ദൈവം എന്റെ സങ്കേത​വും ബലവും

ഷാർലൊറ്റ്‌ മ്യൂളർ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

“ഹിറ്റ്‌ല​റു​ടെ കാലത്തെ നിങ്ങളു​ടെ ഒമ്പതു വർഷം സ്‌തു​ത്യർഹ​മാണ്‌,” കമ്മ്യു​ണിസ്റ്റ്‌ ജഡ്‌ജി പറഞ്ഞു. “നിങ്ങൾ യഥാർഥ​ത്തിൽ യുദ്ധത്തി​നെ​തി​രാ​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോ​ഴോ ഞങ്ങളുടെ സമാധാന പ്രസ്ഥാ​ന​ത്തി​നു​മെ​തി​രാണ്‌!”

പണ്ടു നാസികൾ എന്നെ തടവി​ലാ​ക്കി​യ​തി​നെ​യും ജർമൻ ഡെമോ​ക്രാ​റ്റിക്‌ റിപ്പബ്ലി​ക്കി​ന്റെ സോഷ്യ​ലി​സ​ത്തെ​യും പരാമർശി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേഹം. ആദ്യം, എനിക്കു നാവി​റ​ങ്ങി​പ്പോ​യ​തു​പോ​ലെ തോന്നി​യെ​ങ്കി​ലും പിന്നീട്‌ ഇങ്ങനെ മറുപടി നൽകി: “യഥാർഥ സമാധാ​ന​ത്തി​നു​വേണ്ടി ഒരു ക്രിസ്‌ത്യാ​നി മറ്റുള്ള​വ​രെ​പ്പോ​ലെ മല്ലിടു​ന്നില്ല. ദൈവ​ത്തെ​യും അയൽക്കാ​രെ​യും സ്‌നേ​ഹി​ക്കു​ക​യെന്ന ബൈബി​ളി​ന്റെ കൽപ്പന ഞാൻ പിൻപ​റ്റു​ന്നു, അത്രമാ​ത്രം. വാക്കി​ലും പ്രവൃ​ത്തി​യി​ലും സമാധാ​നം പുലർത്താൻ ദൈവ​വ​ചനം എന്നെ സഹായി​ക്കു​ന്നു.”

അന്ന്‌, അതായത്‌ 1951 സെപ്‌റ്റം​ബർ 4-ന്‌, കമ്മ്യു​ണി​സ്റ്റു​കാർ എന്നെ എട്ടു വർഷത്തെ തടവിനു വിധിച്ചു—നാസി ഭരണം വിധിച്ച ശിക്ഷ​യെ​ക്കാൾ ഒരു വർഷം കുറവാ​യി​രു​ന്നു അത്‌.

യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളാ​യി​രുന്ന ഞങ്ങളെ ദേശീയ സോഷ്യ​ലി​സ്റ്റു​കാ​രും കമ്മ്യു​ണി​സ്റ്റു​കാ​രും പീഡി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​പ്പോൾ, സങ്കീർത്തനം 46:1-ൽ ഞാൻ ആശ്വാസം കണ്ടെത്തി. അവിടെ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: “ദൈവം നമ്മുടെ സങ്കേത​വും ബലവും ആകുന്നു. കഷ്ടങ്ങളിൽ അവൻ ഏറ്റവും അടുത്ത തുണയാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.” എനിക്കു സഹിച്ചു​നിൽക്കാ​നുള്ള ശക്തി​യേ​കി​യതു യഹോ​വ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റാരു​മല്ല. അവന്റെ വചനം സ്വന്തമാ​ക്കു​ന്തോ​റും ഞാൻ ശക്തി​പ്രാ​പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

ഭാവി​യി​ലേക്കു ശക്തയാ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു

ജർമനി​യി​ലെ തുറി​ഞ്ച​യി​ലുള്ള ഗോത്താ സിബ്ലേ​ബെ​നിൽ, 1912-ലാണു ഞാൻ ജനിച്ചത്‌. എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ പ്രൊ​ട്ട​സ്റ്റ​ന്റു​കാ​രാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും പിതാവ്‌ ബൈബിൾ സത്യത്തി​നും നീതി​നി​ഷ്‌ഠ​മായ ഒരു ഗവൺമെൻറി​നും​വേണ്ടി അന്വേ​ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. അവർ “സൃഷ്ടി​പ്പിൻ ഫോ​ട്ടോ​നാ​ടകം” കണ്ടപ്പോൾ പുളകി​ത​രാ​യി.a താൻ അന്വേ​ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നതു പിതാവു കണ്ടെത്തി—ദൈവ​രാ​ജ്യം.

1923 മാർച്ച്‌ 2-നു ഡാഡി​യും മമ്മിയും ഞങ്ങൾ ആറു മക്കളും പള്ളിയിൽനി​ന്നു രാജി​വെച്ചു. ഞങ്ങൾ സാക്‌സ​നി​യി​ലുള്ള കെമ്‌നി​റ്റ്‌സി​ലാ​ണു താമസി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. അവിടെ ബൈബിൾ വിദ്യാർഥി​ക​ളു​മാ​യി സഹവസി​ച്ചു​പോ​ന്നു. (എന്റെ സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രിൽ മൂന്നു പേർ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളാ​യി.)

ബൈബിൾ വിദ്യാർഥി​ക​ളു​ടെ യോഗ​ങ്ങ​ളിൽവെച്ചു തിരു​വെ​ഴു​ത്തു വാക്യ​ങ്ങ​ളും വില​യേ​റിയ സത്യങ്ങ​ളും എന്റെ മനസ്സിൽ ആഴത്തിൽ വേരൂന്നി. അവ എന്റെ പിഞ്ചു​ഹൃ​ദ​യത്തെ സന്തോ​ഷ​പൂ​രി​ത​മാ​ക്കി. സർവ​പ്ര​ധാ​ന​മാ​യി, 50-ലധികം വരുന്ന ക്രിസ്‌തീയ യുവജ​ന​ങ്ങ​ളായ ഞങ്ങൾക്കു ഞായറാഴ്‌ച തോറും പ്രബോ​ധനം ലഭിച്ചി​രു​ന്നു. എനിക്കും ജ്യേഷ്‌ഠത്തി കാത്തി​ക്കും കുറെ​നാൾ അതിൽനി​ന്നു പ്രയോ​ജനം നേടാൻ കഴിഞ്ഞു. ഞങ്ങളുടെ സംഘത്തി​ലു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന കൊൺറാട്‌ ഫ്രാങ്കെ എന്ന യുവാവ്‌ ദീർഘ​ദൂര നടത്തം സംഘടി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ഞങ്ങളോ​ടൊ​പ്പം സംഗീതം അഭ്യസി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. പിന്നീട്‌, 1955 മുതൽ 1969 വരെ ഫ്രാങ്കെ സഹോ​ദരൻ ജർമനി​യിൽ വാച്ച്‌ ടവർ ബ്രാഞ്ചി​ന്റെ മേൽവി​ചാ​ര​ക​നാ​യി സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ച്ചു.

1920-കൾ, ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ദൈവ​ജ​ന​ത്തി​നി​ട​യി​ലും, പ്രക്ഷു​ബ്ധ​മായ വർഷങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. വീക്ഷാ​ഗോ​പു​രം ‘തക്കസമ​യത്തെ ആഹാര’മാണെന്ന വസ്‌തുത അംഗീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽനി​ന്നു വ്യതി​ച​ലി​ച്ചവർ വീടു​തോ​റു​മുള്ള പ്രസം​ഗ​പ്ര​വർത്ത​ന​ത്തിന്‌ എതിരാ​യി​രു​ന്നു. (മത്തായി 24:45) അതു വിശ്വാ​സ​ത്യാ​ഗ​ത്തി​നു വഴിച്ചാ​ലി​ട്ടു. എന്നാൽ അക്കാലത്തു ഞങ്ങൾക്ക്‌ അത്യന്തം ആവശ്യ​മാ​യി​രുന്ന ശക്തി പ്രദാനം ചെയ്‌തത്‌ ആ “ആഹാര”മായി​രു​ന്നു. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, “നിർഭയർ അനുഗൃ​ഹീ​തർ” (1919), “ആർ യഹോ​വയെ മഹത്ത്വ​പ്പെ​ടു​ത്തും?” (1926) എന്നിവ വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തിൽ (ഇംഗ്ലീഷ്‌) വന്ന ലേഖന​ങ്ങ​ളാണ്‌. ധീരമായ പ്രവർത്ത​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ യഹോ​വയെ മഹത്ത്വ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ ആഗ്രഹി​ച്ച​തി​നാൽ, റഥർഫോർഡ്‌ സഹോ​ദ​രന്റെ നിരവധി പുസ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളും ചെറു​പു​സ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളും ഞാൻ വിതരണം ചെയ്‌തു.

1933 മാർച്ചിൽ ഞാൻ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളി​ലൊ​രാ​ളാ​യി സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു. ആ വർഷം​തന്നെ ജർമനി​യിൽ ഞങ്ങളുടെ സുവി​ശേ​ഷ​വേല നിരോ​ധ​ന​ത്തി​ലാ​യി. സ്‌നാപന സമയത്തു വെളി​പ്പാ​ടു 2:10 ഭാവി​യി​ലേ​ക്കു​വേണ്ട ഉപദേ​ശ​മാ​യി ലഭിച്ചു: “നീ സഹിപ്പാ​നു​ള്ളതു പേടി​ക്കേണ്ടാ; നിങ്ങളെ പരീക്ഷി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ന്നു പിശാചു നിങ്ങളിൽ ചിലരെ തടവിൽ ആക്കുവാൻ പോകു​ന്നു; പത്തു ദിവസം നിങ്ങൾക്കു ഉപദ്രവം ഉണ്ടാകും; മരണപ​ര്യ​ന്തം വിശ്വ​സ്‌ത​നാ​യി​രിക്ക; എന്നാൽ ഞാൻ ജീവകി​രീ​ടം നിനക്കു തരും.” ഞാൻ ആ വാക്യം ഹൃദയ​ത്തിൽ സൂക്ഷിച്ചു. കൊടിയ പീഡനം എന്നെ കാത്തി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്ന​തിൽ യാതൊ​രു സംശയ​വു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അതു സത്യ​മെന്നു തെളിഞ്ഞു.

രാഷ്‌ട്രീ​യ​മാ​യി നിഷ്‌പക്ഷ നിലപാ​ടു കൈ​ക്കൊ​ണ്ട​തി​നാൽ അയൽക്കാ​രിൽ പലരും ഞങ്ങളെ സംശയ​ദൃ​ഷ്ടി​യോ​ടെ​യാ​ണു വീക്ഷി​ച്ചത്‌. ഒരു രാഷ്‌ട്രീയ തെര​ഞ്ഞെ​ടു​പ്പി​നു​ശേഷം, യൂണി​ഫാ​റം ധരിച്ച നാസി പടയാ​ളി​കൾ ഞങ്ങളുടെ വീടിനു മുന്നിൽനിന്ന്‌, “രാജ്യ​ദ്രോ​ഹി​ക​ളാണ്‌ ഇവിടെ താമസി​ക്കു​ന്നത്‌!” എന്ന്‌ ആക്രോ​ശി​ച്ചു. 1993 ഡിസം​ബ​റിൽ വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തി​ന്റെ ജർമൻ പതിപ്പിൽ വന്ന, “അവരെ ഭയപ്പെ​ട​രുത്‌” എന്ന ലേഖനം എനിക്കു വിശേ​ഷാൽ പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​മേകി. അങ്ങേയറ്റം പ്രതി​കൂല സാഹച​ര്യ​ങ്ങ​ളി​ലും യഹോ​വ​യു​ടെ ഒരു വിശ്വസ്‌ത സാക്ഷി​യാ​യി നില​കൊ​ള്ളാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു.

ശത്രു​വി​ന്റെ മറുപടി—തടവറ

1935-ലെ ശരത്‌കാ​ലം​വരെ കെമ്‌നി​റ്റ്‌സിൽ രഹസ്യ​മാ​യി വീക്ഷാ​ഗോ​പു​രം ഉത്‌പാ​ദി​പ്പി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. അതിനു​ശേഷം, പകർപ്പെ​ടു​ക്കുന്ന യന്ത്രം എർട്‌സ്‌ഗ​ബിർഗ​യി​ലുള്ള ബൈയർഫെൽറ്റി​ലേക്കു കൊണ്ടു​പോ​കേ​ണ്ടി​വന്നു. 1936 ആഗസ്റ്റ്‌വരെ അവിടെ സാഹി​ത്യ​ങ്ങൾ ഉത്‌പാ​ദി​പ്പി​ക്കാൻ അത്‌ ഉപയോ​ഗി​ച്ചു​പോ​ന്നു. ഞാനും കാത്തി​യും ഡാഡി നൽകിയ വിലാ​സ​ത്തിൽ സഹോ​ദ​ര​ങ്ങൾക്കു പ്രതികൾ വിതരണം ചെയ്‌തു. കുറച്ചു സമയ​ത്തേക്ക്‌ എല്ലാം ഭംഗി​യാ​യി നടന്നു. എന്നാൽ, പിന്നീടു ഞാൻ ഗസ്റ്റപ്പോ​യു​ടെ സൂക്ഷ്‌മ​നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ത്തി​ലാ​യി. 1936 ആഗസ്റ്റിൽ പൊലീസ്‌ വീട്ടിൽനിന്ന്‌ എന്നെ അറസ്റ്റു​ചെ​യ്‌തു തടവി​ലാ​ക്കി. ഞാൻ വിചാ​ര​ണ​യും കാത്തു കഴിഞ്ഞു.

1937 ഫെബ്രു​വ​രി​യിൽ 25 സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രും ഞാനുൾപ്പെടെ 2 സഹോ​ദ​രി​മാ​രും സാക്‌സ​നി​യിൽ ഒരു പ്രത്യേക കോട​തി​യു​ടെ മുമ്പാകെ ഹാജരാ​യി. യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടേതു വിധ്വം​സക സംഘട​ന​യാ​ണെന്ന്‌ അവർ അവകാ​ശ​പ്പെട്ടു. വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തി​ന്റെ പകർപ്പെ​ടു​ത്തി​രുന്ന സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രെ അഞ്ചു വർഷത്തെ തടവിനു വിധിച്ചു. എന്നെ രണ്ടു വർഷ​ത്തേ​ക്കും.

ശിക്ഷയു​ടെ കാലാ​വധി കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ മോചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം എന്നെ ഗസ്റ്റപ്പോ​കൾ കൊണ്ടു​പോ​യി. യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​യെന്ന നിലയിൽ മേലാൽ സജീവ​മാ​യി പ്രവർത്തി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെന്നു പ്രസ്‌താ​വി​ക്കുന്ന ഒരു രേഖയിൽ ഞാൻ ഒപ്പി​ടേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. ദൃഢചി​ത്ത​യാ​യി ഞാനതി​നു വിസമ്മ​തി​ച്ചു. അതിൽ കോപാ​കു​ല​നായ ഉദ്യോ​ഗസ്ഥൻ ചാടി​യെ​ണീറ്റ്‌, എന്നെ തടവി​ലാ​ക്കാൻ വാറണ്ട്‌ പുറ​പ്പെ​ടു​വി​പ്പി​ച്ചു. ആ വാറണ്ട്‌ ചിത്ര​ത്തിൽ കാണി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. മാതാ​പി​താ​ക്കളെ കാണാൻ അനുവ​ദി​ക്കാ​തെ ഉടൻതന്നെ, ലിച്ച്‌റ്റെൻബുർഗിൽ എൽബ നദീതീ​രത്തു സ്‌ത്രീ​കൾക്കു​വേ​ണ്ടി​യുള്ള ഒരു കൊച്ചു തടങ്കൽപ്പാ​ള​യ​ത്തി​ലേക്ക്‌ എന്നെ കൊണ്ടു​പോ​യി. അതിനു​ശേഷം താമസി​യാ​തെ ഞാൻ കാത്തിയെ കണ്ടുമു​ട്ടി. 1936 ഡിസം​ബർമു​തൽ അവൾ മോറിം​ഗ​നി​ലുള്ള തടങ്കൽപ്പാ​ള​യ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ആ തടങ്കൽപ്പാ​ളയം അടച്ചു​പൂ​ട്ടി​യ​പ്പോൾ മറ്റനേകം സഹോ​ദ​രി​മാ​രോ​ടൊ​പ്പം അവളും ലിച്ച്‌റ്റെൻബുർഗി​ലേക്കു വന്നു. എന്റെ പിതാ​വും തടവി​ലാ​യി​രു​ന്നു. 1945-ലാണു ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ വീണ്ടും കാണു​ന്നത്‌.

ലിച്ച്‌റ്റെൻബുർഗിൽ

സാക്ഷി​ക​ളാ​യി​രുന്ന സ്‌ത്രീ​കളെ ഒന്നല്ലെ​ങ്കിൽ മറ്റൊരു കാരണ​ത്തി​നു ശിക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്ന​തി​നാൽ അവരോ​ടു ചേരാൻ പെട്ടെ​ന്നൊ​ന്നും എനിക്ക്‌ അനുവാ​ദം ലഭിച്ചില്ല. ഒരു ഹാളിൽ തടവു​കാ​രു​ടെ രണ്ടു കൂട്ടങ്ങളെ ഞാൻ നിരീ​ക്ഷി​ച്ചു. മേശയ്‌ക്കൽ ഇരുന്ന സ്‌ത്രീ​ക​ളും ദിവസം മുഴുവൻ സ്റ്റൂളി​ലി​രുന്ന, ഭക്ഷണ​മൊ​ന്നും ലഭിക്കാ​തി​രുന്ന സാക്ഷി​ക​ളായ സ്‌ത്രീ​ക​ളും.b

കാത്തിയെ എങ്ങനെ​യെ​ങ്കി​ലും കണ്ടുമു​ട്ടാ​മെന്ന പ്രതീ​ക്ഷ​യിൽ ഏതു വേല ചെയ്യാ​നും ഞാൻ ഒരുക്ക​മാ​യി​രു​ന്നു. അതുത​ന്നെ​യാ​ണു സംഭവി​ച്ച​തും. വേറേ രണ്ടു തടവു​കാ​രോ​ടൊ​പ്പം അവൾ ജോലി​ക്കു പോകു​മ്പോ​ഴാ​ണു ഞങ്ങൾ പരസ്‌പരം കണ്ടുമു​ട്ടി​യത്‌. സന്തോ​ഷാ​തി​രേ​ക​ത്താൽ ഞാൻ അവളെ കെട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു. എന്നാൽ, വനിതാ ഗാർഡ്‌ ഞങ്ങളെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ഉടനടി റിപ്പോർട്ടു​ചെ​യ്‌തു. ഞങ്ങളെ ചോദ്യം​ചെ​യ്‌ത്‌, അന്നുമു​തൽ മനപ്പൂർവം അകറ്റി​നിർത്തി. അത്‌ അത്യന്തം വേദനാ​ജ​ന​ക​മാ​യി​രു​ന്നു.

ലിച്ച്‌റ്റെൻബുർഗിൽവെച്ചു നടന്ന വേറേ രണ്ടു സംഭവ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള ഓർമകൾ ഇപ്പോ​ഴും തികട്ടി​വ​രു​ന്നു. ഒരിക്കൽ ഹിറ്റ്‌ല​റി​ന്റെ രാഷ്‌ട്രീയ പ്രസം​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നു റേഡി​യോ​യിൽ കേൾക്കാൻ എല്ലാ തടവു​കാ​രും മുറ്റത്ത്‌ അണിനി​ര​ക്ക​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു. ദേശഭ​ക്തി​പ​ര​മായ ചടങ്ങ്‌ ഉൾപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ഞങ്ങൾ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ അതിനു വിസമ്മ​തി​ച്ചു. അതു​കൊണ്ട്‌, ഗാർഡു​കൾ തീയണ​യ്‌ക്കാ​നുള്ള വെള്ളം നിറഞ്ഞ ഹോസ്‌ ഞങ്ങളുടെ നേർക്കു പിടിച്ചു. അതിന്റെ കുഴലി​ലൂ​ടെ ശക്തമായി വെള്ളം തെറി​പ്പി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ നിസ്സഹാ​യ​രായ ഞങ്ങളെ—സ്‌ത്രീ​കളെ—നാലാം നിലയിൽനി​ന്നു മുറ്റ​ത്തേക്ക്‌ ഓടിച്ചു. ഞങ്ങൾക്ക​വി​ടെ നനഞ്ഞു കുതിർന്നു നിൽക്കേ​ണ്ടി​വന്നു.

മറ്റൊരു സന്ദർഭ​ത്തിൽ, ഹിറ്റ്‌ല​റു​ടെ ജന്മദിനം സമീപി​ക്കവെ, കമാൻഡ​റു​ടെ ആസ്ഥാനം വൈദ്യു​ത ദീപങ്ങ​ളാൽ അലങ്കരി​ക്കാൻ എന്നോ​ടും ജെർട്രൂട്ട്‌ ഒയ്‌മ​യോ​ടും ജെർട്ടൽ ബ്യൂർല​നോ​ടും ആജ്ഞാപി​ച്ചു. ഞങ്ങൾ വിസമ്മ​തി​ച്ചു. കൊച്ചു​കൊ​ച്ചു കാര്യ​ങ്ങ​ളിൽ വിട്ടു​വീഴ്‌ച വരുത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു നിർമലത കൈവി​ടാൻ ഞങ്ങളെ വശീക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള സാത്താന്റെ തന്ത്രങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നാണ്‌ അതെന്നു ഞങ്ങൾക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ശിക്ഷയാ​യി, ഞങ്ങൾ മൂന്നു സഹോ​ദ​രി​മാ​രെ​യും തുടർന്നു​വന്ന മൂന്നു വാര​ത്തേക്ക്‌ ഇടുങ്ങിയ, ഇരുണ്ട അറയിൽ ഏകാന്ത​ത​ട​വി​ലാ​ക്കി. എന്നാൽ യഹോവ ഞങ്ങളോ​ടൊ​പ്പ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഭീതി​ജ​ന​ക​മായ അത്തരമി​ട​ങ്ങ​ളിൽപ്പോ​ലും അവൻ ഞങ്ങളുടെ സങ്കേത​മാ​ണെന്നു തെളിഞ്ഞു.

റാവൻസ്‌ബ്രൂ​ക്കിൽ

1939 മേയിൽ ലിച്ച്‌റ്റെൻബുർഗി​ലുള്ള തടവു​കാ​രെ റാവൻസ്‌ബ്രൂ​ക്കി​ലുള്ള തടങ്കൽപ്പാ​ള​യ​ത്തി​ലേക്കു മാറ്റി. സാക്ഷി​ക​ളായ മറ്റനേകം സഹോ​ദ​രി​മാ​രോ​ടൊ​പ്പം എന്നെ അലക്കു​ശാ​ല​യിൽ നിയോ​ഗി​ച്ചു. താമസി​യാ​തെ, യുദ്ധം പൊട്ടി​പ്പു​റ​പ്പെ​ട്ട​ശേഷം ഞങ്ങൾ സ്വസ്‌തിക പതാക എടുത്തു​കൊ​ണ്ടു വരേണ്ടി​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ഞങ്ങൾ അതു ചെയ്യാൻ വിസമ്മ​തി​ച്ചു. തത്‌ഫ​ല​മാ​യി, ഞങ്ങളെ രണ്ടു​പേരെ, എന്നെയും മിൽച്ചൻ ഏർണസ്റ്റി​നെ​യും കാരാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ല​ടച്ചു. അത്‌ അത്യന്തം കഠിന ശിക്ഷയി​ലൊ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു. കാലാവസ്ഥ എന്തുത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നാ​ലും ദിവസേന, ഞായറാ​ഴ്‌ച​പോ​ലും, ഞങ്ങൾക്കു കഠിന​ജോ​ലി ചെയ്യേ​ണ്ടി​വന്നു. സാധാ​ര​ണ​ഗ​തി​യിൽ ശിക്ഷയു​ടെ കാലാ​വധി മൂന്നു മാസമാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ, ഞങ്ങളെ അവിടെ ഒരു വർഷം താമസി​പ്പി​ച്ചു. യഹോ​വ​യു​ടെ സഹായ​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഞാൻ ഉറപ്പാ​യും അതിജീ​വി​ക്കു​ക​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

1942-ൽ ഞങ്ങൾ തടവു​കാ​രു​ടെ അവസ്ഥ ഒട്ടൊക്കെ ഭേദ​പ്പെട്ടു. ക്യാമ്പിൽനിന്ന്‌ അകലത്ത​ല്ലാ​തെ താമസി​ച്ചി​രുന്ന ഒരു എസ്‌എസ്‌ കുടും​ബ​ത്തിൽ ഗൃഹപാ​ലി​ക​യാ​യി എനിക്കു നിയമനം ലഭിച്ചു. ആ കുടും​ബം ഒരു പരിധി​വരെ എനിക്കു സ്വാത​ന്ത്ര്യം അനുവ​ദി​ച്ചു തന്നിരു​ന്നു. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, ഒരിക്കൽ ഞാൻ കുട്ടി​കളെ നടക്കാ​നാ​യി കൊണ്ടു​പോ​യ​പ്പോൾ പർപ്പിൾ ട്രയാ​ങ്കിൾ അണിഞ്ഞ രണ്ടു തടവു​കാ​രെ, യോ​സെഫ്‌ റേയ്‌വാൾഡി​നെ​യും ഗോട്ട്‌ഫ്രിറ്റ്‌ മേൽഹോ​ണി​നെ​യും, കണ്ടുമു​ട്ടി. അവരു​മാ​യി അൽപ്പസ്വൽപ്പം പ്രോ​ത്സാ​ഹനം കൈമാ​റാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞു.c

ദുഷ്‌ക​ര​മായ യുദ്ധാ​നന്തര വർഷങ്ങൾ

1945-ൽ സഖ്യ​സേ​നകൾ സമീപി​ക്കവെ, ഞാൻ ജോലി​ചെ​യ്‌തു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന കുടും​ബം പലായനം ചെയ്‌തു. എനിക്കും അവരെ അനുഗ​മി​ക്കേ​ണ്ടി​വന്നു. മറ്റ്‌ എസ്‌എസ്‌ കുടും​ബ​ങ്ങ​ളോ​ടൊ​പ്പം ഒരു വലിയ പരിര​ക്ഷ​ക​സേ​ന​യാ​യി അവർ പടിഞ്ഞാ​റോ​ട്ടു യാത്ര​തി​രി​ച്ചു.

യുദ്ധത്തി​ന്റെ അവസാ​നത്തെ ഏതാനും ദിനങ്ങൾ കുഴഞ്ഞു​മ​റി​ഞ്ഞ​തും അപകടം നിറഞ്ഞ​തു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒടുവിൽ, ഞങ്ങൾ ഏതാനും അമേരി​ക്കൻ പടയാ​ളി​കളെ കണ്ടുമു​ട്ടി. സ്വതന്ത്ര വ്യക്തി​യാ​യി അടുത്ത പട്ടണത്തിൽ പേർചാർത്താൻ അവർ എന്നെ അനുവ​ദി​ച്ചു. അവിടെ ഞാൻ കണ്ടുമു​ട്ടി​യ​തോ? യോ​സെഫ്‌ റേയ്‌വാൾഡി​നെ​യും ഗോട്ട്‌ഫ്രിറ്റ്‌ മേൽഹോ​ണി​നെ​യും. സാക്‌സൻഹൗ​സൻ തടങ്കൽപ്പാ​ള​യ​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന എല്ലാ സാക്ഷി​ക​ളും ആപ്‌ത​ക​ര​മായ ഒരു മരണ പ്രയാ​ണ​ത്തി​നു ശേഷം ഷ്‌ഫേ​റി​നിൽ എത്തിയി​ട്ടു​ണ്ടെന്ന്‌ അവരറി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌, ഞങ്ങൾ മൂന്നു​പേ​രും ഏതാണ്ട്‌ 75 കിലോ​മീ​റ്റർ ദൂരമുള്ള ആ പട്ടണം ലക്ഷ്യമാ​ക്കി പുറ​പ്പെട്ടു. കൊൺറാട്‌ ഫ്രാങ്കെ ഉൾപ്പെടെ, തടങ്കൽപ്പാ​ള​യത്തെ അതിജീ​വിച്ച വിശ്വ​സ്‌ത​രായ ആ സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളെ​യെ​ല്ലാം ഷ്‌ഫേ​റി​നിൽവെച്ചു കാണാൻ സാധി​ച്ചത്‌ എത്ര സന്തോ​ഷ​ജ​ന​ക​മാ​യി​രു​ന്നു.

1945 ഡിസംബർ ആയപ്പോ​ഴേ​ക്കും രാജ്യത്തെ സ്ഥിതി​ഗ​തി​കൾ ഗണ്യമാ​യി മെച്ച​പ്പെട്ടു. തന്മൂലം ട്രെയി​നിൽ യാത്ര​ചെ​യ്യാൻപോ​ലും എനിക്കു സാധിച്ചു. അങ്ങനെ ഞാൻ വീട്ടി​ലേക്കു യാത്ര​യാ​യി! ചരക്കു​തീ​വ​ണ്ടി​യു​ടെ മുകളിൽ കിടന്നും വണ്ടിയു​ടെ വാതിൽപ്പ​ടി​യിൽ നിന്നു​മൊ​ക്കെ​യാ​യി​രുന്ന യാത്ര. കെമ്‌നി​റ്റ്‌സിൽ എത്തിയ​ശേഷം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽനിന്ന്‌, ഞങ്ങൾ കുടും​ബ​സ​മേതം പാർത്തി​രു​ന്നി​ട​ത്തേക്കു ഞാൻ പുറ​പ്പെട്ടു. എന്നാൽ, പണ്ടു നാസി പടയാ​ളി​കൾ, “രാജ്യ​ദ്രോ​ഹി​ക​ളാണ്‌ ഇവിടെ താമസി​ക്കു​ന്നത്‌!” എന്ന്‌ ആക്രോ​ശി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു നിന്നി​രു​ന്നി​ടത്ത്‌ ഒരൊറ്റ വീടു​പോ​ലും അവശേ​ഷി​ച്ചി​രു​ന്നില്ല. ആ പ്രദേശം മുഴുവൻ ബോം​ബിട്ട്‌ തകർത്തു​ത​രി​പ്പ​ണ​മാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും, മമ്മിയും ഡാഡി​യും കാത്തി​യും എന്റെ സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രും സഹോ​ദ​രി​മാ​രും ജീവ​നോ​ടി​രി​ക്കു​ന്നതു കണ്ടപ്പോൾ എനിക്കാ​ശ്വാ​സ​മാ​യി.

യുദ്ധാ​ന​ന്തര ജർമനി​യു​ടെ സാമ്പത്തിക സ്ഥിതി അങ്ങേയറ്റം പരിതാ​പ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും, ദൈവ​ജ​ന​ത്തി​ന്റെ സഭകൾ ജർമനി​യി​ലു​ട​നീ​ളം അതി​വേഗം വർധി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യ്‌ക്കാ​യി ഞങ്ങളെ സജ്ജരാ​ക്കു​ന്ന​തിൽ വാച്ച്‌ ടവർ സൊ​സൈറ്റി കഴിവി​ന്റെ പരമാ​വധി ചെയ്‌തു. നാസികൾ അടച്ചു​പൂ​ട്ടിയ, മാഗ്‌ഡെ​ബുർഗി​ലു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ബെഥേ​ലിൽ വീണ്ടും പ്രവർത്ത​ന​മാ​രം​ഭി​ച്ചു. 1946-ലെ വസന്തകാ​ലത്ത്‌ എന്നെ അവിടെ വേലയ്‌ക്കു ക്ഷണിച്ചു. അടുക്ക​ള​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ നിയമനം.

വീണ്ടും നിരോ​ധ​ന​ത്തി​ലും കസ്റ്റഡി​യി​ലും

മാഗ്‌ഡെ​ബുർഗ്‌ കമ്മ്യു​ണി​സ്റ്റു​കാ​രു​ടെ നിയ​ന്ത്ര​ണ​ത്തി​ലുള്ള ജർമൻ പ്രദേ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നു. 1950 ആഗസ്റ്റ്‌ 31-ന്‌ അവർ ഞങ്ങളുടെ പ്രവർത്തനം നിരോ​ധി​ക്കു​ക​യും മാഗ്‌ഡെ​ബുർഗ്‌ ബെഥേൽ അടപ്പി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. വില​യേ​റിയ പരിശീ​ല​ന​ത്തി​ന്റെ കാലമാ​യി​രുന്ന എന്റെ ബെഥേൽ സേവനം അതോടെ അവസാ​നി​ച്ചു. കമ്മ്യു​ണി​സ്റ്റു​കാ​രു​ടെ കീഴി​ലും സത്യത്തിൽ പിടി മുറു​ക്കാ​നും ദുരി​ത​മ​നു​ഭ​വി​ക്കുന്ന മനുഷ്യ​വർഗ​ത്തി​നുള്ള ഏക പ്രത്യാശ ദൈവ​രാ​ജ്യ​മാ​ണെന്നു പ്രഖ്യാ​പി​ക്കാ​നു​മുള്ള ദൃഢനി​ശ്ച​യ​ത്തോ​ടെ ഞാൻ കെമ്‌നി​റ്റ്‌സി​ലേക്കു മടങ്ങി.

1951 ഏപ്രി​ലിൽ വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തി​ന്റെ പ്രതികൾ സ്വീക​രി​ക്കാൻ ഞാൻ ഒരു സഹോ​ദ​ര​നോ​ടൊ​പ്പം ബെർലി​നി​ലേക്കു യാത്ര​തി​രി​ച്ചു. മടങ്ങി​യെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ, യൂണി​ഫാ​റം ധരിക്കാഞ്ഞ പൊലീ​സു​കാർ കെമ്‌നി​റ്റ്‌സ്‌ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനു ചുറ്റും നിൽക്കു​ന്നതു കണ്ടു ഞങ്ങൾ അമ്പരന്നു​പോ​യി. അവർ ഞങ്ങളെ കാത്തു നിൽക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു​വെന്നു വ്യക്തം. ഉടനടി അവർ ഞങ്ങളെ അറസ്റ്റു​ചെ​യ്‌തു.

വിചാരണ കാത്തു തടവിൽ കഴിയവെ, നാസികൾ വർഷങ്ങ​ളോ​ളം എന്നെ തടവി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടെന്നു തെളി​യി​ക്കുന്ന രേഖകൾ ഞാൻ കൈവശം കരുതി​യി​രു​ന്നു. തന്മൂലം, ഗാർഡു​കൾ എന്നോട്‌ ആദര​വോ​ടെ പെരു​മാ​റി. മുഖ്യ വനിതാ ഗാർഡു​ക​ളി​ലൊ​രാൾ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ കുറ്റവാ​ളി​കളല്ല; നിങ്ങൾ തടവിൽ കഴി​യേ​ണ്ട​വരല്ല.”

എന്റെ തടവറ​യിൽ വേറേ രണ്ടു സഹോ​ദ​രി​മാ​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഒരിക്കൽ ആ ഗാർഡ്‌ എന്റെ തടവറ​യി​ലേക്കു വന്നിട്ട്‌, ഒരു കിടക്ക​യു​ടെ അടിയിൽ രഹസ്യ​മാ​യി എന്തോ വെച്ചി​ട്ടു​പോ​യി. എന്തായി​രു​ന്നത്‌? അവരുടെ സ്വന്തം ബൈബിൾ. അവർ അതു ഞങ്ങൾക്കു നൽകി. മറ്റൊ​രി​ക്കൽ അവർ, തടവറ​യിൽനി​ന്നു വളരെ അകലത്ത​ല്ലാ​തെ താമസി​ച്ചി​രുന്ന എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കളെ സന്ദർശി​ച്ചു വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തി​ന്റെ പ്രതി​ക​ളും ഭക്ഷണവും ധരിച്ചി​രുന്ന വസ്‌ത്ര​ത്തി​നു​ള്ളി​ലൊ​ളി​പ്പിച്ച്‌ എനിക്കു തടവറ​യിൽ കൊണ്ടു​വ​ന്നു​തന്നു.

മറ്റൊരു കാര്യം​കൂ​ടെ അയവി​റ​ക്കാൻ ഞാനാ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു. ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ഞായറാഴ്‌ച രാവിലെ ഞങ്ങൾ ഉച്ചത്തിൽ ദിവ്യാ​ധി​പത്യ ഗീതങ്ങൾ പാടു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഓരോ ഗീതം പാടി​ക്ക​ഴി​യു​മ്പോ​ഴും മറ്റു തടവു​കാർ സന്തോ​ഷ​ത്താൽ കരഘോ​ഷം മുഴക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.

യഹോ​വ​യിൽനി​ന്നുള്ള ശക്തിയും സഹായ​വും

1951 സെപ്‌റ്റം​ബർ 4-ന്‌ കോടതി നടപടി​കൾക്കി​ട​യിൽ ജഡ്‌ജി നടത്തിയ അഭി​പ്രാ​യ​മാ​ണു ലേഖന​ത്തി​ന്റെ തുടക്ക​ത്തിൽ പരാമർശി​ച്ചത്‌. വാൾട്ട്‌​ഹൈ​മി​ലും ഹാലെ​യി​ലും ഒടുവിൽ ഹോയ്‌നെ​ക്കി​ലും ഞാൻ തടവിൽ കഴിഞ്ഞു. യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളാ​യി​രുന്ന ഞങ്ങൾക്കു യഹോവ എങ്ങനെ ഒരു സങ്കേത​വും ബലവും ആയിരു​ന്നു​വെ​ന്നും അവന്റെ വചനം എങ്ങനെ ഉന്മേഷ​മേ​കി​യെ​ന്നും ഒന്നുരണ്ടു കൊച്ചു സംഭവങ്ങൾ വ്യക്തമാ​ക്കും.

വാൾട്ട്‌​ഹൈ​മി​ലെ തടവറ​യിൽ സാക്ഷി​ക​ളാ​യി​രുന്ന എല്ലാ സഹോ​ദ​രി​മാ​രും ഒരു ഹാളിൽ പതിവാ​യി ഒന്നിച്ചു​കൂ​ടു​മാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ ഞങ്ങൾക്കു ക്രിസ്‌തീയ യോഗങ്ങൾ നടത്താൻ കഴിഞ്ഞു. കടലാ​സ്സും പെൻസി​ലും ഉപയോ​ഗി​ക്കാൻ അനുവാ​ദ​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ, ചില സഹോ​ദ​രി​മാർ ഒരുക​ണ​ക്കി​നു കുറച്ചു തുണി സംഘടി​പ്പിച്ച്‌ 1953-ലെ വാർഷിക വാക്യം വഹിക്കുന്ന ഒരു കൊച്ചു ബാനർ ഉണ്ടാക്കി. വാക്യ​മി​താ​യി​രു​ന്നു: “വിശുദ്ധ വസ്‌ത്ര​മ​ണിഞ്ഞ്‌ യഹോ​വയെ ആരാധി​ക്കു​വിൻ.”—സങ്കീർത്തനം 29:2, NW.

ഒരു വനിതാ ഗാർഡ്‌ അതു കണ്ടുപി​ടിച്ച്‌ ഉടനടി അതേക്കു​റി​ച്ചു റിപ്പോർട്ടു​ചെ​യ്‌തു. തടവറ​യു​ടെ മേധാവി വന്ന്‌, സഹോ​ദ​രി​മാ​രിൽ രണ്ടു പേരോട്‌ ആ ബാനർ ഉയർത്തി​പ്പി​ടി​ക്കാൻ പറഞ്ഞു. “ഇതാരാണ്‌ ഉണ്ടാക്കി​യത്‌?, ഇതിന്റെ അർഥ​മെ​ന്താണ്‌?” അദ്ദേഹം ചോദി​ച്ചു.

സഹോ​ദ​രി​മാ​രി​ലൊ​രാൾ കുറ്റം ഏറ്റെടു​ക്കാൻ മുന്നോ​ട്ടു വരാൻ മുതിർന്നു. എന്നാൽ, ഉത്തരവാ​ദി​ത്വം എല്ലാവ​രും പങ്കിട​ണ​മെന്നു പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ ഞങ്ങളെ​ല്ലാ​വ​രും മന്ത്രിച്ചു. “വിശ്വാ​സം ബലപ്പെ​ടു​ത്താൻ ഞങ്ങൾ ചെയ്‌ത​താ​ണത്‌,” ഞങ്ങൾ ഉത്തരം നൽകി. ബാനർ കണ്ടു​കെട്ടി. ശിക്ഷയാ​യി ഭക്ഷണം നിരോ​ധി​ച്ചു. എന്നാൽ, ചർച്ചാ​വേ​ള​യി​ലെ​ല്ലാം സഹോ​ദ​രി​മാർ ബാനർ ഉയർത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ജ​ന​ക​മായ ആ തിരു​വെ​ഴു​ത്തു ഞങ്ങൾക്കു മനസ്സിൽ പതിപ്പി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞു.

വാൾട്ട്‌​ഹൈ​മി​ലുള്ള വനിത​ക​ളു​ടെ തടവറ അടച്ചു പൂട്ടി​യ​പ്പോൾ സഹോ​ദ​രി​മാ​രായ ഞങ്ങളെ ഹാലെ​യി​ലേക്കു മാറ്റി. ഇവിടെ ഞങ്ങൾക്കു പൊതി​ക്കെ​ട്ടു​കൾ ലഭിക്കാൻ അനുവാ​ദ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ പിതാവ്‌ എനിക്കയച്ച ഒരു ജോഡി വള്ളി​ച്ചെ​രു​പ്പിൽ തുന്നി​വെ​ച്ചി​രു​ന്ന​തെ​ന്താ​യി​രു​ന്നു? വീക്ഷാ​ഗോ​പുര ലേഖനങ്ങൾ! ആ ലേഖന​ശീർഷ​കങ്ങൾ ഇപ്പോ​ഴും ഞാനോർക്കു​ന്നു, “യഥാർഥ സ്‌നേഹം പ്രാ​യോ​ഗി​കം,” “നുണകൾ ജീവഹാ​നിക്ക്‌ ഇടവരു​ത്തു​ന്നു.” ഇവയും മറ്റു ലേഖന​ങ്ങ​ളും അത്യന്തം സ്വാദി​ഷ്ട​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒരാളിൽനി​ന്നു മറ്റൊ​രാ​ളി​ലേക്ക്‌ അവ കൈമാ​റു​മ്പോൾ ഓരോ​രു​ത്ത​രും കുറി​പ്പെ​ഴു​തി​യെ​ടു​ത്തു.

റെയ്‌ഡു നടത്തു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ ഒരു ഗാർഡ്‌, വൈ​ക്കോൽ കിടക്ക​യ്‌ക്ക​ടി​യിൽ ഒളിച്ചു​വെ​ച്ചി​രുന്ന എന്റെ കുറിപ്പ്‌ കണ്ടെത്തി. പിന്നീട്‌ അവരെന്നെ ചോദ്യം ചെയ്യാൻ വിളിച്ചു. “യഹോ​വയെ ഭയപ്പെ​ടു​ന്ന​വർക്ക്‌ 1955-ലേക്കുള്ള പ്രത്യാശ” എന്ന ലേഖന​ത്തി​ന്റെ അർഥ​മെ​ന്താ​ണെ​ന്ന​റി​യാൻ തനിക്ക്‌ അതിയായ ആഗ്രഹ​മു​ണ്ടെന്ന്‌ അവർ പറഞ്ഞു. തന്റെ നേതാ​വാ​യി​രുന്ന സ്റ്റാലിൻ 1953-ൽ മരിച്ചത്‌ ആ കമ്മ്യു​ണി​സ്റ്റു​കാ​രി​യെ ആഴത്തിൽ സ്‌പർശി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഭാവി ഇരുള​ട​ഞ്ഞ​താ​യി അവർക്കു തോന്നി. ഞങ്ങളെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം തടവറ​യി​ലെ ജീവി​ത​രീ​തി ഏറെക്കു​റെ​യെ​ങ്കി​ലും മെച്ച​പ്പെ​ടു​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ എനിക്ക്‌ അതേക്കു​റി​ച്ചു യാതൊ​ര​റി​വും ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല. യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ പ്രത്യാ​ശ​യാ​ണു സർവോ​ത്ത​മ​മെന്നു ഞാൻ ദൃഢവി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടെ പറഞ്ഞു. കാരണം? ആ ലേഖന​ത്തി​ന്റെ മുഖ്യ തിരു​വെ​ഴു​ത്താ​യി​രുന്ന സങ്കീർത്തനം 112:7 ഞാൻ ഉദ്ധരിച്ചു: “ദുർവർത്ത​മാ​നം​നി​മി​ത്തം അവൻ ഭയപ്പെ​ടു​ക​യില്ല; അവന്റെ ഹൃദയം യഹോ​വ​യിൽ ആശ്രയി​ച്ചു ഉറെച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.”

യഹോവ തുടർന്നും എന്റെ സങ്കേത​വും ബലവും

ഗുരു​ത​ര​മായ ഒരു രോഗ​ത്തെ​ത്തു​ടർന്നു രണ്ടു വർഷം നേരത്തേ, അതായത്‌ 1957 മാർച്ചിൽ എന്നെ തടവിൽനി​ന്നു മോചി​പ്പി​ച്ചു. യഹോ​വ​യു​ടെ സേവന​ത്തി​ലുള്ള എന്റെ പ്രവർത്തനം നിമിത്തം പൂർവ ജർമനി​യി​ലെ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാർ വീണ്ടും എന്റെ മേൽ സമ്മർദം ചെലുത്തി. അതു​കൊണ്ട്‌, 1957 മേയ്‌ 6-ന്‌ ഞാൻ പശ്ചിമ ബെർലി​നി​ലേക്കു രക്ഷപ്പെ​ടാ​നുള്ള അവസരം പ്രയോ​ജ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി. അവി​ടെ​നി​ന്നു പശ്ചിമ ജർമനി​യി​ലേക്കു താമസം മാറ്റി.

നിരവധി വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷമേ എനിക്ക്‌ ആരോ​ഗ്യ​സ്ഥി​തി വീണ്ടെ​ടു​ക്കാൻ സാധി​ച്ചു​ള്ളൂ. എന്നാൽ ഇന്നോളം എനിക്ക്‌ ആത്മീയ ആഹാര​ത്തി​നു​വേണ്ടി ആരോ​ഗ്യാ​വ​ഹ​മായ വിശപ്പുണ്ട്‌. വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തി​ന്റെ ഓരോ പ്രതി​യും വരാൻ ഞാൻ കണ്ണും​ന​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. കൂടെ​ക്കൂ​ടെ ഞാൻ ആത്മപരി​ശോ​ധന നടത്തും. എനിക്കി​പ്പോ​ഴും ആത്മീയ ചിന്താ​ഗ​തി​യു​ണ്ടോ? നല്ല ഗുണങ്ങൾ ഞാൻ നട്ടുവ​ളർത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടോ? എന്റെ വിശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ പരി​ശോ​ധിത ഗുണം യഹോ​വ​യ്‌ക്കു സ്‌തു​തി​യും മഹത്ത്വ​വും കരേറ്റു​ന്നു​ണ്ടോ? ദൈവം എന്നേക്കും എന്റെ സങ്കേത​വും ബലവും ആയിരി​ക്കാൻ സകലത്തി​ലും അവനെ പ്രീതി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യാണ്‌ എന്റെ ലക്ഷ്യം.

[അടിക്കു​റി​പ്പു​കൾ]

[26-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

റാവൻസ്‌ബ്രൂക്കിലുള്ള എസ്‌എസ്‌ ഓഫീസ്‌

[കടപ്പാട]

മുകളിൽ: Stiftung Brandenburgische Gedenkstätten

[26-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

പാളയത്തിനു വെളി​യിൽ ജോലി ചെയ്യാ​നുള്ള എന്റെ പാസ്സ്‌