Waar komt de orde in het universum vandaan?

HEDEN ten dage geloven veel mensen niet in het bestaan van God. Sommigen zijn deze mening toegedaan omdat zij niet begrijpen waarom er slechtheid en lijden bestaan. Anderen zijn teleurgesteld door het betreurenswaardige gedrag en de tegenstrijdige leringen van de christenheid en haar geestelijken, waar de gehele geschiedenis van getuigt.

Vanwege deze en nog meer redenen zeggen steeds meer mensen hun geloof in God vaarwel en stellen zij hun hoop en vertrouwen op de mens en zijn prestaties. Toch wordt het iedere dag duidelijker dat geen enkel menselijk plan in staat is geweest echte vrede en waar geluk te brengen. In plaats daarvan wordt de menselijke familie met toenemende moeilijkheden op ieder terrein van het menselijk streven geconfronteerd.

Daarom vinden sommige personen die het stoffelijke universum bestuderen één aspect ervan zo raadselachtig. Wat dan wel? Dat, terwijl de menselijke maatschappij zo wanordelijk is, het stoffelijke universum zo ordelijk is. Alle terreinen van de wetenschap, zoals astronomie, astrofysica, scheikunde en andere, onthullen een verbazende eenheid van ontwerp in het gehele universum.

Als wij de verkrijgbare wetenschappelijke gegevens in ogenschouw nemen en niet opzettelijk de feiten negeren, dan kan de universele orde niet op een logische wijze worden verklaard zonder naar een intelligente, almachtige Eerste Oorzaak, een Schepper, te verwijzen.

Hieruit volgt dat zo’n Schepper, die de wijsheid en de macht heeft een dergelijke universele orde te scheppen, ook de ware en bevredigende redenen zal bezitten waarom hij wanorde onder de mensen heeft toegelaten. Het zou ook logisch zijn te geloven dat hij het geneesmiddel zou bezitten.

Als wij dus het verbazingwekkende patroon van orde beschouwen dat in het universum wordt gevonden, zal dat ons helpen te beseffen dat de Schepper ervan niet tot onbepaalde tijd wanorde zou laten bestaan.

Universele orde

Van het oneindig kleine tot het oneindig grote, van atoom tot melkwegstelsel, wordt het universum door een sublieme organisatie gekenmerkt.

Een atoom is een wonder van orde, een soort miniatuurzonnestelsel. Het bestaat uit een kern van protonen en neutronen, omgeven door rondwentelende elektronen. Een atoom is zo klein dat een kleine speelgoedballon ongeveer 100 miljoen maal miljoen maal miljard waterstofatomen bevat! Als een atoom slechts zo groot zou zijn als een speldekop, zouden alle atomen van één enkele zandkorrel bij elkaar een volume van bijna drie en een halve kubieke kilometer hebben!

Men heeft gedacht dat de protonen, neutronen en elektronen in de atomen, de kleinste ’bouwstenen’ van de materie vormden. Maar er zijn nu geleerden die geloven dat de protonen en neutronen zelf weer ’zonnestelsels’ vormen. Het is mogelijk dat ze bestaan uit een kern, omgeven door een fluctuerende wolk deeltjes.

Als dat waar is, zou er zich nog een oneindig klein ’planetenstelsel’ binnen een reeds oneindig klein planetenstelsel bevinden. Dit alles is zo klein dat, volgens één schatting, de binnenkern slechts één duizendste van een miljoenste van een miljoenste van de totale ruimte binnen het atoom in beslag zou nemen.

Dezelfde ordelijke regeling als in het atoom wordt in het zonnestelsel aangetroffen: de zon met zijn ronddraaiende planeten en hun manen. Het boek The World We Live in merkt op: „Hoewel het zonnestelsel ingewikkeld is, openbaart het ook een orde en harmonie die altijd indruk hebben gemaakt op de geleerden die zich voortdurend bezighouden met de wetten waaraan de hemelbewegingen onderworpen zijn.”

Op nog grotere schaal hebben wij de melkwegstelsels, reusachtige groeperingen van hemellichamen die ’sterreneilanden’ vormen in het heelal. Ieder melkwegstelsel bestaat uit miljoenen, of honderden miljoenen, hemellichamen zoals sterren en planeten. Dit reusachtige stelsel roteert om een centrale as, ongeveer op dezelfde wijze als binnen een atoom of in het zonnestelsel.

Maar wat is dan de oorsprong van deze verbazingwekkende orde? Wordt een sublieme organisatie ooit voortgebracht zonder een sublieme organisator?

Gebaseerd op wetten

Deze gehele universele orde is gebaseerd op universele wetten. U bent misschien met enige ervan bekend, zoals de wet van de zwaartekracht en de wet van de traagheid.

Maar er zijn nog vele andere wetten die de natuurkundige verschijnselen in het universum regeren. Er zijn wetten op het gebied van warmte, licht, geluid, ja, en nog vele andere. Al deze wetten houden vermoedelijk met elkaar verband.

Inderdaad heeft Albert Einstein in zijn latere jaren zijn „algemene veldtheorie” geformuleerd. Hierover zegt het boek The Universe and Dr. Einstein: „Er komt een verzameling universele wetten in naar voren die ontworpen zijn om niet alleen de grenzeloze zwaartekrachtvelden en elektromagnetische velden van de interstellaire ruimte te omvatten maar ook het ontzettend kleine veld binnen het atoom.”

Als wij aan wetten denken, erkennen wij dat ze van een wetgever afkomstig zijn. Een bordje „niet op het gras lopen” veronderstelt een macht die deze wet heeft uitgevaardigd. Geleerden spreken over „Newtons wet van de traagheid”, waarbij zij deze wet met haar ontdekker verbinden. Maar hij heeft die natuurkundige wet niet gemaakt; hij heeft ze slechts ontdekt. Wie heeft die wet dan gemaakt? Wie heeft al dergelijke wetten die het stoffelijke universum besturen gemaakt? Vereisen zulke voortreffelijke wetten geen voortreffelijke wetgever?

Einstein schreef: „De religieuze gevoelens van de geleerde nemen de vorm aan van verrukte verbazing over de harmonie van de Natuurwet, die een Intelligentie openbaart van zo’n superioriteit dat, daarmee vergeleken, al het redelijk denken en handelen van menselijke wezens er slechts een volslagen onbeduidende weerspiegeling van is.”

De bioloog C. Hamann concludeerde: „Van de druppel water, gezien door de microscoop, tot de ver verwijderde ster, waargenomen door de telescoop, verbaas ik mij over de nauwkeurige orde die ik waarneem — zo nauwkeurig dat er wetten zijn geformuleerd om haar samenhang tot uitdrukking te brengen . . . Ergens moet er achter al deze orde een Opperwezen staan, want er kunnen geen orde en wetten bestaan zonder een Opperste Geest.”

Universele wiskunde

Natuurkundige wetten kunnen worden uitgedrukt in wiskundige vergelijkingen. Zo formuleerde Einstein bijvoorbeeld wat de beroemdste vergelijking in de geschiedenis wordt genoemd: E = mc². Deze formule houdt in dat de energie die in ieder deeltje materie is opgeslagen, gelijk is aan de massa van dat lichaam vermenigvuldigd met het kwadraat van de lichtsnelheid. Deze formule was de grondslag voor het maken van de atoombom.

Wanneer mensen die er iets van afweten die formule zien, worden zij herinnerd aan het werk dat Einstein in verband hiermee heeft verricht. Als zij andere formules zien die natuurkundige wetten uitdrukken, weten zij dat ze door de een of andere natuurkundige of wiskundige zijn neergeschreven. Een wiskundige vergelijking moet door een wiskundige zijn gemaakt.

Wat valt er dan te zeggen over de universele wiskunde? Alle wetenschapsmensen erkennen het volgende feit, opgetekend door P. Rousseau in het boek De l’atome a l’étoile (Van atoom tot ster): „Het universum, zoals het vanaf het kleinste tot het grootste deel geregeerd wordt door de meetkunde, doet zich werkelijk kennen als een wiskundige structuur.”

Zou al deze wiskundige precisie in het universum hebben kunnen ontstaan zonder een superieure wiskundige?

Een professor in de wiskunde aan de universiteit van Cambridge, P. Dirac, schreef in Scientific American: „Het schijnt een van de fundamentele verschijnselen van de natuur te zijn, dat de fundamentele natuurkundige wetten worden beschreven met behulp van een wiskundige theorie van grote kracht en schoonheid, waarbij een behoorlijk hoog peil van wiskundige kennis vereist wordt om het te begrijpen. . . . Men zou de situatie misschien kunnen beschrijven door te zeggen dat God een wiskundige is van zeer hoge rang en dat Hij wiskunde van zeer hoog niveau gebruikte bij de bouw van het universum.”

Orde in de levende wereld

Orde komt niet alleen in het levenloze, stoffelijke universum maar ook in de levende wereld hier op aarde tot uiting. Wetenschappen zoals de biologie en de ecologie leggen hiervan getuigenis af.

De fundamentele eenheid van het leven hier op aarde is de levende cel. Deze bestaat uit een verbazingwekkend samenstel van verschillende delen. In zijn boek Les origines de la vie (De oorsprong van het leven) zegt de Franse geleerde op het gebied van de celleer, J. de Rosnay: „De cel is een fabriek voorzien van ruwe bouwstoffen in de vorm van proteïnen waarbij enzymen (ook proteïnen) druk bezig zijn met het katalyseren en regelen van de tienduizenden gelijktijdig verlopende reacties in de cel.”

Deze samenwerking van alle tienduizenden verschillende delen in een cel is al opmerkelijk genoeg. Maar eveneens opmerkelijk is de samenwerking van iedere cel met tienduizenden andere, verschillende cellen in een organisme zoals het menselijk lichaam. Hoe wordt dit alles geregeld? Hoe weet ieder deel precies wat hij moet worden, hoe groot hij moet zijn en wat hij moet doen?

Naar men aanneemt, wordt dit alles mogelijk gemaakt door de stof die van de zijde van wetenschapsmensen grote bewondering geniet. Die stof wordt DNZ genoemd, een afkorting voor desoxyribonucleïnezuur. Dit zou de belangrijkste chemische verbinding in de genen zijn. Genen zijn de dragers van de erfelijkheidscode in levende wezens.

DNZ lijkt op een microscopisch kleine computer met een ingebouwd geheugen, dat zich in de kern van de cel bevindt. Klaarblijkelijk verstrekt deze ’computer’ of ’blauwdruk’ op de juiste tijd en plaats instructies voor alle activiteiten van de cel, zoals de groei van de cel, de celduplicatie en de harmonieuze samenwerking met andere cellen.

Het DNZ-molecule is lang en draadachtig van structuur, met een middellijn van slechts één vier miljoenste centimeter. Zijn lange, smalle vorm geeft hem het vermogen om, net als de band van een bandrecorder, een reusachtige hoeveelheid inlichtingen op te slaan. Men heeft geschat dat de instructies van een DNZ-molecule van één enkele menselijke cel, een duizenddelige Engelse encyclopedie zouden vullen!

Dan kunnen wij begrijpen waarom degenen die de cel onderzoeken hem een ’wonderfabriek’ noemen. En J. de Rosnay voegt eraan toe: „Deze wonderfabriek is, zoals wij hebben gezien, niet alleen in staat zichzelf in goede conditie te houden, maar ook zijn eigen machines en hun bedienend personeel voort te brengen!”

Welke machine heeft nooit een maker gehad? Welke machine-bedienaar heeft nooit een vader gehad?

Evenwicht tussen de levensvormen

De grote aantallen levensvormen op aarde zijn aan een strikte onderlinge afhankelijkheid onderworpen, die zelfs hun aantal en verspreiding beïnvloedt. De levende wereld van zowel het planten- als het dierenrijk gedraagt zich als een geheel, als één levende eenheid.

Dit ’evenwicht in de natuur’ kan in de nauwe samenwerking tussen planten, dieren en mensen worden waargenomen. Dieren en mensen ademen zuurstof in en geven koolzuur af. Planten nemen deze koolzuur op en geven zuurstof af. De één voorziet de ander van datgene wat noodzakelijk is voor zijn bestaan.

Alle dieren en mensen zijn op nog een andere manier van de planten afhankelijk: planten voorzien hen van voedsel. Zonder planten zou er geen bewust leven op aarde bestaan. Groene planten zijn verbazingwekkende fabrieken die bewerkstelligen wat in geen enkele menselijke fabriek mogelijk is: ze vervaardigen voedsel uit lucht, water en bestanddelen van de grond. De energie die ze hiervoor nodig hebben, ontvangen ze van het zonlicht.

Planten verrichten deze prestaties zonder dat ze enige universitaire opleiding in scheikunde hebben gehad. Is het niet duidelijk dat iemand anders voor hen gedacht heeft?

’Verklaringen’ van atheïsten falen

Al deze uitingen van een wonderbaarlijke orde en wet, die in de schepping worden gevonden, moeten een oorzaak hebben gehad, net als ieder huis een bouwer heeft. Zaken als orde en wet kunnen slechts afkomstig zijn van een bron die in staat is zich van dergelijke dingen een beeld te vormen, dat wil zeggen, ze kunnen slechts voortspruiten uit een denkvermogen. Universele orde en wet kunnen slechts zijn ontstaan in de wetgevende geest van een Opperwezen.

De atheïstische theorie als zou ’noodzakelijkheid’ verantwoordelijk zijn voor de orde die in het gehele universum wordt gevonden, heeft in het geheel geen waarde. Ze faalt volkomen iets op bevredigende wijze uit te leggen. Ze is in het geheel niet in staat een verklaring te geven voor de overweldigende organisatie die wij in het gehele universum waarnemen. Het komt op hetzelfde neer als men zegt: „Het is zo omdat het zo is” en dit is onredelijk.

Bovendien wijzen al de gegevens van de moderne astrofysica erop dat het universum een begin heeft gehad. Bijgevolg kan het niet zijn eigen veroorzaker zijn geweest, maar had het een Veroorzaker nodig, Iemand die er een begin aan heeft gegeven. De conclusie die na het beschouwen van de bewijzen door een redelijk denkend persoon wordt getrokken, komt dus overeen met die van de geïnspireerde schrijver van het bijbelboek Genesis, die zei: „In het begin schiep God de hemel en de aarde.” — Gen. 1:1.

Vragen die worden opgeworpen

Maar, zal iemand zeggen, als de bijbel ons vertelt dat ’God geen God van wanorde is’, waarom bestaat er dan wanorde onder de mensen? (1 Kor. 14:33) Waarom is goddeloosheid zo lang toegelaten? Heeft God een voornemen met betrekking tot deze aarde en de daarop levende mens?

Men heeft het recht zulke vragen te stellen. Het is redelijk ze te stellen opdat ons geloof in God verlicht zal worden met inzicht. En het is eveneens redelijk te verwachten dat een Schepper die een geheel universum zo goed kan ordenen ook in staat zal zijn bevredigende antwoorden op dergelijke vragen te verschaffen.

De juiste antwoorden bestaan. De waarheid betreffende deze kwesties is verkrijgbaar, ofschoon de mens op zijn speurtocht ernaar gedwaald heeft. In het bijzonder voor onze dagen belooft de bijbel dat God ’de zaken zal rechtzetten met betrekking tot vele volken’. — Jes. 2:4.

Eén resultaat van Gods toestromende waarheden voor oprechte onderzoekers zou zijn dat ’zij hun zwaarden tot ploegscharen moeten slaan en hun speren tot snoeimessen’, waardoor zij tot een ordelijke samenleving met elkaar komen.

Die profetie vindt zijn vervulling in oprechte waarheidsonderzoekers zoals Jehovah’s getuigen. De orde en harmonie in hun gelederen over de hele wereld, ongeacht tot welk ras of welke nationaliteit zij behoren, is een weerspiegeling van de orde en harmonie in Gods gehele schepping. Een dergelijke orde dient een kenmerk te zijn van degenen die de waarheid over Gods voornemens kennen en zijn leiding bezitten (Joh. 13:34, 35). Is dit werkelijk zo? Beschouw het bewijsmateriaal voor uzelf. Vraag Jehovah’s getuigen de volgende keer dat zij bij u aan huis komen, u te tonen waarom zij zo’n vast geloof hebben in het bestaan van God en waarom zij zo overtuigd zijn in hun hoop op een toekomst in een nieuwe ordening die door God wordt geschapen. Bezoek enige van hun vergaderingen en zie voor uzelf hoe dit geloof hun leven beïnvloedt.

[Illustratie op blz. 8]

Het fantastisch kleine atoom, met zijn rondwentelende elektronen, is een wonder van orde

[Illustratie op blz. 9]

Ons zonnestelsel, het samenstel van de zon, de planeten die zich in een baan eromheen bewegen en hun bijbehorende manen, weerspiegelt een indrukwekkende orde en harmonie

[Illustratie op blz. 10]

De DNZ-molecule, die lang en draadachtig van structuur is en zich in de kern van een cel bevindt, lijkt op een computer die instructies verstrekt voor alle activiteiten van de cel

[Illustratie op blz. 11]

Mensen en dieren ademen zuurstof in en geven koolzuur af; planten nemen koolzuur op en geven zuurstof af — een wonderbaarlijk evenwicht