ജീവ​നോ​ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഞാൻ ഇപ്പോൾ സന്തോ​ഷി​ക്കു​ന്നു!

“നീ മരിച്ചു​പോ​കും എന്നു നിനക്ക​റി​യാം, ഇല്ലേ?” ഡോക്ടർ ചോദി​ച്ചു. വിരോ​ധാ​ഭാ​സ​മെന്നേ പറയേണ്ടൂ, മുമ്പു രണ്ടു തവണ മരണം വരിക്കാൻ ഞാനാ​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രു​ന്നു. പക്ഷേ ഇത്തവണ അങ്ങനെയല്ല. ഞാനതു വിശദ​മാ​ക്കട്ടെ.

ന്യൂ​യോർക്ക്‌ നഗര​പ്രാ​ന്ത​ത്തി​ലെ ഒരു ലോങ്‌ ഐലൻറി​ലാ​ണു ഞാൻ വളർന്നത്‌. ഒരു കാറോ​ട്ട​മത്സര ഡ്രൈ​വ​റെന്ന നിലയിൽ എന്റെ അച്ഛൻ അവിട​ങ്ങ​ളിൽ പ്രസി​ദ്ധ​നാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേഹം മത്സര​യോ​ട്ട​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ സമ്പന്നനാ​യി​ത്തീർന്ന ഒരു പരിപൂർണ​താ​വാ​ദി​യാ​യി​രു​ന്നു. പ്രവചി​ക്കാ​നാ​കാത്ത സ്വഭാ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റേത്‌. പ്രീതി​പ്പെ​ടു​ത്താൻ വളരെ ബുദ്ധി​മു​ട്ടും. അതേസ​മയം മമ്മി സമാധാ​ന​പ്രി​യ​യും ശാന്തശീ​ല​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. കാറോ​ട്ട​മ​ത്സ​ര​ത്തി​ലെ ഡാഡി​യു​ടെ മത്സര​യോ​ട്ടം കാണു​ന്ന​തു​പോ​ലും മമ്മിക്കു പേടി​യാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ അതു കാണാൻ മമ്മി വരുമാ​യി​രു​ന്നില്ല.

എന്റെ ജ്യേഷ്‌ഠ​നും ഞാനും ചെറുപ്പം മുതൽക്കേ വീട്ടിൽ, അടങ്ങി​യൊ​തു​ങ്ങി ജീവി​ക്കാൻ പരിശീ​ലി​ച്ചു. മമ്മി അതി​നോ​ട​കം​തന്നെ അത്തര​മൊ​രു ജീവിതം പരിച​യി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. പക്ഷേ അതത്ര എളുപ്പ​മ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങളെ​ല്ലാ​വ​രും ഡാഡിയെ പേടി​ച്ചാ​ണു ജീവി​ച്ചത്‌. അതെന്നെ പ്രതി​കൂ​ല​മാ​യി ബാധി​ച്ച​തി​നാൽ എനിക്ക്‌ ഒരു സംഗതി​യും നേരേ​ചൊ​വ്വേ ചെയ്യാ​നുള്ള കഴിവി​ല്ലാ​താ​യി. കൗമാ​ര​ത്തി​ന്റെ തുടക്ക​ത്തിൽ ഒരു കുടുംബ “സുഹൃത്ത്‌” എന്നെ ലൈം​ഗി​ക​മാ​യി ദ്രോ​ഹി​ക്കു​ക​കൂ​ടി ചെയ്‌ത​പ്പോൾ എന്റെ ആത്മാഭി​മാ​ന​ത്തി​നു കൂടുതൽ ക്ഷതമേറ്റു. എന്റെ വികാ​ര​വി​ക്ഷോ​ഭ​ങ്ങളെ ചെറു​ത്തു​നിൽക്കാൻ സാധി​ക്കാ​താ​യ​പ്പോൾ ഞാൻ ആത്മഹത്യ​യ്‌ക്കു മുതിർന്നു. മരണം വരിക്കാൻ ഞാനാ​ഗ്ര​ഹിച്ച ആദ്യത്തെ സന്ദർഭം അതായി​രു​ന്നു.

ഞാൻ ഒന്നിനു കൊള്ളാ​ത്ത​വ​ളാ​ണെ​ന്നും ആർക്കും എന്നോടു സ്‌നേ​ഹ​മി​ല്ലെ​ന്നും എനിക്കു​തോ​ന്നി. അങ്ങനെ ആത്മാഭി​മാ​ന​മി​ല്ലാത്ത ചെറു​പ്പ​ക്കാ​രി​ക​ളു​ടെ ഇടയിൽ സർവസാ​ധാ​ര​ണ​മായ ഭക്ഷണ ക്രമ​ക്കേട്‌ എനിക്കു​ണ്ടാ​യി. ഞാൻ ത്രസി​പ്പി​ക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ തേടു​ക​യും ലഹരി​പ​ദാർഥങ്ങൾ ദുരു​പ​യോ​ഗം ചെയ്യു​ക​യും പരസം​ഗ​ത്തി​ലേർപ്പെ​ടു​ക​യും ഗർഭച്ഛി​ദ്ര​ങ്ങൾക്കു വിധേ​യ​യാ​കു​ക​യും ചെയ്‌തു​കൊ​ണ്ടുള്ള ഒരു ജീവിതം നയിച്ചു—ഒരു പാട്ടിലെ, “സ്‌നേഹം തേടി​ച്ചെ​ന്ന​തോ അപഥമാർഗ​ത്തിൽ” എന്ന വരിയി​ലേ​തു​പോ​ലെ. ഞാൻ മോ​ട്ടോർ സൈക്കിൾ പന്തയങ്ങ​ളി​ലും കാറോ​ട്ട​മ​ത്സ​ര​ങ്ങ​ളി​ലും സ്‌ക്യൂ​ബാ ഡൈവി​ങ്ങി​ലും ആവേശം കൊള്ളു​ക​യും ഇടയ്‌ക്കൊ​ക്കെ ചൂതാട്ടം നടത്താൻ ലാസ്‌ വേഗാ​സി​ലേക്കു പോകു​ക​യും ചെയ്‌തു. ആത്മവി​ദ്യ​യു​ടെ അപകട​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു തിരി​ച്ച​റി​യാ​തെ ഞാൻ ഭാവി​ഫലം പറയുന്ന ഒരാളു​ടെ ഉപദേശം തേടു​ക​യും ഒരു രസത്തി​നാ​യി വീജാ​ബോർഡ്‌ ഉപയോ​ഗി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു.—ആവർത്ത​ന​പു​സ്‌തകം 18:10-12.

മാത്രമല്ല, ത്രസി​പ്പി​ക്കുന്ന രസം കണ്ടെത്താ​നുള്ള ആഗ്രഹം ഹേതു​വാ​യി മയക്കു​മ​രു​ന്നു വിൽപ്പന, കടകളിൽനി​ന്നുള്ള മോഷണം തുടങ്ങിയ നിയമ​വി​രുദ്ധ പ്രവർത്ത​ന​ങ്ങ​ളി​ലും ഞാൻ ഉൾപ്പെട്ടു. സ്‌നേ​ഹ​ത്തി​നും അംഗീ​കാ​ര​ത്തി​നും വേണ്ടി​യുള്ള അന്വേ​ഷണം നിമിത്തം എനിക്ക്‌ അനവധി കാമു​ക​ന്മാ​രും ഭാവി​വ​ര​ന്മാ​രും ഉണ്ടായി. ഈ ഘടകങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യ​തി​നെ​ക്കാൾ ആപത്‌ക​ര​മായ ഒരു ജീവിത സാഹച​ര്യ​ത്തിൽ എന്നെ കൊ​ണ്ടെ​ത്തി​ച്ചു.

ഒരു രാത്രി, മത്സര​ട്രാ​ക്കി​ന്റെ വശങ്ങളി​ലുള്ള, വാഹനം നന്നാക്കാ​നും ഇന്ധനം നിറയ്‌ക്കാ​നു​മുള്ള സ്ഥലത്തു​വെച്ച്‌ മയക്കു​മ​രു​ന്നും മദ്യവും കലർത്തി കഴിച്ച​ശേഷം വീട്ടി​ലേക്കു മടങ്ങവെ ഞാനൊ​രു വിവര​ക്കേടു കാണിച്ചു. എന്റെ കാമു​കനെ വണ്ടി​യോ​ടി​ക്കാൻ അനുവ​ദി​ച്ചു. മുൻസീ​റ്റി​ലി​രുന്ന എന്റെ ബോധം നശിച്ചു, കുറച്ചു കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ വ്യക്തമാ​യും അയാൾക്കും അതുതന്നെ സംഭവി​ച്ചു. ഒരു കൂട്ടി​യി​ടി​യു​ടെ ആഘാത​ത്തി​ലാ​ണു ഞാനു​ണർന്നത്‌. കുറെ​യേറെ മുറി​വു​ക​ളേറ്റ എന്നെ ആശുപ​ത്രി​യി​ലാ​ക്കി. ക്രമേണ വലതു കാൽമു​ട്ടി​ന്റെ തകരാ​റൊ​ഴി​കെ മറ്റെല്ലാ വിധത്തി​ലും ഞാൻ പൂർണ​സു​ഖം പ്രാപി​ച്ചു.

മെച്ചപ്പെട്ട ഒന്നിനു​വേ​ണ്ടി​യുള്ള ആഗ്രഹം

സ്വന്തം ജീവനു ഞാൻ വലിയ മൂല്യ​മൊ​ന്നും കൽപ്പി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും കുട്ടി​ക​ളു​ടെ​യും മൃഗങ്ങ​ളു​ടെ​യും സുരക്ഷി​ത​ത്വ​ത്തെ​യും അവകാ​ശ​ങ്ങ​ളെ​യും അതു​പോ​ലെ പരിസ്ഥി​തി സംരക്ഷ​ണ​ത്തെ​യും സംബന്ധിച്ച്‌ ഞാൻ വളരെ​യ​ധി​കം ഉത്‌കണ്‌ഠ പ്രകടി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഒരു മെച്ചപ്പെട്ട ലോക​മു​ണ്ടാ​യി​ക്കാ​ണാൻ ഞാൻ അതിയാ​യി ആഗ്രഹി​ച്ചു. അത്തര​മൊ​ന്നു​ണ്ടാ​ക്കാ​നുള്ള ശ്രമത്തിൽ ഞാൻ പല സംഘട​ന​ക​ളു​ടെ​യും സജീവ അംഗമാ​യി പ്രവർത്തി​ച്ചു. ഈ ആഗ്രഹ​മാണ്‌, യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​യാ​യി​രുന്ന ഒരു സഹപ്ര​വർത്തക പറഞ്ഞ സംഗതി​ക​ളി​ലേക്ക്‌ തുടക്ക​ത്തിൽ എന്നെ ആകർഷി​ച്ചത്‌. ജോലി​ക്കി​ട​യിൽ എന്തെങ്കി​ലും ശരിയാ​കാ​തെ വരു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ അവൾ മടു​പ്പോ​ടെ “ഈ വ്യവസ്ഥി​തി”യെ കുറ്റം പറയാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവളെ​ന്താണ്‌ അർഥമാ​ക്കി​യ​തെന്നു ഞാൻ ചോദി​ച്ച​പ്പോൾ, താമസി​യാ​തെ ഒരുനാൾ ജീവിതം എല്ലാവിധ ഉത്‌ക​ണ്‌ഠ​ക​ളിൽനി​ന്നും സ്വത​ന്ത്ര​മാ​കു​മെന്ന്‌ അവൾ എന്നോടു പറഞ്ഞു. ഞാനവളെ വളരെ​യേറെ ബഹുമാ​നി​ച്ചി​രു​ന്ന​തി​നാൽ അതിയായ താത്‌പ​ര്യ​ത്തോ​ടെ ശ്രദ്ധിച്ചു.

നിർഭാ​ഗ്യ​ക​ര​മെന്നു പറയട്ടെ, പിന്നീ​ടെ​പ്പോ​ഴോ ഞങ്ങൾക്ക്‌ അന്യോ​ന്യം ബന്ധം നഷ്ടപ്പെട്ടു. എങ്കിലും അവൾ പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ ഞാനൊ​രി​ക്ക​ലും മറന്നില്ല. ദൈവത്തെ പ്രീതി​പ്പെ​ടു​ത്താൻ ഒരുനാൾ ഞാനെന്റെ ജീവി​ത​രീ​തി​യിൽ വലിയ മാറ്റങ്ങൾ വരു​ത്തേ​ണ്ടി​വ​രും എന്നു ഞാൻ തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു. പക്ഷേ ഞാൻ ഒരുങ്ങി​യി​ട്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും, എന്നെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ താത്‌പ​ര്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രോട്‌ ഞാൻ ഒരു ദിവസം സാക്ഷി​യാ​യി​ത്തീ​രു​മെ​ന്നും അതവർക്ക്‌ ഇഷ്ടമ​ല്ലെ​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഇപ്പോൾതന്നെ പ്രേമ​മെ​ല്ലാം അവസാ​നി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ണ​മെ​ന്നും പറയാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ഇതുനി​മി​ത്തം എന്റെ അവസാ​നത്തെ കാമുകൻ, എനിക്കു താത്‌പ​ര്യ​മുള്ള വിഷയ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ അയാൾക്കും താത്‌പ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യേ​ക്കും എന്നു പറഞ്ഞു​കൊണ്ട്‌ കൂടുതൽ വിവര​ങ്ങ​ള​റി​യാൻ ആഗ്രഹം പ്രകടി​പ്പി​ച്ചു. അതു​കൊണ്ട്‌ ഞങ്ങൾ സാക്ഷി​കൾക്കു​വേണ്ടി അന്വേ​ഷി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. പക്ഷേ, സാക്ഷികൾ ഞങ്ങളെ​യാണ്‌ ആദ്യം കണ്ടെത്തി​യത്‌, അവരെന്റെ വീട്ടു​വാ​തിൽക്കൽ മുട്ടി​വി​ളി​ച്ച​പ്പോൾ. ഒരു ബൈബി​ള​ധ്യ​യനം ആരംഭി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും ക്രമേണ എന്റെ കാമുകൻ പഠനം നിർത്തി തന്റെ ഭാര്യ​യു​ടെ അടു​ത്തേക്കു മടങ്ങി​പ്പോ​കാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു.

എന്റെ ബൈബി​ള​ധ്യ​യനം മിക്ക​പ്പോ​ഴും ക്രമമു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നില്ല. ജീവന്റെ പവി​ത്ര​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള യഹോ​വ​യു​ടെ വീക്ഷണം വിലമ​തി​ക്കാൻ ഞാൻ കുറെ സമയ​മെ​ടു​ത്തു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ ഞാനെന്റെ വീക്ഷണ​ഗ​തി​യിൽ മാറ്റം വരുത്തി, വിമാ​ന​ത്തിൽനി​ന്നു ഡൈവു ചെയ്യു​ന്ന​തും പുകവ​ലി​ക്കു​ന്ന​തും നിർത്തേ​ണ്ട​തി​ന്റെ ആവശ്യം എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​യി. ജീവി​ത​ത്തോ​ടുള്ള വിലമ​തി​പ്പു വർധി​ക്കവെ ഞാൻ ഒരു സ്ഥിരത​യുള്ള ജീവിതം സ്വീക​രി​ക്കു​ക​യും ജീവനു ഭീഷണി​യായ സാഹസി​ക​തകൾ ഉപേക്ഷി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. 1985 ഒക്ടോബർ 18-നു ഞാൻ യഹോ​വ​യ്‌ക്കുള്ള എന്റെ സമർപ്പണം ജലസ്‌നാ​പ​ന​ത്താൽ പ്രതീ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തി. അധികം താമസി​യാ​തെ എന്റെ ജീവൻ തുലാ​സിൽ തൂങ്ങുന്ന ഒരു ആപത്‌ഘട്ടം വരു​മെന്ന്‌ എനിക്കു യാതൊ​രു ഊഹവു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നില്ല.

മരിക്കാൻ വീണ്ടും ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു

ഏതാനും മാസങ്ങൾക്കു ശേഷം—1986 മാർച്ച്‌ 22-ാം തീയതി രാത്രി—ഞാൻ എന്റെ വീടിനു മുമ്പിൽ നിന്നു​കൊണ്ട്‌ കാറിൽനി​ന്നും അലക്കാൻ കൊടു​ത്തി​രുന്ന തുണികൾ എടുക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോൾ ചീറി​പ്പാ​ഞ്ഞു​വന്ന ഒരു കാർ എന്നെ ഇടിച്ച്‌ 30 മീറ്ററി​ല​ധി​കം നിരക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​യി! എന്നിട്ടും വണ്ടി നിർത്തി​യില്ല. തലയ്‌ക്കു പരി​ക്കേ​റ്റി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, ആ സമയം മുഴുവൻ എനിക്കു ബോധ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ഇരുട്ടു​നി​റഞ്ഞ റോഡിൽ കമിഴ്‌ന്നു വീണു​കി​ട​ന്നി​രുന്ന എന്റെമേൽ വീണ്ടും വണ്ടി കയറു​മോ എന്ന നടുക്ക​ത്തോ​ടെ അനങ്ങാൻപോ​ലു​മാ​കാ​തെ ഞാൻ കിടന്നു. മർമ​ഭേ​ദ​ക​മായ വേദന അസഹനീ​യ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ എന്നെ മരിക്കാ​ന​നു​വ​ദി​ക്കേ​ണമേ എന്നു ഞാൻ യഹോ​വ​യോ​ടു പ്രാർഥി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. (ഇയ്യോബ്‌ 14:13) നഴ്‌സാ​യി​രുന്ന ഒരു സ്‌ത്രീ യദൃച്ഛയാ അതി​ലേ​വന്നു. ഞാനവ​രോട്‌ എന്റെ കാലു​ക​ളു​ടെ സ്ഥാനം ഒന്നു നേരേ​യാ​ക്കി​ത്ത​രാൻ അഭ്യർഥി​ച്ചു. അവ തകർന്നു​പോ​യി​രു​ന്നു. അവർ അങ്ങനെ ചെയ്‌തു, അവർ തന്റെ വസ്‌ത്ര​ത്തി​ന്റെ ഒരു കഷണം കീറി​യെ​ടുത്ത്‌ ഒരു കാലിന്റെ അസ്ഥി പൊട്ടി​യു​ണ്ടായ മുറി​വിൽനിന്ന്‌ ഒഴുകുന്ന രക്തം നിൽക്കാ​നാ​യി കെട്ടി​വെച്ചു. എന്റെ ബൂട്ടുകൾ ഒരു കെട്ടി​ട​നിര അപ്പുറ​ത്തു​നി​ന്നും കണ്ടെടു​ത്തു, അതിൽ നിറച്ച്‌ രക്തമാ​യി​രു​ന്നു!

ഞാനൊ​രു കാൽന​ട​യാ​ത്ര​ക്കാ​രി​യാ​ണെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കാ​തെ വഴി​പോ​ക്കർ എന്റെ കാർ എവി​ടെ​യാ​ണെന്നു ചോദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. എവിടം​വരെ വലിച്ചി​ഴ​യ്‌ക്ക​പ്പെട്ടു എന്നറി​യാ​ഞ്ഞ​തി​നാൽ ഞാനതി​ന്റെ അടുത്തു​ത​ന്നെ​യാ​ണെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു എന്റെയും വിചാരം! സന്നദ്ധ ചികിത്സക സംഘം വന്നപ്പോൾ ഞാൻ മരിക്കാൻ പോകു​ക​യാ​ണെന്ന്‌ അവർക്കു തോന്നി. അതു​കൊണ്ട്‌, വണ്ടിയി​ടി​ച്ചു കൊല്ലു​ന്നത്‌ ഒരു വലിയ കുറ്റമാ​യ​തി​നാൽ അവർ പൊലീസ്‌ കുറ്റാ​ന്വേ​ഷണ വിദഗ്‌ധരെ വിളിച്ചു. ഡ്രൈ​വറെ അധികം താമസി​യാ​തെ അറസ്റ്റു​ചെ​യ്‌തു. അവർ അവിടം ഒരു കുറ്റകൃ​ത്യം നടന്ന സ്ഥലം എന്ന നിലയിൽ കയറു​കെട്ടി തിരി​ക്കു​ക​യും തെളി​വാ​യി എന്റെ കാർ കസ്റ്റഡി​യി​ലെ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. അതിന്റെ ഒരു വശത്തെ രണ്ടു ഡോറും പറിഞ്ഞു പോയി​രു​ന്നു.

ഒരു പ്രതി​സ​ന്ധി​യെ അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ക്കൽ

അതി​നോ​ടകം എന്നെ ഒരു പ്രാ​ദേ​ശിക ക്ഷതചി​കി​ത്സാ​കേ​ന്ദ്ര​ത്തി​ലെ​ത്തി​ച്ചു, ഈ സമയ​ത്തെ​ല്ലാം ഞാൻ ഓക്‌സി​ജൻ നൽകി​ക്കൊ​ണ്ടി​രുന്ന ഉപകര​ണ​ത്തി​നു​ള്ളി​ലൂ​ടെ​പോ​ലും, ‘രക്തം വേണ്ട, രക്തം വേണ്ട, ഞാനൊ​രു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​യാണ്‌!’ എന്നു പറഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടേ​യി​രു​ന്നു. എനി​ക്കോർമ​യുള്ള അവസാന സംഗതി എന്റെ പിൻഭാ​ഗത്തെ വസ്‌ത്രം കത്രി​ക​കൊ​ണ്ടു മുറി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ​യും ചികിത്സക സംഘം തകൃതി​യാ​യി നിർദേ​ശങ്ങൾ കൊടു​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ​യും ശബ്ദമാണ്‌.

എനിക്കു ബോധം തെളി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, അപ്പോ​ഴും ജീവി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ എനിക്ക​ത്ഭു​തം തോന്നി. ബോധം മറയു​ക​യും തെളി​യു​ക​യും ചെയ്‌തു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ബോധം തെളി​യു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം എന്റെ കുടും​ബാം​ഗ​ങ്ങ​ളോട്‌ എന്നെ ബൈബിൾ പഠിപ്പിച്ച ദമ്പതി​ക​ളു​മാ​യി ബന്ധപ്പെ​ടാൻ ഞാനാ​വ​ശ്യ​പ്പെട്ടു. ഞാൻ സാക്ഷി​യാ​യി​ത്തീർന്നത്‌ എന്റെ കുടും​ബ​ത്തിന്‌ ഇഷ്ടമി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ അവർ സൗകര്യ​പൂർവം അവരെ​യ​റി​യി​ക്കാൻ “മറന്നു.” പക്ഷേ ഞാൻ നിർബന്ധം പിടിച്ചു—ഓരോ തവണയും ഞാൻ കണ്ണുതു​റന്നു കഴിയു​മ്പോൾ ആദ്യം ചോദി​ക്കുന്ന സംഗതി അതായി​രു​ന്നു. ക്രമേണ എന്റെ നിർബ​ന്ധ​ത്തി​നു ഫലമു​ണ്ടാ​യി, ഒരു ദിവസം ഞാൻ ഉണർന്ന​പ്പോൾ അവർ അവി​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എന്തൊ​രാ​ശ്വാ​സം! യഹോ​വ​യു​ടെ ജനത്തിന്‌ ഞാനെ​വി​ടെ​യാ​ണെന്ന്‌ അറിയാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

എങ്കിലും എന്റെ സന്തോഷം ഏറെനാൾ നീണ്ടു​നി​ന്നില്ല. കാരണം, എന്റെ രക്തത്തിന്റെ അളവു വളരെ​യ​ധി​കം കുറയാൻ തുടങ്ങി​യി​രു​ന്നു. കടുത്ത പനിയു​ണ്ടാ​കു​ക​യും ചെയ്‌തു. അണുബാ​ധ​യു​ണ്ടാ​ക്കു​മെന്നു തോന്നിയ അസ്ഥികൾ നീക്കം ചെയ്യു​ക​യും നാലു ലോഹ​ദ​ണ്ഡു​കൾ കാലി​നു​ള്ളിൽ നിക്ഷേ​പി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. പക്ഷേ അധികം താമസി​യാ​തെ​തന്നെ പനി വീണ്ടും വരിക​യും എന്റെ കാൽ കറുപ്പു​നി​റ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും ചെയ്‌തു. രക്തമോ​ട്ട​മി​ല്ലാ​താ​യി പഴുക്കാൻ തുടങ്ങി​യ​തി​നാൽ കാൽ മുറി​ച്ചു​ക​ള​യുക മാത്രമേ രക്ഷയു​ള്ളു​വെന്നു വന്നു.

രക്തം സ്വീക​രി​ക്കാൻ സമ്മർദം

എന്റെ ശരീര​ത്തിൽ രക്തം തീരെ കുറഞ്ഞു​പോ​യ​തി​നാൽ രക്തപ്പകർച്ച​കൂ​ടാ​തെ​യുള്ള ശസ്‌ത്ര​ക്രിയ അസാധ്യ​മാ​ണെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു കണക്കു​കൂ​ട്ടൽ. എന്റെമേൽ സമ്മർദം ചെലു​ത്താൻ ഡോക്ടർമാ​രെ​യും നഴ്‌സു​മാ​രെ​യും കുടും​ബാം​ഗ​ങ്ങ​ളെ​യും പഴയ സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളെ​യും ഒക്കെ വിളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വന്നു. പിന്നീട്‌ എന്റെ മുറി​യു​ടെ വാതിൽക്കൽ വെച്ച്‌ അടക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചുള്ള സംസാരം തുടങ്ങി. ഡോക്ടർമാർ എന്തോ ചെയ്യാൻ പരിപാ​ടി​യി​ടു​ന്നതു ഞാൻ കേട്ടെ​ങ്കി​ലും അതെന്താ​ണെ​ന്നെ​നി​ക്കു മനസ്സി​ലാ​യില്ല. സന്ദർഭ​വ​ശാൽ, ആ സമയത്ത്‌ എന്നെ സന്ദർശി​ക്കാ​നെ​ത്തിയ ഒരു സാക്ഷി എന്റെമേൽ ബലമായി രക്തപ്പകർച്ച നടത്താ​നുള്ള അവരുടെ ആലോചന മനസ്സി​ലാ​ക്കി. അവൾ ഉടൻതന്നെ ക്രിസ്‌തീയ മൂപ്പന്മാ​രു​മാ​യി ബന്ധപ്പെട്ടു, അവരെന്റെ സഹായ​ത്തി​നെത്തി.

എന്റെ മാനസി​കാ​വസ്ഥ വിശക​ലനം ചെയ്യാൻ ഒരു മനോ​രോ​ഗ​വി​ദ​ഗ്‌ധനെ വാടക​യ്‌ക്കെ​ടു​ത്തു. എന്നെ മാനസി​ക​പ്രാ​പ്‌തി​യി​ല്ലാ​ത്ത​വ​ളെന്നു പ്രഖ്യാ​പിച്ച്‌ എന്റെ ഇച്ഛയ്‌ക്കെ​തി​രെ പ്രവർത്തി​ക്കാ​മെ​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു അവരുടെ ഉദ്ദേശ്യം എന്നതു വ്യക്തമാണ്‌. പക്ഷേ ഈ പദ്ധതി പൊളി​ഞ്ഞു. പിന്നീട്‌, രക്തപ്പകർച്ച സ്വീക​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ പാപ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലെന്ന്‌ എന്നെ ബോധ്യ​പ്പെ​ടു​ത്താ​നാ​യി രക്തം സ്വീക​രിച്ച ഒരു വൈദി​കനെ കൊണ്ടു​വന്നു. ഒടുക്കം, എന്റെ കുടും​ബം എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു നിർബ​ന്ധി​ച്ചു രക്തം സ്വീക​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ ഒരു കോട​തി​യു​ത്ത​ര​വും സമ്പാദി​ച്ചു.

വെളു​പ്പിന്‌ ഏകദേശം രണ്ടു മണിക്ക്‌, ഒരു സംഘം ഡോക്ടർമാ​രും കോട​തി​യി​ലെ ഒരു സ്റ്റെനോ​ഗ്രാ​ഫ​റും മജിസ്‌​ട്രേ​റ്റി​ന്റെ ഒരു സഹായി​യും ആശുപ​ത്രി​യെ പ്രതി​നി​ധാ​നം ചെയ്യുന്ന അഭിഭാ​ഷ​ക​രും ജഡ്‌ജി​യും കൂടി എന്റെ ആശുപ​ത്രി മുറി​യി​ലേക്കു കടന്നു​വന്നു. കോട​തി​യാ​രം​ഭി​ച്ചു. എനിക്കു മുൻകൂ​ട്ടി യാതൊ​രു അറിയി​പ്പും ലഭിച്ചി​രു​ന്നില്ല, ബൈബി​ളി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു, വക്കീലി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു, വേദന​യ്‌ക്കുള്ള ശക്തികൂ​ടിയ മരുന്നു​ക​ളും എനിക്കു നൽകി​യി​രു​ന്നു. ആ യോഗ​ത്തി​ന്റെ ഫലമെ​ന്താ​യി​രു​ന്നു? യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ നിർമ​ല​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു മുമ്പു തനിക്കു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന നല്ല അഭി​പ്രാ​യം ഒന്നുകൂ​ടി ബലപ്പെട്ടു എന്നു പറഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു ജഡ്‌ജി കോട​തി​യു​ത്ത​രവു പിൻവ​ലി​ച്ചു.

ന്യൂ​ജേ​ഴ്‌സി​യി​ലെ കാം​ഡെ​നി​ലുള്ള ഒരു ആശുപ​ത്രി എന്റെ കേസ്‌ ഏറ്റെടു​ക്കാ​മെന്നു സമ്മതിച്ചു. ന്യൂ​യോർക്കി​ലെ ആശുപ​ത്രി അധികാ​രി​കൾക്കു വല്ലാതെ കലിക​യ​റി​യ​തി​നാൽ വേദന സംഹാ​രി​ക​ളുൾപ്പെടെ എനിക്കു നൽകി​യി​രുന്ന എല്ലാ ചികി​ത്സ​യും അവർ റദ്ദാക്കി. എന്നെ ന്യൂ​ജേ​ഴ്‌സി ആശുപ​ത്രി​യി​ലേക്കു കൊണ്ടു​പോ​കാൻ വന്ന ഹെലി​കോ​പ്‌റ്റർ അവരുടെ ആശുപ​ത്രി പ്രാന്ത​ത്തിൽ ഇറക്കാൻ അനുവ​ദി​ക്കാ​നും അവർ വിസമ്മ​തി​ച്ചു. അവി​ടെ​വ​രെ​യുള്ള ആംബു​ലൻസ്‌ യാത്രയെ അതിജീ​വി​ക്കാൻ എനിക്കു സാധി​ച്ച​തിൽ സന്തോ​ഷി​ക്കു​ന്നു. അവിടെ ചെന്നു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ഴാണ്‌, ഞാൻ ഈ കഥയുടെ ആരംഭ​ത്തിൽ പറഞ്ഞ വാക്കുകൾ കേട്ടത്‌: “നീ മരിച്ചു​പോ​കും എന്നു നിനക്ക​റി​യാം, ഇല്ലേ?”

ശസ്‌ത്ര​ക്രിയ—ഒരു വിജയം

ഞാൻ വളരെ ക്ഷീണി​ത​യാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ശസ്‌ത്ര​ക്രി​യ​യ്‌ക്ക്‌ അനുവാ​ദം നൽകി​ക്കൊ​ണ്ടുള്ള അനുമതി പത്രത്തിൽ ഒരു X അടയാളം ഇടാൻ എനിക്കു നഴ്‌സി​ന്റെ സഹായം വേണ്ടി​വന്നു. എന്റെ വലതു​കാൽ മുട്ടിനു മീതെ​വെച്ചു മുറിച്ചു കളയേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. ശസ്‌ത്ര​ക്രി​യ​യ്‌ക്കു​ശേഷം എന്റെ ഹീമോ​ഗ്ലോ​ബി​ന്റെ അളവ്‌ കുറഞ്ഞ്‌ 2-ൽ താഴെ​യാ​യി. കാര്യ​മായ മസ്‌തിഷ്‌ക തകരാ​റു​ണ്ടാ​കു​മോ എന്നു ഡോക്ടർമാർ ഭയപ്പെട്ടു. ഇതിനു കാരണം അവർ എന്റെ ചെവി​യിൽ, “വിർജീ​നിയ, വിർജീ​നിയ”—ആശുപ​ത്രി​യിൽ പ്രവേ​ശി​പ്പി​ച്ച​പ്പോൾ ഔദ്യോ​ഗിക കടലാ​സു​ക​ളിൽ ചേർത്ത പേരാ​യി​രു​ന്നു അത്‌—എന്നു വിളി​ച്ച​പ്പോൾ എന്നിൽ നിന്നു പ്രതി​ക​ര​ണ​മൊ​ന്നും ഉണ്ടാകാ​ഞ്ഞ​താ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ അൽപ്പസ​മ​യ​ത്തി​നു ശേഷം കാതിൽ ആരോ മൃദു​വാ​യി “ജിഞ്ചർ, ജിഞ്ചർ” എന്നു മന്ത്രി​ക്കു​ന്നതു കേട്ടു​ണർന്ന എന്റെ മുമ്പിൽ ഞാന​ന്നേ​വരെ കണ്ടിട്ടി​ല്ലാത്ത ഒരു മാന്യൻ നിന്നി​രു​ന്നു.

ബിൽ ടർപ്പൻ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ന്യൂ​ജേ​ഴ്‌സി​യി​ലെ പ്രാ​ദേ​ശിക സഭകളിൽ നിന്നുള്ള ഒരാളാ​യി​രു​ന്നു. ജീവി​ത​കാ​ലം മുഴു​വ​നും ഞാൻ അറിയ​പ്പെ​ട്ടി​രുന്ന ജിഞ്ചർ എന്ന കളി​പ്പേര്‌ അദ്ദേഹം ന്യൂ​യോർക്കി​ലെ സാക്ഷി​ക​ളിൽ നിന്നും മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേഹ​മെ​ന്നോ​ടു ചില ചോദ്യ​ങ്ങൾ ചോദി​ച്ചു. ഒരു കൃത്രി​മ​ശ്വ​സ​ന​സ​ഹാ​യി​യോ​ടു ബന്ധിക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രുന്ന എനിക്കു സംസാ​രി​ക്കുക അസാധ്യ​മാ​യ​തി​നാൽ കണ്ണുകൾ അടച്ചും തുറന്നും ആ ചോദ്യ​ങ്ങൾക്ക്‌ ഉത്തരം പറഞ്ഞു. അദ്ദേഹം, “ഞാൻ ഇനിയും നിങ്ങളെ വന്നു കാണാ​നും ന്യൂ​യോർക്കി​ലെ സാക്ഷി​ക​ളോട്‌ നിങ്ങളെ സംബന്ധി​ച്ചു പറയാ​നും ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?” എന്നു ചോദി​ച്ചു. ഞാൻ ഒരുപാ​ടു തവണ കണ്ണുചി​മ്മി! എന്റെ കുടും​ബം സാക്ഷി​ക​ളായ സന്ദർശ​കരെ അനുവ​ദി​ക്ക​രു​തെന്നു നിർദേ​ശി​ച്ചി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ഒളിച്ചു​ക​ട​ക്കു​ക​വഴി ടർപ്പൻ സഹോ​ദരൻ ഒരു സാഹസ​മാ​യി​രു​ന്നു ചെയ്‌തത്‌.

ആശുപ​ത്രി​യി​ലാ​യി ആറു മാസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞി​ട്ടു​പോ​ലും, എനിക്ക്‌ തന്നെത്താൻ ആഹാരം കഴിക്കുക, പല്ലു​തേ​ക്കുക തുടങ്ങിയ അടിസ്ഥാന ആവശ്യങ്ങൾ മാത്രമേ നിർവ​ഹി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. കാല​ക്ര​മ​ത്തിൽ എനി​ക്കൊ​രു വെപ്പു​കാ​ലു ലഭിക്കു​ക​യും ഊന്നു​വ​ടി​യു​പ​യോ​ഗിച്ച്‌ പതുക്കെ നടക്കാൻ സാധി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. 1986 സെപ്‌റ്റം​ബ​റിൽ ഞാൻ ആശുപ​ത്രി വിട്ട്‌ എന്റെ അപ്പാർട്ടു​മെൻറി​ലേക്കു മടങ്ങി​യ​പ്പോൾ, ശുശ്രൂ​ഷ​യ്‌ക്കും സഹായ​ത്തി​നു​മാ​യി ഒരു സ്‌ത്രീ ആറുമാ​സ​ത്തോ​ളം എന്നോ​ടൊ​പ്പം കഴിഞ്ഞു.

സഹോ​ദ​ര​വർഗ​ത്തിൽ നിന്നുള്ള സഹായം

വീട്ടി​ലേക്കു മടങ്ങു​ന്ന​തി​നു മുമ്പു​തന്നെ ഞാൻ ഒരു ക്രിസ്‌തീയ സഹോ​ദ​ര​വർഗ​ത്തി​ന്റെ ഭാഗമാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ അർഥം യഥാർഥ​ത്തിൽ വിലമ​തി​ച്ചു തുടങ്ങി​യി​രു​ന്നു. (മർക്കൊസ്‌ 10:29, 30) സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രും സഹോ​ദ​രി​മാ​രും സ്‌നേ​ഹ​പൂർവം എന്റെ ശാരീ​രിക ആവശ്യ​ങ്ങൾക്കു വേണ്ടി മാത്രമല്ല ആത്മീയ ആവശ്യ​ങ്ങൾക്കു വേണ്ടി​യും കരുതി. അവരുടെ സ്‌നേ​ഹ​പൂർവ​ക​മായ സഹായ​ത്തോ​ടെ ക്രിസ്‌തീയ യോഗ​ങ്ങ​ളിൽ ഹാജരാ​കാ​നും ക്രമേണ സഹായ പയനി​യ​റി​ങ്ങിൽ ഏർപ്പെ​ടാൻ പോലും എനിക്കു സാധിച്ചു.

കാർ ഡ്രൈ​വർക്കെ​തി​രായ സിവിൽ കേസ്‌—സാധാ​ര​ണ​ഗ​തി​യിൽ അതു തുടങ്ങാൻതന്നെ ഏറ്റവും ചുരു​ങ്ങി​യത്‌ അഞ്ചു വർഷ​മെ​ങ്കി​ലു​മെ​ടു​ക്കും—എന്റെ അഭിഭാ​ഷ​കനെ അമ്പരപ്പി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ ഏതാനും മാസങ്ങൾകൊ​ണ്ടു വിധി​യാ​യി. ഒത്തുതീർപ്പിൽ നിന്നു ലഭിച്ച നഷ്ടപരി​ഹാ​ര​ത്തു​ക​കൊണ്ട്‌ എനിക്കു കുറെ​ക്കൂ​ടെ സൗകര്യ​മുള്ള ഒരു വീട്ടി​ലേക്കു മാറാൻ സാധിച്ചു. കൂടാതെ, ഞാൻ വീൽച്ചെയർ പൊക്കി​വെ​ക്കു​ക​യും കൈ​കൊ​ണ്ടു നിയ​ന്ത്രി​ക്കു​ക​യും ചെയ്യാ​വുന്ന ഒരു വാനും വാങ്ങി. അങ്ങനെ 1988-ൽ ഞാൻ നിരന്ത​ര​പ​യ​നി​യർ നിരയിൽ ചേർന്നു, ഓരോ വർഷവും പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യിൽ ചുരു​ങ്ങി​യത്‌ 1,000 മണിക്കൂ​റെ​ങ്കി​ലും ചെലവ​ഴി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌. കടന്നു​പോയ വർഷങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം, ഞാൻ വടക്കൻ ഡെക്കോട്ട, അലബാമാ, കെൻറക്കി തുടങ്ങിയ സംസ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലെ പ്രദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ പ്രവർത്തനം ആസ്വദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്റെ വാനിൽ 1,50,000-ത്തിലേറെ കിലോ​മീ​റ്റർ ഞാൻ യാത്ര ചെയ്‌തി​രി​ക്കു​ന്നു. അതിൽ ഭൂരി​ഭാ​ഗ​വും ക്രിസ്‌തീയ ശുശ്രൂ​ഷ​യ്‌ക്കു​വേ​ണ്ടി​യാണ്‌.

എന്റെ ത്രിചക്ര വൈദ്യു​ത സ്‌കൂ​ട്ട​റു​പ​യോ​ഗി​ക്കവെ എനിക്കു പല രസകര​മായ അനുഭ​വ​ങ്ങ​ളും ഉണ്ടായി​ട്ടുണ്ട്‌. സഞ്ചാര​മേൽവി​ചാ​ര​ക​ന്മാ​രു​ടെ ഭാര്യ​മാ​രോ​ടൊ​ത്തു യാത്ര ചെയ്യവെ രണ്ടു തവണ അതു മറിഞ്ഞി​ട്ടുണ്ട്‌. ഒരിക്കൽ അലബാ​മാ​യിൽവെച്ച്‌, അതു​കൊണ്ട്‌ ഒരു ചെറിയ തോടു ചാടി​ക്ക​ട​ക്കാ​മോ​യെന്നു ഞാനൊ​ന്നു ശ്രമി​ച്ചു​നോ​ക്കി. ഫലം ഒരു വീഴ്‌ച​യാ​യി​രു​ന്നു. ആകെ ചെളി​യിൽ കുതിർന്ന്‌. എങ്കിലും, നർമ​ബോ​ധം നിലനിർത്തു​ന്ന​തും എനിക്കു​തന്നെ അമിത പ്രാധാ​ന്യം കൊടു​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തും ശുഭാ​പ്‌തി​വി​ശ്വാ​സം നിലനിർത്താൻ എന്നെ സഹായി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഒരു ഉറച്ച പ്രത്യാ​ശ​യാൽ നിലനിർത്ത​പ്പെ​ടു​ന്നു

ആരോ​ഗ്യ​പ്ര​ശ്‌നങ്ങൾ ചില​പ്പോ​ഴെ​ല്ലാം എന്നെ വല്ലാതെ ആകുലീ​ക​രി​ക്കാ​റുണ്ട്‌. ഏതാനും വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പ്‌, എന്റെ മറ്റേ കാലും കൂടി മുറി​ച്ചു​ക​ള​യേ​ണ്ടി​വ​രു​മെന്നു തോന്നി​യ​തി​നാൽ എനിക്കു രണ്ടുതവണ പയനി​യ​റിങ്‌ നിർത്തേ​ണ്ടി​വന്നു. എന്റെ കാൽ നഷ്ടപ്പെ​ടു​മോ എന്ന ഭയം ഇപ്പോ​ഴു​മുണ്ട്‌. കഴിഞ്ഞ അഞ്ചു വർഷമാ​യി ഞാൻ പൂർണ​മാ​യി ഒരു വീൽച്ചെ​യ​റി​നെ ആശ്രയി​ച്ചാ​ണു കഴിയു​ന്നത്‌. 1994-ൽ എന്റെ കയ്യൊ​ടി​ഞ്ഞു. എനിക്കു കുളി​ക്കാ​നും വസ്‌ത്രം മാറാ​നും പാചകം ചെയ്യാ​നും ശുചീ​ക​ര​ണ​ത്തി​നും എങ്ങോ​ട്ടെ​ങ്കി​ലും പോക​ണ​മെ​ങ്കി​ലു​മൊ​ക്കെ സഹായം ആവശ്യ​മാ​യി​വന്നു. എന്നിട്ടും, സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ സഹായ​ത്തോ​ടെ ഈ അവസ്ഥയി​ലും പയനി​യ​റിങ്‌ തുടരാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞു.

എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​ലു​ട​നീ​ളം ഞാൻ ത്രസി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​വ​യാ​യി കാണപ്പെട്ട സംഗതി​കൾ തേടി​ന​ടന്നു. എന്നാൽ ഏറ്റവും ത്രസി​പ്പി​ക്കുന്ന സംഗതി​കൾ വരാനി​രി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു​വെന്ന്‌ ഇപ്പോൾ ഞാൻ തിരി​ച്ച​റി​യു​ന്നു. അതി​വേഗം സമീപി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കുന്ന പുതിയ ലോക​ത്തിൽ ദൈവം ഇപ്പോ​ഴത്തെ എല്ലാത്തരം വൈക​ല്യ​ങ്ങ​ളും സൗഖ്യ​മാ​ക്കു​മെ​ന്നുള്ള ബോധ്യ​മാണ്‌ ഇപ്പോൾ ജീവി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ എനിക്കു സന്തോഷം തരുന്നത്‌. (യെശയ്യാ​വു 35:4-6) ആ പുതിയ ലോക​ത്തിൽ, തിമിം​ഗ​ല​ങ്ങ​ളോ​ടും ഡോൾഫി​നു​ക​ളോ​ടു​മൊ​ത്തു നീന്തു​ന്ന​തും ഒരു സിംഹി​യോ​ടും അവളുടെ കുഞ്ഞു​ങ്ങ​ളോ​ടു​മൊ​പ്പം മലകയ​റാൻ പോകു​ന്ന​തും കടൽത്തീ​ര​ത്തു​കൂ​ടെ വെറുതേ നടക്കു​ന്ന​തു​മെ​ല്ലാം എന്റെ സ്വപ്‌ന​ങ്ങ​ളാണ്‌. ദൈവം നമ്മുടെ ഉല്ലാസ​ത്തി​നാ​യി സൃഷ്ടിച്ച എല്ലാ സംഗതി​ക​ളും ഭൂമി​യി​ലെ പറുദീ​സ​യിൽ ആസ്വദി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഭാവന​യിൽ കാണു​ന്നത്‌ എനിക്ക്‌ അങ്ങേയറ്റം സന്തോഷം പ്രദാനം ചെയ്യുന്നു.—ജിഞ്ചർ ക്ലൗസ്‌ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം.

[21-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ചൂതാട്ടം എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​ന്റെ ഭാഗമാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ

[23-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ദൈവത്തിന്റെ വാഗ്‌ദ​ത്തങ്ങൾ എന്നെ നിലനിർത്തു​ന്നു