De moderne onderwatertunnel van Argentinië

Door Ontwaakt!-correspondent in Argentinië

DE Hernandarias-tunnel is de eerste in zijn soort in Zuid-Amerika. Het is een 2397 meter lange buis onder de machtige Paraná door, een rivier die langer is dan de Mississippi en een grotere waterafvoer heeft. Deze tunnel werd op 13 december 1969 geopend.

De tunnel verbindt Santa Fé met Paraná, beide hoofdsteden van Argentijnse provincies. Een tocht die eerst uren kon duren, wordt nu gemakkelijk en zonder moeite binnen een paar minuten afgelegd.

Een van de andere voordelen waarover veel mensen spreken is de toename in toerisme die door de tunnel veroorzaakt is. Aan beide kanten van de rivier doen hotels, cafés en pensions zaken als nooit tevoren. Zowel Brazilië, Paraguay als Uruguay bezitten buslijnen die gebruik maken van de tunnel, waarbij vandaar naar toeristische plaatsen in Argentinië wordt gereisd. In oktober 1970 passeerden er 70.654 auto’s en bussen door de tunnel.

Het is gewoon, de mensen te horen vragen: „Hebt u de tunnel al gezien?” Deze belangstelling wekte mijn nieuwsgierigheid. En toen ik daarom een vriend in Santa Fé bezocht, zag ik ernaaruit door de reusachtige onderwaterbuis te reizen.

In een paar minuten komen wij bij het tolhuis aan. Auto’s moeten ongeveer ƒ 2,70 betalen. Borden vertellen ons dat de maximumsnelheid 60 kilometer per uur is en het minimum 40 kilometer per uur.

Spoedig bevinden wij ons op de bijna 500 meter lange helling die ons de tunnel invoert. Ongeveer het laatste derde gedeelte van deze helling dient voor het aanpassen van de ogen aan het licht; hier neemt de verlichting geleidelijk af.

In de tunnel is de lucht fris en aangenaam, vergeleken met de warmte buiten. De tweebaansbetonweg is ruim, bijna zeven en een halve meter breed, en het plafond is meer dan vier en een halve meter hoog. De zijkanten zijn bedekt met groene, geglazuurde tegels. Ik ben er erg van onder de indruk dat de tunnel zo ruim, zo licht en zo schoon is.

Langs de linkerkant is er ongeveer om de honderd meter een inham. In ieder van deze inhammen zien wij een telefoon, een brandblusapparaat en een brandslang. Langs dezelfde kant bevindt zich een looppad, beschermd door een railing, voor de bewakers.

Spoedig zijn wij weer in de zone van de „lichtaanpassing” aan de andere kant van de rivier. De tocht door de tunnel heeft ongeveer drie tot vier minuten geduurd. Maar in plaats dat mijn nieuwsgierigheid is bevredigd, is deze slechts vergroot. Ik besluit terug te gaan.

Later, bij een rondleiding, verneem ik dat het ventilatiesysteem in staat is de lucht in de tunnel iedere drie tot vier minuten te verversen. Ook zijn er twee gasanalyse-apparaten, die de concentratie van de koolmonoxide in de tunnel aangeven.

Ik verneem ook dat in de controlekamer veertien televisietoestellen de voortgang van de motorvoertuigen volgen. Als er zich een noodgeval voordoet, ontvangen de bestuurders instructies via een net van luidsprekers die ongeveer om de veertig meter in de tunnel zijn opgesteld.

Men legt ook uit dat iemand in contact kan komen met de controlekamer door eenvoudig een van de telefoons op te nemen.

Bij het uitbreken van een brand zijn vierentwintig brandblusapparaten en brandslangen klaar voor gebruik, wordt ons verteld. Als veiligheidsmaatregel worden tankwagens die brandstof vervoeren, in de tunnel verboden. Ze moeten gebruik blijven maken van de oude veerboot over de rivier.

Ik ben er bijzonder belangstellend naar iets te vernemen over de bouw van deze tunnel. Zesendertig reusachtige cylindrische tunnelstukken, elk ongeveer 66 meter lang, met een uitwendige diameter van tien en een halve meter en één tunnelsluitstuk vormen de gehele tunnel. Aan de buitenkant maken drie lagen polyesterhars versterkt met glasvezel de tunnel waterdicht.

Deze tunnelstukken werden in stellen van vier gereedgemaakt, op het water in de juiste positie gebracht en dan liet men ze zinken in een gebaggerde sleuf in de bodem van de rivier. Kikvorsmannen daalden af en verbonden de tunnelstukken met ijzeren banden. Toen de zevenendertig stukken waren vastgemaakt, vormden ze één gesloten, bijna twee en een halve kilometer lang, geheel. Het slijk bedekte deze buis, en de rivier zag er weer uit als tevoren.

De Argentijnse onderwatertunnel is inderdaad een wonder van ingenieurskunst.