യഹോവ എനിക്ക്‌ സ്‌നേ​ഹ​ദ​യ​യു​ടെ ദൈവ​മാണ്‌

ജോൺ ആൻ​ഡ്രൊ​നി​ക്കൊസ്‌ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

വർഷം 1956. എന്റെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞ്‌ വെറും ഒമ്പതു ദിവസമേ ആയിരു​ന്നു​ള്ളൂ. അന്നു ഞാൻ, ഉത്തര ഗ്രീസി​ലെ കോ​മോ​റ്റി​നി​യി​ലുള്ള ഒരു അപ്പീൽ കോടതി മുമ്പാകെ നിൽക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ദൈവ​രാ​ജ്യ​ത്തെ കുറിച്ചു സുവി​ശേ​ഷി​ച്ച​തി​ന്റെ പേരിൽ എനിക്കു ലഭിച്ച 12 മാസത്തെ ശിക്ഷാ​വി​ധി റദ്ദാക്കു​മെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ പ്രതീക്ഷ. എന്നാൽ, ആറു മാസ​ത്തേക്കു തടവിനു വിധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടുള്ള അപ്പീൽ കോട​തി​യു​ടെ തീരു​മാ​നം എന്റെ പ്രതീ​ക്ഷ​കളെ ഛിന്നഭി​ന്ന​മാ​ക്കി. മാത്രമല്ല, നീണ്ട വിചാരണ പരമ്പര​ക​ളു​ടെ തുടക്കം മാത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു അത്‌ എന്നും തെളിഞ്ഞു. എന്നാൽ, അപ്പോ​ഴെ​ല്ലാം യഹോവ സ്‌നേ​ഹ​ദ​യ​യു​ടെ ദൈവ​മാണ്‌ എന്ന്‌ എനിക്കു ബോധ്യ​മാ​യി.

ഞാൻ ജനിച്ചത്‌ 1931 ഒക്‌ടോ​ബർ 1-ന്‌ ആണ്‌. കാവാലാ എന്ന നഗരത്തി​ലാണ്‌—തന്റെ രണ്ടാമത്തെ മിഷനറി യാത്ര​യിൽ പൗലൊസ്‌ അപ്പൊ​സ്‌തലൻ സന്ദർശിച്ച മക്കദോ​ന്യ​യി​ലെ നവപൊ​ലി—അന്നു ഞങ്ങളുടെ കുടും​ബം പാർത്തി​രു​ന്നത്‌. എനിക്ക്‌ അഞ്ചു വയസ്സു​ള്ള​പ്പോൾ മമ്മി ഒരു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​യാ​യി. നിരക്ഷര ആയിരു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ദൈവ​ത്തോ​ടുള്ള സ്‌നേ​ഹ​വും ഭയവും എന്നിൽ നട്ടുവ​ളർത്താൻ മമ്മി കഴിവി​ന്റെ പരമാ​വധി ശ്രമിച്ചു. കടുത്ത യാഥാ​സ്ഥി​തി​കൻ ആയിരുന്ന ഡാഡി, ഗ്രീക്ക്‌ ഓർത്ത​ഡോ​ക്‌സ്‌ പാരമ്പ​ര്യ​ങ്ങ​ളോ​ടു പറ്റിനി​ന്നു. ബൈബിൾ സത്യത്തിൽ അദ്ദേഹ​ത്തി​നു തെല്ലും താത്‌പ​ര്യം ഇല്ലായി​രു​ന്നു. അദ്ദേഹം മമ്മിയു​ടെ നിലപാ​ടി​നെ എതിർത്തി​രു​ന്നു, മിക്ക​പ്പോ​ഴും മമ്മിയെ ദേഹോ​പ​ദ്ര​വ​വും ഏൽപ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു.

അങ്ങനെ, ഒരു വിഭജിത കുടും​ബ​ത്തി​ലാ​ണു ഞാൻ വളർന്നു​വ​ന്നത്‌. മമ്മിയെ ഡാഡി അടിക്കു​ക​യും ചീത്തവി​ളി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തി​രു​ന്നു. ഒടുവിൽ അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ ഉപേക്ഷി​ച്ചു​പോ​യി. ചെറുപ്പം മുതൽ മമ്മി എന്നെയും എന്റെ ഇളയ പെങ്ങ​ളെ​യും ക്രിസ്‌തീയ യോഗ​ങ്ങൾക്കു കൊണ്ടു​പോ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ, എനിക്കു 15 വയസ്സാ​യ​പ്പോൾ യൗവന മോഹ​ങ്ങ​ളും സ്വാത​ന്ത്ര്യ​ത്തി​ന്റെ ആത്മാവും എന്നെ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളിൽ നിന്ന്‌ അകറ്റി. എന്നുവ​രി​കി​ലും, വിശ്വ​സ്‌ത​യായ എന്റെ മമ്മി എന്നെ സഹായി​ക്കാൻ വളരെ​യ​ധി​കം ശ്രമിച്ചു, എന്നെ പ്രതി മമ്മി കുറ​ച്ചൊ​ന്നു​മല്ല കണ്ണീർ പൊഴി​ച്ചത്‌.

ദാരി​ദ്ര്യ​വും കുത്തഴിഞ്ഞ ജീവി​ത​രീ​തി​യും നിമിത്തം ഗുരു​ത​ര​മായ രോഗം പിടി​പെട്ടു ഞാൻ മൂന്നു മാസത്തി​ലേറെ കിടപ്പി​ലാ​യി. ആ സമയത്താണ്‌, സത്യം പഠിക്കാൻ മമ്മിയെ സഹായിച്ച വളരെ താഴ്‌മ​യുള്ള ഒരു സഹോ​ദരൻ, എനിക്ക്‌ ആത്മാർഥ​മായ ദൈവ​സ്‌നേഹം ഉണ്ടെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യത്‌. ആത്മീയ​മാ​യി സുഖം പ്രാപി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ എന്നെ സഹായി​ക്കാ​നാ​കു​മെന്ന്‌ അദ്ദേഹ​ത്തി​നു തോന്നി. മറ്റുള്ള​വ​രാ​കട്ടെ അദ്ദേഹ​ത്തോട്‌ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “ജോണിന്‌ ആത്മീയ കാര്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഒട്ടും താത്‌പ​ര്യ​മില്ല. അവനെ സഹായി​ക്കാൻ ശ്രമി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു വെറുതെ എന്തിനാ​ണു സഹോ​ദരൻ സമയം പാഴാ​ക്കു​ന്നത്‌?” എന്നാൽ, അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ക്ഷമയ്‌ക്കും എന്നെ സഹായി​ക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള സ്ഥിരോ​ത്സാ​ഹ​ത്തി​നും ഫലമു​ണ്ടാ​യി. 1952 ആഗസ്റ്റ്‌ 15-ന്‌ 21-ാം വയസ്സിൽ ഞാൻ യഹോ​വ​യ്‌ക്കുള്ള സമർപ്പണം ജലസ്‌നാ​പ​ന​ത്താൽ പ്രതീ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തി.

മധുവി​ധു കഴിയും മുമ്പേ തടവിൽ

മൂന്നു വർഷത്തി​നു ശേഷം ഞാൻ മാർത്തയെ പരിച​യ​പ്പെട്ടു. വിശിഷ്ട ഗുണങ്ങ​ളുള്ള, ആത്മീയ ചിന്താ​ഗ​തി​ക്കാ​രി ആയിരു​ന്നു അവൾ. പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ ഞങ്ങളുടെ വിവാ​ഹ​നി​ശ്ചയം നടന്നു. ഒരിക്കൽ എന്നെ ആശ്ചര്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു മാർത്ത ചോദി​ച്ചു: “ഇന്നു ഞാൻ വീടു​തോ​റും സാക്ഷീ​ക​രി​ക്കാൻ പോകു​ക​യാണ്‌, എന്റെ കൂടെ പോരു​ന്നോ?” അന്നു വരെ ഞാൻ സേവന​ത്തി​ന്റെ ഈ വശത്തു പ്രവർത്തി​ച്ചി​രു​ന്നില്ല. മിക്ക​പ്പോ​ഴും അനൗപ​ചാ​രി​ക​മാ​യി​ട്ടാ​ണു ഞാൻ സാക്ഷീ​ക​രി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. അന്നു ഗ്രീസിൽ പ്രസംഗ പ്രവർത്തനം നിരോ​ധി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു രഹസ്യ​മാ​യി​ട്ടാ​ണു സാക്ഷ്യ​വേല നടത്തി​യി​രു​ന്നത്‌. പലരെ​യും അറസ്റ്റു ചെയ്യു​ക​യും കോടതി കേസു​ക​ളിൽ പ്രതി​ക​ളാ​ക്കു​ക​യും കഠിന തടവിനു വിധി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തി​രു​ന്നു. എന്നിട്ടും, എന്റെ ഭാവി​വ​ധു​വി​നോട്‌ വരുന്നില്ല എന്നു പറയാൻ എനിക്കു മടി​തോ​ന്നി!

1956-ൽ മാർത്ത എന്റെ ഭാര്യ​യാ​യി. ഞങ്ങളുടെ വിവാഹം നടന്ന്‌ വെറും ഒമ്പതു ദിവസം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ കോ​മോ​റ്റി​നി​യി​ലുള്ള ഒരു അപ്പീൽ കോടതി എന്നെ ആറു മാസത്തെ തടവിനു വിധിച്ചു. ഇത്‌, എന്റെ മമ്മിയു​ടെ കൂട്ടു​കാ​രി​യായ ഒരു ക്രിസ്‌തീയ സഹോ​ദ​രി​യോ​ടു ഞാൻ ഏതാനും മാസങ്ങൾക്കു മുമ്പ്‌ ഉന്നയിച്ച ഒരു ചോദ്യം എന്റെ മനസ്സി​ലേക്കു കൊണ്ടു​വന്നു. “ഞാൻ ഒരു യഥാർഥ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​യാ​ണെന്ന്‌ എനിക്ക്‌ എങ്ങനെ തെളി​യി​ക്കാൻ സാധി​ക്കും? എന്റെ വിശ്വാ​സ​ത്തി​നു തെളിവു നൽകാൻ എനിക്ക്‌ ഒരിക്ക​ലും അവസരം കിട്ടി​യി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ.” തടവിൽ എന്നെ സന്ദർശി​ച്ച​പ്പോൾ ആ സഹോ​ദരി, ഞാൻ നേരത്തെ ഉന്നയിച്ച ചോദ്യ​ത്തെ കുറിച്ച്‌ എന്നെ ഓർമി​പ്പി​ച്ചു: “യഹോ​വയെ നീ എത്രമാ​ത്രം സ്‌നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു എന്ന്‌ അവനു കാണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാൻ ഇപ്പോൾ നിനക്കു സാധി​ക്കും. അതാണു നിന്റെ നിയമനം.”

എന്നെ ജാമ്യ​ത്തിൽ ഇറക്കാൻ വേണ്ടി വക്കീൽ കൂടുതൽ ഫീസ്‌ ചോദി​ച്ചു എന്നു കേട്ട​പ്പോൾ, ശിക്ഷയു​ടെ കാലാ​വധി മുഴു​മി​പ്പി​ക്കാ​നാണ്‌ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നത്‌ എന്നു ഞാൻ അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടു പറഞ്ഞു. ആറു മാസത്തെ ശിക്ഷയു​ടെ കാലാ​വധി തീരാ​റാ​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും എന്റെ​യൊ​പ്പം ഉണ്ടായി​രുന്ന രണ്ടു തടവു​പു​ള്ളി​കൾ സത്യം സ്വീക​രി​ക്കു​ന്നതു കണ്ട്‌ ഞാൻ എത്രമാ​ത്രം സന്തോ​ഷി​ച്ചെ​ന്നോ! തുടർന്നുള്ള വർഷങ്ങ​ളിൽ, സുവാർത്ത​യു​ടെ പേരിൽ ഞാൻ നിരവധി കോടതി കേസു​ക​ളിൽ പ്രതി​യാ​യി.

ഞങ്ങൾ ഒരിക്ക​ലും ഖേദി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാത്ത തിര​ഞ്ഞെ​ടു​പ്പു​കൾ

എനിക്കു മോചനം ലഭിച്ച്‌ ഏതാണ്ടു രണ്ടു വർഷത്തി​നു ശേഷം 1959-ൽ ഞാൻ ഒരു സഭാ ദാസൻ അഥവാ അധ്യക്ഷ മേൽവി​ചാ​രകൻ ആയി സേവി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. ആ വർഷം, രാജ്യ ശുശ്രൂ​ഷാ സ്‌കൂ​ളിൽ—സഭാ മൂപ്പന്മാർക്കാ​യുള്ള ഒരു പരിശീ​ലന കോഴ്‌സ്‌—പങ്കെടു​ക്കാൻ എനിക്കു ക്ഷണം ലഭിച്ചു. അതേസ​മയം തന്നെ എനിക്ക്‌ ഒരു സർക്കാർ ആശുപ​ത്രി​യിൽ സ്ഥിരമായ ജോലി വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്യ​പ്പെട്ടു. ആ ജോലി ചെയ്യു​ന്ന​പക്ഷം എനിക്കും കുടും​ബ​ത്തി​നും സാമ്പത്തിക ഭദ്രത ലഭിക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ ഏതു തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കും? മൂന്നു മാസമാ​യി ഞാൻ അവിടെ താത്‌കാ​ലിക അടിസ്ഥാ​ന​ത്തിൽ ജോലി ചെയ്യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ ജോലി​യിൽ ആശുപ​ത്രി ഡയറക്ടർ വളരെ സംതൃ​പ്‌തൻ ആയിരു​ന്നെ​ങ്കി​ലും പ്രസ്‌തുത സ്‌കൂ​ളി​ലേക്കു ക്ഷണം ലഭിച്ച​പ്പോൾ വേതന​മി​ല്ലാത്ത അവധി​പോ​ലും എടുക്കാൻ അദ്ദേഹം എന്നെ അനുവ​ദി​ച്ചില്ല. എന്റെ ബുദ്ധി​മു​ട്ടി​നെ കുറിച്ചു പ്രാർഥ​നാ​പൂർവം പരിചി​ന്തി​ച്ച​ശേഷം, രാജ്യ​താ​ത്‌പ​ര്യ​ങ്ങൾ ഒന്നാമതു വെക്കാ​നും ജോലി വേണ്ടെന്നു വെക്കാ​നും ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു.—മത്തായി 6:33.

ഏതാണ്ട്‌ അതേസ​മയം തന്നെ, ഡിസ്‌ട്രി​ക്‌റ്റ്‌/സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​ക​ന്മാർ ഞങ്ങളുടെ സഭ സന്ദർശി​ച്ചു. ഗ്രീക്ക്‌ ഓർത്ത​ഡോ​ക്‌സ്‌ വൈദി​ക​രു​ടെ​യും അധികാ​രി​ക​ളു​ടെ​യും ശക്തമായ എതിർപ്പു​മൂ​ലം, ഞങ്ങൾ യോഗങ്ങൾ നടത്തി​യി​രു​ന്നതു സ്വകാര്യ ഭവനങ്ങ​ളിൽ ആയിരു​ന്നു. ഒരു യോഗ​ത്തി​നു ശേഷം, ഡിസ്‌ട്രി​ക്‌റ്റ്‌ മേൽവി​ചാ​രകൻ എന്നെ സമീപിച്ച്‌, എനിക്കു മുഴു സമയ സേവന​ത്തി​നു താത്‌പ​ര്യ​മു​ണ്ടോ എന്നു ചോദി​ച്ചു. അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ചോദ്യം എന്റെ അന്തരം​ഗ​ങ്ങളെ സ്‌പർശി​ച്ചു. കാരണം, സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റ നാൾ മുതൽ അതെന്റെ സ്വപ്‌നം ആയിരു​ന്നു. “എന്റെ വലി​യൊ​രു ആഗ്രഹ​മാ​ണത്‌,” ഞാൻ മറുപടി നൽകി. പക്ഷേ മകളെ വളർത്തേണ്ട കൂടു​ത​ലായ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​വും എനിക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആ സഹോ​ദരൻ എന്നോടു പറഞ്ഞു: “യഹോ​വ​യിൽ ആശ്രയി​ക്കുക, ലക്ഷ്യങ്ങ​ളിൽ എത്തി​ച്ചേ​രാൻ അവൻ സഹോ​ദ​രനെ സഹായി​ക്കും.” അങ്ങനെ, കുടുംബ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​ങ്ങൾ അവഗണി​ക്കാ​തെ തന്നെ 1960 ഡിസംബർ മുതൽ പൂർവ മാസി​ഡോ​ണി​യ​യിൽ ഒരു പ്രത്യേക പയനി​യ​റാ​യി എനിക്കു സേവനം അനുഷ്‌ഠി​ക്കാൻ കഴിയത്തക്ക വിധം ഞങ്ങളുടെ സാഹച​ര്യ​ങ്ങൾ ക്രമ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ എനിക്കും ഭാര്യ​ക്കും സാധിച്ചു. അന്നു ഗ്രീസിൽ ആകെ ഉണ്ടായി​രുന്ന അഞ്ചു പ്രത്യേക പയനി​യർമാ​രിൽ ഒരാളാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ.

ഒരു വർഷം പ്രത്യേക പയനിയർ ആയി സേവനം അനുഷ്‌ഠി​ച്ചു കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ സഞ്ചാര മേൽവി​ചാ​ര​ക​നാ​യി പ്രവർത്തി​ക്കാൻ ഏഥൻസി​ലുള്ള ബ്രാഞ്ച്‌ ഓഫീസ്‌ എന്നെ ക്ഷണിച്ചു. ഈ സേവന രംഗത്ത്‌ ഒരു മാസത്തെ പരിശീ​ല​ന​ത്തി​നു ശേഷം വീട്ടിൽ തിരി​ച്ചെത്തി മാർത്ത​യു​മാ​യി എന്റെ അനുഭ​വങ്ങൾ പങ്കിടവെ, ഒരു വലിയ മാംഗ​നിസ്‌ ഖനിയു​ടെ ഡയറക്ടർ വീട്ടിൽ വന്നു. ശുദ്ധീ​കരണ വിഭാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ മാനേ​ജ​രാ​കാൻ അദ്ദേഹം എന്നെ ക്ഷണിച്ചു. അഞ്ചു വർഷത്തെ കോൺട്രാ​ക്‌റ്റും നല്ല ഒരു വീടും ഒരു വാഹന​വും അദ്ദേഹം എനിക്കു വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്‌തു. തീരു​മാ​നം അറിയി​ക്കാൻ രണ്ടു ദിവസ​വും അദ്ദേഹം എനിക്കു നൽകി. വീണ്ടും യാതൊ​രു സന്ദേഹ​വും കൂടാതെ ഞാൻ യഹോ​വ​യോ​ടു പ്രാർഥ​ന​യിൽ പറഞ്ഞത്‌, “അടിയൻ ഇതാ അടിയനെ അയക്കേ​ണമേ” എന്നുത​ന്നെ​യാണ്‌. (യെശയ്യാ​വു 6:8) ഭാര്യ​ക്കും അതിനു പൂർണ സമ്മതമാ​യി​രു​ന്നു. ദൈവ​ത്തിൽ ആശ്രയി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ഞങ്ങൾ സഞ്ചാര​വേല തുടങ്ങി. സ്‌നേ​ഹ​ദ​യ​യുള്ള ദൈവ​മായ യഹോവ ഞങ്ങളെ ഒരിക്ക​ലും നിരാ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യില്ല.

പ്രതി​സ​ന്ധി​ക​ളി​ന്മ​ധ്യേ സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ക്കു​ന്നു

സാമ്പത്തിക പ്രശ്‌നങ്ങൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, ഞങ്ങൾ പിന്മാ​റി​യില്ല. ഞങ്ങളുടെ അടിയ​ന്തിര ആവശ്യങ്ങൾ യഹോവ നിറ​വേറ്റി. തുടക്ക​ത്തിൽ, ഒരു ചെറിയ മോ​ട്ടോർ സൈക്കി​ളിൽ 500 കിലോ​മീ​റ്റർ വരെ യാത്ര​ചെ​യ്‌ത്‌ ഞാൻ സഭകൾ സന്ദർശി​ച്ചി​രു​ന്നു. പലപ്പോ​ഴും എനിക്കു ബുദ്ധി​മു​ട്ടു​കൾ അനുഭ​വി​ക്കേണ്ടി വന്നു, ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ അപകട​ങ്ങ​ളും സംഭവി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. ഒരു ശൈത്യ​കാ​ലത്തു ഞാൻ ഒരു സഭ സന്ദർശി​ച്ചു മടങ്ങു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു, നിറ​ഞ്ഞൊ​ഴു​കുന്ന ഒരു അരുവി കുറുകെ കടക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. വണ്ടിയു​ടെ എഞ്ചിൻ നിലച്ചു​പോ​യി, ഞാൻ മുട്ടറ്റം നനഞ്ഞു. മോ​ട്ടോർ സൈക്കി​ളി​ന്റെ ഒരു ടയറും പഞ്ചറായി. അപ്പോൾ അതുവഴി വന്ന ഒരു വ്യക്തി​യു​ടെ പക്കൽ പമ്പ്‌ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. അദ്ദേഹം എന്നെ സഹായി​ച്ച​തു​കൊണ്ട്‌ അടുത്തുള്ള ഗ്രാമ​ത്തിൽ എത്താൻ എനിക്കു സാധിച്ചു, അവിടെ വെച്ച്‌ ടയർ നന്നാക്കി​യെ​ടു​ത്തു. ഒടുവിൽ വെളു​പ്പി​നു മൂന്നു മണിക്ക്‌, തണുത്തു മരവിച്ച്‌, ക്ഷീണി​ത​നാ​യി ഞാൻ വീട്ടിൽ എത്തി​ച്ചേർന്നു.

മറ്റൊ​രി​ക്കൽ, ഒരു സഭയിൽ നിന്നു മറ്റൊ​ന്നി​ലേക്കു പോകവെ, മോ​ട്ടോർ സൈക്കിൾ മറിഞ്ഞ്‌ എന്റെ മുട്ടിനു പരി​ക്കേറ്റു. എന്റെ പാന്റ്‌സ്‌ കീറി​പ്പോ​യി, അതിൽ മുഴു​വ​നും രക്തം പുരണ്ടു. എന്റെ പക്കൽ വേറെ പാന്റ്‌സ്‌ ഇല്ലായി​രു​ന്നു. തന്മൂലം, അന്നു വൈകു​ന്നേരം പ്രസംഗം നടത്തി​യതു വേറൊ​രു സഹോ​ദ​രന്റെ പാന്റ്‌സ്‌ ഇട്ടു​കൊ​ണ്ടാണ്‌—അതാകട്ടെ ഒരാൾക്കു കൂടെ കയറത്തക്ക വലിപ്പ​മു​ള്ള​തും. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, ഇത്തരം ബുദ്ധി​മു​ട്ടു​ക​ളൊ​ന്നും യഹോ​വ​യെ​യും പ്രിയ​പ്പെട്ട സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളെ​യും സേവി​ക്കാ​നുള്ള എന്റെ ആഗ്രഹ​ത്തി​നു മങ്ങലേൽപ്പി​ച്ചില്ല.

മറ്റൊരു അപകട​ത്തിൽ, എനിക്കു ഗുരു​ത​ര​മാ​യി പരി​ക്കേറ്റു. എന്റെ കയ്യൊ​ടി​ഞ്ഞു, മുൻ നിരയി​ലെ പല്ലുക​ളും പോയി. അപ്പോ​ഴാണ്‌ ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളിൽ താമസി​ക്കുന്ന എന്റെ പെങ്ങൾ—സാക്ഷിയല്ല—എന്നെ സന്ദർശി​ച്ചത്‌. ഒരു കാറു വാങ്ങാൻ അവൾ എന്നെ സഹായി​ച്ചത്‌ എത്ര ആശ്വാ​സ​പ്രദം ആയിരു​ന്നു! എനിക്കു സംഭവിച്ച അപകടത്തെ കുറിച്ച്‌ അറിഞ്ഞ്‌ ഏഥൻസ്‌ ബ്രാഞ്ചി​ലെ സഹോ​ദ​രങ്ങൾ എനിക്കു പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ജ​ന​ക​മായ ഒരു കത്തെഴു​തി. മറ്റു കാര്യ​ങ്ങ​ളോ​ടൊ​പ്പം അവർ റോമർ 8:28 (NW) ഉദ്ധരി​ച്ചി​രു​ന്നു. അതു ഭാഗി​ക​മാ​യി ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: “തന്നെ സ്‌നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ നന്മയ്‌ക്കാ​യി ദൈവം തന്റെ സകല പ്രവൃ​ത്തി​ക​ളെ​യും ഏകോ​പി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.” പലപ്പോ​ഴും ഇത്‌ എന്റെ കാര്യ​ത്തിൽ വളരെ ശരിയാ​ണെന്നു തെളിഞ്ഞു!

വിസ്‌മ​യ​ക​ര​മായ ഒരു അനുഭവം

1963-ൽ ഞാൻ ഒരു പ്രത്യേക പയനി​യ​റോ​ടൊ​പ്പം ഒരു ഗ്രാമ​ത്തിൽ പ്രവർത്തി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അവിട​ത്തു​കാർ രാജ്യ സന്ദേശ​ത്തിൽ തെല്ലും താത്‌പ​ര്യം കാട്ടി​യി​രു​ന്നില്ല. തെരു​വി​ന്റെ ഇരുവ​ശ​ത്തു​മാ​യി ഒറ്റയ്‌ക്കു പ്രവർത്തി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. ഒരു വീട്ടിൽ ചെന്ന​പ്പോൾ, ഞാൻ കതകിൽ മുട്ടിയ ഉടനെ ഒരു സ്‌ത്രീ എന്നെ ഉള്ളി​ലേക്കു വലിച്ചു കയറ്റി കതകിനു കുറ്റി​യി​ട്ടു. ഞാനാകെ അമ്പരന്നു​പോ​യി, എന്താണു സംഭവി​ക്കു​ന്നത്‌ എന്ന്‌ ഒരു പിടി​യും കിട്ടി​യില്ല. ആ സ്‌ത്രീ പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ പ്രത്യേക പയനി​യ​റെ​യും വീട്ടിൽ വിളി​ച്ചു​ക​യറ്റി. എന്നിട്ട്‌ അവർ ഞങ്ങളോ​ടു പറഞ്ഞു: “ശബ്ദമു​ണ്ടാ​ക്കാ​തെ അവി​ടെ​ത്തന്നെ നിൽക്കൂ!” കുറച്ചു സമയത്തി​നു ശേഷം, പുറത്തു​നിന്ന്‌ ആരൊ​ക്കെ​യോ ക്രുദ്ധ​രാ​യി സംസാ​രി​ക്കു​ന്നതു ഞങ്ങൾ കേട്ടു. ആളുകൾ ഞങ്ങളെ തേടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. രംഗം ഒന്നു ശാന്തമാ​യ​പ്പോൾ ആ സ്‌ത്രീ ഞങ്ങളോ​ടു പറഞ്ഞു: “നിങ്ങളെ രക്ഷിക്കു​ന്ന​തി​നു വേണ്ടി​യാ​ണു ഞാൻ ഇതു ചെയ്‌തത്‌. നിങ്ങൾ സത്യ​ക്രി​സ്‌ത്യാ​നി​കൾ ആണെന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യാം. അക്കാര​ണ​ത്താൽ ഞാൻ നിങ്ങളെ ആദരി​ക്കു​ന്നു.” ഞങ്ങൾ അവർക്ക്‌ ആത്മാർഥ​മാ​യി നന്ദി പറഞ്ഞ്‌, നിരവധി സാഹി​ത്യ​ങ്ങ​ളും നൽകി​യ​ശേഷം അവിടെ നിന്നു പോന്നു.

പതിന്നാ​ലു വർഷത്തി​നു ശേഷം, ഗ്രീസിൽ ഒരു ഡിസ്‌ട്രി​ക്‌റ്റ്‌ കൺ​വെൻ​ഷ​നിൽ പങ്കെടു​ക്കവെ ഒരു സ്‌ത്രീ എന്നെ സമീപി​ച്ചി​ട്ടു പറഞ്ഞു: “സഹോ​ദ​രന്‌ എന്നെ ഓർമ​യു​ണ്ടോ? ഞങ്ങളുടെ ഗ്രാമ​ത്തിൽ സാക്ഷീ​ക​ര​ണ​ത്തി​നു വന്നപ്പോൾ സഹോ​ദ​രനെ എതിരാ​ളി​ക​ളിൽ നിന്നു സംരക്ഷിച്ച ആളാണു ഞാൻ.” ജർമനി​യി​ലേക്കു കുടി​യേ​റി​പ്പാർത്ത അവർ അവി​ടെ​വെച്ചു ബൈബിൾ പഠിച്ച്‌, യഹോ​വ​യു​ടെ ജനത്തോ​ടു ചേർന്നു. ഇപ്പോൾ അവരുടെ മുഴു കുടും​ബ​വും സത്യത്തി​ലാണ്‌.

ഈ വർഷങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം നിരവധി “ശുപാർശ​ക്ക​ത്തു​കൾ”കൊണ്ടു ഞങ്ങൾ തീർച്ച​യാ​യും അനുഗൃ​ഹീ​ത​രാ​യി. (2 കൊരി​ന്ത്യർ 3:1, പി.ഒ.സി. ബൈബിൾ) ബൈബിൾ സത്യത്തി​ന്റെ പരിജ്ഞാ​നം നേടു​ന്ന​തിന്‌ നിരവധി പേരെ സഹായി​ക്കാ​നുള്ള പദവി ഞങ്ങൾക്കു ലഭിച്ചു. അവരിൽ പലരും ഇപ്പോൾ മൂപ്പന്മാ​രും ശുശ്രൂ​ഷാ​ദാ​സ​ന്മാ​രും പയനി​യർമാ​രും ആയി സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ക്കു​ന്നു. 1960-കളിൽ ഞാൻ സേവിച്ച സർക്കി​ട്ടു​ക​ളിൽ വിരലി​ലെ​ണ്ണാ​വു​ന്നത്ര പ്രസാ​ധ​കരേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ അവിട​ങ്ങ​ളിൽ യഹോ​വ​യു​ടെ ആരാധ​ക​രു​ടെ എണ്ണം 10,000-ത്തിലധി​ക​മാ​യി വർധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നതു കാണു​ന്നത്‌ എത്ര രോമാ​ഞ്ച​ജ​ന​ക​മാണ്‌! തന്റേതായ വിധത്തിൽ നമ്മെ ഉപയോ​ഗി​ക്കുന്ന നമ്മുടെ സ്‌നേ​ഹ​ദ​യ​യുള്ള ദൈവ​മാണ്‌ അതിനുള്ള എല്ലാ ബഹുമ​തി​യും അർഹി​ക്കു​ന്നത്‌.

“രോഗ​ശ​യ്യ​യിൽ”

ഞങ്ങൾ സഞ്ചാര​വേ​ല​യിൽ ഏർപ്പെ​ട്ടി​രുന്ന വർഷങ്ങ​ളിൽ, മാർത്ത ഒരു വലിയ സഹായ​മാ​ണെന്നു തെളിഞ്ഞു. അവൾ എപ്പോ​ഴും സന്തോ​ഷ​പ്ര​കൃ​തം നിലനിർത്തി​യി​രു​ന്നു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, 1976 ഒക്‌ടോ​ബ​റിൽ ഗുരു​ത​ര​മായ രോഗം പിടി​പെട്ട്‌ അവൾ വേദനാ​ജ​ന​ക​മായ ഓപ്പ​റേ​ഷനു വിധേ​യ​യാ​യി. ഇരുകാ​ലു​ക​ളും തളർന്ന അവൾ വീൽച്ചെ​യ​റി​ലാ​യി. അതുമാ​യി ബന്ധപ്പെട്ട ചെലവു​ക​ളും വൈകാ​രിക ക്ലേശങ്ങ​ളും ഞങ്ങൾ എങ്ങനെ നേരി​ടു​മാ​യി​രു​ന്നു? യഹോ​വ​യിൽ ആശ്രയി​ച്ച​തി​ന്റെ ഫലമായി അവന്റെ സ്‌നേ​ഹ​വും ദയയും ഞങ്ങൾ വീണ്ടും അനുഭ​വി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു. സേവനാർഥം ഞാൻ മാസി​ഡോ​ണി​യ​യി​ലേക്കു പോയ​പ്പോൾ ഫിസി​യോ​തെ​റാ​പ്പി​ക്കു വേണ്ടി മാർത്ത ഒരു സഹോ​ദ​രന്റെ കുടും​ബ​ത്തോ​ടൊ​പ്പം ഏഥൻസിൽ താമസി​ച്ചു. ഫോണി​ലൂ​ടെ അവൾ എനിക്ക്‌ ഇങ്ങനെ പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​മേ​കി​യി​രു​ന്നു: “എനിക്കു സുഖം​തന്നെ. വേല നിർത്തു​ന്ന​തി​നെ കുറിച്ചു ചിന്തി​ക്ക​രുത്‌, ചികിത്സ തീർന്ന ഉടനെ വീൽച്ചെ​യ​റിൽ ആണെങ്കി​ലും ഞാനും കൂടെ വരാം.” അതുത​ന്നെ​യാണ്‌ അവൾ ചെയ്‌ത​തും. ബെഥേ​ലിൽ നിന്നുള്ള ഞങ്ങളുടെ പ്രിയ​പ്പെട്ട സഹോ​ദ​രങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്കു പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ജ​ന​ക​മായ നിരവധി കത്തുകൾ എഴുതി. സങ്കീർത്തനം 41:3-ലെ പിൻവ​രുന്ന വാക്കുകൾ അവർ മാർത്തയെ ആവർത്തിച്ച്‌ ഓർമി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു: “യഹോവ അവനെ രോഗ​ശ​യ്യ​യിൽ താങ്ങും. ദീനത്തിൽ നീ അവന്റെ കിടക്ക എല്ലാം മാററി​വി​രി​ക്കു​ന്നു.”

ഗുരു​ത​ര​മാ​യ ഈ ആരോഗ്യ പ്രശ്‌നങ്ങൾ നിമിത്തം ഞാൻ ഒരു പ്രത്യേക പയനി​യ​റാ​യി സേവി​ക്കു​ന്ന​താ​യി​രി​ക്കും ഉചിതം എന്ന്‌ 1986-ൽ തീരു​മാ​നി​ക്ക​പ്പെട്ടു. കാവാ​ലാ​യിൽ ആയിരു​ന്നു നിയമനം. അവിടെ ഞങ്ങളുടെ പ്രിയ​പ്പെട്ട മകളുടെ വീടിന്‌ അടുത്താ​ണു ഞാൻ താമസി​ക്കു​ന്നത്‌. കഴിഞ്ഞ മാർച്ചിൽ എന്റെ പ്രിയ​പ്പെട്ട മാർത്ത മരണമ​ടഞ്ഞു. അവൾ അന്ത്യ​ത്തോ​ളം വിശ്വസ്‌ത ആയിരു​ന്നു. അവൾ മരിക്കു​ന്ന​തി​നു മുമ്പ്‌, സഹോ​ദ​രങ്ങൾ അവളോട്‌ “എങ്ങനെ​യുണ്ട്‌ സഹോ​ദരീ?” എന്നു ചോദി​ക്കു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ, “ഞാൻ യഹോ​വ​യോട്‌ അടുത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ എനിക്കു സുഖമാണ്‌” എന്ന്‌ അവൾ മറുപടി പറയു​മാ​യി​രു​ന്നു. യോഗ​ങ്ങൾക്കു തയ്യാറാ​കു​മ്പോ​ഴോ കൊയ്‌ത്തു ധാരാ​ള​മു​ള്ളി​ടത്തു സേവി​ക്കാ​നുള്ള ആകർഷ​ക​മായ ക്ഷണങ്ങൾ ലഭിക്കു​മ്പോ​ഴോ മാർത്ത ഇങ്ങനെ പറയു​മാ​യി​രു​ന്നു: “ജോൺ, ആവശ്യം അധിക​മു​ള്ളി​ടത്തു പോയി നമുക്കു സേവി​ക്കാം.” അവളുടെ തീക്ഷ്‌ണ​ത​യ്‌ക്ക്‌ ഒരിക്ക​ലും മങ്ങലേ​റ്റി​രു​ന്നില്ല.

ഏതാനും വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പ്‌ എനിക്കും ഗുരു​ത​ര​മായ ആരോ​ഗ്യ​പ്ര​ശ്‌നങ്ങൾ ഉണ്ടായി. 1994 മാർച്ചിൽ, എനിക്കു മാരക​മായ ഹൃ​ദ്രോ​ഗ​ബാധ ഉള്ളതായി കണ്ടെത്തി. ശസ്‌ത്ര​ക്രിയ അനിവാ​ര്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. യഹോ​വ​യു​ടെ സ്‌നേ​ഹ​നിർഭ​ര​മായ കരങ്ങൾ നിർണാ​യക സമയത്ത്‌ എന്നെ പിന്തു​ണ​യ്‌ക്കു​ന്നത്‌ എനിക്ക്‌ ഒരിക്കൽ കൂടി അനുഭ​വ​പ്പെട്ടു. തീവ്ര​പ​രി​ചരണ വിഭാ​ഗ​ത്തിൽ നിന്ന്‌ എന്നെ പുറത്തു കൊണ്ടു​വ​ന്ന​പ്പോൾ ഒരു സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​രകൻ എന്റെ കിടക്ക​യു​ടെ അരികിൽ ഇരുന്നു നടത്തിയ പ്രാർഥന ഞാൻ ഒരിക്ക​ലും മറക്കു​ക​യില്ല. അതു​പോ​ലെ, സത്യ​ത്തോ​ടു കുറ​ച്ചൊ​ക്കെ താത്‌പ​ര്യം കാട്ടിയ നാലു രോഗി​ക​ളോ​ടൊ​പ്പം ആശുപ​ത്രി മുറി​യിൽ വെച്ചു നടത്തിയ സ്‌മാ​ര​കാ​ച​ര​ണ​വും എനിക്കു മറക്കാ​നാ​വില്ല.

യഹോവ ഞങ്ങളുടെ സഹായി ആയിരി​ക്കു​ന്നു

സമയം പറന്നു പോകു​ന്നു, ഒപ്പം ഞങ്ങളുടെ ജഡവും ബലഹീ​ന​മാ​കു​ന്നു. എന്നാൽ, ബൈബിൾ പഠനത്തി​ലൂ​ടെ​യും സേവന​ത്തി​ലൂ​ടെ​യും ഞങ്ങൾ ആത്മീയ​മാ​യി ഉന്മേഷ​ഭ​രി​തർ ആയിത്തീ​രു​ക​യാണ്‌. (2 കൊരി​ന്ത്യർ 4:16) “അടിയൻ ഇതാ അടിയനെ അയക്കേ​ണമേ” എന്നു ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ട്‌ ഇപ്പോൾ 39 വർഷമാ​യി. ഈ വർഷങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം ജീവിതം അർഥപൂർണ​വും സന്തോ​ഷ​പ്ര​ദ​വും പ്രതി​ഫ​ല​ദാ​യ​ക​വും ആയിരു​ന്നി​ട്ടുണ്ട്‌. ‘ഞാൻ എളിയ​വ​നും ദരി​ദ്ര​നും ആണ്‌’ എന്ന്‌ എനിക്കു ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ തോന്നാ​റുണ്ട്‌. എന്നാൽ, അപ്പോ​ഴെ​ല്ലാം ദൃഢവി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടെ എനിക്ക്‌ യഹോ​വ​യോട്‌ ഇങ്ങനെ പറയാൻ കഴിയു​ന്നു: “നീ തന്നേ എന്റെ സഹായ​വും എന്നെ വിടു​വി​ക്കു​ന്ന​വ​നും ആകുന്നു.” (സങ്കീർത്തനം 40:17) അവൻ തീർച്ച​യാ​യും എനിക്ക്‌ സ്‌നേ​ഹ​ദ​യ​യു​ടെ ദൈവം ആയിരു​ന്നി​ട്ടുണ്ട്‌.

[25-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

1956-ൽ മാർത്ത​യോ​ടൊ​പ്പം

[26-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

കാവാലായിലെ തുറമു​ഖം

[26-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

1997-ൽ മാർത്ത​യോ​ടൊ​പ്പം