Job

17 Mijn geest* zelf is gebroken,+ mijn eigen dagen zijn uitgeblust;

De grafstede is voor mij.+

 2 Stellig is er spotternij ten aanzien van mij,+

En te midden van hun weerspannige gedrag verwijlt mijn oog.

 3 Stel mijn onderpand toch alstublieft bij uzelf.+

Wie anders zal mij handslag geven+ tot borgstelling?

 4 Want hun hart hebt gij gesloten voor doorzicht.+

Daarom verhoogt gij hen niet.

 5 Hij mag metgezellen dan zeggen hun aandeel te nemen,

Maar zelfs de ogen van zijn zonen zullen verkwijnen.+

 6 En hij heeft mij tot een spreekwoord+ der volken gesteld,

Zodat ik iemand word die men in het gezicht spuwt.+

 7 En van kommer wordt mijn oog steeds doffer+

En al mijn leden zijn als de schaduw.

 8 Oprechte mensen zijn star van ontzetting hierover,

En zelfs de onschuldige windt zich op over de afvallige.

 9 De rechtvaardige blijft vasthouden aan zijn weg,+

En de reine van handen+ blijft toenemen in sterkte.+

10 Maar gijlieden moogt allen opnieuw beginnen. Dus komt, alstublieft,

Daar ik geen wijze onder U vind.+

11 Mijn eigen dagen zijn voorbijgegaan,+ mijn eigen plannen zijn verscheurd,+

De wensen van mijn hart.

12 De nacht blijven zij tot dag maken:+

’Het licht is nabij wegens de duisternis.’

13 Indien ik blijf wachten, is Sjeo̱o̱l mijn huis;+

In de duisternis+ zal ik mijn legerstede moeten spreiden.

14 Tot de kuil+ zal ik moeten uitroepen: ’Gij zijt mijn vader!’

Tot de made:+ ’Mijn moeder en mijn zuster!’

15 Dus waar is mijn hoop dan?+

En mijn hoop — wie aanschouwt ze?

16 Tot de grendels van Sjeo̱o̱l* zullen ze* afdalen,

Wanneer wij, allen te zamen, tot het stof zelf moeten neerdalen.”+