Van onze lezers

Pitbull-terriërs

Ik vind dat uw tijdschriften gewoonlijk van gedegen onderzoek getuigen, en daarom verbaasde ik mij over de onnauwkeurigheden in „Waarom sommige vals en andere lief zijn” (22 maart 1988). De hond genaamd Pete in De boefjes was geen pitbull-terriër maar een Amerikaanse buldog. Witte pitbull-terriërs met „zwarte ogen” bestaan niet; de hond die op bladzijde 26 staat afgebeeld, is geen akita; er zijn geen agressieve honden, alleen maar agressieve eigenaars. Als een hond „dol” wordt, is dat de schuld van de eigenaar.

D. H., Bondsrepubliek Duitsland

De bron („Sports Illustrated”) verklaart dat de zwarte cirkel rond het oog van de pitbull-terriër Pete „bijna zeker het werk van een grimeur” was. Wij blijven erbij dat onze identificatie van een akita bij het afgebeelde groepje honden juist is. De onderstaande commentaren van lezers hebben wellicht betrekking op uw andere opmerking. — Red.

Bij wijze van gezonde ontspanning train ik pitbull-terriërs, en uit vele jaren ervaring weet ik dat bepaalde pitbull-terriërs wat moeilijk te hanteren zijn, en in sommige gevallen kunnen ze „gevaarlijk” zijn. Maar dit is niet de voornaamste eigenschap van deze honden — het karakter van de hond wordt „gevormd” door de eigenaar. Ik ben het 100 procent met het artikel eens. Sommigen die het artikel hebben gelezen, beweren echter dat het beklemtoonde dat pitbull-terriërs zonder uitzondering „geboren moordenaars” en al „vanaf de geboorte crimineel” zijn. Ik wil u met alle respect vragen dit punt duidelijk te maken, aangezien velen na het lezen van het artikel extreme opvattingen over dit honderas zijn gaan koesteren.

D. Q. H., Costa Rica

U presenteerde het materiaal op een wijze die de mensen helpt te begrijpen dat voor alle honden geldt dat het temperament belangrijk is, maar dat daarbij de eigenaar een uiterst belangrijke rol speelt. Als eigenaars van een pitbull-terriër hebben wij bemerkt dat met de juiste training een pitbull-terriër een van de beminnelijkste huisdieren kan zijn. Maar ik denk niet dat er ook maar iemand is die een hond als huisdier heeft, die met zekerheid kan zeggen: „Hij bijt niet”, want dieren blijven dieren. Wij kunnen hun gedrag niet voorspellen.

C. S., Verenigde Staten

Met het oog op de schreeuwerige aandacht in de media voor pitbull-terriërs was het fijn een evenwichtig artikel te lezen waarin werd getoond dat het probleem grotendeels is toe te schrijven aan ontaarde eigenaars (sommigen voeren hun honden werkelijk met buskruit en/of ijzervijlsel) en ongecontroleerd fokken, wat in beide gevallen bij elk honderas tot onberekenbaarheid kan leiden.

S. S., Verenigde Staten

Van huis weglopen

„Is van huis weglopen de oplossing?” (22 maart 1988) spreekt over een 14-jarig meisje dat wegliep omdat zij geen nauwe band met haar ouders had en het gevoel had dat zij niet met hen kon praten. Zij dacht dat niemand haar wilde begrijpen. Ik ben 14 jaar en maakte onlangs dezelfde ervaring door als Amy uit het artikel. Om precies dezelfde reden liep ik van huis weg en ging naar mijn vrienden toe. Het enige verschil met wat zij meemaakte, is dat ik geen seks bedreef of in drugs handelde. Dezelfde avond dat ik wegliep, kwamen mijn ouders mij ophalen. Wij gingen naar de ouderlingen van de gemeente en praatten. Wij vormen nu meer een eenheid en ik weet nu dat ik altijd bij mijn ouders kan aankloppen. Ik weet dat zij mij zullen begrijpen, wàt ik hun ook vertellen wil. Had ik dit artikel maar eerder gelezen, dan was ik nooit weggelopen.

A. B., Verenigde Staten