳໃດເມື່ອເຖິງຕອນນັ້ນທີ່ທຸກຄົນມີລັກສະນະນິດໄສໃໝ່ແລະຮຽນແບບຄຸນລັກສະນະທີ່ງົດງາມຂອງພະເຢໂຫວາໄດ້ຢ່າງສົມບູນແບບ!
a ໃນສະໄໝທີ່ຂຽນຄຳພີໄບເບິນ ຜູ້ຄົນດູຖູກຊາວຊີດເພາະຄິດວ່າເຂົາເຈົ້າເປັນຄົນບໍ່ມີອະລິຍະທຳແລະປ່າເຖື່ອນ.
ຖ້າເຮົາຖ່ອມຕົວ ປະຊາຄົມກໍຈະສະຫງົບສຸກແລະສາມັກຄີກັນຫຼາຍຂຶ້ນ