अध्याय १०५

एउटा निर्णायक दिनको प्रारम्भ

सोमबार बेलुकी येशू यरूशलेम छाडेर जैतुन डाँडाको पूर्वीय भीरमा रहेको बेथानी फर्कनुहुन्छ। यरूशलेममा उहाँको आखिरी सेवाको दुई दिन समाप्त भएको छ। यसबेला पनि येशू आफ्ना साथी लाजरससँग रात बिताउनुहुन्छ। शुक्रबार यरिहोबाट आएदेखि बेथानीमा बिताएको यो चौथो रात हो।

अब मङ्‌गलबार, नीसान ११ का दिन सबेरै उहाँ आफ्ना चेलाहरूका साथ फेरि बाटो लाग्नुहुन्छ। येशूको सेवाको कामको यो एउटा निर्णायक अर्थात्‌ सबैभन्दा व्यस्त दिन साबित हुन्छ। मन्दिरमा उहाँ आज अन्तिम पटक देखा पर्नुहुन्छ। पुर्पक्ष र मृत्युभन्दा अघि उहाँको आम सेवाको कामको यो अन्तिम दिन हो।

येशू आफ्ना चेलाहरूसित पहिलेकै बाटो जैतुन डाँडा हुँदै यरूशलेमतर्फ जानुहुन्छ। बेथानीबाट हिंड्‌दा येशूले हिजो सराप दिएको रूख पत्रुसले देख्छन्‌। पत्रुस कराउँछन्‌: “रब्बी, हेर्नुहोस्‌! तपाईंले सराप दिनुभएको अन्जीरको रूख त सुकेछ।”

तर येशूले रूखलाई किन सुकाइदिनुभयो? कारण सङ्‌केत गर्दै येशू भन्‍नुहुन्छ: “म तिमीहरूलाई साँचो-साँचो भन्छु, तिमीहरूसित विश्‍वास मात्र हुनुपर्छ अनि तिमीहरूले शङ्‌का गर्नु हुँदैन, तब मैले अन्जीरको रूखलाई जे गरें, त्यति मात्र होइन तर यस पहाडलाई ‘यहाँबाट उप्किएर समुद्रमा खस्‌’ भन्यौ भने त्यो पनि हुनेछ। तिमीहरूले विश्‍वाससहित प्रार्थनामा जे-जे माग्छौ, ती तिमीहरूले पाउनेछौ।”

अतः रूखलाई सुकाएर येशू चेलाहरूलाई परमेश्‍वरमाथि विश्‍वास राख्नु अत्यावश्‍यक छ भन्‍ने कुराको शिक्षा दिंदै हुनुहुन्छ। उहाँ भन्‍नुहुन्छ: “तिमीहरूले प्रार्थनामा जे-जे माग्छौ, ती तिमीहरूले पाइसकेझैं गरी विश्‍वास गर अनि तिमीहरूले ती साँच्चै पाउनेछौ।” तिनीहरूले सिक्नुपर्ने कत्ति महत्त्वपूर्ण पाठ हो यो, खासगरि आउने डरलाग्दो परीक्षाको घडीलाई ध्यानमा राख्दा! तथापि अन्जीरको बोट सुक्ने कुरा र विश्‍वासको गुणस्तरबीच अर्को सम्बन्ध पनि छ।

अन्जीरको रूखजस्तै इस्राएल राष्ट्रको पनि एउटा छली रूप छ। त्यो राष्ट्र परमेश्‍वरसित एउटा करारमा बाँधिएको छ। बाहिरबाट हेर्दा तिनीहरूले त्यस करारका नियमहरूलाई पालन गरेका छन्‌ जस्तो देखिए तापनि तिनीहरू फलविनाको रूखजस्तै अविश्‍वासी प्रमाणित भइसकेका छन्‌। विश्‍वासको कमीको कारण तिनीहरूले परमेश्‍वरका छोरालाई समेत तिरस्कार गर्न लागेका छन्‌! त्यसकारण फल नफलाउने त्यस अन्जीरको रूखलाई सुकाएर त्यो फलहीन, अविश्‍वासी राष्ट्रको अन्तिम अवस्था कस्तो हुनेछ भनी देखाउन येशू एउटा सजीव वर्णन दिंदै हुनुहुन्छ।

केही बेरपछि येशू र उहाँका चेलाहरू यरूशलेम प्रवेश गर्नुहुन्छ र आफ्नो चलनअनुसार उहाँहरू मन्दिरमा जानुहुन्छ अनि येशू शिक्षा दिन थाल्नुहुन्छ। अघिल्लो दिनमा पैसा साट्‌नेहरूमाथि येशूले गर्नुभएको कारबाही मुख्य पुजारीहरू र जन-साधारणका धर्म-गुरुहरूले बिर्सेका छैनन्‌। यसकारण तिनीहरू उहाँलाई चुनौती दिंदै सोध्छन्‌: “तपाईं कुन अख्तियारले यी सब गर्दै हुनुहुन्छ? अथवा तपाईंलाई यसो गर्ने अख्तियार कसले दियो?”

प्रत्युत्तरमा येशू भन्‍नुहुन्छ: “म तिमीहरूलाई एउटा प्रश्‍न सोध्छु। तिमीहरूले मलाई त्यसको जवाफ देओ र म कुन अख्तियारले यी सब गर्दैछु, म पनि तिमीहरूलाई भन्छु। यूहन्‍नाले बप्तिस्मा गराउने अख्तियार परमेश्‍वरबाट पाए कि मानिसहरूबाट?”

पुजारीहरू र धर्म-गुरुहरू यसको जवाफ कसरी दिने भनी आपसमा छलफल गर्छन्‌। “ ‘परमेश्‍वरबाट’ भनौं भने ‘तिमीहरूले किन ऊमाथि विश्‍वास गरेनौ त’ भनेर उसले सोध्नेछ। तर ‘मानिसहरूबाट’ भनौं भने सबका सब मानिसहरूले हामीलाई ढुङ्‌गाले हान्‍नेछन्‌ किनकि तिनीहरू यूहन्‍नालाई भविष्यवक्‍ता मान्छन्‌।”

के जवाफ दिने हो, ती धर्म-गुरुहरू अलमल्लमा पर्छन्‌। त्यसकारण येशूलाई तिनीहरू भन्छन्‌: “हामीलाई थाह छैन।”

येशू पनि जवाफमा भन्‍नुहुन्छ: “म कुन अख्तियारले यी सब गर्छु, म पनि तिमीहरूलाई भन्दिनँ।” मत्ती २१:१९-२७; मर्कूस ११:१९-३३; लूका २०:१-८.

▪ मङ्‌गलबार, नीसान ११ को के महत्त्व छ?

▪ अन्जीरको रूखलाई सुकाएर येशू के पाठ सिकाउनुहुन्छ?

▪ येशूले कुन अख्तियारले यी काम गर्नुहुन्छ भन्‍ने प्रश्‍न सोध्नेहरूलाई उहाँ कसरी जवाफ दिनुहुन्छ?

अध्याय १०६

दाखबारीका दृष्टान्तहरूद्वारा पर्दाफास हुन्छ

येशू मन्दिरमा हुनुहुन्छ। कुन अख्तियारले उहाँ ती कामहरू गर्दै हुनुहुन्छ भनी जान्‍न खोज्ने धर्म-गुरुहरूलाई येशूले भर्खरै अकमक्क पारिदिनुभएको छ। तिनीहरू अकमक्क परिरहेकै बेला येशू सोध्नुहुन्छ: “तिमीहरूलाई कस्तो लाग्छ?” त्यसपछि तिनीहरू कुन प्रकारका मानिसहरू हुन्‌ भनी उहाँले एउटा दृष्टान्तद्वारा तिनीहरूलाई देखाउनुहुन्छ।

येशू सोध्नुहुन्छ: “एक जना मानिसका दुई छोरा थिए। जेठोकहाँ गएर तिनले यसो भने, ‘बाबु, जाऊ गएर आज दाखबारीमा काम गर।’ उसले ‘हवस्‌ बुबा,’ भन्यो तर ऊ गएन। अनि कान्छोकहाँ गएर तिनले त्यसै भन्दा उसले ‘नाइँ, म जान्‍नँ’ भन्यो तर पछि ऊ चुकचुकायो र दाखबारीमा गयो। यी दुईमध्ये कसले आफ्नो बुबाको इच्छा पूरा गऱ्‍यो?”

उहाँका विरोधीहरूले जवाफ दिन्छन्‌: “कान्छोचाहिंले।”

त्यसकारण येशू व्याख्या गर्नुहुन्छ: “म तिमीहरूलाई साँचो-साँचो भन्छु, कर उठाउनेहरू र वेश्‍याहरू तिमीहरूभन्दा अगाडि परमेश्‍वरको राज्यमा पस्नेछन्‌।” कर उठाउनेहरू र वेश्‍याहरूले यथार्थमा सुरुमा परमेश्‍वरको सेवा गर्न इन्कार गरेका थिए। तर त्यो कान्छो छोरोजस्तै तिनीहरूले पश्‍चात्ताप गरे र परमेश्‍वरको सेवा गर्न थाले। त्यसको विपरीत, जेठो छोरोजस्तै ती धर्म-गुरुहरूले परमेश्‍वरको सेवा गर्छौं त भने, तर येशू भन्‍नुहुन्छ: “[बप्तिस्मा गराउने] यूहन्‍ना आए र तिमीहरूलाई सत्यको बाटो देखाए, तैपनि तिमीहरूले ऊमाथि विश्‍वास गरेनौ। तर कर उठाउनेहरू र वेश्‍याहरूले ऊमाथि विश्‍वास गरे र तिमीहरूले यो देख्दादेख्दै पनि पछि चुकचुकाउँदै ऊमाथि विश्‍वास गरेनौ।”

ती धर्म-गुरुहरूले परमेश्‍वरको सेवा गर्नमा हेलचेक्य्राइँ मात्र गरेका होइनन्‌ तर तिनीहरू वास्तवमा खराब, दुष्ट मानिसहरू हुन्‌ भनी येशू अब देखाउनुहुन्छ। येशू वर्णन गर्नुहुन्छ: “एक जना घरमालिक थियो, जसले दाखबारी लगाएर त्यसको वरिपरि बार हाल्यो। त्यसपछि उसले दाख पेल्ने कोल खन्यो र एउटा मचान खडा गऱ्‍यो। अनि मोहीहरूलाई जिम्मा लगाएर आफूचाहिं विदेशतिर लाग्यो। जब फल टिप्ने बेला भयो, तब उसले आफ्ना दासहरूलाई कुत उठाउन मोहीहरूकहाँ पठायो। तर मोहीहरूले उसका दासहरूलाई समातेर एक जनालाई कुटे, अर्कोलाई मारे अनि अर्कोलाई चाहिं ढुङ्‌गाले हाने। फेरि उसले पहिलेको भन्दा धेरै दास पठायो तर तिनीहरूले उनीहरूलाई पनि त्यसै गरे।”

“दासहरू” भनेका भविष्यवक्‍ताहरू हुन्‌ जसलाई “घरमालिक” यहोवा परमेश्‍वरले आफ्नो “दाखबारी”-का “मोहीहरूकहाँ” पठाउनुभयो। यी मोहीहरू भनेको इस्राएल राष्ट्रका प्रमुख प्रतिनिधिहरू हुन्‌। बाइबलमा यस राष्ट्रलाई परमेश्‍वरको “दाखबारी” भनी इङ्‌गित गरिएको छ।

ती “मोहीहरूले” “दासहरूलाई” दुर्व्यवहार गर्ने र तिनीहरूलाई मार्ने भएकाले येशू व्याख्या गर्नुहुन्छ: “अन्तमा, ‘मेरो छोरालाई त आदर गर्नेछन्‌’ भन्‍ने सोच्दै उसले आफ्नो छोरालाई पठायो। तर छोराचाहिं आएको देखेर ती मोहीहरूले आपसमा यसो भन्‍न थाले, ‘यो त हकवाला हो, त्यसैले आओ, यसलाई मारेर यसको सम्पत्ति हात पारौं।’ तिनीहरूले उसलाई समाते र दाखबारीबाहिर लगेर मारे।”

अनि धर्म-गुरुहरूलाई सम्बोधन गर्दै येशू सोध्नुहुन्छ: “अब, दाखबारीको मालिक आएपछि उसले ती मोहीहरूलाई के गर्ला?”

धर्म-गुरुहरूले जवाफ दिन्छन्‌: “तिनीहरू दुष्ट भएकोले उसले रत्तीभर दया नदेखाई तिनीहरूलाई नाश गर्नेछ र आफ्नो दाखबारी त्यस्ता मोहीहरूलाई दिनेछ जसले समयमै कुत बुझाउँछन्‌।”

यसप्रकार तिनीहरूले अनजानमा आफैले आफूमाथि इन्साफको घोषणा गर्छन्‌ किनकि इस्राएल राष्ट्र अर्थात्‌ यहोवाको “दाखबारी”-का इस्राएली “मोहीहरू”-मा तिनीहरू पनि समावेश छन्‌। यसप्रकारका मोहीहरूबाट यहोवाले आशा राख्नुभएको फल तिनीहरूले उहाँको छोरा साँचो मसीहमाथि विश्‍वास राखून्‌ भन्‍ने हो। तिनीहरूले यसप्रकारको फल दिन नसकेकोले येशू तिनीहरूलाई चेतावनी दिनहुन्छ: “के तिमीहरूले धर्मशास्त्रमा [भजन ११८:२२, २३ मा] कहिल्यै पढेका छैनौ, ‘जुन ढुङ्‌गोलाई डकर्मीहरूले काम नलाग्ने ठाने, त्यही ढुङ्‌गो नै कुनाको शिरढुङ्‌गो बनेको छ। यहोवाले त्यसो गर्नुभएको हो र यो हाम्रो नजरमा अति अचम्मको छ’? त्यसैले म तिमीहरूलाई भन्छु, परमेश्‍वरको राज्यमा पस्ने मौका तिमीहरूको हातबाट खोसिनेछ र एउटा यस्तो जातिलाई दिइनेछ जसले त्यस राज्यको लागि सुहाउँदो फल फलाउँछ। साथै, जो यो ढुङ्‌गोमाथि बजारिन्छ, त्यो चकनाचूर हुनेछ र जसमाथि यो ढुङ्‌गो खस्छ, त्यो धूलोपीठो हुनेछ।”

येशू तिनीहरूकै बारेमा बोलिरहनुभएको छ भनी शास्त्री र मुख्य पुजारीहरू अब बुझ्छन्‌ र उहाँलाई अर्थात्‌ जायज “हकवाला”-लाई मार्न चाहन्छन्‌। यसकारण परमेश्‍वरको राज्यमा शासक हुने विशेषाधिकार राष्ट्रको रूपमा तिनीहरूबाट खोसिनेछ र उपयुक्‍त फल उत्पादन गर्न सक्ने ‘दाखबारीका मोहीहरूको’ एउटा नयाँ राष्ट्र सृजना गरिनेछ।

येशू एक जना भविष्यवक्‍ता हुनुहुन्छ भनी स्वीकार्ने भीडको डरले गर्दा धर्म-गुरुहरू त्यस अवसरमा येशूलाई मार्ने प्रयास गर्दैनन्‌। मत्ती २१:२८-४६; मर्कूस १२:१-१२; लूका २०:९-१९; यशैया ५:१-७.

▪ येशूले बताउनुभएको पहिलो दृष्टान्तका दुई छोराहरूले कसलाई प्रतिनिधित्व गर्छन्‌?

▪ दोस्रो दृष्टान्तमा “घरमालिक,” “दाखबारी,” “मोहीहरू,” “दासहरू,” र “हकवाला”-ले क-कसलाई प्रतिनिधित्व गर्छन्‌?

▪ ‘दाखबारीका मोहीहरूलाई’ के हुनेछ र तिनीहरूको ठाउँ कसले लिनेछन्‌?

अध्याय १०७

विवाह भोजको दृष्टान्त

येशूले दुई वटा दृष्टान्त बताएर शास्त्री र मुख्य पुजारीहरूको पर्दाफास गर्नुभएको छ। अतः तिनीहरू उहाँलाई मार्न चाहन्छन्‌। तर येशूले तिनीहरूलाई भन्‍ने कुरा अझ बाँकी नै छ। उहाँ अर्को दृष्टान्त बताउँदै तिनीहरूलाई भन्‍नुहुन्छ:

“स्वर्गको राज्य एउटा राजाजस्तो हो, जसले आफ्नो छोराको विवाह-भोज तयार गरे। अनि तिनले विवाह-भोजका निम्तालुहरूलाई बोलाउन आफ्ना दासहरू पठाए तर तिनीहरू आउन मानेनन्‌।”

यहोवा परमेश्‍वर ती राजा हुनुहुन्छ जसले आफ्ना छोरा, येशू ख्रीष्टको निम्ति विवाह-भोज तयार पार्नुहुन्छ। अन्तमा दुलही वर्गका १,४४,००० अभिषिक्‍त चेलाहरू स्वर्गमा येशूसँग सम्मिलित हुनेछन्‌। राजाका प्रजाहरू इस्राएलका मानिसहरू हुन्‌ जोसँग ईसापूर्व १५१३ मा व्यवस्थाको करार बाँधिएको थियो र त्यसपछि तिनीहरूले “पूजाहारीहरूको एक राज्य” हुन पाउने सुअवसर पाए। त्यस अवसरमा तिनीहरूलाई विवाह-भोजको निम्तो प्रथम पटक दिइयो।

तथापि इस्वी संवत्‌ २९ को शरद्‌ ऋतुदेखि अथवा येशू र उहाँका चेलाहरूले [राजाका दासहरूले] राज्य-प्रचारको काम सुरु गरेदेखि मात्र निम्तो पाएकाहरूलाई प्रथम पटक बोलाइयो। तर इस्वी संवत्‌ २९ देखि इस्वी संवत्‌ ३३ सम्ममा दासहरूद्वारा यसप्रकार बोलाइएका जन्मजात इस्राएलीहरूले आउने इच्छा गरेनन्‌। त्यसकारण परमेश्‍वरले तिनीहरूलाई अर्को एउटा मौका दिनुभयो भन्दै येशू बयान गर्नुहुन्छ:

“तिनले फेरि यसो भनेर अरू दासहरू पठाए: ‘निम्तालुहरूलाई यसो भन: “हेर, मैले दिवा-भोज तयार पारेको छु, मेरा गोरु र मोटा-मोटा पशुहरू काट्‌न लगाइसकेको छु अनि सबै थोक तयार भइसकेका छन्‌। विवाह-भोजमा आउनुहोस्‌।” ’ ” निम्तो पाएकाहरूका निम्ति यो दोस्रो र अन्तिम बोलावट इस्वी संवत्‌ ३३ को पेन्तिकोसमा सुरु भयो। त्यस बेला येशूका चेलाहरूमाथि पवित्र शक्‍ति खनाइएको थियो। यो बोलावट इस्वी संवत्‌ ३६ सम्म कायम रह्‍यो।

तथापि इस्राएलीहरूमध्येका बहुमतले यस बोलावटको पनि हेलचेक्य्राइँ गरे। येशू भन्‍नुहुन्छ: “तर तिनीहरूले वास्तै गरेनन्‌; एक जना आफ्नो खेततिर गयो, अर्कोचाहिं व्यापारतिर लाग्यो अनि बाँकी अरूले तिनका दासहरूलाई पक्रेर दुर्व्यवहार गरे र तिनीहरूलाई मारे।” येशू अगाडि भन्‍नुहुन्छ: “तब राजा क्रुद्ध भए अनि आफ्नो सेना पठाएर ती हत्याराहरूलाई नाश गरे र तिनीहरूको सहर जलाइदिए।” यो घटना इस्वी संवत्‌ ७० मा हुन गयो जब रोमीहरूले यरूशलेमलाई ध्वस्त पारिदिए र ती हत्याराहरू मारिए।

यसै बीच के भयो भनी येशू व्याख्या गर्नुहुन्छ: “त्यसपछि तिनले आफ्ना दासहरूलाई भने: ‘विवाह-भोज त तयार छ तर निम्तालुहरू योग्य भएनन्‌। त्यसैले सहरका मूल बाटोहरूमा जाओ र ज-जसलाई भेट्टाउँछौ, सबैलाई विवाह-भोजको निम्तो देओ।’ ” दासहरूले त्यसै गरे र “विवाह-घर पाहुनाहरूले भरियो।”

सहरबाहिरका बाटोहरूबाट बोलाएर पाहुनाहरू जम्मा गर्ने काम इस्वी संवत्‌ ३६ देखि सुरु भयो। खतना नभएका गैर-यहूदीहरूबाट जम्मा गरिएकाहरूमा रोमी अधिकारी कर्नीलियस र तिनका परिवार पहिला थिए। सुरुमा बोलावट अस्वीकार गर्नेहरूको ठाउँ लिन यी गैर-यहूदीहरूलाई जम्मा गर्ने काम २१ औं शताब्दीसम्म चलिरहेको छ।

बीसौं शताब्दीमै विवाह-समारोहको कोठा पाहुनाहरूले भरिन्छ। त्यसपछि के हुन्छ, येशू यसो भन्दै वर्णन गर्नुहुन्छ: “जब राजा पाहुनाहरूलाई हेर्न आए, तब तिनले एक जना मानिसलाई विवाहमा जाँदा लगाउनुपर्ने पोसाक नलगाई आएको देखे। त्यसैले तिनले उसलाई सोधे: ‘मित्र, विवाहमा लगाउनुपर्ने पोसाक नलगाई भित्र छिर्ने आँट तिमीले कसरी गऱ्‍यौ?’ उसले जवाफै दिन सकेन। त्यसपछि राजाले आफ्ना नोकरहरूलाई भने: ‘त्यसको हातखुट्टा बाँधेर त्यसलाई बाहिर अन्धकारमा फालिदेओ, जहाँ रोदन अनि वेदनाको चीत्कार हुनेछ।’ ”

विवाहको पोसाक नलगाई आउने पाहुनाले चर्चजगत्‌का नकली ख्रीष्टियनहरूको प्रतिनिधित्व गर्छ। परमेश्‍वरले तिनीहरूलाई कहिल्यै पनि प्रतीकात्मक इस्राएली भनी स्वीकार्नुभएको छैन। परमेश्‍वरले तिनीहरूलाई कहिल्यै पनि राज्यको उत्तराधिकारीको रूपमा पवित्र शक्‍तिद्वारा अभिषेक गर्नुभएको छैन। त्यसकारण तिनीहरू बाहिर अन्धकारमा फालिनेछन्‌ जहाँ तिनीहरू नाश हुनेछन्‌।

येशू यसो भन्दै आफ्नो दृष्टान्त टुङ्‌ग्याउनुहुन्छ: “किनकि निम्तालुहरू त धेरै छन्‌ तर चुनिएकाहरू भने थोरै हुन्छन्‌।” हो, इस्राएल राष्ट्रबाट ख्रीष्टकी दुलही वर्गको सदस्य हुन धेरैलाई बोलाइएको थियो तर थोरै जन्मजात इस्राएलीहरू मात्र छानिए। स्वर्गीय इनाम पाउने १,४४,००० पाहुनाहरूमध्ये धेरैजसो गैर-यहूदीहरू नै हुनेछन्‌। मत्ती २२:१-१४; प्रस्थान १९:१-६; प्रकाश १४:१-३.

▪ सुरुमा विवाहको भोजमा निम्तो पाएकाहरू को हुन्‌ र तिनीहरूलाई कहिले निम्तो दिइएको थियो?

▪ निम्तालुहरूले प्रथम बोलावट कहिले पाउँछन्‌ र बोलाउने काममा प्रयोग गरिएका दासहरू को हुन्‌?

▪ दोस्रो बोलावट कहिलेसम्म कायम रहन्छ र त्यसपछि अरू कसलाई निम्तो दिइन्छ?

▪ विवाहको पोसाक नलगाउने मानिसले कसलाई इङ्‌गित गर्छ?

▪ बोलावट पाएका धेरै मानिसहरू को हुन्‌ र छानिएका थोरैचाहिं को हुन्‌?

अध्याय १०८

येशूलाई फसाउन तिनीहरू असफल हुन्छन्‌

येशू मन्दिरमा शिक्षा दिइरहनुभएको छ। भर्खरै तीन वटा दृष्टान्त दिएर आफ्ना धार्मिक दुस्मनहरूको दुष्टतालाई उदाङ्‌ग पारिदिनुभएकोले फरिसीहरू उहाँसित क्रोधित हुन्छन्‌। उहाँलाई गिरफ्तार गर्नका लागि कुनै आपत्तिजनक कुरा उहाँको मुखबाट निकालेर उहाँलाई फसाउने सल्लाह तिनीहरू गर्छन्‌। तिनीहरू एउटा षड्यन्त्र रच्छन्‌ र उहाँलाई फसाउने कोसिस गर्न हेरोदवादीहरूसित आफ्ना चेलाहरू पठाउँछन्‌।

यिनीहरू भन्छन्‌: “गुरुज्यू, हामीलाई थाह छ, तपाईं सत्यवादी हुनुहुन्छ र परमेश्‍वरको मार्ग ठीकसित सिकाउनुहुन्छ अनि तपाईं कसैको बहकाउमा पर्नुहुन्‍न, किनकि तपाईं मानिसहरूको मुख हेरेर व्यवहार गर्नुहुन्‍न। त्यसकारण तपाईंलाई कस्तो लाग्छ, हामीलाई भन्‍नुहोस्‌: सम्राट्‌लाई कर तिर्नु उचित हो कि होइन?”

येशू तिनीहरूको चापलुसी कुरामा लाग्नु हुन्‍न। उहाँले ‘होइन, कर तिर्नु मनासिब वा उचित होइन’ भन्‍नुभयो भने तिनीहरूले उहाँमाथि रोमको विरुद्धमा राजद्रोह गरेको दोष लगाउनेछन्‌ भनी उहाँलाई थाह छ। अनि ‘कर तिर्नुपर्छ’ भन्‍नुभयो भने रोमी दमनलाई मन नपराउने यहूदीहरूले उहाँलाई घृणा गर्नेछन्‌। त्यसकारण उहाँ जवाफ दिनुहुन्छ: “ए कपटीहरू, तिमीहरू किन मेरो परीक्षा गर्छौ? कर तिर्ने सिक्का मलाई देखाओ।”

तिनीहरूले उहाँकहाँ एक दिनारको सिक्का ल्याएपछि येशू सोध्नुहुन्छ: “यसमा कसको चित्र र नाम छ?”

“सम्राट्‌को” भनी तिनीहरू जवाफ दिन्छन्‌।

“जे-जे सम्राट्‌का हुन्‌, सम्राट्‌लाई र जे-जे परमेश्‍वरका हुन्‌, परमेश्‍वरलाई देओ।” येशूको यो गजबको जवाफ सुनेर तिनीहरू जिल्ल पर्छन्‌ र उहाँलाई छाडेर आफ्नो बाटो लाग्छन्‌।

येशूका खिलाफमा फरिसीहरूले केही गर्न नसकेको देखेर पुनर्जीवनमा विश्‍वास नगर्ने सदुकीहरू उहाँकहाँ आएर सोध्छन्‌: “गुरुज्यू, ‘यदि कुनै मानिस निःसन्तान मऱ्‍यो भने उसको भाइले आफ्नो दाइकी पत्नीसित विवाह गरेर दाइको निम्ति सन्तान जन्माउनुपर्छ’ भनेर मोशाले भनेका छन्‌। हामीसँग सात जना दाजुभाइ थिए अनि जेठोले विवाह गऱ्‍यो र कुनै सन्तान नजन्माई मऱ्‍यो। त्यसैले भाइले दाइकी पत्नीसित विवाह गऱ्‍यो। यही क्रम माइलो, साइँलो हुँदै सातौं भाइसम्म चल्यो। अन्तमा त्यो स्त्री पनि मरी। त्यसोभए, तिनीहरू पुनर्जीवित हुँदा त्यो स्त्री ती सात जना दाजुभाइमध्ये कसकी पत्नी हुनेछे? किनकि त्यो सबैकी पत्नी भइसकेकी थिई।”

प्रत्युत्तरमा येशू जवाफ दिनुहुन्छ: “तिमीहरूले गलत बुझिरहेका छौ, किनकि तिमीहरूले न धर्मशास्त्र न त परमेश्‍वरको शक्‍तिलाई नै बुझेका छौ। किनकि मृत्युबाट ब्यूँतिएपछि न पुरुषले न स्त्रीले नै विवाह गर्नेछन्‌ तर तिनीहरू स्वर्गदूतहरूजस्तै हुनेछन्‌। मरेकाहरू ब्यूँतने विषयमा के तिमीहरूले पोथ्रासम्बन्धी मोशाको विवरण पढेका छैनौ? परमेश्‍वरले तिनलाई यसो भन्‍नुभएको थियो: ‘म अब्राहामका परमेश्‍वर, इसहाकका परमेश्‍वर र याकूबका परमेश्‍वर हुँ।’ उहाँ मरेकाहरूको होइन, तर जीवितहरूका परमेश्‍वर हुनुहुन्छ। तिमीहरूले साँच्चै गलत बुझिरहेका छौ।”

भीड फेरि येशूको जवाफ सुनेर छक्क पर्छ। कुनै-कुनै शास्त्रीहरूसमेत भन्छन्‌: “गुरुज्यू, तपाईंले सत्य कुरा भन्‍नुभयो।”

येशूले सदुकीहरूलाई चुप पार्नुभएको देखेपछि फरिसीहरू उहाँकहाँ एक जुट भएर आउँछन्‌। फेरि उहाँको परीक्षा गर्न तिनीहरूमध्येका एक जनाले सोध्छन्‌: “गुरुज्यू, व्यवस्थाको सबैभन्दा ठूलो आज्ञा कुन हो?”

येशू जवाफ दिनुहुन्छ: “पहिलो यही हो, ‘हे इस्राएल सुन, यहोवा हाम्रा परमेश्‍वर एक मात्र यहोवा हुनुहुन्छ। त्यसैले तिमीले यहोवा तिम्रा परमेश्‍वरलाई आफ्नो सारा मनले, आफ्नो सारा ज्यानले, आफ्नो सारा दिमागले र आफ्नो सारा बलले प्रेम गर्नू।’ दोस्रोचाहिं यो हो: ‘तिमीले आफ्नो छिमेकीलाई आफूलाई जस्तै प्रेम गर्नू।’ यीभन्दा ठूलो आज्ञा अर्को छैन।” वास्तवमा येशू थप्नुहुन्छ: “यिनै दुई आज्ञामा सारा व्यवस्था र भविष्यवक्‍ताहरूको शिक्षा अडिएको छ।”

शास्त्री समर्थन गर्दै भन्छन्‌: “गुरुज्यू, तपाईंले सत्य कुरा भन्‍नुभयो, ‘उहाँ एक मात्र परमेश्‍वर हुनुहुन्छ, उहाँबाहेक अरू कोही छैन।’ उहाँलाई आफ्नो सारा मनले, सारा समझले र सारा बलले प्रेम गर्नु अनि आफ्नो छिमेकीलाई आफूलाई जस्तै प्रेम गर्नु, सबै अग्निभेटी र बलिदानभन्दा धेरै उत्तम हो।”

शास्त्रीले बुद्धिमानीसाथ दिएको जवाफ सुनेर येशू उनलाई भन्‍नुहुन्छ: “तिमी परमेश्‍वरको राज्यबाट टाढा छैनौ।”

तीन दिनसम्म—आइतबार, सोमबार र मङ्‌गलबार—येशू मन्दिरमा शिक्षा दिनुहुन्छ। मानिसहरू खुसीसाथ उहाँको कुरा सुन्छन्‌ तर धर्म-गुरुहरूचाहिं उहाँको हत्या गर्न चाहन्छन्‌। तर अहिलेसम्मको तिनीहरूका प्रयासहरू विफल भएका छन्‌। मत्ती २२:१५-४०; मर्कूस १२:१३-३४; लूका २०:२०-४०.

▪ येशूलाई फसाउन फरिसीहरू कस्तो षड्यन्त्र रच्छन्‌ र यदि उहाँले हो अथवा होइन भनी जवाफ दिएमा परिणाम के हुने थियो?

▪ येशूलाई फसाउने सदुकीहरूको चाललाई उहाँले कसरी बेकाम पारिदिनुहुन्छ?

▪ येशूलाई परीक्षामा पार्न अर्को कस्तो प्रयास फरिसीहरू गर्छन्‌ र परिणाम कस्तो हुन्छ?

▪ यरूशलेममा आफ्नो आखिरी सेवाको बेला येशूले मन्दिरमा कति दिन शिक्षा दिनुहुन्छ र त्यसले के-कस्तो प्रभाव पार्छ?

अध्याय १०९

येशू आफ्ना विरोधीहरूको निन्दा गर्नुहुन्छ

येशूले आफ्ना धार्मिक विरोधीहरूलाई बिलकुलै चुप पारिदिनुभएकोले तिनीहरू अब उप्रान्त केही सोध्न डराउँछन्‌। त्यसकारण तिनीहरूको अज्ञानतालाई उदाङ्‌ग पार्न उहाँ नै अघि सर्नुहुन्छ। उहाँ सोध्नुहुन्छ: “ख्रीष्टको विषयमा तिमीहरूको के धारणा छ? ऊ कसको छोरा हो?”

फरिसीहरू जवाफ दिन्छन्‌: “दाऊदको।”

ख्रीष्ट अर्थात्‌ मसीहका शारीरिक पूर्वज दाऊद हुन्‌ भन्‍ने कुरा येशूले इन्कार नगरे तापनि उहाँ सोध्नुहुन्छ: “त्यसोभए, पवित्र शक्‍तिको प्रेरणा पाएर [भजन ११० मा] दाऊदले कसरी उनलाई ‘प्रभु’ भनेर सम्बोधन गर्दै यसो भन्‍न सके त, ‘यहोवाले मेरा प्रभुलाई भन्‍नुभयो: “मैले तिम्रा शत्रुहरूलाई तिम्रो पाउमुनि नराखुन्जेल मेरो दाहिने हाततिर बस” ’? यदि दाऊदले उनलाई ‘प्रभु’ भनी सम्बोधन गर्छन्‌ भने ऊ कसरी तिनको छोरा हुन्छ?”

ख्रीष्ट अर्थात्‌ परमेश्‍वरका अभिषिक्‍त जनको सही परिचय थाह नभएकोले फरिसीहरू चुप लाग्छन्‌। फरिसीहरूले विश्‍वास गरेअनुसार मसीह दाऊदका एक जना मानव सन्तान मात्र हुनुहुन्‍न। उहाँ स्वर्गमा पनि हुनुहुन्थ्यो र दाऊदभन्दा उच्च अथवा दाऊदका प्रभु हुनुहुन्थ्यो।

अब भीड र आफ्ना चेलाहरूतर्फ फर्कंदै शास्त्री र फरिसीहरूसँग होसियार रहन येशू भन्‍नुहुन्छ। तिनीहरूले “आफैलाई मोशाको व्यवस्थाको शिक्षक” बनाएर परमेश्‍वरको नियम सिकाउने भएकाले येशू भन्‍नुहुन्छ: “तिनीहरूले तिमीहरूलाई जे-जे भन्छन्‌, ती सबै गर।” तर उहाँ कुरा थप्दै भन्‍नुहुन्छ: “तर तिनीहरूले गरेजस्तै चाहिं नगर किनभने तिनीहरू भन्‍न त भन्छन्‌ तर गर्दैनन्‌।”

तिनीहरू कपटीहरू हुन्‌। महिनौंअघि एक फरिसीको घरमा खाइरहनुभएको बेला जसरी उहाँले तिनीहरूको निन्दा गर्नुभएको थियो, सोही तरिकामा तिनीहरूको फेरि पनि निन्दा गर्नुहुन्छ। उहाँ भन्‍नुहुन्छ: “तिनीहरू जे-जति गर्छन्‌, ती सब मानिसहरूले देखून्‌ भनेर गर्छन्‌।” अनि उदाहरणहरू प्रस्तुत गर्दै उहाँ यसो भन्‍नुहुन्छ:

“तिनीहरू आफ्ना जन्तर ठूलठूला बनाउँछन्‌।” निधारमा वा पाखुरामा बाँधिने यी बट्टाहरू स-साना हुन्छन्‌ र तिनीहरूमा व्यवस्थाको चार भाग लेखिएको हुन्छ: प्रस्थान १३:१-१०, ११-१६; र व्यवस्था ६:४-९; ११:१३-२१। तर फरिसीहरूले ती बट्टाहरूको आकार बढाएर आफू व्यवस्थाका लागि अति नै जोसिलो भएको भान पार्न चाहन्छन्‌।

येशू अगाडि भन्‍नुहुन्छ, तिनीहरू “आफ्ना लुगाको झुम्का लामा-लामा पार्छन्‌।” गन्ती १५:३८-४० मा इस्राएलीहरूलाई तिनीहरूको लुगामा झुम्का बनाउनू भन्‍ने आदेश दिइएको थियो तर फरिसीहरूले आफ्नो लुगाको झुम्का अरूहरूको भन्दा लामो बनाउँछन्‌। प्रत्येक कुरा देखावटी मात्र हुन्छ! येशू भन्‍नुहुन्छ, तिनीहरू “मुख्य-मुख्य आसन खोज्छन्‌।”

दुःखको कुरा, उहाँका चेलाहरूमा पनि ठूलो हुने चाहना छ। त्यसकारण उहाँ तिनीहरूलाई सल्लाह दिनुहुन्छ: “तर तिमीहरू भने आफूलाई रब्बी भन्‍न नलगाओ, किनकि तिमीहरूको गुरु एकै जना हुनुहुन्छ र तिमीहरूचाहिं सबै दाजुभाइ हौ। साथै, तिमीहरू पृथ्वीमा कसैलाई पिता नभन, किनकि तिमीहरूका पिता एकै जना हुनुहुन्छ, जो स्वर्गमा बस्नुहुन्छ। न त कसैले तिमीहरूलाई ‘नेता’ भनोस्‌, किनकि तिमीहरूका नेता एकै जना हुनुहुन्छ, जो ख्रीष्ट हुनुहुन्छ।” सबैभन्दा ठूलो हुने इच्छा चेलाहरूले छाड्‌नुपर्छ! येशू सावधान गराउनुहुन्छ, “तिमीहरूमाझ जो सबैभन्दा ठूलो हो, ऊ तिमीहरूको सेवक बनोस्‌।”

त्यसपछि शास्त्री र फरिसीहरूलाई धिक्कार्दै बारम्बार तिनीहरूलाई कपटी भन्‍नुहुन्छ। उहाँ भन्‍नुहुन्छ, तिनीहरू “मानिसहरू नपसून्‌ भनेर स्वर्गको राज्यको ढोका बन्द” गरिदिन्छन्‌ र “विधवाहरूको घर हडप्ने र लामा-लामा देखावटी प्रार्थना गर्ने” गर्छन्‌।

येशू भन्‍नुहुन्छ, “धिक्कार छ तिमीहरूलाई, ए अन्धा अगुवाहरू हो!” तिनीहरूको पक्षपातपूर्ण व्यवहारबाट स्पष्ट देखिने परमेश्‍वरको सेवासित सम्बन्धित कमजोरीको उहाँ भर्त्सना गर्नुहुन्छ। उदाहरणका लागि तिनीहरू भन्छन्‌, “यदि कसैले मन्दिरको कसम खान्छ भने त्यो केही होइन तर कसैले मन्दिरको सुनको कसम खान्छ भने उसले त्यो पूरा गर्नै पर्छ।” परमेश्‍वरको उपासनासम्बन्धी मूल्यलाई महत्त्व नदिई मन्दिरको सुनलाई बढी महत्त्व दिएर तिनीहरू आफ्नो नैतिक अन्धोपन जाहेर गर्छन्‌।

अनि पहिले गरेझैं येशूले फेरि ती फरिसीहरूको निन्दा गर्नुहुन्छ किनभने तिनीहरूले महत्त्वहीन जडीबुटीको दशांश दिनमा विशेष ध्यान दिएर “न्याय, कृपा र विश्‍वासीपन जस्ता व्यवस्थाका गहकिला कुराहरूलाई चाहिं” बेवास्ता गरेका छन्‌।

येशू फरिसीहरूलाई ‘भुसुना चाल्ने, तर उँटलाई चाहिं निलिहाल्ने अन्धा अगुवाहरू’ भन्‍नुहुन्छ! तिनीहरू मद्यबाट भुसुनासमेत छानेर निकाल्छन्‌। भुसुना कीरा हो भनेर मात्र तिनीहरूले त्यसो गरेका होइनन्‌ तर भुसुना व्यवस्थाअनुसार अशुद्ध हो भनेर गरेका हुन्‌। तापनि तिनीहरूले व्यवस्थाका गहकिला कुराहरूको बेवास्ता गर्नु व्यवस्थाअनुसार अशुद्ध ठानिएको उँटलाई निलेकै समान हो। मत्ती २२:४१–२३:२४; मर्कूस १२:३५-४०; लूका २०:४१-४७; लेवी ११:४, २१-२४.

▪ दाऊदले भजन ११० मा भनेका कुराहरूबारे येशूले फरिसीहरूलाई प्रश्‍न गर्दा तिनीहरू किन चुप लागि बस्छन्‌?

▪ फरिसीहरू जन्तर र आफ्ना लुगाका झुम्काहरूलाई किन ठूलो पार्छन्‌?

▪ येशू चेलाहरूलाई के सल्लाह दिनुहुन्छ?

▪ फरिसीहरू मनमानी ढङ्‌गले कस्तो पक्षपात गर्छन्‌ र गहकिला कुराहरूलाई महत्त्व नदिएकोमा येशूले तिनीहरूको कसरी निन्दा गर्नुहुन्छ?

अध्याय ११०

मन्दिरमा सेवाको काम समाप्त हुन्छ

येशू मन्दिरमा अब अन्तिम पटक देखा पर्नुहुँदैछ। अब तीन दिनपछि हुने उहाँको मुद्दा र मृत्युदण्डको घटनाबाहेक यस पृथ्वीमा उहाँ आफ्नो जनसेवाको काम समाप्त गर्दै हुनुहुन्छ। अब शास्त्री र फरिसीहरूको भर्त्सना गर्ने काम येशू जारी राख्नुहुन्छ।

अझै तीन पटक उहाँ भन्‍नुहुन्छ: “धिक्कार छ तिमीहरूलाई, ए कपटी शास्त्री र फरिसीहरू हो!” पहिला उहाँ तिनीहरूलाई धिक्कार भन्‍नुहुन्छ किनकि तिनीहरू ‘कचौरा र थालको बाहिरचाहिं माझ्छन्‌ तर त्यसको भित्र भने लुट र ऐयासीले भरिएको हुन्छ।’ त्यसकारण उहाँ तिनीहरूलाई हप्काउनुहुन्छ: “पहिला कचौरा र थालको भित्रपट्टि माझ, तब त्यसको बाहिरपट्टि पनि सफा हुनेछ।”

त्यसपछि बाहिरबाट मानिसहरूसामु धर्मी देखा परेर आफ्नो भित्रको सडन र गन्धलाई ढाकछोप गर्ने तिनीहरूको प्रयासका लागि शास्त्री र फरिसीहरूलाई उहाँ धिक्कार्नुहुन्छ। उहाँ भन्‍नुहुन्छ: “तिमीहरू कमेरो पोतेका चिहानहरूजस्तै छौ, जो बाहिरबाट हेर्दा साँच्चै सुन्दर देखिन्छन्‌ तर भित्र भने मरेका मानिसहरूको हाडखोड र हर प्रकारका अशुद्ध थोकहरूले भरिएका हुन्छन्‌।”

अन्तमा, आफ्ना दानपुण्यतर्फ ध्यान आकर्षित गर्न भविष्यवक्‍ताहरूका चिहानहरू बनाएर तिनीहरूलाई सिंगार्न उत्सुक हुनुमा पनि तिनीहरूको कपट झल्किन्छ। येशूले प्रकाश पारेअनुसार तिनीहरू “भविष्यवक्‍ताहरूको हत्या गर्नेहरूका सन्तान” हुन्‌। हो, तिनीहरूको कपटको पर्दाफास गर्न हिम्मत गर्ने जो पनि खतरामा पर्छ!

कडा शब्दमा निन्दा गर्दै येशू अझ भन्‍नुहुन्छ: “ए विषालु सर्पका सन्तानहरू हो, तिमीहरू गेहेन्‍नाको इन्साफबाट कसरी उम्कौला?” गेहेन्‍ना यरूशलेमबाहिर फोहोरमैला फ्याँक्न प्रयोग गरिने बेसी हो। दुष्ट बाटो पछ्याएकाले शास्त्री र फरिसीहरूको अनन्त विनाश हुनेछ भनी येशूले तिनीहरूलाई भनिरहनुभएकोछ।

आफ्ना प्रतिनिधिहरूको रूपमा पठाउनेहरूबारे येशू भन्‍नुहुन्छ: “तिनीहरूमध्ये केहीलाई तिमीहरूले मार्नेछौ, केहीलाई काठमा टाँग्नेछौ अनि केहीलाई तिमीहरूले आफ्ना सभाघरहरूमा कोर्रा लगाउनेछौ र केहीलाई चाहिं सहर-सहरमा खेदो गर्नेछौ; परमेश्‍वरको स्तरबमोजिम असल काम गर्ने मानिसहरूमध्ये पृथ्वीमा ज-जसको रगत बगाइयो ती सबैको दोष तिमीहरूमाथि आइपरोस्‌, असल मानिस हाबिलदेखि बरखियाको [जसलाई दोस्रो इतिहासमा यहोयादा भनिएको छ] छोरा जकरियाको रगतसम्म, जसको तिमीहरूले मन्दिर र वेदीको बीचमा हत्या गरेका थियौ। म तिमीहरूलाई साँचो-साँचो भन्छु, यी सब यस पुस्तामाथि आइपर्नेछ।”

जकरियाले इस्राएलका नेताहरूलाई कडा चेतावनी दिएकाले “तिनीहरूले जकर्याहको विरुद्धमा षड्यन्त्र रचे, र राजाको हुकुम पाएर परमप्रभुको भवनको चोकमा ढुङ्‌गा हानेर तिनलाई मारे।” तर येशूले भविष्यवाणी गरेअनुसार परमेश्‍वरको स्तरबमोजिम असल काम गर्नेहरूको रगत बगाएको मोल इस्राएलले चुकाउनुपर्नेछ। तिनीहरूले ३७ वर्षपछि इस्वी संवत्‌ ७० मा त्यसको मोल चुकाउँछन्‌ जब रोमी फौज आएर यरूशलेम नाश गर्छ र १० लाखभन्दा बढी यहूदीहरू मारिन्छन्‌।

यसप्रकारको डरलाग्दो स्थितिलाई विचार गर्दा येशू दुःखित हुनुहुन्छ। उहाँ फेरि एक पटक घोषणा गर्नुहुन्छ: “यरूशलेम, हे यरूशलेम, तँ जसले भविष्यवक्‍ताहरूलाई मारिस्‌ र आफूकहाँ पठाइएकाहरूलाई ढुङ्‌गाले हानिस्‌! कुखुरीले आफ्ना चल्लाहरूलाई पखेटामुनि बटुलेझैं मैले तेरा छोराछोरीहरूलाई कत्ति पटक बटुल्न चाहें! तर तिमीहरूले मानेनौ। हेर, परमेश्‍वरले तिमीहरूको घरलाई त्याग्नुहुनेछ।”

त्यसपछि येशू भन्‍नुहुन्छ: “तिमीहरूले अबदेखि मलाई कुनै पनि हालतमा देख्नेछैनौ, जबसम्म तिमीहरू यसो भन्दैनौ: ‘यहोवाको नाममा आउने धन्यका हुन्‌!’ ” यो दिन ख्रीष्टको उपस्थितिको समयमा आउनेछ जब उहाँ आफ्नो स्वर्गीय राज्यमा आउनुहुनेछ र मानिसहरूले उहाँलाई विश्‍वासको आँखाले देख्नेछन्‌।

येशू अब त्यहाँबाट निस्केर मन्दिरको दानपात्रहरू देखिने ठाउँमा गएर ढुकुटीको सामने आएर बस्नुहुन्छ र मानिसहरूले दानपात्रहरूमा पैसा खसालेको हेर्न थाल्नुहुन्छ। धनीहरूले धेरै सिक्का खसाल्छन्‌। तर एक जना गरिब विधवा आउँछिन्‌ र असाध्यै थोरै मोलका दुई साना सिक्का खसाल्छिन्‌।

आफ्ना चेलाहरूलाई बोलाएर येशू भन्‍नुहुन्छ: “म तिमीहरूलाई साँचो-साँचो भन्छु, दानपात्रहरूमा पैसा खसाल्ने सबै जनाले भन्दा यस गरिब विधवाले धेरै खसाली।” यो कसरी हुन सक्छ भनी सबै छक्क पर्छन्‌। येशू यसरी व्याख्या गर्नुहुन्छ: “अरू सबैले आफ्नो प्रशस्तताबाट खसाले तर उसले त अभाव हुँदाहुँदै पनि आफ्नो जीविका चलाउने सबै पैसा खसाली।” यी सबै कुराहरू भनिसकेपछि येशू मन्दिरबाट सधैंका लागि बाहिर निस्कनुहुन्छ।

मन्दिरको भव्यता र सुन्दरता देखेर उहाँको एक जना चेला यस्तो उद्‌गार गर्छन्‌: “गुरुज्यू, हेर्नुहोस्‌ त! कस्ता-कस्ता ढुङ्‌गा अनि कस्ता-कस्ता भवनहरू!” वास्तवमा ती ढुङ्‌गाहरू ११ मिटरभन्दा लामो, ५ मिटरभन्दा चौडा र ३ मिटरभन्दा अग्ला छन्‌!

येशू जवाफ दिनुहुन्छ: “तिमीले यी भव्य भवनहरू देखिरहेका छौ, होइन? यी सब एउटा ढुङ्‌गामाथि अर्को ढुङ्‌गासमेत नरहनेगरि ढल्नेछन्‌।”

यो भनेपछि येशू र उहाँका चेलाहरू किद्रोन खोल्चा पार गर्दै जैतुन डाँडामाथि उक्लनुहुन्छ। त्यहाँबाट उहाँहरू त्यस भव्य मन्दिरलाई हेर्न सक्नुहुन्छ। मत्ती २३:२५–२४:३; मर्कूस १२:४१–१३:३; लूका २१:१-६; २ इतिहास २४:२०-२२.

▪ अन्तिम पटक मन्दिरमा जाँदा येशू के गर्नुहुन्छ?

▪ शास्त्री र फरिसीहरूको कपट कसरी जाहेर हुन्छ?

▪ “गेहेन्‍नाको इन्साफ” के हो?

▪ विधवाले धनीहरूले भन्दा धेरै खसाली भनी येशू किन भन्‍नुहुन्छ?

अध्याय १११

अन्तको दिनका चिन्ह

अहिले मंगलबार अपराह्न हो। येशू जैतुन डाँडामा बसेर तल मन्दिरतर्फ हेरिरहनुभएको बेलामा पत्रुस, याकूब, यूहन्‍ना र अन्द्रियास उहाँकहाँ सुटुक्क आउँछन्‌। तिनीहरूलाई मन्दिरको चिन्ता लागिरहेको छ किनकि येशूले भर्खरै मात्र भविष्यवाणी गर्नुभएको छ कि एउटा ढुङ्‌गामाथि अर्को ढुङ्‌गासमेत नरहनेगरि ढल्नेछ।

जसै तिनीहरू येशू नजिक आउँछन्‌, तिनीहरूको मनमा अझ अरू कुरा खेलिरहेको जस्तो देखिन्छ। केही हप्ताअघि उहाँले आफ्नो “उपस्थिति”-बारे कुरा गर्नुभएको थियो, जब “मानिसको छोरा प्रकट” हुनेछ। अर्को अवसरमा चाहिं उहाँले तिनीहरूलाई “यस युगको आखिरी समय”-बारे भन्‍नुभएको थियो। अतः प्रेषितहरू बडो उत्सुक छन्‌।

तिनीहरू भन्छन्‌: “हामीलाई भन्‍नुहोस्‌, यी कुराहरू [यरूशलेम र यसको मन्दिरको विनाश] कहिले हुनेछन्‌ अनि तपाईंको उपस्थिति र यस युगको आखिरी समयको चिन्ह के हुनेछ?” वास्तवमा तिनीहरूको प्रश्‍नको तीन भाग छ। सुरुमा तिनीहरू यरूशलेम र त्यहाँको मन्दिरको नाशबारे जान्‍न चाहन्छन्‌। त्यसपछि राज्य-शक्‍तिमा येशूको उपस्थितिबारे र अन्तमा यस युगको अन्तबारे जान्‍न चाहन्छन्‌।

आफ्नो लामो प्रत्युत्तरमा येशूले तिनीहरूको प्रश्‍नको यी तीनै भागको जवाफ दिनुहुन्छ। यहूदी व्यवस्थाको अन्त कहिले हुनेछ भनी जानकारी दिनका निम्ति उहाँले एउटा चिन्ह दिनुहुन्छ; तर उहाँले त्यति मात्र बताउनु हुन्‍न। उहाँले भविष्यका आफ्ना चेलाहरूलाई पनि सतर्क पार्ने एउटा चिन्ह दिनुहुन्छ जसबाट तिनीहरूले उहाँको उपस्थिति र यस युगको अन्तको समयमा बाँचिरहेका छन्‌ भनी बुझ्न सकून्‌।

जसै समय बित्दै जान्छ, प्रेषितहरूले येशूको भविष्यवाणी पूरा भएको अनुभव गर्छन्‌। हो, उहाँले भविष्यवाणी गर्नुभएका कुराहरू तिनीहरूकै समयमा हुन थाल्छन्‌। त्यसैकारण ३७ वर्ष पछिसम्म जीवित ख्रीष्टियनहरू इस्वी संवत्‌ ७० मा मन्दिरसहित यहूदी व्यवस्था नाश हुँदा छक्क पर्दैनन्‌।

तथापि इस्वी संवत्‌ ७० मा ख्रीष्टको उपस्थिति भएन। राज्यशक्‍तिमा उहाँको उपस्थिति धेरै पछि हुन्छ। तर कहिले? येशूको भविष्यवाणीमाथि विचार गऱ्‍यौं भने यसबारे जानकारी पाइन्छ।

येशू भविष्यवाणी गर्नुहुन्छ कि “युद्धको कोलाहल अनि युद्धको खबर” सुनिनेछ। उहाँ भन्‍नुहुन्छ: “जातिको विरुद्धमा जाति . . . उठ्‌नेछ” अनि अनिकाल, भूकम्प र महामारी हुनेछ। उहाँका चेलाहरू घृणाका पात्रहरू हुनेछन्‌ र मारिनेछन्‌। झूटा भविष्यवक्‍ताहरू देखा पर्नेछन्‌ र धेरैलाई बहकाउनेछन्‌। दुष्टता बढ्‌नेछ र धेरै जनाको प्रेम सेलाएर जानेछ। तर यसको साथसाथै साक्षी दिनका लागि राज्यको यो सुसमाचार सारा पृथ्वीभरि प्रचार गरिनेछ।

इस्वी संवत्‌ ७० मा यरूशलेमको नाश हुनुभन्दा पहिले येशूको भविष्यवाणी सीमित रूपमा मात्र पूरा भए तापनि त्यसको प्रमुख पूर्ति येशूको उपस्थिति र यस युगको आखिरी समयमा हुन्छ। सन्‌ १९१४ सालदेखि संसारको घटनाचक्रलाई राम्ररी नियालेर हेऱ्‍यौं भने येशूको महत्त्वपूर्ण भविष्यवाणी विशेष रूपमा त्यही सालदेखि पूरा भएको रहेछ भनी स्पष्ट हुन्छ।

“उजाड पार्ने घृणित कुरा” देखा पर्ने विषय पनि येशूले दिनुभएको चिन्हको एउटा अर्को भाग हो। इस्वी संवत्‌ ६६ मा यो घृणित कुरा यरूशलेमलाई ‘घेरा हाल्ने’ र मन्दिरको पर्खाललाई कमजोर पार्ने रोमी सैनिकहरूको रूपमा देखा पर्छन्‌। त्यो “घृणित कुरा” आफू खडा हुन नहुने ठाउँमा खडा भइरहेको छ।

चिन्हको प्रमुख पूर्तिस्वरूप राष्ट्र संघ (लीग अफ नेसन्स्‌) र त्यसको उत्तराधिकारी संयुक्‍त राष्ट्र सङ्‌घ नै त्यो घृणित कुरा हो। विश्‍वशान्तिको नाममा खडा गरिएको यो सङ्‌गठनलाई चर्चजगत्‌ले परमेश्‍वरको राज्यलाई दिनुपर्ने मान्यता दिएका छन्‌। कस्तो घृणास्पद कुरा! यसकारण समयमा संयुक्‍त राष्ट्र सङ्‌घमा सम्मिलित राजनैतिक शक्‍तिहरू नै चर्चजगत्‌को [प्रतीकात्मक यरूशलेमको] विरुद्धमा जाइलाग्नेछन्‌ र त्यसलाई उजाड पार्नेछन्‌।

येशू यसप्रकार भविष्यवाणी गर्नुहुन्छ: “त्यतिखेर यस्तो महासङ्‌कष्ट हुनेछ, जो संसारको सुरुवातदेखि अहिलेसम्म भएको छैन, न त फेरि कहिल्यै हुनेछ।” इस्वी संवत्‌ ७० मा यरूशलेमको सर्वनाश वास्तवमा एउटा महासङ्‌कष्ट नै हो किनकि त्यसबेला पनि दस लाखभन्दा बढी मानिस मारिए भन्‍ने रिपोर्ट गरिएको छ। येशूको भविष्यवाणीको यो भागको पूर्ति अझ व्यापक हुनेछ।

अन्तको दिनमा आत्मविश्‍वास

मङ्‌गलबार, नीसान ११ को दिन जसै समाप्त हुन थाल्छ, येशू आफ्ना प्रेषितहरूसित राज्य शक्‍तिमा आफ्नो उपस्थिति र यस युगको अन्तको चिन्हबारे छलफल कायम राख्नुहुन्छ। झूटा ख्रीष्टहरूका पछि नलाग्नू भनी तिनीहरूलाई उहाँ चेतावनी दिनुहुन्छ। उहाँ भन्‍नुहुन्छ, “हुन सक्छ भने चुनिएका जनहरूलाई समेत बहकाउन” प्रयत्न गरिनेछ। तर दूरदर्शी चीलहरूजस्तै चुनिएका जनहरू साँचो ख्रीष्टसित उहाँको अदृश्‍य उपस्थितिको बेलामा, जहाँ परमेश्‍वरले दिने भोजन हुनेछ, त्यहीं जम्मा हुनेछन्‌। तिनीहरू बहकिने छैनन्‌ न ता कुनै झूटा ख्रीष्टसित एकसाथ जम्मा हुनेछन्‌।

झूटा ख्रीष्टहरू मानिसको आँखाले देख्नेगरि मात्र उपस्थित हुन सक्छन्‌। त्यसको विपरीत येशूको उपस्थिति अदृश्‍य हुनेछ। यो महासङ्‌कष्ट सुरु भएपछि “सूर्य अँध्यारो हुनेछ, चन्द्रमाले आफ्नो उज्यालो दिनेछैन” भनी येशू भन्‍नुहुन्छ। हो, मानव अस्तित्वको त्यो सबैभन्दा अन्धकारमय समय हुनेछ। दिउँसै सूर्य अँध्यारो भएजस्तै र राती चन्द्रमाले उज्यालो नदिएजस्तै हुनेछ।

येशू अगाडि भन्‍नुहुन्छ: “आकाशका शक्‍तिहरू डगमगाउनेछन्‌।” यसप्रकार उहाँ सङ्‌केत दिंदै हुनुहुन्छ कि आकाशले केही अनिष्ट हुने सङ्‌केत दिनेछ। मानव इतिहासमा पहिला कहिल्यै अनुभव नगरिएको भय र हिंसा हुनेछ।

येशू भन्‍नुहुन्छ, यसले गर्दा “समुद्रको गर्जन र त्यसको हलचलबाट उम्कने कुनै उपाय नदेखेकोले पृथ्वीमा राष्ट्रहरू व्याकुल हुनेछन्‌।” वास्तवमा मानव अस्तित्वको यो सबैभन्दा अन्धकारमय काल टुङ्‌गिनै लाग्दा “मानिसको छोराको चिन्ह आकाशमा देखा पर्नेछ र पृथ्वीका सबै कुलले शोक गर्दै आफ्नो छाती पिट्‌नेछन्‌।”

तर यस दुष्ट युगलाई नष्ट गर्न ‘मानिसको छोरा शक्‍तिसहित आउँदा’ सबैले शोक गर्नेछैनन्‌। “चुन्‍नुभएका जनहरू” अर्थात्‌ ख्रीष्टसँग उहाँको स्वर्गीय राज्यमा सहभागी हुने १,४४,००० ले विलाप गर्नेछैनन्‌, न त तिनीहरूका साथीहरूले नै विलाप गर्नेछन्‌ जसलाई येशूले केही समयअघि “अरू भेडा” भन्‍नुभएको थियो। मानव इतिहासको सबैभन्दा अन्धकारमय समयमा बसे तापनि येशूले प्रदान गर्नुभएको यो प्रोत्साहनलाई तिनीहरू स्वीकार्छन्‌: “यी कुराहरू हुन थालेपछि खडा भएर आफ्नो शिर उठाओ, किनकि तिमीहरूको छुटकारा नजिक आउँदैछ।”

अन्तको दिनमा बाँच्ने उहाँका चेलाहरूले अब चाँडै अन्त हुनेछ भनी थाह लगाउन सकून्‌ भनेर येशू यो दृष्टान्त चलाउनुहुन्छ: “अन्जीरको रूख र अरू सबै रूखहरूलाई हेर: तिनीहरूमा पालुवा लागिसकेको देखेपछि ग्रीष्म ऋतु नजिकै रहेछ भनेर तिमीहरूले थाह पाउँछौ। त्यसैगरि तिमीहरू पनि जब यी कुराहरू भइरहेका देख्छौ, तब परमेश्‍वरको राज्य नजिकै छ भनेर जान। म तिमीहरूलाई साँचो-साँचो भन्छु, यी सब कुरा नभएसम्म यो पुस्ता कुनै पनि हालतमा बितेर जानेछैन।”

यसप्रकार चेलाहरूले चिन्हका विभिन्‍न पक्ष देख्दा त्यस युगको अन्त नजिक छ र परमेश्‍वरको राज्यले अब चाँडै नै सब दुष्टता हटाउनेछ भनी तिनीहरूले बुझ्नुपर्छ। यथार्थमा येशूले गर्नुभएका भविष्यवाणीका सबै कुराहरू पूरा भएको देख्ने मानिसहरूको जीवनकालमा नै अन्त आउनेछ! अन्तको दिनको यस्तो महत्त्वपूर्ण घडीमा बाँच्ने चेलाहरूलाई सल्लाह दिंदै येशू भन्‍नुहुन्छ:

“तिमीहरू आफ्नो विषयमा होसियार बस, ताकि धेरै खाने र पिउने अनि जीवनको फिक्रीको बोझले तिमीहरूको मनलाई दबाउन नपाओस्‌, नत्रता त्यो दिन तिमीहरूमाथि अचानक पासोझैं आइपर्नेछ। किनकि पृथ्वीमा बास गर्ने सबैमाथि त्यो आइपर्नेछ। त्यसैले टार्नै नसकिने यी कुराहरूबाट उम्कन र मानिसको छोरासामु खडा हुन हर घडी उत्कट बिन्ती चढाउँदै जागा रहो।”

बुद्धिमान्‌ र मूर्ख कन्याहरू

राज्य-शक्‍तिमा आफ्नो उपस्थितिको चिन्हका लागि आफ्ना प्रेषितहरूले गरेका अनुरोधको जवाफ येशू दिंदै हुनुहुन्छ। अब तीन वटा दृष्टान्तद्वारा चिन्हका अझ अरू विशेषताहरू उहाँ बताउनुहुन्छ।

उहाँको उपस्थितिमा जीवित सबैले ती प्रत्येक दृष्टान्तको पूर्ति अनुभव गर्नेछन्‌। यी शब्दहरूद्वारा उहाँ आफ्नो पहिलो दृष्टान्त सुरु गर्नुहुन्छ: “स्वर्गको राज्य दस कन्याजस्तो हो, जो आ-आफ्नो दियो लिएर दुलहालाई भेट्‌न निस्के। तिनीहरूमध्ये पाँच जना निर्बुद्धि अनि पाँच जना बुद्धिमती थिए।”

“स्वर्गको राज्य दस कन्याजस्तो हो” भन्‍ने अभिव्यक्‍तिबाट येशूले यो भन्‍न खोज्नुभएको होइन कि स्वर्गीय राज्य प्राप्त गर्ने व्यक्‍तिहरू आधा जति निर्बुद्धि र आधाचाहिं बुद्धिमान्‌ हुनेछन्‌! तर उहाँको भनाइको अर्थ यो हो कि स्वर्गको राज्यसँग सम्बन्धित केही कुराहरूलाई त्यस्ता-त्यस्ता कुराहरूले सङ्‌केत गर्नेछ।

दस कन्याहरूले स्वर्गीय राज्यमा प्रवेश पाउने अथवा प्रवेश पाउने दाबी गर्ने ती सबै ख्रीष्टियनहरूको प्रतिनिधित्व गर्छ। ख्रीष्टियन मण्डलीलाई पुनर्जीवित हुनुभएका महिमित दुलहा येशू ख्रीष्टसँग विवाह गरिदिने प्रतिज्ञा इस्वी संवत्‌ ३३ को पेन्तिकोसको दिनमा गरिएको थियो। तर विवाहचाहिं भविष्यमा स्वर्गमा कहिले हुनेछ भनेर समय तोकिएको थिएन।

यस दृष्टान्तमा ती दस कन्याहरू दुलहाको स्वागत गर्न र विवाहको जन्तीमा सामेल हुनका निम्ति बाहिर निस्किन्छन्‌। दुलहा आएपछि जन्ती हिंड्‌ने बाटोलाई बत्ती बालेर तिनीहरूले उज्यालो पार्नेछन्‌। यसप्रकार दुलहीको निम्ति तयार पारिएको घरमा दुलहीलाई ल्याउँदा तिनीहरूले दुलहाको सम्मान गरेको हुनेछ। तथापि येशू व्याख्या गर्नुहुन्छ: “निर्बुद्धिहरूले आ-आफ्नो दियो लगे तर तेल भने लगेनन्‌। तर बुद्धिमतीहरूले चाहिं दियोसँगसँगै आ-आफ्नो भाँडोमा तेल पनि लगे। दुलहाले बियाँलो गर्दा तिनीहरू सबै निद्राले झुल्न थाले र भुसुक्कै निदाए।”

दुलहा आउन धेरै बियाँलो भएको कुराबाट यो बोध हुन्छ कि राजाको रूपमा शासन गर्न ख्रीष्ट धेरै समयपछि मात्र उपस्थित हुनुहुने थियो। आखिरमा उहाँ सन्‌ १९१४ सालमा आफ्नो सिंहासनमा विराजमान हुनुहुन्छ। त्योभन्दा अघिको लामो रातको दौडान सबै कन्याहरू निदाउँछन्‌। यसरी निदाएकोमा तिनीहरूको निन्दा गरिंदैन। बरु ती निर्बुद्धि कन्याहरूले आफूसित तेल नलगेकोमा तिनीहरूको निन्दा गरिन्छ। दुलहा आउनुभन्दा अघि ती कन्याहरू कसरी जाग्छन्‌ भनी येशू व्याख्या गर्नुहुन्छ: “मध्यरातमा यस्तो सोर सुनियो: ‘दुलहा आइपुग्नै लागे! तिनलाई भेट्‌न बाहिर आऊ।’ तब ती सबै कन्याहरू उठे र आ-आफ्नो दियो ठीक पारे। निर्बुद्धिहरूले बुद्धिमतीहरूलाई भने: ‘हामीलाई तिमीहरूको तेल अलिकता देओ न, किनभने हाम्रो दियो निभ्नै आँट्यो।’ बुद्धिमतीहरूले यस्तो जवाफ दिए: ‘तिमीहरूलाई दियौं भने हामीलाई नपुग्ला। बरु तिमीहरू आफै पसलेकहाँ गएर आफ्नो लागि तेल किन।’ ”

तेल त्यस चीजको प्रतीक हो जसले साँचो ख्रीष्टियनहरूलाई बत्तीजस्तै चम्काइराख्छ। त्यो चीज, ख्रीष्टियनहरूले बलियोसित पक्रेर राख्ने परमेश्‍वरको प्रेरित वचनका साथै यस वचनलाई बुझ्न मदत दिने पवित्र शक्‍ति हो। प्रतीकात्मक तेल आफूसित भएकोले बुद्धिमती कन्याहरूले विवाह-भोजका जन्ती आउँदा दुलहालाई बत्ती बालेर स्वागत गर्न सक्छन्‌। तर निर्बुद्धि कन्या वर्गसित आफ्नो भाँडामा त्यो आवश्‍यक प्रतीकात्मक तेल नै छैन। त्यसकारण के हुन्छ, त्यसको वर्णन येशू गर्नुहुन्छ:

“[मूर्ख कन्याहरू तेल किन्‍न] पसल जाँदै गर्दा दुलहा आइपुगे र तयार भएर बसेका कन्याहरू विवाह-भोजमा सामेल हुन तिनीसँगै भित्र पसे अनि ढोका बन्द भयो। पछि, बाँकी पाँच कन्या पनि आइपुगे र यसो भन्‍न थाले: ‘दुलहाराजा, दुलहाराजा, हामीलाई ढोका खोलिदिनुस्‌ न!’ तर तिनले यस्तो जवाफ दिए: ‘म तिमीहरूलाई साँच्चै भन्छु, मैले तिमीहरूलाई चिनेकै छैन।’ ”

ख्रीष्ट आफ्नो स्वर्गीय राज्यमा आएपछि बुद्धिमती कन्या वर्गका साँचो अभिषिक्‍त ख्रीष्टियनहरू, फर्केर आएका दुलहाको प्रशंसा गर्दै यस अन्धकारमय संसारमा ज्योति फैलाउने सुअवसरप्रति जागरूक हुन्छन्‌। तर ती निर्बुद्धि कन्याहरूको प्रतिनिधित्व गर्नेहरूचाहिं प्रशंसा गर्दै स्वागत गर्न तयार छैनन्‌। अतः समय आउँदा स्वर्गमा विवाहको भोजमा तिनीहरूका निम्ति ख्रीष्टले ढोका खोल्नु हुन्‍न। उहाँले तिनीहरूलाई संसारको भयङ्‌कर अन्धकारमय रातमा अन्य कुकर्मीहरूसँगै नाश हुनका लागि बाहिर छाडिदिनुहुन्छ। येशू आफ्नो कुरा टुङ्‌ग्याउँदै भन्‍नुहुन्छ: “त्यसकारण जागा रहो, किनकि त्यो दिन र समय तिमीहरूलाई थाह छैन।”

तोडाको दृष्टान्त

जैतुन डाँडामा येशू आफ्ना प्रेषितहरूलाई अर्को दृष्टान्त बताएर छलफल जारी राख्नुहुन्छ। तीन वटा दृष्टान्तको शृङ्‌खलामा यो दोस्रो हो। केही दिनअघि उहाँ यरिहोमा हुँदा राज्य आउन निकै समय छ भनी बुझाउन उहाँले चाँदीको टुक्राको दृष्टान्त बताउनुभएको थियो। अब उहाँले अहिले बताउन खोज्नुभएको दृष्टान्त त्यस दृष्टान्तसँग धेरै कुरामा मिल्दोजुल्दो भए तापनि यसले ख्रीष्ट राजाको रूपमा उपस्थित हुने समयमा हुने गतिविधिलाई वर्णन गर्छ। उहाँका चेलाहरू पृथ्वीमा होउन्जेल तिनीहरूले उहाँका “सम्पत्ति” बढाउने काम गर्नुपर्छ भनी यस दृष्टान्तले दर्साउँछ।

येशू भन्‍नुहुन्छ: “स्वर्गको राज्य [अर्थात्‌ त्यस राज्यसित सम्बन्धित परिस्थिति] एक जना मानिसजस्तो हो, जसले परदेश जानुअघि आफ्ना दासहरूलाई बोलायो र आफ्नो सम्पत्ति जिम्मा लगायो।” येशू ती मानिस हुनुहुन्छ जसले स्वर्ग जानुभन्दा पहिले आफ्ना दासहरू अर्थात्‌ स्वर्गीय राज्यमा प्रवेश पाउने आशा भएका चेलाहरूलाई बोलाएर आफ्ना सम्पत्ति जिम्मा लगाउनुहुन्छ। यी सम्पत्ति भौतिक कुराहरू होइनन्‌। यसले तयार पारिएको एउटा क्षेत्रलाई सङ्‌केत गर्छ जहाँ अझ अरू चेलाहरू आउन उहाँले सम्भव बनाउनुभएको छ।

स्वर्ग जानुभन्दा केही समय पहिले येशूले आफ्नो सम्पत्ति चेलाहरूको जिम्मा लगाउनुहुन्छ। उहाँ त्यो कसरी गर्नुहुन्छ? पृथ्वीको पल्लो छेउसम्म राज्यको सुसमाचार प्रचार गर्दै त्यो तयार पारिएको क्षेत्रमा काम गरिरहने निर्देशन दिएर। येशू भन्‍नुहुन्छ: “उसले आफ्ना दासहरूको क्षमताअनुसार पहिलोलाई पाँच तोडा, दोस्रोलाई दुई तोडा अनि तेस्रोलाई एक तोडा चाँदीका सिक्काहरू दियो र परदेशतिर लाग्यो।”

आठ वटा तोडा अर्थात्‌ येशूका सम्पत्ति—यसप्रकार दासहरूको योग्यताअनुसार अर्थात्‌ परमेश्‍वरको सेवामा तिनीहरूले गर्न सक्ने क्षमताअनुसार बाँडिन्छ। दासहरूको अर्थ चेलाहरूका विभिन्‍न वर्ग हुन्‌। प्रथम शताब्दीमा पाँच तोडा पाउनेहरू स्पष्टतया उहाँका प्रेषितहरू थिए। पाँच र दुई तोडा पाउने दासले राज्यको प्रचार र चेला बनाउने कामद्वारा आफूले पाएका तोडाहरूलाई दोब्बर पारे भनी येशू भन्‍नुहुन्छ। तर एक तोडा पाउनेले चाहिं जमिन खनेर तोडालाई लुकाइराख्यो।

येशू अगाडि भन्‍नुहुन्छ: “धेरै समयपछि ती दासहरूको मालिक फर्क्यो र तिनीहरूसित हिसाबकिताब माग्यो।” लगभग १,९०० वर्ष पछि अर्थात्‌ २० औं शताब्दीमा मात्र ख्रीष्ट हिसाबकिताब माग्न फर्किनुभयो। यसकारण यो वास्तवमा “धेरै समयपछि”-को कुरा हो। अनि येशू व्याख्या गर्नुहुन्छ:

“पाँच तोडा पाउने दास थप पाँच तोडा लिएर अगाडि आयो र यसो भन्यो: ‘मालिक, हजुरले मलाई पाँच तोडा दिनुभएको थियो। हेर्नुस्‌, मैले अरू पाँच तोडा कमाएँ।’ मालिकले उसलाई भन्यो: ‘स्याबास, असल र विश्‍वासी दास! तिमी थोरै कुरामा विश्‍वासी भयौ। म तिमीलाई धेरै कुरामाथि नियुक्‍त गर्नेछु। तिमी आफ्नो मालिकसँगसँगै रमाऊ।’ ” दुई तोडा पाउने दासले पनि आफ्नो तोडालाई दोब्बर पाऱ्‍यो र त्यसले पनि त्यसै प्रकारको स्याबासी र इनाम पायो।

तथापि यी विश्‍वासी दासहरू कसरी आफ्ना मालिकसँगै रमाउँछन्‌? स्वर्गमा हुनुहुने आफ्ना बुबाकहाँ गएर राज्याधिकार पाउँदा तिनीहरूका मालिक येशू ख्रीष्ट रमाउँछन्‌। आधुनिक समयका विश्‍वासी दासहरू पनि राज्यसम्बन्धी जिम्मेवारीहरू पाएकोमा ठूलो खुसी अनुभव गर्छन्‌ र आफ्नो पार्थिव जीवन समाप्त गरिसकेपछि पुनर्जीवित भएर स्वर्गीय राज्यमा उच्चतम खुसीको स्वाद लिनेछन्‌। तर तेस्रो दास नि?

त्यस दासले यस्तो गुनासो गर्छ: ‘मालिक, तपाईं कठोर मानिस हुनुहुन्छ भनेर मलाई थाह थियो।’ “त्यसैले मलाई डर लाग्यो र गएर तपाईंको तोडा जमिनमुनि लुकाएँ। तपाईंको तोडा तपाईं नै लिनुस्‌।” प्रचार गर्ने र चेला बनाउने कामका लागि तयार गरिएको क्षेत्रमा काम गर्न त्यसले जानाजानी इन्कार गऱ्‍यो। त्यसकारण मालिकले त्यसलाई “दुष्ट र अल्छे” भन्छ र यस्तो सजाय सुनाउँछ: “त्यससित भएको तोडा खोसेर . . . त्यो निकम्मा दासलाई बाहिर अन्धकारमा फालिदेओ। त्यहाँ त्यसको रोदन अनि वेदनाको चीत्कार हुनेछ।” बाहिर फालिने यो दुष्ट दास वर्ग परमेश्‍वरबाट पाइने आनन्दबाट वञ्चित हुन्छन्‌।

ख्रीष्टका अनुयायी हुने दाबी गर्ने सबैलाई यसले एउटा गम्भीर पाठ सिकाउँछ। उहाँबाट स्याबासी र इनाम पाउने अनि बाहिर नाश हुनका निम्ति नफालिने हो भने प्रचारकार्यमा पूर्ण रूपले भाग लिएर स्वर्गमा बस्नुहुने आफ्नो मालिकको सम्पत्ति बढाउने काम गर्नुपर्छ। यस कार्यमा के तपाईं लगनशील हुनुहुन्छ?

ख्रीष्ट राज्य शक्‍तिमा आउनुहुँदा

येशू अझ पनि जैतुन डाँडामा आफ्ना प्रेषितहरूसित हुनुहुन्छ। उहाँको उपस्थिति र युगको आखिरी समयको चिन्हबारे तिनीहरूको अनुरोधको जवाफस्वरूप येशू अब अन्तिम अर्थात्‌ तेस्रो दृष्टान्त बताउँदै हुनुहुन्छ। येशू सुरु गर्नुहुन्छ: “जब मानिसको छोरा आफ्नो गौरवसहित सबै स्वर्गदूत लिएर आउँछ, तब ऊ आफ्नो गौरवशाली सिंहासनमा बस्नेछ।”

यस युगको अन्त हुनै लाग्दा उहाँ आउनुहुनेछ। तर किन? येशू व्याख्या गर्नुहुन्छ: “उसको सामुन्‍ने सबै जातिहरू भेला गराइनेछन्‌ अनि गोठालोले बाख्राहरूबाट भेडाहरूलाई छुट्ट्याएजस्तै उसले मानिसहरूलाई छुट्ट्याउनेछ। अनि उसले भेडालाई आफ्नो दाहिने हाततिर र बाख्रालाई देब्रे हाततिर राख्नेछ।”

अनुग्रह प्राप्त गर्ने पक्षपट्टि छुट्याइएकाहरूलाई के हुनेछ भनी वर्णन गर्दै येशू भन्‍नुहुन्छ: “त्यसपछि राजाले आफ्नो दाहिने हाततिर हुनेहरूलाई भन्‍नेछ: ‘आओ, मेरो बुबाको आशिष्‌ पाएकाहरू हो, संसारको प्रारम्भदेखि तिमीहरूका लागि तयार पारिएको राज्य अधिकार गर।’ ” यस दृष्टान्तका भेडाहरूले स्वर्गमा ख्रीष्टसित शासन गर्ने होइन तर पार्थिव प्रजाको रूपमा राज्यको अधिकार पाउनेछन्‌। मानवजातिको छुटकाराका निम्ति परमेश्‍वरले गर्नुभएको प्रबन्धबाट फाइदा उठाउन सक्ने छोराछोरी आदम र हव्वाले जन्माएको समयदेखि नै “संसारको प्रारम्भ” भएको हो।

तर भेडालाई किन राजाको दाहिने हातपट्टि राखिन्छ? राजा जवाफ दिनुहुन्छ: “किनकि म भोकाएको थिएँ, तिमीहरूले मलाई केही खान दियौ; म तिर्खाएको थिएँ, तिमीहरूले मलाई केही पिउन दियौ। म पराई थिएँ, तिमीहरूले मेरो सत्कार गऱ्‍यौ; नाङ्‌गो थिएँ, तिमीहरूले मलाई लुगा लगाइदियौ। म बिरामी थिएँ, तिमीहरूले मेरो स्याहार गऱ्‍यौ। म झ्यालखानामा थिएँ, तिमीहरू मलाई भेट्‌न आयौ।”

भेडाहरू पृथ्वीमा भएकाले स्वर्गमा हुनुहुने आफ्ना राजाका निम्ति यसप्रकारका असल कामहरू तिनीहरूले कसरी गर्न सके होलान्‌ भनी तिनीहरू जान्‍न चाहन्छन्‌। तिनीहरू सोध्छन्‌: “हे प्रभु, हामीले तपाईंलाई कहिले भोको देख्यौं र खान दियौं अनि कहिले तिर्खाएको देख्यौं र पिउन दियौं? हामीले तपाईंलाई कहिले पराई भेट्टायौं र तपाईंको सत्कार गऱ्‍यौं अनि कहिले नाङ्‌गो देख्यौं र तपाईंलाई लुगा लगाइदियौं? हामीले तपाईंलाई कहिले बिरामी वा झ्यालखानामा देख्यौं र तपाईंलाई भेट्‌न आयौं?”

राजा जवाफ दिनुहुन्छ: “म तिमीहरूलाई साँचो-साँचो भन्छु, तिमीहरूले यी मेरा भाइहरूमध्ये सबैभन्दा सानालाई जे-जति गऱ्‍यौ, त्यो तिमीहरूले मलाई नै गऱ्‍यौ।” स्वर्गमा उहाँसँग शासन गर्ने १,४४,००० मध्येबाट पृथ्वीमा रहेकाहरू नै येशूका भाइहरू हुन्‌। येशू भन्‍नुहुन्छ कि तिनीहरूलाई असल गर्नेहरूले उहाँलाई नै असल गरेसरह हुनेछ।

त्यसपछि राजाले बाख्राहरूलाई भन्‍नुहुन्छ: “हे श्रापितहरू हो, मबाट पर हटिहाल र सधैं बलिरहने आगोमा जाओ, जो दियाबल र त्यसका दूतहरूका लागि तयार पारिएको छ। किनकि म भोकाएको थिएँ तर तिमीहरूले मलाई केही खान दिएनौ; म तिर्खाएको थिएँ तर तिमीहरूले मलाई केही पिउन दिएनौ। म पराई थिएँ तर तिमीहरूले मेरो सत्कार गरेनौ; नाङ्‌गो थिएँ तर तिमीहरूले मलाई लुगा लगाइदिएनौ; बिरामी थिएँ र झ्यालखानामा थिएँ तर तिमीहरूले मेरो स्याहार गरेनौ।”

तर बाख्राहरू गुनासो गर्छन्‌: “हे प्रभु, हामीले तपाईंलाई कहिले भोको वा तिर्खाएको वा पराई वा नाङ्‌गो वा बिरामी वा झ्यालखानामा देख्यौं र पनि तपाईंको सेवा गरेनौं?” जुन आधारमा भेडाहरूले अनुकूल इन्साफ पाउँछन्‌, सोही आधारमा बाख्राहरूले त्यसको प्रतिकूल इन्साफ पाउँछन्‌। येशू जवाफ दिनुहुन्छ: “तिमीहरूले यी सबैभन्दा सानाहरूमध्ये [मेरा भाइहरूमध्ये] एक जनालाई जे-जति गरेनौ, त्यो तिमीहरूले मलाई नै गरेनौ।”

महासङ्‌कष्टमा यो दुष्ट युगको अन्त हुनुभन्दा अघि येशू राज्य-शक्‍तिमा उपस्थित हुने समयमा इन्साफको समय पनि पर्नेछ। बाख्राहरू “सधैंका लागि नाश हुनेछन्‌ तर परमेश्‍वरको स्तरबमोजिम असल काम गर्ने मानिसहरूले [अर्थात्‌ भेडाले] भने अनन्त जीवन पाउनेछन्‌।” मत्ती २४:२–२५:४६; १३:४०, ४९; मर्कूस १३:३-३७; लूका २१:७-३६; १९:४३, ४४; १७:२०-३०; २ तिमोथी ३:१-५; यूहन्‍ना १०:१६.

▪ के कारणले प्रेषितहरू प्रश्‍न सोध्छन्‌ तर तिनीहरूको मनमा अरू के कुरा छन्‌?

▪ इस्वी संवत्‌ ७० मा येशूको भविष्यवाणीको कुन भाग पूरा हुन्छ तर केचाहिं त्यसबेला हुँदैन?

▪ येशूको भविष्यवाणीको प्रथम पूर्ति कहिले हुन्छ तर प्रमुख पूर्तिचाहिं कहिले हुनेछ?

▪ प्रथम र अन्तिम पूर्तिको समयमा घृणित कुरा के हो?

▪ यरूशलेमको नाश नै महासङ्‌कष्टको अन्तिम पूर्ति किन होइन?

▪ ख्रीष्टको उपस्थितिको बेलामा संसारको परिस्थिति कस्तो हुन्छ?

▪ कहिले “पृथ्वीका सबै कुलले शोक गर्दै आफ्नो छाती पिट्‌नेछन्‌” तर ख्रीष्टका अनुयायीहरूचाहिं के गरिरहेका हुनेछन्‌?

▪ अन्त नजिक छ भनी बुझाउन येशूले आफ्ना भावी चेलाहरूलाई कुन दृष्टान्त बताउनुहुन्छ?

▪ अन्तको दिनमा बाँच्ने आफ्ना चेलाहरूका निम्ति येशू कस्तो सल्लाह दिनुहुन्छ?

▪ दस कन्याहरूले कसलाई सङ्‌केत गर्छन्‌?

▪ ख्रीष्टियन मण्डलीलाई दुलहासँग विवाह गरिदिने प्रतिज्ञा कति बेला गरिएको थियो तर आफ्नी दुलहीलाई विवाह-भोजमा लैजान दुलहा कुन बेला आउँछन्‌?

▪ तेलले कुन चीजको प्रतिनिधित्व गर्छ र त्यो आफूसित भएकोले बुद्धिमती कन्याहरूले के गर्न सक्छन्‌?

▪ विवाह-भोज कहाँ हुन्छ?

▪ निर्बुद्धि कन्याहरूले कुन इनाम गुमाउँछन्‌ र तिनीहरूको के दशा हुन्छ?

▪ तोडाको दृष्टान्तले के पाठ सिकाउँछ?

▪ दासहरू को हुन्‌ र तिनीहरूको जिम्मामा दिइएका सम्पत्ति के हुन्‌?

▪ हिसाबकिताब माग्न मालिक कहिले आउँछन्‌ र उनले के पाउँछन्‌?

▪ विश्‍वासी दासहरूले प्राप्त गर्ने रमाहट के हो र दुष्ट तेस्रो नोकरलाई के हुन्छ?

▪ ख्रीष्टको उपस्थितिको दौडान उहाँले कस्तो इन्साफको काम गर्नुहुन्छ?

▪ भेडाहरूले राज्यको अधिकार पाउनुको अर्थ के हो?

▪ “संसारको प्रारम्भ” कहिलेदेखि भयो?

▪ मानिसहरूलाई कुन आधारमा भेडा अथवा बाख्रा भनी इन्साफ गरिनेछ?

अध्याय ११२

येशूले मनाउनुहुने अन्तिम निस्तार-चाड नजिक छ

मङ्‌गलबार नीसान ११ को दिन जसै समाप्त हुन्छ, येशूले जैतुन डाँडामा बसेर प्रेषितहरूलाई शिक्षा दिने काम पनि सिध्याउनुहुन्छ। यो कस्तो व्यस्त र थकाइलाग्दो दिन रह्‍यो! अब सायद रात बिताउन बेथानी फर्कंदा येशू आफ्ना प्रेषितहरूलाई भन्‍नुहुन्छ: “तिमीहरूलाई थाहै छ, अबको दुई दिनपछि निस्तार-चाड मनाइनेछ अनि तिनीहरूले मानिसको छोरालाई टाँग्नको लागि शत्रुहरूको हातमा सुम्पिनेछन्‌।”