နိနဝေမြို့က အဆီးရီးယားပြည်သားတွေဟာ သိပ်ဆိုးသွမ်းတယ်။ ယေဟောဝါက ပရောဖက်ယောနကို နိနဝေမြို့ဆီ သွားခိုင်းပြီး အဲဒီမြို့သားတွေ လမ်းစဉ်ပြောင်းဖို့ သတိပေးခိုင်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ ယောနဟာ တာရှိပြည်သွားမယ့် သင်္ဘောပေါ်တက်သွားပြီး တခြားဘက် ထွက်ပြေးတယ်။

ပင်လယ်ထဲရောက်တော့ လေပြင်းမုန်တိုင်း တိုက်ခတ်လာလို့ သင်္ဘောသားတွေ ကြောက်ကြောက်နဲ့ သူတို့ရဲ့ ဘုရားတွေဆီ ဆုတောင်းပြီး ‘ဘာလို့ ဒီလိုဖြစ်တာလဲ’ လို့ မေးကြတယ်။ နောက်ဆုံး ယောနက ‘ကျွန်တော့်အပြစ်ပါ။ ယေဟောဝါ ခိုင်းတာမလုပ်ဘဲ ထွက်ပြေးလာတာ။ ကျွန်တော့်ကို ပင်လယ်ထဲပစ်ချလိုက်ရင် မုန်တိုင်းစဲသွားလိမ့်မယ်’ တဲ့။ သင်္ဘောသားတွေဟာ ယောနကို ပစ်မချချင်ပေမဲ့ ယောနက ပစ်ချခိုင်းတယ်။ သူ့ကိုပစ်ချလိုက်တာနဲ့ မုန်တိုင်းရပ်သွားတယ်။

ယောနဟာ သေတော့မယ်လို့ တွေးမိတယ်။ ပင်လယ်ကြမ်းပြင်ဆီ တဖြည်းဖြည်း နစ်သွားချိန်မှာ ယေဟောဝါကို ဆုတောင်းတယ်။ ဒါနဲ့ ယေဟောဝါလည်း ငါးအကြီးကြီးတစ်ကောင် လွှတ်လိုက်တယ်။ ငါးကြီးက ယောနကို မျိုချလိုက်တယ်။ ငါးကြီးဗိုက်ထဲကနေ ‘ကိုယ်တော့်စကား အမြဲနားထောင်ပါ့မယ်’ လို့ ယောန ကတိပေးတယ်။ ယေဟောဝါဟာ ယောနကို ငါးကြီးဗိုက်ထဲမှာ သုံးရက်ထားပြီး ကုန်းပေါ် ပြန်အန်ထုတ်စေတယ်။

ယေဟောဝါက ယောနကို ကယ်ပေးလိုက်လို့ နိနဝေမြို့ကို သွားဖို့မလိုတော့ဘူးလား။ မဟုတ်ဘူး။ အဲဒီကို သွားဖို့ ယောနကို ယေဟောဝါ ထပ်ပြောပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ယောန နားထောင်ခဲ့တယ်။ အဲဒီကိုသွားပြီး ‘နောက်ရက် ၄၀ ကြာရင် နိနဝေမြို့ ပျက်စီးလိမ့်မယ်’ လို့ သူကြေညာတယ်။ အံ့ဩစရာက ဆိုးသွမ်းတဲ့ နိနဝေမြို့သားတွေဟာ နောင်တရပြီး ပြောင်းလဲလာကြတယ်။ နိနဝေဘုရင်က ပြည်သားတွေကို ‘ဘုရားဆီ ဆုတောင်းကြ။ ငါတို့ နောင်တယူရင် မဖျက်ဆီးဘဲ နေလေမလား’ လို့ ပြောတယ်။ လူတွေ နောင်တယူပြောင်းလဲတာကို ယေဟောဝါမြင်တော့ နိနဝေမြို့ကို မဖျက်ဆီးတော့ဘူး။

မြို့ကိုမဖျက်ဆီးတော့ ယောန စိတ်ဆိုးသွားတယ်။ စဉ်းစားကြည့်ပါဦး– ယေဟောဝါက ယောနကို စိတ်ရှည်ပြီး သနားကြင်နာမှု ပြခဲ့ပေမဲ့ ယောနကတော့ နိနဝေမြို့သားတွေအပေါ် မကြင်နာဘူး။ မြို့ပြင်ကိုသွားပြီး ဘူးပင်အောက်မှာ မျက်နှာစူပုတ်ပုတ်နဲ့ ထိုင်နေတယ်။ ဘူးပင်သေသွားတော့ စိတ်ဆိုးပြန်တယ်။ ဒါနဲ့ ယေဟောဝါက ‘မင်းဟာ နိနဝေမြို့သားတွေထက် ဘူးပင်ကို ပိုဂရုစိုက်တာပဲ။ သူတို့ကို ငါ သနားကြင်နာလို့ မဖျက်ဆီးတာ’ လို့ပြောတယ်။ ဘာသင်ခန်းစာရသလဲ။ နိနဝေမြို့သားတွေဟာ ဘယ်အပင်ထက်မဆို ပိုတန်ဖိုးရှိပါတယ်။

အဆီးရီးယားအင်ပါယာဟာ အစ္စရေးဆယ်နွယ်နိုင်ငံကို သိမ်းပိုက်ထားတယ်။ အခု အဆီးရီးယားဘုရင် သနာခရိပ်ဟာ နှစ်နွယ်နိုင်ငံဖြစ်တဲ့ ယုဒပြည်ကိုလည်း လိုချင်နေတယ်။ ယုဒမြို့တွေကို တစ်မြို့ပြီးတစ်မြို့ သိမ်းပိုက်နေတယ်။ သူအလိုချင်ဆုံးမြို့ကတော့ ဂျေရုဆလင်မြို့ပဲ။ ယေဟောဝါဟာ ဂျေရုဆလင်မြို့ကို ကာကွယ်ပေးနေမှန်း သနာခရိပ် မသိဘူး။

ယုဒဘုရင် ဟေဇကိဟာ ဂျေရုဆလင်မြို့ အသိမ်းမခံရဖို့ ပိုက်ဆံအများကြီး ပေးထားတယ်။ သနာခရိပ်ဟာ ပိုက်ဆံတွေကိုလည်း ယူတဲ့အပြင် ဂျေရုဆလင်မြို့ကို တိုက်ခိုက်ဖို့ အင်အားကြီးစစ်တပ်ကို စေလွှတ်လိုက်တယ်။ အဆီးရီးယားစစ်တပ် တဖြည်းဖြည်းနီးလာလို့ မြို့သားတွေ ကြောက်နေကြတယ်။ လူတွေကို ဟေဇကိက ‘မကြောက်ကြနဲ့။ အဆီးရီးယားတွေ အင်အားတောင့်ပေမဲ့ သူတို့ထက် အင်အားပိုကြီးအောင် ကျွန်တော်တို့ကို ယေဟောဝါ လုပ်ပေးလိမ့်မယ်’ လို့ ပြောတယ်။

သနာခရိပ်ဟာ ဂျေရုဆလင်မြို့သားတွေကို ကဲ့ရဲ့လှောင်ပြောင်ဖို့ သူ့တမန် ရာဗရှာခကို လွှတ်လိုက်တယ်။ ရာဗရှာခဟာ မြို့ပြင်မှာ ရပ်ပြီး အခုလို အော်ပြောတယ်– ‘ယေဟောဝါဟာ မင်းတို့ကို မကယ်နိုင်ပါဘူး။ ဟေဇကိ လှည့်စားတာကို မခံကြနဲ့။ ငါတို့လက်ထဲကနေ ကယ်တင်နိုင်တဲ့ ဘုရားမရှိဘူး။’

ဟေဇကိဟာ ဘာလုပ်ရမလဲလို့ ယေဟောဝါကို မေးမြန်းတဲ့အခါ ‘ရာဗရှာခရဲ့ စကားကြောင့် မကြောက်နဲ့။ ဂျေရုဆလင်မြို့ကို သနာခရိပ် သိမ်းပိုက်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး’ လို့ ပြန်ဖြေတယ်။ နောက်တော့ သနာခရိပ်ရဲ့ စာတွေကို ဟေဇကိ ရတယ်။ စာထဲမှာက ‘လက်နက်ချလိုက်ပါ။ မင်းတို့ကို ယေဟောဝါ ကယ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး’ တဲ့။ ဟေဇကိလည်း ဒီလိုဆုတောင်းတယ်- ‘ယေဟောဝါဘုရား၊ ကျေးဇူးပြုပြီး ကျွန်တော်တို့ကို ကယ်တင်ပေးပါ။ ဒါမှ ကိုယ်တော်တစ်ပါးတည်းသာ စစ်မှန်တဲ့ဘုရားဖြစ်မှန်း လူအားလုံး သိရပါလိမ့်မယ်။’ ယေဟောဝါက ‘အဆီးရီးယားဘုရင်ဟာ ဂျေရုဆလင်မြို့ထဲ ဝင်ရမှာမဟုတ်ဘူး။ ငါ့မြို့ကို ငါကာကွယ်မယ်’ လို့ ပြောတယ်။

ဂျေရုဆလင်မြို့ကို မကြာခင် သိမ်းပိုက်နိုင်တော့မယ်လို့ သနာခရိပ် ထင်နေတယ်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ည၊ မြို့ပြင်မှာ တပ်ချထားတဲ့ စစ်သားတွေဆီ ကောင်းကင်တမန်တစ်ပါးကို ယေဟောဝါ စေလွှတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီကောင်းကင်တမန်က စစ်သား ၁၈၅,၀၀၀ ကို သတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဘုရင်သနာခရိပ်ဟာ သူ့အင်အားကြီး စစ်သားတွေကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရပြီ။ အရှုံးနဲ့ ပြန်လှည့်သွားရပြီ။ ယေဟောဝါဟာ ကတိအတိုင်း ဟေဇကိနဲ့ ဂျေရုဆလင်မြို့ကို ကာကွယ်ပေးခဲ့တယ်။ သင်လည်း ဂျေရုဆလင်မြို့မှာ ရှိနေမယ်ဆိုရင် ယေဟောဝါကို ယုံကြည်ကိုးစားမလား။