പശ്ചിമ ആഫ്രി​ക്ക​യിൽ ഒരു കവർച്ചാ​ശ്രമം പരാജ​യ​പ്പെ​ട്ടു

യൂനീസ്‌ എയ്‌ബൂ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

“ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ സാധാരണ സഭാ പുസ്‌തക അധ്യയനം നടക്കാ​റുള്ള ദിവസം സായുധ കവർച്ച​ക്കാർ അവിടെ ആക്രമ​ണ​ത്തി​നു പരിപാ​ടി ഇട്ടിരു​ന്നു. സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാർക്കും താത്‌പ​ര്യ​ക്കാർക്കും വേണ്ടി ഞങ്ങൾ ഗേറ്റ്‌ മലർക്കെ തുറന്നി​ടുക പതിവാണ്‌. നമ്മുടെ പതിവു​ക​ളും യോഗ​സ​മ​യ​വും കവർച്ച​ക്കാർക്ക്‌ അറിയാ​മാ​യി​രു​ന്നു​വെന്നു തോന്നു​ന്നു. എവി​ടെ​നി​ന്നോ ഒരു കാർ മോഷ്ടിച്ച്‌ അവർ പുസ്‌തക അധ്യയന ദിവസം കൃത്യ​സ​മ​യ​ത്തു​തന്നെ ഞങ്ങളുടെ ഗേറ്റി​ന​ടു​ത്തു​വന്ന്‌ കാത്തു​നിൽക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നെന്നു ഞങ്ങൾക്കു മനസ്സി​ലാ​യി.

“എന്നാൽ യാദൃ​ശ്ചി​ക​മെന്നു പറയട്ടെ, അവർ വന്നത്‌ സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​കന്റെ സന്ദർശന വാരത്തിൽ ആയിരു​ന്നു. ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ കൂടു​ന്ന​തി​നു​പ​കരം, ഞങ്ങൾ രാജ്യ​ഹാ​ളി​ലാണ്‌ കൂടി​യത്‌. യോഗ​ന​ന്തരം മൂപ്പന്മാർക്കുള്ള യോഗ​വും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. പതിവ​നു​സ​രിച്ച്‌ ഞാനും കുട്ടി​ക​ളും വീട്ടി​ലേക്കു തിരി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു, എന്നാൽ ഒരു മൂപ്പനായ എന്റെ ഭർത്താവ്‌ ഞങ്ങളോ​ടു കാത്തു​നിൽക്കാൻ ആവശ്യ​പ്പെട്ടു. അധികം താമസി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെന്ന്‌ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞതി​നാൽ ഞങ്ങൾ കാത്തു​നി​ന്നു.

“പുറ​പ്പെ​ടാൻ നേരമാ​യ​പ്പോൾ കാർ സ്റ്റാർട്ട്‌ ആകുന്നില്ല. സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​ക​നും എന്റെ ഭർത്താ​വും അതു നന്നാക്കാൻ ശ്രമി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും വിജയി​ച്ചില്ല. ഒരു മെക്കാ​നി​ക്കി​നെ കൊണ്ടു​വ​ന്നെ​ങ്കി​ലും അയാൾക്കും അതു ശരിയാ​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

“കുട്ടികൾ വീട്ടി​ലേക്കു നടക്കാൻ തുടങ്ങി. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞ്‌ ഞാനും വീട്ടി​ലേക്കു തിരിച്ചു. പത്തു മണി ആയപ്പോ​ഴേ​ക്കും ഞാൻ എത്തി​ച്ചേർന്നു. ഞാനും കുട്ടി​ക​ളും കാറിലല്ല എത്തിയത്‌ എന്നതി​നാൽ വലിയ ഗേറ്റ്‌ തുറ​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നില്ല.

“ഞാൻ കിടക്ക​മു​റി​യിൽ പ്രവേ​ശി​ച്ച​പ്പോൾ ഉച്ചത്തി​ലുള്ള ഒരു വെടി​യൊച്ച കേട്ടു. എന്താണ്‌ സംഭവി​ക്കു​ന്ന​തെന്ന്‌ എനിക്ക്‌ ഒരു പിടി​യും​കി​ട്ടി​യില്ല. പൊലീ​സി​നു ഫോൺ ചെയ്യാൻ ശ്രമിച്ചു, പക്ഷേ ഫോൺ പ്രവർത്തി​ക്കു​ന്നി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ താഴേക്ക്‌ ഓടി പ്രവേശന കവാട​ത്തി​ലെ ഇരുമ്പു വാതി​ലും പിന്നെ അകത്തെ വാതി​ലും പൂട്ടി. ലൈറ്റു​കൾ അണച്ചു. കുട്ടികൾ ആകെ പരി​ഭ്രാ​ന്തി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു, ഞാൻ അവരോട്‌ ശാന്തരാ​യി​രി​ക്കാൻ പറഞ്ഞു. യഹോ​വ​യു​ടെ സംരക്ഷ​ണ​ത്തി​നാ​യി ഞങ്ങൾ ഒരുമി​ച്ചു പ്രാർഥി​ച്ചു. എന്നാൽ എന്റെ ഭർത്താവ്‌ അപ്പോ​ഴും കാർ സ്റ്റാർട്ടാ​ക്കാ​നുള്ള ശ്രമത്തിൽ രാജ്യ​ഹാ​ളിൽത്തന്നെ ആയിരു​ന്നു.

“ജനാല​യിൽക്കൂ​ടി പുറ​ത്തേക്കു നോക്കി​യ​പ്പോൾ ഗേറ്റിനു പുറത്ത്‌ തെരു​വിൽ ഒരു മനുഷ്യൻ കിടക്കു​ന്നതു ഞാൻ കണ്ടു. കവർച്ച​ക്കാർ സ്ഥലംവി​ട്ട​താ​യി തോന്നി​യ​തി​നാൽ ഞാൻ പരിക്കേറ്റ ആളെ എന്റെ കാറിൽ കയറ്റി ആശുപ​ത്രി​യി​ലേക്കു പാഞ്ഞു. അപകടം നിറഞ്ഞ​താ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, ഞാൻ അതു ചെയ്‌തേ പറ്റുക​യു​ള്ളാ​യി​രു​ന്നു. സങ്കടക​ര​മെന്നു പറയട്ടെ, പിറ്റേന്ന്‌ അയാൾ മരിച്ചു.

“അങ്ങനെ ഒരു ദുരന്തം സംഭവി​ച്ചു. എന്നാൽ സംഗതി​കൾ അതി​നെ​ക്കാൾ വളരെ വളരെ വഷളാ​കേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു. സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​കന്റെ സന്ദർശനം ആയിരു​ന്ന​തി​നാ​ലാണ്‌ പുസ്‌തക അധ്യയനം ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽവെച്ചു നടക്കാ​ഞ്ഞത്‌. കാർ കേടാ​യ​തി​നാ​ലാണ്‌ ഞങ്ങൾ എല്ലാവ​രും ഒരുമിച്ച്‌ വീട്ടി​ലെ​ത്താ​തി​രു​ന്നത്‌. എന്റെ ഭർത്താവ്‌ വളരെ വൈകി എത്തിയ​തു​കൊ​ണ്ടു മാത്ര​മാണ്‌ കവർച്ച​ക്കാർ അദ്ദേഹത്തെ പിടി​ക്കാ​തി​രു​ന്നത്‌. ഇങ്ങനെ പല സംഗതി​ക​ളും ആ രാത്രി​യിൽ ഞങ്ങൾക്ക്‌ അനുകൂ​ല​മാ​യി​രു​ന്നു.

“യഹോവ നമ്മുടെ കോട്ട​യും സങ്കേത​വും ആകുന്നു. അത്‌ തിരു​വെ​ഴു​ത്തു പറയു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാണ്‌: ‘യഹോവ വീടു പണിയാ​തി​രു​ന്നാൽ പണിയു​ന്നവർ വൃഥാ അദ്ധ്വാ​നി​ക്കു​ന്നു.’”—സങ്കീർത്തനം 127:1.