Tapijten gemaakt voor een dag

Door Ontwaakt!-correspondent in El Salvador

DE TAPIJTEN waarmee de mensen het meest vertrouwd zijn, zijn de gewone huistapijten, bedoeld om lange tijd mee te gaan.

Toch worden er op deze aarde ook tapijten gemaakt — met evenveel zorg en evenveel pracht en kleur — die zijn bestemd voor een leven van slechts één dag. De materialen waarvan ze worden vervaardigd zijn erg ongewoon, en zij die eraan werken, ontvangen daarvoor geen enkele vergoeding. Ter gelegenheid waarvan deze „eendagstapijten” worden vervaardigd?

De plaats waar het gebeurt is een stad in El Salvador, in Midden-Amerika, waar elk jaar gedurende vastentijd de hele bevolking in de ban verkeert van religieuze activiteiten die door leden van de katholieke Kerk worden ontplooid. De dag waarop dit gebeurt, heet „viernes santo” of „heilige vrijdag”. Dat is, zoals velen geloven, de dag waarop Jezus de Nazarener op de straten van hun stad loopt. Nee, niet letterlijk, maar wanneer het heilige beeld van de Martelaar van Golgotha door de straten wordt gedragen, is het voor de gelovigen alsof Jezus zelf daar wandelt.

Ter voorbereiding van deze processie wordt veel werk verzet. Reeds in de vroege ochtenduren kan men al tal van mensen bezig zien. Zij vegen het vuil van de straten en bezemen ze zo schoon mogelijk ter voorbereiding van het eigenlijke werk: tapijten maken. Het materiaal voor hun straattapijten bestaat uit zaagsel, zand, de bloem van een bepaalde soort palm, andere bloemen, meel, zout, fruit, zeeschelpen en tal van andere voorwerpen, te veel om op te noemen. De bijeenbrenging van dit materiaal heeft veel tijd en aandacht gekost. Met behulp van deze middelen vormen de tapijtmakers kleurrijke patronen op de straten, waarmee zij uiting willen geven aan hun liefde en gevoelens voor de dingen van God. Naarmate de dag vordert, nemen deze kleurrijke scheppingen vorm aan op het midden van de straten. Ja, waar men ook kijkt, overal straalt een duizelingwekkende kleurenpracht van het voorheen kale plaveisel u tegemoet. Uren van hard werken in de hete zon hebben het gewenste resultaat gebracht en elk gezin doet een stapje achteruit om met een gevoel van voldoening hun werk te bezien.

Naarmate het uur nadert, is er een gonzende activiteit vóór de hoofdkerk waar de processie gaat beginnen. We zien een groep mannen gekleed in rood-purperen tunieken, met grote doeken en koorden gesierd. Deze speciale uitmonstering kenmerkt hen als leden van de broederschap van Jezus de Nazarener, een organisatie die elk jaar het beeld van de ene naar de andere plek verplaatst. De plechtigheid waarmee alles geschiedt, treft ons. Honderden getrouwe katholieken zijn voor de processie op de been. Het beeld wordt op de schouders van de mannen in de tunieken geheven, het geluid van houten ratels echoot door de lucht, ondersteund door een droevige, klagende mars, ingezet door het begeleidende muziekkorps; de mensenmenigte, jong en oud, met rozenkransen in hun hand, bidden prevelend het Onze Vader en Ave Maria, telkens en telkens opnieuw.

Maar de tapijten die speciaal voor deze gelegenheid zijn gemaakt? Jezus zelf schrijdt erover, zo gelooft men, wanneer de processie erover trekt. Dan is het tapijt ook meteen geruïneerd. Slechts een schamel restant is er over van de schoonheid en kleur die het nog enkele uren daarvoor bezat. Mogen velen dan ook menen dat dit veel werk is voor zo’n korte tijd, de mensen hier zijn een heel andere mening toegedaan. Zij vinden het de eraan bestede energie dubbel en dwars waard.

Ongetwijfeld streven veel van deze mensen er oprecht naar God te aanbidden en te behagen. Om God te behagen is het echter belangrijk naar zijn Woord te luisteren en te zien wat daarin over aanbidding wordt gezegd. Wat ons dan opvalt, is dat er niet wordt aangemoedigd tot deelname aan een processie waarbij het beeld van Jezus of een van de „heiligen” als middelpunt fungeert, integendeel, de bijbel geeft de aansporing: „Wacht u voor de afgoden” (1 Joh. 5:21). In gemakkelijk te begrijpen taal staat in de katholieke Willibrordvertaling: „Kan de tempel van God een verbond aangaan met de afgoden? . . . Daarom, gaat weg en verlaat hen, houdt u ver van hen, zegt de Heer” (2 Kor. 6:16, 17). Jezus Christus, in wiens naam de mensen hier in El Salvador hun viering houden, heeft ons verteld wat voor God aanvaardbaar is, met de woorden: ’Zij die God aanbidden, moeten hem met geest en waarheid aanbidden’ (Joh. 4:24). Het gelukkige vooruitzicht van degenen die dit doen, is dat zij van het werk van hun handen zullen kunnen genieten, niet slechts één dag, maar voor altijd, omdat God zulke personen eeuwig leven in het vooruitzicht stelt. — 1 Joh. 2:17; Joh. 3:16.