တစ်ညမှာ နေဗုခဒ်နေဇာဟာ သိပ်ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ အိပ်မက်တစ်ခု မက်တယ်။ အိပ်မက်အဓိပ္ပာယ်ကို သိချင်လို့ ပညာရှိတွေကို ခေါ်လိုက်ပေမဲ့ တစ်ယောက်မှ မရှင်းပြနိုင်ဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ မင်းကြီးက ဒံယေလကို ခေါ်လိုက်တယ်။

ဒံယေလကို နေဗုခဒ်နေဇာက ‘ငါ့အိပ်မက်ထဲမှာ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင် မြင်တယ်။ အပင် ကြီးကြီးလာတာ မိုးတောင်ထိတယ်။ ဘယ်နေရာကပဲ ကြည့်ကြည့် အဲဒီအပင်ကို မြင်ရတယ်။ အရွက်တွေဝေဆာပြီး အသီးတွေသီးနေတယ်။ သစ်ပင်ကြီးအရိပ်အောက်မှာ တိရစ္ဆာန်တွေ ခိုနေကြတယ်။ ငှက်တွေက အကိုင်းအခက်တွေမှာ အသိုက်ဆောက်နေကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကောင်းကင်တမန်တစ်ပါး ကောင်းကင်ကနေ ဆင်းလာပြီး ဒီလိုကြွေးကြော်တယ်– “သစ်ပင်ကို ခုတ်လှဲပြီး ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်။ မြေမှာအမြစ်စွဲနေတဲ့ သစ်ငုတ်ကိုတော့ သံကြိုး၊ ကြေးနီကြိုးနဲ့ ပတ်ချည်ပြီး ချန်ထားခဲ့ပါ။ လူစိတ်ပျောက်ပြီး တိရစ္ဆာန်စိတ် ဝင်ပါစေ။ ဒီလိုနဲ့ ခုနစ်ကာလ ကုန်လွန်သွားပါစေ။ ဘုရားသခင်ဟာ လူ့နိုင်ငံတွေရဲ့ အုပ်စိုးရှင်ဖြစ်ပြီး နိုင်ငံကို သူပေးချင်တဲ့သူကို ပေးနိုင်မှန်း လူသားတွေ သိစေဖို့ ဖြစ်တယ်။”’

ယေဟောဝါက ဒံယေလကို အိပ်မက်အဓိပ္ပာယ် ဖော်ပြတယ်။ အိပ်မက်ကို ဒံယေလ သဘောပေါက်တဲ့အခါ သူထိတ်လန့်သွားတယ်။ ဒါနဲ့ သူက ‘အိုအရှင်မင်းကြီး၊ ဒီအိပ်မက်ဟာ မင်းကြီးရဲ့ ရန်သူတွေနဲ့ပဲ သက်ဆိုင်ရင် ကောင်းမှာ။ ဒါပေမဲ့ မင်းကြီးအကြောင်း ဖြစ်နေတယ်။ အဲဒီခုတ်လှဲခံရတဲ့ သစ်ပင်ဟာ အရှင်မင်းကြီးပါပဲ။ နိုင်ငံကို မင်းကြီး ဆုံးရှုံးရမယ်။ သားရဲလို မြက်ကို စားရလိမ့်မယ်။ ဒါပေမဲ့ ကောင်းကင်တမန်က မြေမှာအမြစ်စွဲနေတဲ့ သစ်ငုတ်ကိုတော့ ချန်ထားခဲ့ပါလို့ ပြောတဲ့အတွက် မင်းကြီးက ဘုရင်ပြန်ဖြစ်မှာပါ’ လို့ ရှင်းပြတယ်။

တစ်နှစ်ကြာတော့ နေဗုခဒ်နေဇာဟာ နန်းတော် အမိုးပြား ပေါ်မှာ လမ်းလျှောက်ရင်း ‘ဒီမြို့ဟာ ငါတည်ဆောက်တဲ့ မြို့ကြီးပဲ။ ငါ့ဘုန်းတန်ခိုး ထင်ရှားနေပါလား’ လို့ပြောတယ်။ ဒီလိုပြောနေတုန်းမှာပဲ ကောင်းကင်က အသံပေါ်လာပြီး ‘နေဗုခဒ်နေဇာ၊ အခု နိုင်ငံကို မင်းဆီကနေ ရုပ်သိမ်းလိုက်ပြီ’ တဲ့။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ နေဗုခဒ်နေဇာဟာ လူစိတ်ပျောက်ပြီး သားရဲစိတ် ဝင်လာတယ်။ ဒါနဲ့ နန်းတော်ကနေ ထွက်ရပြီး လယ်တောက သားရဲတွေနဲ့ အတူနေရတယ်။ နေဗုခဒ်နေဇာရဲ့ ဆံပင်ဟာ လင်းယုန်ငှက်ရဲ့ အတောင်တွေလို ရှည်လာတယ်။ လက်သည်းခြေသည်းတွေလည်း ငှက်ခြေသည်းတွေလို ရှည်လာတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ခုနစ်နှစ် ကုန်လွန်သွားတော့ နေဗုခဒ်နေဇာဟာ စိတ်ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်လာတယ်။ ယေဟောဝါက သူ့ကို ဗာဗုလုန်ဘုရင် ပြန်ဖြစ်စေတယ်။ ဒီတော့မှ နေဗုခဒ်နေဇာက ‘ကောင်းကင်အုပ်စိုးရှင် ဘုရင်မင်းမြတ် ယေဟောဝါကို ချီးမွမ်းဂုဏ်တင်ပါတယ်။ ဒီဘုရားဟာ မာနကြီးသူတွေကို နှိမ့်ချနိုင်တယ်။ အလိုတော်နဲ့တွေ့သူကို နိုင်ငံအပ်နှင်းနိုင်တယ်’ လို့ဝန်ခံတယ်။

နောက်ပိုင်းမှာ ဗေလရှာဇာဟာ ဗာဗုလုန်ဘုရင် ဖြစ်လာတယ်။ တစ်ညကျတော့ မင်းအရာရှိ တစ်ထောင်ကို ဖိတ်ခေါ်ပြီး စားသောက်ပွဲကြီး ကျင်းပတယ်။ ယေဟောဝါရဲ့ ဗိမာန်တော်ထဲက နေဗုခဒ်နေဇာ သိမ်းပိုက်ခဲ့တဲ့ ရွှေခွက်ဖလားတွေ ထုတ်လာဖို့ ကျေးကျွန်တွေကို အမိန့်ပေးတယ်။ ဗေလရှာဇာနဲ့ သူ့ဧည့်သည်တွေဟာ အဲဒီခွက်တွေနဲ့ သောက်စားပြီး သူတို့ ဘုရားတွေကို ချီးမွမ်းနေတုန်း လူ့လက်တစ်ဖက် ရုတ်တရက်ပေါ်လာပြီး စားသောက်ခန်းထဲက နံရံပေါ်မှာ နားမလည်တဲ့ စကားလုံးတွေ ရေးနေတော့တယ်။

ဗေလရှာဇာဟာ အတော်လေး ထိတ်လန့်သွားပြီး နက္ခတ်ဗေဒင်ဆရာတွေကို ဆင့်ခေါ်စေတယ်။ ပြီးတော့ ‘ဒီစာကိုဖတ်ပြီး အဓိပ္ပာယ် ပြောပြနိုင်သူကို ဗာဗုလုန်မှာ တတိယအကြီးဆုံး ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်စေမယ်’ လို့ ကတိပေးတယ်။ သူတို့ ကြိုးစားကြပေမဲ့ ဘယ်သူမှ အဓိပ္ပာယ် မပြောပြနိုင်ဘူး။ ဒီအခါ မိဖုရား ဝင်လာပြီး ‘နေဗုခဒ်နေဇာလက်ထက်မှာ နက်နဲတာကို ဖြေရှင်းပေးခဲ့တဲ့ ဒံယေလဆိုတဲ့လူရှိတယ်။ ဒီစာတွေရဲ့ အဓိပ္ပာယ်ကို သူပြောပြနိုင်ပါလိမ့်မယ်’ လို့ အကြံပေးတယ်။

ဒါနဲ့ ဒံယေလက ဘုရင့်ရှေ့ ရောက်လာတယ်။ ဗေလရှာဇာက ‘အခု၊ ဒီစာကိုဖတ်ပြီး အဓိပ္ပာယ် ရှင်းပြနိုင်မယ်ဆိုရင် မင်းကို ရွှေလည်ဆွဲ ဆွဲပေးမယ်။ ဗာဗုလုန်မှာ တတိယအကြီးဆုံး ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်စေမယ်’ လို့ ပြောတယ်။ ဒံယေလက ‘မင်းကြီးရဲ့ ဆုလက်ဆောင်တွေကို မလိုချင်ပါဘူး။ ဒီစကားရဲ့ အဓိပ္ပာယ်ကို ပြောပြပါ့မယ်။ မင်းကြီးရဲ့ခမည်းတော် နေဗုခဒ်နေဇာဟာ မာနကြီးတယ်။ ဒါကြောင့် ယေဟောဝါက သူ့ကို နှိမ့်ချခဲ့တယ်။ သူ့အဖြစ်အပျက်အားလုံးကို မင်းကြီး သိလျက်နဲ့ ယေဟောဝါကို မလေးစားဘဲ ကိုယ်တော့်ဗိမာန်တော်ထဲက ရွှေခွက်ဖလားတွေနဲ့ စပျစ်ဝိုင် သောက်ကြတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီစကားတွေကို ဘုရားရေးတာ– မေနေ၊ မေနေ၊ တေကလ၊ ဖေရက် တဲ့။ အဓိပ္ပာယ်ကတော့ မီးဒီးယားနဲ့ ပါးရှားလူတွေဟာ ဗာဗုလုန်ကို အနိုင်ယူ သိမ်းပိုက်မယ်။ မင်းကြီးရဲ့နန်းသက်ကိုလည်း အဆုံးသတ်လိုက်ပြီ။’

ဗာဗုလုန်ကို ဘယ်သူမှ အနိုင်ယူနိုင်မယ့်ပုံ မပေါ်ဘူး။ ဒီမြို့ကို နံရံအထူကြီးတွေ၊ တကယ်နက်တဲ့ ကျုံးကြီးနဲ့ ကာကွယ်ထားတာ။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီညမှာ မီးဒီးယားနဲ့ ပါးရှားလူတွေ မြို့ထဲဝင်ပြီး တိုက်ခိုက်နိုင်ခဲ့တယ်။ ပါးရှားဘုရင် ဆိုင်းရပ်က မြစ်ရေကို လမ်းလွှဲလိုက်တယ်။ ဒီလိုနည်းနဲ့ သူ့စစ်သားတွေက မြို့ဂိတ်တံခါးတွေအထိ ချီတက်လာနိုင်တယ်။ ရောက်လာတဲ့အခါ တံခါးတွေ ပွင့်နေတာကို တွေ့ပါလေရော။ ဒါနဲ့ စစ်သားတွေက မြို့ထဲ ချက်ချင်းဝင်တိုက်တဲ့အခါ စစ်နိုင်တာပေါ့။ ဘုရင်ကိုလည်း သတ်ပစ်လိုက်တယ်။ အဲဒီနောက် ဆိုင်းရပ်ဟာ ဗာဗုလုန်ဘုရင် ဖြစ်လာတယ်။

တစ်နှစ်အတွင်းမှာပဲ၊ ဆိုင်းရပ်က ‘ဂျေရုဆလင်မြို့မှာ အိမ်တော်တည်ဆောက်ပါလို့ ယေဟောဝါဘုရားက ငါ့ကို တာဝန်ပေးလိုက်ပြီ။ ပြန်သွားချင်တဲ့သူ ဘယ်သူမဆို သွားခွင့်ရှိတယ်’ လို့ ပြောတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ယေဟောဝါ ကတိပေးခဲ့တဲ့အတိုင်းပဲ ဂျေရုဆလင်မြို့ ပျက်စီးပြီး အနှစ် ၇၀ ကြာတဲ့အခါ ဂျူးတော်တော်များများ ပြန်သွားနိုင်ကြတယ်။ သူတို့နဲ့အတူ ဗိမာန်တော်ထဲက နေဗုခဒ်နေဇာ သိမ်းပိုက်ခဲ့တဲ့ ရွှေ၊ ငွေ ခွက်ဖလားတွေကိုလည်း ပြန်ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ယေဟောဝါဟာ ဆိုင်းရပ်ကို အသုံးပြုပြီး သူ့လူမျိုးကို ကူညီပေးခဲ့တယ်။