“ചെറി​യവൻ ശക്തമാ​യൊ​രു ജനത”യായി​ത്തീ​രു​ന്നത്‌ ഞാൻ കണ്ടു

വില്യം ഡിങ്‌മാൻ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

വർഷം 1936; സ്ഥലം യു.എസ്‌.എ-യിലെ ഒറി​ഗൊ​ണി​ലുള്ള സേലം. ഞാൻ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ഒരു യോഗ​ത്തിൽ സംബന്ധി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. “മഹാപു​രു​ഷാ​രം എവിടെ?” ഒരു ചോദ്യ​മു​യർന്നു. (വെളി​പ്പാ​ടു 7:9) ഞാൻ മാത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു പുതിയ ആൾ. അതു​കൊണ്ട്‌ അവരെ​ല്ലാം എന്റെ​നേരേ കൈചൂ​ണ്ടി പറഞ്ഞു, “അതാ, അവി​ടെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു!”

ഭൂമി​യി​ലെ പറുദീ​സ​യിൽ എന്നേക്കും ജീവി​ക്കുക എന്ന ബൈബിൾ പ്രത്യാ​ശ​യുള്ള താരത​മ്യേന ചുരുക്കം ചിലരേ 1930-കളുടെ മധ്യത്തിൽ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ​യി​ട​യിൽ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. (സങ്കീർത്തനം 37:29; ലൂക്കൊസ്‌ 23:43) അന്നുമു​തൽ കാര്യ​ങ്ങൾക്ക്‌ നാടകീ​യ​മായ മാറ്റങ്ങൾ സംഭവി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ, ഒറി​ഗൊ​ണി​ലെ സേലത്തുള്ള ആ യോഗ​ത്തിൽ ഞാൻ ഹാജരാ​കു​ന്ന​തി​ലേക്കു നയിച്ച കാര്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറയട്ടെ.

എന്റെ പിതാവ്‌ സുവർണ​യു​ഗ​ത്തി​ന്റെ വരിക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു, ഉണരുക! മാസി​ക​യു​ടെ ആദ്യകാ​ലത്തെ പേരാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. ഞാൻ കൗമാര പ്രായ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ, അതിന്റെ വായന ആസ്വദി​ച്ചി​രു​ന്നു. അതിൽ പ്രധാ​ന​പ്പെട്ട ബൈബിൾ സത്യം അടങ്ങി​യി​ട്ടു​ണ്ടെന്ന്‌ എനിക്കു ബോധ്യ​മാ​യി. അതു​കൊണ്ട്‌ സുവർണ​യു​ഗ​ത്തി​ന്റെ പിൻപേ​ജിൽ പ്രത്യ​ക്ഷ​പ്പെട്ട ഒരു കൂപ്പൺ ഞാൻ ഒരിക്കൽ അയച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. അത്‌ വായന​ക്കാ​രന്‌ 20 ചെറു​പു​സ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളും ഒരു പുസ്‌ത​ക​വും യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ഏറ്റവും അടുത്തുള്ള സഭയുടെ പേരും വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്‌തു. സാഹി​ത്യം കിട്ടി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞാൻ വീടു​തോ​റും പോയി എല്ലാ ചെറു​പു​സ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളും പുസ്‌ത​ക​വും സമർപ്പി​ച്ചു.

ആ സമയത്ത്‌ എന്നോ​ടൊ​പ്പം ആരും ബൈബിൾ പഠിച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നില്ല. ഒരു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​യു​മാ​യി ഞാൻ ഒരിക്ക​ലും സംസാ​രി​ച്ചി​ട്ടു​പോ​ലു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ, ഏറ്റവു​മ​ടു​ത്തുള്ള രാജ്യ​ഹാ​ളി​ന്റെ മേൽവി​ലാ​സ​വും കയ്യിൽപ്പി​ടിച്ച്‌ യോഗ​ത്തിൽ ഹാജരാ​കാ​നാ​യി ഒറി​ഗൊ​ണി​ലെ സേല​ത്തേ​യ്‌ക്കു ഞാൻ ഏകദേശം 40 കിലോ​മീ​റ്റർ വാഹന​മോ​ടി​ച്ചു പോയി. അവി​ടെ​വെ​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു എന്നെ “മഹാപു​രു​ഷാര”മെന്ന നിലയിൽ വേർതി​രി​ച്ചു​കാ​ണി​ച്ചത്‌, അന്നെനി​ക്കു 18 വയസ്സ്‌.

ശുശ്രൂ​ഷ​യ്‌ക്കാ​യി യാതൊ​രു പ്രാ​യോ​ഗിക തയ്യാ​റെ​ടു​പ്പും ഇല്ലായി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും സേലം സഭയോ​ടൊ​ത്തു ഞാൻ പ്രസം​ഗ​പ്ര​വർത്ത​ന​ത്തിൽ ഏർപ്പെ​ടാൻ തുടങ്ങി. സാക്ഷീ​ക​ര​ണ​ത്തിൽ മൂന്ന്‌ അടിസ്ഥാന ആശയങ്ങൾ ഉൾപ്പെ​ടു​ത്താൻ എന്നെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ചു. ഒന്നാമത്‌, യഹോവ ദൈവ​മാ​കു​ന്നു; രണ്ടാമത്‌, യേശു​ക്രി​സ്‌തു അവന്റെ നിയമിത രാജാ​വാണ്‌; മൂന്നാ​മത്‌, ലോക​ത്തി​ന്റെ ഏക പ്രത്യാശ ദൈവ​രാ​ജ്യ​മാണ്‌. എല്ലാ വീടു​ക​ളി​ലും ആ സന്ദേശം പങ്കു​വെ​ക്കാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചു.

സേലത്തുള്ള യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​മാ​യി രണ്ടുവർഷം സഹവസി​ച്ച​ശേഷം 1938 ഏപ്രിൽ 3-ന്‌ ഞാൻ സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു. “മഹാപു​രു​ഷാര”ത്തിൽപ്പെട്ട ഞങ്ങളി​ല​നേകർ സ്‌നാ​പ​ന​മേൽക്കു​ന്നതു കണ്ട്‌ സേലത്തെ സാക്ഷികൾ പുളകി​ത​രാ​യി. 1939 ഫെബ്രു​വ​രി​യിൽ ഞാൻ ഒരു പയനിയർ അതായത്‌ മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷകൻ ആയി. ആ വർഷം ഡിസം​ബ​റിൽ, രാജ്യ​ഘോ​ഷ​ക​രു​ടെ വലിയ ആവശ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന അരി​സോ​ണ​യി​ലേക്കു പോകാ​നുള്ള ക്ഷണം ഞാൻ സ്വീക​രി​ച്ചു.

അരി​സോ​ണ​യി​ലെ പയനി​യ​റിങ്‌

യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ വേല അരി​സോ​ണ​യിൽ തുടങ്ങി​യതേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. ഞങ്ങളെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ഒട്ടേറെ തെറ്റി​ദ്ധാ​ര​ണ​ക​ളു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌, ഐക്യ​നാ​ടു​കൾ രണ്ടാം ലോക മഹായു​ദ്ധ​ത്തിൽ പ്രവേ​ശി​ച്ച​പ്പോൾ ഞങ്ങൾ വല്ലാതെ പീഡി​പ്പി​ക്ക​പ്പെട്ടു. ദൃഷ്ടാ​ന്ത​ത്തിന്‌ 1942-ൽ, ഞാൻ അരി​സോ​ണ​യി​ലെ സ്റ്റാഫൊർഡിൽ സേവി​ക്കു​മ്പോൾ, ഞങ്ങൾക്കെ​തി​രെ മോർമൻ സഭക്കാ​രായ ഒരുകൂ​ട്ടം ആളുകൾ ആക്രമണം അഴിച്ചു​വി​ടാൻ പോകു​ന്ന​താ​യി വാർത്ത​പ​രന്നു. സന്ദർഭ​വ​ശാൽ, ഞാനും എന്റെ പയനിയർ സഹകാ​രി​ക​ളും താമസി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌ ഞങ്ങളെ ആദരി​ച്ചി​രുന്ന ഒരു മോർമൻ ബിഷപ്പി​ന്റെ വീടി​ന​ടു​ത്താ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: “മോർമൻ മിഷന​റി​മാർ സാക്ഷി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ പ്രവർത്ത​ന​നി​ര​ത​രാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ മോർമൻ സഭ എത്രമാ​ത്രം വളരു​മാ​യി​രു​ന്നു.” അതു​കൊണ്ട്‌ പള്ളിയിൽ അദ്ദേഹം തന്റെ അഭി​പ്രാ​യം തുറന്നു​പ​റഞ്ഞു: “സാക്ഷി​ക​ളായ ചെറു​പ്പ​ക്കാർക്കെ​തി​രെ ജനക്കൂട്ടം ആക്രമണം അഴിച്ചു​വി​ടാൻ പോകു​ന്നെന്നു ഞാൻ കേൾക്കു​ന്നു. ഞാൻ ആ ചെറു​പ്പ​ക്കാ​രു​ടെ അയൽപ​ക്ക​ത്താണ്‌ താമസി​ക്കു​ന്നത്‌. അങ്ങനെ​യൊ​ന്നു​ണ്ടാ​യാൽ വേലി​ക്ക​പ്പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു ഞാൻ എന്റെ കൈ​ത്തോ​ക്കു ചൂണ്ടും. എന്നാൽ, കൈ​ത്തോക്ക്‌ ഉപയോ​ഗി​ക്കു​ന്നതു സാക്ഷി​കൾക്കെ​തി​രെ​യാ​യി​രി​ക്കില്ല, ഗുണ്ടകൾക്കെ​തി​രെ​യാ​യി​രി​ക്കും. അതു​കൊണ്ട്‌ നിങ്ങൾ ഒരു ആക്രമ​ണ​ത്തി​നു മുതി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ എന്തു​പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കാ​മെന്ന്‌ അറിഞ്ഞു​കൊൾക.” ജനക്കൂട്ടം ഒരിക്ക​ലും ആക്രമി​ക്കാൻ വന്നില്ല.

ഞാൻ അരി​സോ​ണ​യി​ലാ​യി​രുന്ന മൂന്നു​വർഷ​ത്തി​നി​ട​യിൽ, ഞങ്ങളെ അനേക തവണ അറസ്റ്റു​ചെ​യ്‌ത്‌ ജയിലി​ല​ടച്ചു. ഒരിക്കൽ 30 ദിവസ​ത്തേക്ക്‌ എന്നെ ജയിലിൽ പാർപ്പി​ച്ചു. ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ പൊലീ​സി​ന്റെ ശല്യം ഒഴിവാ​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ പറക്കും സംഘം എന്ന പേരിൽ ഞങ്ങളൊ​രു ക്രമീ​ക​ര​ണ​മു​ണ്ടാ​ക്കി. അതിന്റെ മേൽനോ​ട്ടം​വ​ഹിച്ച സാക്ഷി ഞങ്ങളോ​ടു പറഞ്ഞു: “നമ്മുടെ പേരു​പോ​ലെ​തന്നെ ആയിരി​ക്കും നമ്മുടെ പ്രവർത്ത​ന​വും. രാവിലെ അഞ്ചിനോ ആറിനോ നാം പ്രവർത്ത​ന​മാ​രം​ഭി​ക്കും, എല്ലാ വീട്ടു​വാ​തിൽക്ക​ലും ഒരു ലഘു​ലേ​ഖ​യോ ചെറു​പു​സ്‌ത​ക​മോ ഇടും, എന്നിട്ട്‌ അവി​ടെ​നി​ന്നു പറപറ​ക്കും.” ഞങ്ങളുടെ “പറക്കും സംഘം” അരി​സോണ സംസ്ഥാ​ന​ത്തി​ന്റെ നല്ലൊരു ഭാഗം പ്രവർത്തി​ച്ചു തീർത്തു. എന്നാൽ, താത്‌പ​ര്യ​ക്കാർക്കു സഹായം നൽകാൻ അത്തരം പ്രസം​ഗ​രീ​തി ഞങ്ങളെ അനുവ​ദി​ക്കാ​ഞ്ഞ​തി​നാൽ ഒടുവിൽ അതു നിർത്ത​ലാ​ക്കി.

ഗിലെ​യാദ്‌ സ്‌കൂ​ളും പ്രത്യേക സേവന​വും

1942 ഡിസം​ബ​റിൽ, യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ രൂപം​കൊ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന ഒരു പുതിയ മിഷനറി സ്‌കൂ​ളി​ലേക്കു ക്ഷണക്കത്തു ലഭിച്ച അരി​സോ​ണ​യി​ലെ പല പയനി​യർമാ​രിൽ ഞാനും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. വാച്ച്‌ടവർ ഗിലെ​യാദ്‌ ബൈബിൾ കോ​ളെജ്‌ എന്നായി​രു​ന്നു ആ സ്‌കൂൾ ആദ്യം അറിയ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നത്‌. പിന്നീട്‌ പേര്‌ വാച്ച്‌ടവർ ഗിലെ​യാദ്‌ ബൈബിൾ സ്‌കൂൾ എന്നാക്കി​മാ​റ്റി. സ്‌കൂൾ സ്ഥിതി​ചെ​യ്‌തി​രു​ന്നത്‌ ഏതാണ്ട്‌ 4,800 കിലോ​മീ​റ്റർ അകലെ ഉത്തര ന്യൂ​യോർക്കി​ലെ ഇതൈക്ക നഗരത്തി​ന​ടു​ത്താ​യി​രു​ന്നു.

1943 ജനുവ​രി​യിൽ ഒറി​ഗൊ​ണിൽ ഒരു ഹ്രസ്വ സന്ദർശനം നടത്തി​യ​ശേഷം പയനി​യർമാ​രായ ഞങ്ങൾ പലരും ഗ്രേ​ഹോണ്ഡ്‌ ബസിൽ യാത്ര​യാ​യി. അങ്ങനെ, അരി​സോ​ണാ മരുഭൂ​മി​യി​ലെ ചൂടിൽനി​ന്നു രക്ഷപ്പെട്ടു. പലദി​വ​സ​ങ്ങൾക്കു ശേഷം ഞങ്ങൾ ലക്ഷ്യസ്ഥാ​നത്ത്‌, ഉത്തര ന്യൂ​യോർക്കിൽ എത്തി​ച്ചേർന്നു. അവിടെ ശീതകാല തുഷാ​ര​മാ​ണു ഞങ്ങളെ എതി​രേ​റ്റത്‌. 1943 ഫെബ്രു​വരി 1-ന്‌ സ്‌കൂൾ തുറന്നു, അതിന്റെ പ്രസി​ഡൻറ്‌ നാഥൻ എച്ച്‌. നോർ വിദ്യാർഥി​ക​ളായ നൂറു​പേ​രോട്‌ ഉദ്‌ഘാ​ടന പ്രസം​ഗ​ത്തിൽ പറഞ്ഞു: “നിങ്ങളെ നിയമിത ശുശ്രൂ​ഷ​ക​രെന്ന നിലയിൽ സജ്ജരാ​ക്കുക അല്ല ഈ കോ​ളെ​ജി​ന്റെ ഉദ്ദേശ്യം. നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾത്തന്നെ ശുശ്രൂ​ഷ​ക​രാണ്‌, വർഷങ്ങ​ളാ​യി ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ പ്രവർത്ത​ന​നി​ര​ത​രു​മാണ്‌. . . . നിങ്ങൾ പോകുന്ന പ്രദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ കൂടുതൽ യോഗ്യ​രായ ശുശ്രൂ​ഷ​ക​രാ​യി​രി​ക്കാൻ നിങ്ങളെ ഒരുക്കു​ക​യാണ്‌ ഈ കോ​ളെ​ജി​ലെ പാഠ്യ​പ​ദ്ധ​തി​യു​ടെ ഏക ഉദ്ദേശ്യം.”

എന്റെ ലൗകിക വിദ്യാ​ഭ്യാ​സം പരിമി​ത​മാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ഗിലെ​യാദ്‌ പഠനം എനിക്ക്‌ ആദ്യം ആയാസ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ അധ്യാ​പകർ എന്നോടു സഹാനു​ഭൂ​തി​യു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നു, ഞാൻ പഠനം വളരെ​യേറെ ആസ്വദി​ച്ചു​തു​ടങ്ങി. ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സ്‌ അഞ്ചുമാ​സത്തെ സമഗ്ര​പ​രി​ശീ​ല​ന​ത്തി​നു​ശേഷം ബിരുദം നേടി. അതെത്തു​ടർന്ന്‌, ഞങ്ങളിൽ ചിലരെ ന്യൂ​യോർക്കി​ലെ ബ്രുക്ലി​നി​ലുള്ള യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ലോകാ​സ്ഥാ​ന​ത്തേക്ക്‌ അയച്ചു. സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​ക​ന്മാ​രെ​ന്ന​നി​ല​യിൽ സഞ്ചാര​വേ​ല​യിൽ സേവി​ക്കു​ന്ന​തി​നു ഞങ്ങളെ സജ്ജരാ​ക്കാ​നാ​യി അവി​ടെ​വെച്ചു കൂടു​ത​ലായ പരിശീ​ലനം നൽകി. ഉത്തര-ദക്ഷിണ കരോ​ലി​ന​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ ആദ്യ നിയമനം.

അന്നൊക്കെ, സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​രകൻ മിക്കവാ​റും തുടർച്ച​യാ​യി യാത്ര​ചെ​യ്‌തു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ചെറിയ സഭയോ​ടൊ​പ്പം ഞങ്ങൾ ഒരു ദിവസം താമസി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു, സഭ വലുതാ​ണെ​ങ്കിൽ രണ്ടുദി​വ​സ​വും. അന്നു മിക്ക സഭകളും ചെറു​താ​യി​രു​ന്നു. പകൽ മുഴുവൻ സേവന​ത്തിൽ ചെലവ​ഴിച്ച്‌, ഒട്ടുമി​ക്ക​പ്പോ​ഴും സന്ദർശ​നങ്ങൾ നടത്തി​യും ചോദ്യ​ങ്ങൾക്ക്‌ ഉത്തരം നൽകി​യും പാതി​രാ​ത്രി​വരെ സമയം ചെലവ​ഴി​ച്ച​ശേഷം, അടുത്ത സഭയി​ലേക്കു യാത്ര ചെയ്യാ​നാ​യി രാവിലെ ഏകദേശം അഞ്ചുമ​ണി​യോ​ടെ ഞാൻ ഉണരു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഏതാണ്ട്‌ ഒരു വർഷം ഞാൻ സർക്കിട്ട്‌ വേല ചെയ്‌തു. അതിനു​ശേഷം കുറെ​ക്കാ​ലം ടെനസി​യി​ലും ന്യൂ​യോർക്കി​ലും പയനി​യ​റിങ്‌ നടത്തി.

ക്യൂബ​യി​ലേ​ക്കും അവി​ടെ​നിന്ന്‌ പോർട്ടോ​റി​ക്കോ​യി​ലേ​ക്കും

1945 മേയിൽ എന്നെ മറ്റനേ​ക​രോ​ടൊ​പ്പം എന്റെ ആദ്യത്തെ വിദേശ മിഷനറി സേവന​ത്തിന്‌ ക്യൂബ​യി​ലേ​ക്ക​യച്ചു! ക്യൂബ​യു​ടെ തലസ്ഥാ​ന​മായ ഹവാന​യിൽ എത്തി​ച്ചേർന്ന ആ വൈകു​ന്നേ​രം​തന്നെ ഞങ്ങൾ മാസികാ വേലയ്‌ക്കു പോയി. സാന്താ ക്ലാരയിൽ ഒരു വീട്‌ തരപ്പെ​ടു​ത്താൻ കഴിയു​ന്ന​തു​വരെ ഞങ്ങൾ ഹവാന​യിൽ താമസി​ച്ചു. ഭക്ഷണവും വാടക​യും ഉൾപ്പെടെ എല്ലാ ആവശ്യ​ങ്ങൾക്കു​മാ​യി ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഓരോ​രു​ത്തർക്കും ലഭിച്ചി​രുന്ന പ്രതി​മാസ അലവൻസ്‌ വെറും 25 ഡോള​റാ​യി​രു​ന്നു. ലഭ്യമാ​യി​രുന്ന വസ്‌തു​ക്കൾ ഉപയോ​ഗിച്ച്‌ ഞങ്ങൾ കട്ടിലു​ക​ളും ഫർണീ​ച്ച​റു​ക​ളും നിർമി​ക്കു​ക​യും ആപ്പിൾ പെട്ടികൾ അലമാ​ര​ക​ളാ​യി ഉപയോ​ഗി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു.

തുടർന്നു​വന്ന വർഷം എന്നെ സർക്കിട്ട്‌ വേലയ്‌ക്കു നിയമി​ച്ചു. അന്നു ക്യൂബ മുഴു​വ​നും ഒരു സർക്കി​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു. എനിക്കു മുമ്പു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​കനു നടക്കു​ന്നത്‌ വളരെ​യേറെ ഇഷ്ടമാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ കാലു​കൾക്കു നല്ല നീളമു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടൊ​പ്പം എത്താൻ സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാർ അക്ഷരാർഥ​ത്തിൽ ഓടണ​മാ​യി​രു​ന്നു. വ്യക്തമാ​യും, ഞാനും അതു​പോ​ലെ​തന്നെ ആയിരി​ക്കു​മെന്നു കരുതി എന്റെ സന്ദർശ​ന​ത്തി​നാ​യി അവർ കാര്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ആസൂ​ത്രണം ചെയ്‌തി​രു​ന്നു. ഒരേ ദിവസം​തന്നെ അവർ എല്ലാവ​രും ശുശ്രൂ​ഷ​ക്കി​റ​ങ്ങി​യില്ല, മറിച്ച്‌ കൂട്ടങ്ങ​ളാ​യി തിരിഞ്ഞ്‌ ഊഴമ​നു​സ​രിച്ച്‌ എന്റെകൂ​ടെ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ഏർപ്പെട്ടു. ആദ്യ ദിവസം ഒരു കൂട്ടം എന്നെ ഒരു വിദൂര പ്രദേ​ശത്തു കൊണ്ടു​പോ​യി; അടുത്ത ദിവസം മറ്റൊരു കൂട്ടം അതു​പോ​ലുള്ള മറ്റൊരു പ്രദേ​ശത്തു കൊണ്ടു​പോ​യി, അങ്ങനെ ഓരോ കൂട്ടവും വ്യത്യസ്‌ത പ്രദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലേക്ക്‌ എന്നെ കൊണ്ടു​പോ​യി. സന്ദർശനം അവസാ​നി​ച്ച​പ്പോ​ഴേ​ക്കും ഞാൻ ക്ഷീണി​ച്ച​വ​ശ​നാ​യി, എങ്കിലും ഞാനത്‌ ആസ്വദി​ച്ചു. ആ സഭയെ​ക്കു​റിച്ച്‌ എനിക്ക്‌ മധുര​സ്‌മ​ര​ണ​ക​ളുണ്ട്‌.

1950-ഓടെ ക്യൂബ​യിൽ 7,000-ത്തിലധി​കം പ്രസാ​ധ​ക​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, ഏതാണ്ട്‌ മെക്‌സി​ക്കോ​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന അത്രയും. ഞാൻ ആ വർഷം ജൂ​ലൈ​യിൽ ന്യൂ​യോർക്ക്‌ നഗരത്തി​ലെ യാങ്കീ സ്റ്റേഡി​യ​ത്തിൽ നടന്ന ദിവ്യാ​ധി​പത്യ വർധന സാർവ​ദേ​ശീയ കൺ​വെൻ​ഷനു സംബന്ധി​ച്ചു. അതെത്തു​ടർന്ന്‌ പോർട്ടോ​റി​ക്കോ​യി​ലേക്ക്‌ എനിക്കു പുതി​യൊ​രു മിഷനറി നിയമനം ലഭിച്ചു. അങ്ങോ​ട്ടുള്ള വിമാ​ന​ത്തിൽ എന്നോ​ടൊ​പ്പം 12-ാമതു ഗിലെ​യാദ്‌ ക്ലാസ്സിൽനി​ന്നുള്ള പുതിയ മിഷന​റി​മാ​രായ എസ്റ്റൽ വിക്‌ലി​യും തെൽമ വിക്‌ലി​യും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു.

എട്ട്‌ വർഷം കഴിഞ്ഞ്‌, പോർട്ടോ​റി​ക്കോ​യി​ലെ ബയമോ​ണിൽ നടന്ന ഞങ്ങളുടെ സർക്കിട്ട്‌ സമ്മേള​ന​ത്തി​ന്റെ ഇടവേ​ള​യിൽ ആ പ്ലാററ്‌ഫാ​റ​ത്തിൽവെച്ചു നടത്തിയ ഒരു ലളിത​മായ ചടങ്ങിൽ ഞാനും എസ്റ്റലും വിവാ​ഹി​ത​രാ​യി. ഞങ്ങളുടെ വിവാ​ഹ​ത്തി​നു മുമ്പും അതിനു ശേഷവും ഞാൻ സർക്കിട്ട്‌ വേലയിൽ സേവിച്ചു. പത്തില​ധി​കം വർഷം ഞങ്ങൾ പോർട്ടോ​റി​ക്കോ​യിൽ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. ആ കാലത്ത്‌ ഞാനും എസ്റ്റലും വലിയ വർധനവ്‌, 500-ൽ താഴെ​യാ​യി​രുന്ന പ്രസാ​ധകർ 2,000-ത്തിലധി​ക​മാ​യി വർധി​ക്കു​ന്നതു കണ്ടു. സമർപ്പി​ച്ചു സ്‌നാ​പ​ന​മേൽക്കുന്ന ഘട്ടത്തോ​ള​മെ​ത്താൻ അനേകരെ സഹായി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾക്കു കഴിഞ്ഞു. അനേകം പുതിയ സഭകൾ സ്ഥാപി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഞങ്ങൾ പങ്കു​കൊ​ണ്ടു.

ന്യൂ​യോർക്കി​ലെ ബ്രുക്ലി​നി​ലുള്ള യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ലോകാ​സ്ഥാ​ന​ത്തു​നി​ന്നുള്ള മിൽട്ടൺ ഹെൻഷൽ 1960 ഡിസം​ബ​റിൽ പോർട്ടോ​റി​ക്കോ സന്ദർശിച്ച്‌ മിഷന​റി​മാ​രോ​ടു സംസാ​രി​ച്ചു. ഒരു വ്യത്യസ്‌ത നിയമ​ന​ത്തി​നു​വേണ്ടി ചിലർക്കെ​ങ്കി​ലും സ്വയം ലഭ്യമാ​ക്കാൻ കഴിയു​മോ​യെന്ന്‌ അദ്ദേഹം ചോദി​ച്ചു. സ്വമന​സ്സാ​ലെ തയ്യാറാ​യ​വ​രിൽ ഞാനും എസ്റ്റലും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു.

ഡൊമി​നി​ക്കൻ റിപ്പബ്ലി​ക്കി​ലെ ഞങ്ങളുടെ ഭവനം

ഞങ്ങളുടെ പുതിയ നിയമനം ഡൊമി​നി​ക്കൻ റിപ്പബ്ലി​ക്കി​ലാ​യി​രു​ന്നു. 1961 ജൂൺ 1-നു സ്ഥലംമാ​റാൻ ഞങ്ങൾ നിശ്ചയി​ച്ചു. മേയ്‌ 30-ന്‌ ഡൊമി​നി​ക്കൻ സ്വേച്ഛാ​ധി​പ​തി​യാ​യി​രുന്ന റാഫെൽ ട്രുഹി​യോ വധിക്ക​പ്പെട്ടു. അതോടെ അങ്ങോ​ട്ടുള്ള വിമാ​നങ്ങൾ റദ്ദാക്കി. എന്നിരു​ന്നാ​ലും വിമാന സർവീസ്‌ പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ പുനഃ​രാ​രം​ഭി​ച്ചു. പദ്ധതി​യി​ട്ടി​രു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തന്നെ ജൂൺ 1-ന്‌ ഞങ്ങൾ ഡൊമി​നി​ക്കൻ റിപ്പബ്ലി​ക്കി​ലേക്കു പറന്നു.

ഞങ്ങൾ എത്തിയ​പ്പോൾ രാജ്യം ഒരു പ്രക്ഷോ​ഭാ​വ​സ്ഥ​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു, പട്ടാളം ഏതാണ്ട്‌ പൂർണ​മാ​യും പ്രവർത്ത​ന​നി​ര​ത​വു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു വിപ്ലവ​മു​ണ്ടാ​കു​മെന്നു ഭയപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ഹൈ​വേ​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന എല്ലാവ​രെ​യും പട്ടാള​ക്കാർ പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. നിരവധി പരി​ശോ​ധ​നാ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ഞങ്ങളെ തടഞ്ഞു​നിർത്തി, എല്ലായി​ട​ത്തും ഞങ്ങളുടെ ലഗേജു പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. ഞങ്ങളുടെ പെട്ടി​യിൽനിന്ന്‌ എല്ലാം, ഏറ്റവും ചെറിയ സാധന​ങ്ങൾപോ​ലും പുറ​ത്തെ​ടു​ത്തു പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. ഡൊമി​നി​ക്കൻ റിപ്പബ്ലി​ക്കി​ലെ ഞങ്ങളുടെ ആദ്യ അനുഭവം അതായി​രു​ന്നു.

ലാ റൊമാ​ന​യി​ലെ ഞങ്ങളുടെ ആദ്യ നിയമ​ന​ത്തി​നു പോകു​ന്ന​തി​നു​മുമ്പ്‌ ആഴ്‌ച​ക​ളോ​ളം ഞങ്ങൾ തലസ്ഥാ​ന​മായ സാന്റോ ഡോമി​ങ്കോ​യിൽ താമസി​ച്ചു. യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ കമ്മ്യു​ണി​സ്റ്റു​കാ​രാ​ണെ​ന്നും ഏറ്റവും മോശ​മായ ആളുക​ളാ​ണെ​ന്നും ട്രുഹി​യോ​യു​ടെ സ്വേച്ഛാ​ധി​പത്യ ഭരണകാ​ലത്തു ജനങ്ങ​ളോ​ടു പറഞ്ഞി​രു​ന്നു. തത്‌ഫ​ല​മാ​യി സാക്ഷികൾ ക്രൂര​മാ​യി പീഡി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ക്രമേണ ആ മുൻവി​ധി തകർക്കാൻ ഞങ്ങൾക്കു കഴിഞ്ഞു.

ലാ റൊമാ​ന​യിൽ അൽപ്പകാ​ലം പ്രവർത്തിച്ച ശേഷം ഞങ്ങൾ വീണ്ടും സർക്കിട്ട്‌ വേലയിൽ സേവി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. പിന്നീട്‌, 1964-ൽ സാൻറി​യാ​ഗോ നഗരത്തിൽ ഞങ്ങളെ മിഷന​റി​മാ​രാ​യി നിയമി​ച്ചു. പിറ്റേ വർഷം ഡൊമി​നി​ക്കൻ റിപ്പബ്ലി​ക്കിൽ ഒരു വിപ്ലവ​മു​ണ്ടാ​യിട്ട്‌ രാജ്യം ഒരിക്കൽക്കൂ​ടെ പ്രക്ഷു​ബ്ധാ​വ​സ്ഥ​യി​ലാ​യി. ആ സംഘട്ട​ന​ത്തി​ന്റെ സമയത്ത്‌ ഞങ്ങളെ, രാഷ്‌ട്രീ​യ​ജ്വ​ര​ത്തി​നു പേരു​കേട്ട സാൻ ഫ്രാൻസി​സ്‌കോ ദെ മാകോ​റിസ്‌ പട്ടണത്തി​ലേക്കു സ്ഥലം മാറ്റി. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, അനാവ​ശ്യ​മായ ഇടപെ​ട​ലൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​തെ ഞങ്ങൾ സ്വത​ന്ത്ര​മാ​യി പ്രസം​ഗ​പ്ര​വർത്ത​ന​ത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടു. രാഷ്‌ട്രീയ പ്രക്ഷു​ബ്ധാ​വസ്ഥ ഉണ്ടായി​രു​ന്നി​ട്ടും ഞങ്ങൾ ഒരു പുതിയ സഭ രൂപീ​ക​രി​ക്കു​ക​പോ​ലും ചെയ്‌തു. തുടർന്നു​വന്ന വർഷങ്ങ​ളിൽ, സാൻറി​യാ​ഗോ​യി​ലുള്ള ഇപ്പോ​ഴത്തെ താമസ​സ്ഥ​ല​ത്തേക്കു ഞങ്ങളെ പുനർനി​യ​മി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മുമ്പ്‌ കൂടു​ത​ലായ നിയമ​ന​മാ​റ്റ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി.

ഡൊമി​നി​ക്കൻ റിപ്പബ്ലി​ക്കി​ലെ പ്രവർത്ത​ന​ത്തി​ന്മേൽ യഹോ​വ​യു​ടെ അനു​ഗ്രഹം ഞങ്ങൾ തീർച്ച​യാ​യും കണ്ടിരി​ക്കു​ന്നു. 1961-ൽ ഞങ്ങൾ ഇവിടെ എത്തി​ച്ചേർന്ന​പ്പോൾ ഏകദേശം 600 സാക്ഷി​ക​ളും 20 സഭകളും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. ഇപ്പോൾ 300-ലധികം സഭകളി​ലാ​യി ഏതാണ്ട്‌ 20,000 പ്രസാ​ധകർ ദൈവ​രാ​ജ്യ സുവാർത്ത പ്രസം​ഗി​ക്കു​ന്നു. ഭാവി വർധന​വി​നുള്ള സാധ്യ​തകൾ വളരെ വലുതാണ്‌. 1996-ൽ, ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ മരണത്തി​ന്റെ സസ്‌മാ​ര​ക​ത്തിന്‌ 69,908 പേർ ഹാജരാ​യത്‌ അതാണ്‌ വ്യക്തമാ​ക്കു​ന്നത്‌. അത്‌ പ്രസാ​ധ​ക​രു​ടെ എണ്ണത്തിന്റെ ഏതാണ്ട്‌ മൂന്നര ഇരട്ടി​യാണ്‌!

ഇപ്പോൾ ഒരു ശക്തമായ ജനത

ലോക​രം​ഗം അനുസ്യൂ​തം മാറി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നെ​ങ്കി​ലും യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ പ്രസം​ഗി​ക്കുന്ന ബൈബിൾ സന്ദേശം മാറ്റമി​ല്ലാ​തെ തുടരു​ന്നു. (1 കൊരി​ന്ത്യർ 7:31) യഹോവ ഇപ്പോ​ഴും ദൈവ​മാണ്‌, ക്രിസ്‌തു ഇപ്പോ​ഴും രാജാ​വാണ്‌, ദൈവ​രാ​ജ്യം മുമ്പെ​ന്ന​ത്തെ​ക്കാ​ളും പ്രകട​മായ വിധത്തിൽ ലോക​ത്തി​ന്റെ ഏക പ്രത്യാ​ശ​യു​മാണ്‌.

അതേസ​മ​യം, ഞാൻ ഏതാണ്ട്‌ 60 വർഷം മുമ്പ്‌ ഒറി​ഗൊ​ണി​ലെ സേലത്ത്‌ ആ യോഗ​ത്തിൽ പങ്കെടു​ത്ത​തു​മു​തൽ യഹോ​വ​യു​ടെ ജനത്തി​നി​ട​യിൽ അതിശ​യ​ക​ര​മായ പരിവർത്തനം സംഭവി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. മഹാപു​രു​ഷാ​രം സത്യമാ​യും ഒരു മഹാജനത ആയിത്തീർന്നി​രി​ക്കു​ന്നു—50 ലക്ഷത്തി​ല​ധി​കം. അത്‌ തന്റെ ജനത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ യഹോവ മുൻകൂ​ട്ടി​പ്പ​റ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ​യാണ്‌: “കുറഞ്ഞവൻ ആയിര​വും ചെറി​യവൻ മഹാജാ​തി​യും [“ശക്തമാ​യൊ​രു ജനതയും,” NW] ആയിത്തീ​രും; യഹോ​വ​യായ ഞാൻ തക്ക സമയത്തു അതിനെ ശീഘ്ര​മാ​യി​നി​വർത്തി​ക്കും.”—യെശയ്യാ​വു 60:22.

ഏതാണ്ട്‌ 60 വർഷത്തെ മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​യ്‌ക്കു ശേഷം ഇപ്പോ​ഴും മിഷനറി നിയമ​ന​ത്തിൽ പ്രസം​ഗി​ക്കു​ക​യും പഠിപ്പി​ക്കു​ക​യും ചെയ്യാൻ കഴിയു​ന്ന​തിൽ ഞാൻ സന്തുഷ്ട​നാണ്‌. ആ വേലയിൽ ഒരു പങ്കുണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തും “ചെറി​യവൻ ശക്തമാ​യൊ​രു ജനത”യായി​ത്തീ​രു​ന്നതു കാണാൻ കഴിയു​ന്ന​തും എന്തൊരു മഹത്തായ പദവി​യാണ്‌!

[21-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഭാര്യയോടൊപ്പം ഡൊമി​നി​ക്കൻ റിപ്പബ്ലി​ക്കിൽ