„Твојата срдечна љубезност е подобра од животот“

Раскажал Калвин Х. Холмс

Беше декември 1930, и јас штотуку бев завршил со молзење на кравите кога тате се врати од посета кај еден сосед во близината. „Ова е една книга што ми ја позајми Вајман“ — рече тој вадејќи една сина публикација од својот џеб. Имаше наслов Deliverance, издадена од Watch Tower Bible and Tract Society. Тате, кој ретко читаше нешто, ја читаше таа книга до доцна во ноќта.

ПОДОЦНА, тате позајми и други книги со такви наслови како Light и Reconciliation, од истите издавачи. Ја најде старата Библија на мама и остануваше до доцна во ноќта за да чита на светлоста од газиена ламба. Кај тате се случи голема промена. Таа зима, тој ни зборуваше со часови — на мајка ми, на моите три сестри и на мене — додека бевме скукулени околу нашата стара печка на дрва.

Тате рече дека луѓето кои ги издаваат овие книги, биле наречени Библиски студенти и дека, според нив, сме живееле во „последните денови“ (2. Тимотеј 3:1—5). Објасни дека Земјата немало да биде уништена на крајот од светот, туку дека, под Божјето Царство, ќе била претворена во рај (2. Петрово 3:5—7, 13; Откровение 21:3, 4). Тоа ми звучеше навистина интересно.

Тате почнуваше да ми зборува додека работевме заедно. Се сеќавам дека лупевме пченка кога ми објасни дека Божјето име е Јехова (Осија 12:5). Така, во текот на пролетта 1931, кога имав само 14 години, зазедов свој став за Јехова и за неговото Царство. Му се помолив на Јехова зад домот во стариот овоштарник со јаболкници и свечено ветив дека ќе му служам засекогаш. Моето срце веќе беше трогнато од срдечната љубезност на нашиот прекрасен Бог (Псалм 63:3, NW).

Живеевме на една фарма на 30-тина километри од Сент Џозеф (Мисури, САД), и на помалку од 65 километри од Канзас Сити. Тате беше роден во една дрвена колиба што ја беше изградил дедо ми на фармата во почетокот на 19 век.

Обука за службата

Летото 1931, нашето семејство го слушаше на радио јавното предавање „Царството — надежта на светот“, што го одржа Џозеф Ратерфорд, тогашниот претседател на Watch Tower Society, на еден конгрес во Колумбус (Охајо). Тоа го поттикна моето срце и ми беше драго заедно со тате меѓу нашите познаници да учествувам во дистрибуирањето на џебната брошура што го содржеше ова важно јавно предавање.

Пролетта 1932 присуствував на мојот прв состанок на Јеховините сведоци. Нашиот сосед нѐ покани тате и мене во Сент Џозеф да слушнеме еден говор на Џорџ Драпер, еден патувачки надгледник на Јеховините сведоци. Кога пристигнавме, состанокот беше поминат повеќе од половината, и јас најдов место за седење позади крупниот, широк грб на Џ. Д. Драер, кој требаше да одигра важна улога во мојот живот.

Во септември 1933, со тате присуствував на еден собир во Канзас Сити, каде за првпат учествував во јавното проповедање. Тате ми даде три џебни брошури и ме поучи да речам: „Јас сум Јеховин сведок кој ја проповеда добрата вест за Божјето Царство. Сигурно сте го чуле Судијата Ратерфорд на радио. Неговите говори ги емитираат преку 300 станици секоја седмица“. Потоа нудев џебна брошура. Таа вечер, додека ги молзев кравите на фармата, си мислев дека тоа беше најзначајниот ден во мојот живот.

Наскоро настапи зимата и патувањето ни беше ограничено. Но, тогаш нѐ посетија брат Драер и неговата сопруга и нѐ прашаа дали би сакале да појдеме во нивниот дом во сабота навечер и да останеме преку ноќта. Напорот да се пешачи десет километри до домот на Драерови навистина се исплати, бидејќи следниот ден бев во можност да ги придружувам во службата и да присуствувам на студијата на Стражарска кула во Сент Џозеф. Оттогаш, ретко пропуштав да учествувам во службата во неделите. Обуката и советот од брат Драер се покажаа непроценливи.

На 2 септември 1935, конечно бев во можност да го симболизирам моето предание на Јехова преку крштавање во вода на еден конгрес во Канзас Сити.

Почеток на една доживотна кариера

На почетокот од 1936 година, се пријавив да служам како пионер, односно полновремен министер, и бев ставен на листата на оние кои бараат пионерски партнер. Кратко по тоа, добив писмо од Едвард Стед од Арвада (Вајоминг). Тој објаснуваше дека е врзан за инвалидска количка и дека му е потребна помош за да пионери. Јас веднаш ја прифатив неговата понуда и бев наименуван за пионер на 18 април 1936.

Пред да заминам за да му се придружам на брат Стед, мајка ми насамо зборуваше со мене. „Синко, сигурен ли си дека ова е тоа што сакаш да го правиш?“ — запраша таа.

„Не би вредело да се живее поинаку“ — одговорив јас. Го ценев тоа дека Јеховината срдечна љубезност е поважна од што и да е друго.

Пионерењето со Тед, како што го викавме брат Стед, беше извонредна обука. Тој беше полн со ревност и имаше еден многу привлечен начин на презентирање на пораката за Царството. Но, сѐ што можеше да прави Тед, беше да пишува и да зборува; сите негови зглобови беа вкочанети од ревматски артритис. Ќе станев рано и ќе го измиев и избричев, ќе подготвев појадок и ќе го нахранев. Потоа, ќе го облечев и ќе го спремев за служба. Тоа лето, пионеревме во Вајоминг и Монтана, кампувајќи ноќе под ведро небо. Тед спиеше во специјалната кабина изградена во неговиот пик-ап, а јас спиев наземи. Подоцна таа година, јас се преселив на југ за да пионерам во Тенеси, Арканзас и Мисисипи.

Во септември 1937, присуствував на мојот прв голем конгрес во Колумбус (Охајо). Таму беа направени подготовки за предводење на проповедничкото дело со употреба на фонограф. Секојпат кога го користевме фонографот, тоа го нарекувавме пуштање. Еден месец имав преку 50 пуштања што ги слушаа повеќе од 800 луѓе. Откако сведочев во многу градови во источен Тенеси, Вирџинија и Западна Вирџинија, бев поканет да служам како специјален пионер во едно ново својство, работејќи заедно со зонскиот слуга, како што тогаш беа нарекувани патувачките надгледници.

Ги посетував собранијата и изолираните групи во Западна Вирџинија — поминувајќи по две до четири седмици во секое — и го преземав водството во службата на теренот. Потоа, во јануари 1941, бев наименуван за зонски слуга. Дотогаш, мајка ми и моите три сестри — Клара, Лоис и Рут — имаа заземено став за Царството. И така, тоа лето целото наше семејство заеднички присуствуваше на големиот конгрес во Сент Луис.

Кратко по конгресот, зонските слуги беа известени дека зонското дело ќе прекине на крајот од ноември 1941. Следниот месец, Соединетите Држави влегоа во II светска војна. Јас бев доделен во специјалната пионерска служба, која изискуваше да се поминуваат 175 часа месечно во службата.

Посебни предности на службата

Во јули 1942, добив писмо кое прашуваше дали би бил спремен да служам во странство. Откако одговорив потврдно, бев поканет во Бетелот, светската централа на Јеховините сведоци во Бруклин (Њујорк). Околу 20 браќа самци беа повикани за специјална обука во истото време.

Натан Х. Нор, тогашниот претседател на Watch Tower Society, објасни дека проповедничката активност опаднала и дека ние ќе бидеме обучени за да ги зајакнеме собранијата во духовен поглед. „Не бараме само да знаете што не е в ред во собранијата“ — рече тој — „туку што сте сториле вие околу тоа.“

Додека бевме во Бетелот, Фред Франц, кој го наследи брат Нор како претседател во 1977, одржа еден говор во кој рече: „II светска војна ќе заврши и ќе се отвори едно огромно проповедничко дело. Несомнено, милиони лица допрва ќе бидат собрани во Јеховината организација!“ Тој говор потполно го промени моето гледиште. Кога беа правени доделби, дознав дека јас треба да ги посетувам сите собранија во државите Тенеси и Кентаки. Бевме нарекувани слуги на братството — идентификација која оттогаш се промени во покраински надгледник.

Почнав да им служам на собранијата на 1 октомври 1942, кога уште имав само 25 години. Во тоа време, единствениот начин да се стигне до некои собранија беше пеш или на коњ. Понекогаш, спиев во истата соба како и семејството кое ќе ме примеше.

Кога му служев на собранието Гринвил во Тенеси, во јули 1943, добив покана да присуствувам во вториот клас на Библиската школа Гилеад на Watchtower. Во Гилеад научив што навистина значи ‚да се обрне повеќе од вообичаеното внимание на работите што се чуени‘ и секогаш да ‚се биде изобилно вработен во делото Господово‘ (Евреите 2:1; 1. Коринтјаните 15:58, обата NW). Петте месеци на школскиот курс протекоа брзо, и на 31 јануари 1944 дојде денот на промоцијата.

Канада и понатаму за Белгија

Извесен број од нас беа доделени во Канада, каде што кратко пред тоа беше укината забраната за активноста на Јеховините сведоци. Бев доделен во патувачкото дело, кое изискуваше да се обработуваат огромни растојанија помеѓу некои собранија. Додека патував, беше радост да се слушаат искуствата за тоа како се извршувало нашето проповедничко дело за време на забраната во Канада (Дела 5:29). Мнозина кажуваа за таканаречениот блиц, кога во текот на една ноќ била давана некоја џебна брошура практично во секој дом од едниот крај на Канада до другиот. Колку само беше добра веста кога во мај 1945 дознавме дека војната во Европа завршила!

Тоа лето, додека служев во едно собрание во малото гратче Осаж (Саскачивен), добив писмо од брат Нор, кое гласеше: „Ти ја упатувам предноста да одиш во Белгија . . . Во таа земја има да се изврши многу работа. Тоа е земја истоштена од војната, и на нашите браќа им е потребна помош, а се чини соодветно да испратиме некој од Америка за да им ја даде исправната помош и утехата што им се потребни“. Јас одговорив веднаш, прифаќајќи ја доделбата.

Во ноември 1945 бев во бруклинскиот Бетел, студирајќи француски со Чарлс Ајкер, еден постар алзашки брат. Исто така, добив брза обука за процедурата на подружницата. Пред да заминам за Европа, направив една куса посета на моето семејство и пријателите во Сент Џозеф (Мисури).

На 11 декември, заминав од Њујорк со Кралица Елизабета, и по четири дена пристигнав во Саутемптон (Англија). Останав еден месец во британската подружница, каде што добив дополнителна обука. По тоа, на 15 јануари 1946, го преминав Доверскиот Проток и слегнав од бродот во Остенде (Белгија). Оттаму, со воз заминав за Брисел, каде што на железничката станица ме пречека целото бетелско семејство.

Засилена повоена активност

Мојата доделба беше да го надгледувам делото на Царството во Белгија, а не го ни знаев јазикот. По околу шест месеци, знаев доволно француски за да се снајдам. Беше предност да се работи покрај оние кои ги беа рискирале своите животи за да го извршат проповедничкото дело во текот на петте години нацистичка окупација. Некои од нив кратко пред тоа беа пуштени од концентрациони логори.

Браќата беа желни делото да се организира добро и да ги нахранат оние кои гладуваа за библиската вистина. И така, беа направени подготовки за одржување собири, како и за патувачките надгледници да ги посетуваат собранијата. Исто така, имавме охрабрувачки посети од Натан Нор, Милтон Хеншел, Фред Франц, Грант Сјутер и Џон Бут — сите претставници на бруклинското главно седиште. Во тие рани денови служев како покраински надгледник, обласен надгледник и како надгледник на подружницата. На 6 декември 1952, после скоро седум години служба во Белгија, се оженив со Емилија Ванопслаук, која исто така работеше во белгиската подружница.

После неколку месеци, на 11 април 1953, бев повикан во локалната полициска станица и информиран дека мојата присутност била опасна по безбедноста на Белгија. Додека чекав да биде поднесена жалба за мојот случај до Државниот совет, отидов во Луксембург.

Во февруари 1954, белгискиот Државен совет ја поддржа одлуката дека мојата присутност е опасност по безбедноста на земјата. Доказите покажуваа дека од моето пристигнување во Белгија, бројот на Сведоците во земјата драматично се беше зголемил — од 804 во 1946 на 3.304 во 1953 — и дека, како последица од тоа, безбедноста на Белгија била загрозена бидејќи мнозина млади Сведоци заземаа цврст став за христијанската неутралност. И така, Емилија и јас бевме доделени во Швајцарија, каде што почнавме да служиме во покраинското дело во делот во кој се зборува француски.

Во 1959 во Саут Ленсинг (Њујорк) беше основана Школата за служба на Царството — школа што обезбедува напредна обука за христијански старешини. Бев поканет таму за да добијам обука да држам часови во оваа школа во Европа. Додека бев во Соединетите Држави, го посетив моето семејство во Сент Џозеф (Мисури). Таму за последен пат ја видов мојата драга мајка. Таа умре во јануари 1962; тате беше преминал во јуни 1955.

Школата за служба на Царството во Париз (Франција) почна во март 1961, и Емилија ме придружуваше. За школата дојдоа обласни надгледници, покраински надгледници, собраниски надгледници и специјални пионери од Франција, Белгија и Швајцарија. Во текот на следните 14 месеци, водев 12 класа од овој четириседмичен курс. Подоцна, во април 1962, дознавме дека Емилија е бремена.

Приспособување кон околностите

Се вративме во Женева (Швајцарија), каде што имавме дозволи за траен престој. Меѓутоа, не беше лесно да се најде место за живеење, бидејќи имаше голем недостиг на станбен простор. Ниту наоѓањето вработување не беше лесно. Конечно, добив работа во една голема стоковна куќа во центарот на Женева.

Поминав 26 години во полновремената служба, така што нашите изменети околности изискуваа доста приспособувања. Во текот на 22-те години, колку што работев во стоковната куќа и помагав во подигањето на нашите две ќерки, Лоис и Јунис, нашето семејство секогаш ги ставаше интересите на Царството на прво место (Матеј 6:33). После моето пензионирање од световната работа во 1985, почнав да служам како заменик покраински надгледник.

Здравјето на Емилија е многу слабо, но таа прави колку што може во службата. Лоис служеше како пионерка околу 10 години. Каква само духовна кулминација беше тоа што можевме со неа да се радуваме на тој толку прекрасен меѓународен конгрес во Москва летото 1993! Кратко потоа, на едно патување на одмор во Сенегал (Африка), Лоис го загуби животот додека пливала во океанот. Љубовта и љубезноста на нашите африкански браќа и мисионери беа огромна утеха за мене кога отпатував во Сенегал за да се погрижам за закопот. Колку само копнеам да ја видам Лоис при воскресението! (Јован 5:28, 29).

Благодарен сум што преку четири децении ја уживав лојалната поддршка од една придружничка полна со љубов. Навистина, и покрај мојата тага на срцето и неволјите, Јеховината срдечна љубезност е угодна и го направи животот вреден за живеење. Во врска со нашиот Бог, Јехова, моево срце е поттикнато да објави со зборовите на псалмистот: „Зашто, твојата срдечна љубезност е подобра од животот, моите усни ќе те фалат“ (Псалм 63:3, NW).

[Слика на страница 26]

Го предводевме проповедничкото дело со фонографот

[Слика на страница 26]

Моите родители во 1936

[Слика на страница 26]

Сведочење на улица во Белгија во 1948