De toekomst van de religie gezien haar verleden

Deel 23: Vanaf 1945 — De tijd om de rekening te vereffenen is nabij

„Een eerste vereiste voor het geluk van het volk is de afschaffing van religie.” — Karl Marx, 19de-eeuws Duits socioloog en econoom

ONDANKS het feit dat de familie van Karl Marx aan beide kanten talrijke joodse rabbijnse voorouders telde, werd hij op zesjarige leeftijd als protestant gedoopt. Hij raakte echter al jong gedesillusioneerd in religie en politiek. Hij redeneerde dat wilde de mensheid ooit gelukkig worden, beide drastisch zouden moeten worden veranderd.

Daarmee is de bijbel het eens. Maar terwijl de drastische veranderingen die Marx voorstelde, geen echte verbetering hebben gebracht, zullen de door de bijbel voor onze generatie voorzegde veranderingen met blijvend succes bekroond worden. Dat lijdt geen enkele twijfel.

Vooral sedert 1914 heeft de bloedschuld van de valse religie ongekende proporties aangenomen. Sindsdien is de valse religie ook geteisterd door groeiende onverschilligheid en afnemende steun van de bevolking. (Zie de voorgaande twee artikelen in deze serie.) In scherpe tegenstelling daarmee is de ware religie van jaar tot jaar steeds opmerkelijker gaan bloeien.

Wat staat er echter nog te gebeuren? Nu is het meer dan ooit juist ons af te vragen: Welke toekomst wacht de religie, gezien haar verleden?

Wat zegt de bijbel?

Gebeurtenissen uit de eerste eeuw van onze gewone tijdrekening werpen licht op de zaak. Omdat Israël de valse religie had aangenomen, wachtte het een toekomst die haar climax zou vinden in de voltrekking van Gods oordeel aan die natie. Er werd echter voor gezorgd dat degenen die de ware religie beoefenden, aan de vernietiging met het joodse stelsel konden ontkomen. Jezus had tegen zijn discipelen gezegd: „Wanneer gij voorts Jeruzalem door legerkampen ingesloten ziet, weet dan dat haar verwoesting nabij gekomen is. Laten dan zij die in Judéa zijn, naar de bergen vluchten, en laten zij die in haar midden zijn, eruit trekken.” — Lukas 21:20, 21.

In 66 G.T. werd Jeruzalem omsingeld door Romeinse legers. De stad leek ten ondergang gedoemd. Maar plotseling trokken de legers zich terug, waardoor christenen de gelegenheid kregen te vluchten om zich in veiligheid te stellen. Mocht men gedacht hebben dat het afvallige Israël zijn straf was ontlopen, dan werd die gedachte vier jaar later de kop ingedrukt toen de Romeinen terugkeerden, de stad opnieuw belegerden en ze uiteindelijk innamen, ten koste van een schrikbarend aantal mensenlevens onder de aanwezigen in de stad. Masada, het laatste joodse bolwerk, viel drie jaar later. De ware religie echter, beoefend door getrouwe christenen, bleef bestaan.

Nu, in onze generatie, staat het hele wereldrijk van valse religie vlak voor een ramp. Opnieuw bereiden „legerkampen” zich voor om Gods oordeel te voltrekken. Net als de Romeinse legers uit de eerste eeuw die tot taak hadden de Pax Romana (Romeinse vrede) te bewaren, zijn ook de legerkampen van deze tijd een werktuig dat de vrede moet handhaven. De bijbelprofetieën wijzen erop dat gemilitariseerde krachten onder de lidstaten van de VN Jehovah’s werktuig zullen zijn om definitief de rekening te vereffenen met het hedendaagse Jeruzalem, de christenheid, alsook met de rest van Babylon de Grote. — Openbaring 17:7, 16.

Wanneer zal dat gebeuren? Eén Thessalonicenzen 5:3 (Willibrordvertaling) antwoordt: „Terwijl zij zeggen: ’Er heerst vrede en veiligheid’, juist dan overvalt hen plotseling het verderf zoals weeën een zwangere vrouw, en zij zullen niet ontsnappen.”

„De vredesepidemie”

In 1988 zei de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken George Shultz dat ’er overal vrede op komst was’. Een deskundige op het gebied van de buitenlandse politiek sprak van een „vredesepidemie”. Het vooraanstaande Duitse weekblad Die Zeit stelde de vraag: „Zou het kunnen zijn dat in een eeuw die zo veel catastrofes heeft doorgemaakt, het laatste decennium het einde van de vernietiging en het begin van een tijdperk van vreedzame opbouw zal inluiden?” En het blad Time schreef: „Er dreigt vrede in Iran-Irak, Kambodja, Afghanistan, zuidelijk Afrika en zelfs Midden-Amerika.”

Ook in het jaar 1989, dat nu ten einde loopt, is er erg veel over vrede gepraat. In februari schreef de Süddeutsche Zeitung in een hoofdartikel: „Sedert omstreeks 1985 leven wij in een fase waarin de supermachten meer hebben gedaan dan slechts hun klauwen intrekken. . . . Er is thans nauwelijks een plaats op aarde waar de twee supermachten niet nader tot elkaar komen. . . . Nog nooit in ieder geval zijn de voortekenen zo gunstig en beide partijen zo serieus geweest en zijn er zo veel stappen tegelijk in de goede richting gedaan.”

Nog maar zes jaar geleden zag het er niet zo rooskleurig uit. De journalist Roy Larson merkte op: „Het hele jaar 1983 door hebben religieuze leiders overal ter wereld ’vrede, vrede’ geroepen, maar er was geen vrede.” Zijn de verrassende wereldgebeurtenissen sedertdien een vervulling van 1 Thessalonicenzen 5:3? Dat kunnen wij niet zeggen. Niettemin is het duidelijk dat thans, in december 1989, de verwezenlijking van „vrede en veiligheid” meer nabij is dan voorheen.

Religieuze leiders werken hard — Waaraan?

Zoals Larson duidelijk maakt, hebben religieuze leiders niet met de armen over elkaar gezeten wat het streven naar vrede betreft. Hij vervolgt zijn overzicht van 1983 en noemt dan de „bedevaart voor de vrede” naar Midden-Amerika en het Caribisch gebied die Johannes Paulus II maakte. In hetzelfde jaar heeft de Amerikaanse Nationale Bisschoppenconferentie een herderlijk schrijven uitgevaardigd dat getiteld was „De uitdaging van de vrede”. Kort daarna kwamen vertegenwoordigers van meer dan 300 kerken uit 100 landen bijeen op de zesde Algemene Vergadering van de Wereldraad van Kerken en namen een soortgelijke resolutie aan. Ook veel protestantse evangelicals hielden zich bezig met wat Larson „de wereldomvattende zorg voor de vrede” noemde.

Bij haar oprichting in 1948 en op de conferentie van 1966 sprak de Wereldraad van Kerken zich krachtig uit tegen het gebruik van moderne vernietigingswapens. Bijgevolg hebben tientallen geestelijken en theologen zich ingezet voor de vrede, mannen als de Duitse protestantse theoloog Helmut Gollwitzer. Eerder dit jaar, ter gelegenheid van zijn tachtigste geboortedag, werd hij door een Zwitsers protestants weekblad geprezen als een „politiek geëngageerd theoloog, altijd strevend naar vrede,” die „door middel van zijn leer en politieke betrokkenheid veel invloed heeft uitgeoefend op menig theoloog en ook op de vredesbeweging binnen de kerk”.

Het hoeft ons dan ook niet te verbazen dat Babylon de Grote actief steun verleende aan het Internationale Jaar van de Vrede 1986, uitgeroepen door de organisatie der Verenigde Naties, die volgens haar handvest gehouden is „de internationale vrede en veiligheid te handhaven”. In dat jaar kwamen de katholieke paus, de anglicaanse aartsbisschop van Canterbury en 700 andere religieuze leiders, onder wie belijdende christenen, boeddhisten, hindoes, moslims, Afrikaanse animisten, inheemse Amerikanen (Indianen), joden, Sikhs, zoroastriërs, sjintoïsten en jaina’s, bijeen in Assisi, dicht bij Rome, om voor de vrede te bidden.

Recenter, in januari 1989, schreef de in het Australische Sydney verschijnende Sunday Telegraph dat aanhangers van „het boeddhisme, christendom, hindoeïsme, jodendom, de islam, de Sikh-religie, het unitarisme, baha’isme, confucianisme, jainisme, sjintô, tauïsme, de raja yoga en het zoroastrisme” bijeen waren geweest in Melbourne voor de vijfde vergadering van de Wereldconferentie over Religie en Vrede. Het is veelzeggend dat de „meer dan 600 afgevaardigden uit zo’n 85 landen . . . erkenden dat de door religieuze meningsverschillen veroorzaakte spanningen lang waren misbruikt als een van de voornaamste redenen tot oorlog”.

De religieuze betrokkenheid bij het streven naar vrede bevestigt wat Dag Hammarskjöld, voormalig secretaris-generaal van de Verenigde Naties, eens zei: „De Organisatie [der VN] en de kerken staan zij aan zij als deelhebbers aan de pogingen van alle mensen van goede wil, ongeacht hun geloof of vorm van aanbidding, om vrede op aarde tot stand te brengen.”

Niettemin zullen de protestmarsen van Babylon de Grote, haar openbare demonstraties en haar andere subtielere vormen van religieuze inmenging in politieke aangelegenheden tot haar ondergang leiden.a Er is al aanzienlijke wrijving door ontstaan, zoals Albert Nolan, een dominicaner frater uit Zuid-Afrika, onlangs toegaf toen hij zei: „De enige doeltreffende manier om in overeenstemming met Gods wil vrede te bewerkstelligen, is zich in de strijd te werpen. . . . Om wapenvermindering te bereiken, zijn conflicten met de regering bijna onvermijdelijk.”

Laat Babylon de Grote maar om vrede blijven roepen. Laat de paus zijn traditionele zegen Urbi et orbi (aan de stad [Rome] en aan de wereld) maar blijven uitspreken met Kerstmis en Pasen. Laat hem maar blijven veronderstellen — zoals hij in mei jl. deed — dat de huidige vermindering van de politieke spanningen Gods antwoord is op „christelijke” gebeden. Dat Babylon de Grote nu de mond vol heeft van vrede en zich Gods zegen toeëigent, kan haar niet vrijspreken van haar bloedige verleden. Dit verleden brandmerkt haar als de grootste belemmering voor de vrede tussen mensen onderling en tussen mensen en God die er ooit heeft bestaan. Direct of indirect loopt het spoor van elk probleem van de mensheid naar haar deur!

Wat ironisch dat de valse religie er nog steeds, samen met de VN, naar streeft juist de „vrede en veiligheid” te bewerkstelligen die haar vernietiging zullen verhaasten! Het einde van de valse religie zal de God van de ware religie rechtvaardigen, die zegt: „Wordt niet misleid: God laat niet met zich spotten. Want wat een mens zaait, dat zal hij ook oogsten.” — Galaten 6:7.

Laat geen tijd verloren gaan — Vlucht voor uw leven!

De tijd dat de valse religie ter verantwoording geroepen zal worden, is nabij! De enige manier waarop u het kunt vermijden het leven erbij in te schieten, is haar onverwijld te verlaten (Openbaring 18:4). Het aftellen voor de vernietiging is reeds begonnen.

Wanneer Gods prachtige aarde gezuiverd is van alle valse religie en het pseudo-religieuze nationalisme, zal onder Gods regering alleen de ware religie nog over zijn. Wat een opwindend vooruitzicht voor degenen die deze drastische veranderingen overleven! Zult u tot hen behoren? Zou u zich eeuwig willen verheugen over „De eeuwige schoonheid van de ware religie”? Zo ja, vergewis u er dan van hoe dat mogelijk is door het laatste artikel in deze serie te lezen in Ontwaakt! van 22 december 1989.

[Voetnoten]

[Illustratie op blz. 25]

Het VN-hoofdkwartier in New York met het symbool van de wereldvrede — een man die een zwaard tot een ploegschaar smeedt