ഗീതം 45

ഒരു കൃതജ്ഞതാ പ്രാർഥന

(സങ്കീർത്തനം 65:2)

1. സ്‌തു-ത്യ-നാം യ-ഹോ-വേ, കൃ-പാ-നി-ധേ,

നി-ങ്ക-ലു-യർ-ത്തു-ന്നു ശ-ബ്ദം ഞ-ങ്ങൾ,

പ്രാർ-ഥ-ന കേൾ-പ്പോ-നേ വ-ന്നീ-ടു-ന്നു,

ഞ-ങ്ങ-ളെ നിൻ കാ-വ-ലിൽ ഏൽ-പ്പി-പ്പൂ.

ദോ-ഷ-ങ്ങ-ളാൽ ഞ-ങ്ങൾ ഏ-ഴ-ക-ളായ്‌;

പാ-പ-ങ്ങൾ-ക്കായ്‌ ക്ഷ-മ നൽ-കേ-ണ-മേ.

വാ-ങ്ങി നിൻ പു-ത്ര-ര-ക്തം ഞ-ങ്ങ-ളെ.

കാം-ക്ഷി-പ്പൂ നി-ന്നോ-ടു പ-ഠി-ച്ചീ-ടാൻ.

2. നി-ന്നു-പ-ദേ-ശ പ്ര-കാ-ശ-ത്തി-നായ്‌

നിൻ ക്ഷ-ണം പ്രാ-പി-പ്പോർ ധ-ന്യ-ര-ല്ലോ.

നിൻ ഗൃ-ഹം ശു-ദ്ധം; മൊ-ഴി ദർ-ശ-കം.

നിൻ ന-ന്മ-യിൽ ഞ-ങ്ങൾ സം-തൃ-പ്‌ത-രാം.

എ-ത്ര ഭീ-തി-ദം നിൻ നീ-തി ശ-ക്തി,

നിൻ വി-ധി നാൾ ഭൂ-വിൻ ക-ഷ്ടം നീ-ക്കും.

ര-ക്ഷ-യിൻ നാ-ഥാ നിൻ അ-ക്ഷ-യ-മാം

രാ-ജ്യ-ത്തെ ഞ-ങ്ങൾ വാ-ഴ്‌ത്തി ഘോ-ഷി-ക്കും.

3. നിൻ ക-ടാ-ക്ഷം മോ-ദം ഏ-റ്റി-ട-ട്ടെ;

കാ-ണ-ട്ടെ നി-ന്നാ-രാ-ധ-ന-യെ-ങ്ങും.

രാ-ജ്യം നിൻ ന-ന്മ-യാൽ ഭൂ-ഷി-ത-മായ്‌,

രോ-ഗം, മൃ-ത്യു, ദുഃ-ഖം പോ-ക്കി-ടും ഹാ.

ദു-ഷ്ട-ത നിൻ പു-ത്രൻ നീ-ക്കി-ടു-മ്പോൾ

അ-നു-ഗൃ-ഹീ-ത സൃ-ഷ്ടി മോ-ദി-ക്കും.

ഹാ ജ-യ-ഭേ-രി-യിൽ പാ-ടി-ട-ട്ടെ

‘മ-ഹദ്‌ രാ-ജാ-വാം യാ-ഹി-ന്നു സ്‌തു-തി!’