4D „Tartarus”

2Pe 2:4 — „door hen in Tartarus te werpen”

Gr.: Tar·ta·roʹsas; Lat.: de·tracʹtos in Tarʹta·rum;

Syr.: ʽa·gen ʼe·noen beThach·ta·ja·thaʼ

„Tartarus” komt alleen in 2Pe 2:4 voor. Het woord ligt in het Griekse werkwoord tar·taʹro·o opgesloten, en daarom is als vertaling van het werkwoord de zinsnede „door hen in Tartarus te werpen” gebruikt.

In de Ilias van de klassieke dichter Homerus duidt het woord tarʹta·ros op een ondergrondse gevangenis die zich even ver onder Hades bevond als de aarde onder de hemel. Daarin werden geen menselijke zielen opgesloten, maar de lagere goden, geesten, namelijk Cronus en de andere Titanen die tegen Zeus (Jupiter) in opstand waren gekomen. Het was de gevangenis die door de mythische goden was gesticht voor de geesten die zij uit de hemelse gewesten hadden verdreven, en ze bevond zich onder de Hades, waar naar men dacht menselijke zielen bij de dood opgesloten werden. In de mythologie was tarʹta·ros de laagste van de lagere regionen en een plaats van duisternis. Hij omvatte de gehele onderwereld, zoals de hemel alles omvatte wat boven de aarde was. In de heidense Griekse mythologie werd tarʹta·ros daarom beschouwd als een plaats waar geen menselijke zielen, maar Titanengeesten werden opgesloten, en als een plaats van duisternis en vernedering.

In Job 40:20 lezen wij in LXX over de Behemoth: „En wanneer hij een steile berg op was gegaan, bereidde hij de viervoetige dieren in de diepte [ἐν τῷ ταρτάρῳ („in de tartarus”)] vreugde.” In Job 41:31, 32 (41:23, 24, LXX) lezen wij over de Leviathan: „Hij doet de afgrond koken als een koperen ketel; en hij beschouwt de zee als een zalfpot, en het diepste deel van de afgrond [τὸν δὲ τάρταρον τῆς ἀβύσσου („de tartarus van de afgrond”)] als een gevangene: hij rekent de afgrond tot zijn terrein.” Het gebruik van tarʹta·ros in deze verzen in LXX maakt duidelijk dat het woord werd gebruikt ter aanduiding van een diepe plaats, ja, het „diepste deel” van de afgrond.

Volgens de geïnspireerde Geschriften worden er geen menselijke zielen aan tarʹta·ros overgegeven, maar alleen geestelijke schepselen, namelijk „de engelen die zondigden”. Dat zij in tarʹta·ros zijn geworpen, beduidt de diepste vernedering voor hen terwijl zij nog in leven zijn. Het is de straf voor hun zonde van opstand tegen de Allerhoogste God. De apostel Petrus brengt hun toestand van vernedering in verband met duisternis door te zeggen dat God hen „aan afgronden van dikke duisternis heeft overgeleverd om voor het oordeel bewaard te worden”. — 2Pe 2:4.

De heidenen gaven in hun mythologische overleveringen betreffende Cronus en de opstandige Titanengoden een verwrongen beeld van de vernedering van opstandige geesten. Dat Petrus het werkwoord tar·taʹro·o gebruikt, dat „in Tartarus werpen” betekent, wil echter niet zeggen dat „de engelen die zondigden” in de heidense mythologische Tartarus werden geworpen, maar dat zij door de Almachtige God werden vernederd doordat zij uit hun hemelse plaats werden verwijderd en hun voorrechten verloren en aan een toestand van de diepste geestelijke duisternis met betrekking tot Gods schitterende voornemens werden overgeleverd. Ook waren de vooruitzichten met betrekking tot hun eigen toekomst alleen maar duister, want zoals de Schrift laat zien wacht hun samen met hun heerser, Satan de Duivel, eeuwige vernietiging. Daarom beduidt Tartarus de diepste toestand van vernedering voor die opstandige engelen.

In de geïnspireerde Geschriften houdt Tartarus in geen enkel opzicht verband met Hades ofte wel het gemeenschappelijke graf van de menselijke doden. De zondige engelen en de gestorven menselijke zielen bevinden zich niet gezamenlijk in tarʹta·ros als een plaats waar schepselen voor eeuwig bij bewustzijn gepijnigd worden. Tartarus zal ophouden te bestaan wanneer de Opperrechter de opstandige engelen die zich thans in die toestand van vernedering bevinden, vernietigt.