Van onze lezers

Syndroom van Down

Ik lees Ontwaakt! al meer dan 25 jaar, maar dit was de eerste keer dat ik een artikel las over een situatie zo dicht bij de mijne. Ik ben de moeder van een 22-jarige zoon die aan het syndroom van Down lijdt. Keer op keer las ik het artikel over Valérie in uw Franse uitgave [in het Nederlands de uitgave van 8 mei 1984]. Het heeft mij geholpen de gevoelens van schuld, schaamte en mislukking die mij 22 jaar hebben bestormd, te overwinnen. De ouders van Valérie brachten heel openlijk hun gevoelens tot uitdrukking en hun openhartigheid bewoog mij ertoe dingen opnieuw te overwegen om te zien wat ik in positieve zin kan doen voor mijn zoon die in een inrichting zit. Dank u wel voor deze onverwachte hulp! Ik bevind mij nu op de goede weg!

Anoniem, Frankrijk

Homoseksualiteit

In mijn vroege jeugd wenste ik altijd een vrouw te zijn en het gevolg was dat ik homoseksueel werd. De kerken die ik bezocht, moedigden mij aan de rol aan te nemen die ik wenste. Ik liet daarom gaatjes in mijn oren maken, begon hormonen te slikken om mijn borsten te vergroten en begon vrouwenkleren te dragen. Mijn zuster, die een getuige van Jehovah is, toonde mij bijbelteksten waarin homoseksuele praktijken worden veroordeeld, maar ik antwoordde eenvoudig dat ik niet in de bijbel geloofde. Zij gaf mij enkele tijdschriften te lezen waaronder een Ontwaakt! met het verhaal van een man die zich in een soortgelijke situatie bevond [22 september 1980]. En hij was in staat homoseksuele praktijken te verzaken. Dit nam ik ter harte, en ik begon de bijbel te onderzoeken en leerde de kracht van gebed kennen. Na verloop van tijd aanvaardde ik een huisbijbelstudie, ik slaagde erin een eind te maken aan mijn homoseksuele praktijken, en nu ben ik een opgedragen dienstknecht van Jehovah. Dank zij Ontwaakt! en alle andere hulp die ik heb ontvangen.

J. R., Brazilië

Het huis uitgaan

Dank jullie wel voor het artikel „Jonge mensen vragen . . . Hoe kan ik ooit volwassen worden als ik thuis blijf wonen?” [8 januari 1985] Ik bid dat alle jongeren dit artikel zullen lezen en toepassen. Ik ging uit huis om volwassen te worden, en telkens als ik eraan terugdenk, heb ik er spijt van. Hoeveel gemakkelijker zou het zijn geweest om op te groeien met de hulp van mensen die werkelijk van mij hielden en zich om mijn toekomst bekommerden. De raad die ik jonge mensen zou willen geven, is thuis te blijven en zo veel mogelijk te leren. Wanneer het dan zover is, en zij werkelijke volwassenheid hebben bereikt, dan zal de tijd die zij op zichzelf wonen veel gemakkelijker en gelukkiger verlopen.

A. H., Nevada (VS)

Contact houden

Vooral wij die ver van huis als zendelingen dienen, hebben veel waardering voor het artikel „Zult u contact houden?” [8 februari 1985] Het is werkelijk een vreugde brieven van geliefden en vrienden te ontvangen. Het is zo aanmoedigend te weten dat iemand aan je heeft gedacht. Ik ben ervan overtuigd dat als men het stralende gezicht zou kunnen zien van een veraf wonend geliefd persoon die juist nieuws van thuis heeft ontvangen, er meer van ons toe zouden worden bewogen om tijd opzij te zetten om te schrijven. Dank jullie wel voor dit goedgeschreven, tot nadenken stemmende artikel.

M. en C. S., Senegal