Ik rekende af met een leven van geweld

MIJN vriend en ik renden zo hard we konden, en toen we de rivier vlak bij mijn woonplaats bereikten, doken we erin. Toen we bovenkwamen, begonnen we razendsnel naar de overkant te zwemmen.

Was dit een of ander jongensspelletje? Beslist niet! Het was meer een kwestie van leven en dood. Toen ik achteromkeek, zag ik politieagenten die hun wapens op ons richtten. Ik dook onder water om aan de kogels te ontsnappen en bleef naar de overkant zwemmen. Zelfs onder water kon ik de schoten horen.

Eenmaal aan de overkant was onze ontsnapping uit de gevangenis, waar wij voor inbraak en autodiefstal opgesloten hadden gezeten, gelukt.

Dit was een van de vele keren dat ik gezocht of daadwerkelijk door de politie voor een of andere misdaad achternagezeten werd. Hoewel ik destijds pas 17 was, had ik bij de autoriteiten al een uitgebreid strafregister. Uiteindelijk werden mijn vriend en ik gepakt, en opnieuw werd ik veroordeeld tot gevangenisstraf, ditmaal voor een periode van twee en een half jaar.

Zelfs in de gevangenis gaf ik van een gewelddadige instelling blijk. Omdat ik zo vaak met andere gedetineerden vocht, kreeg ik een wit uniform. Hierdoor waren andere herrieschoppers en ik verzekerd van de speciale aandacht van de bewakers.

Gewelddadiger na mijn vrijlating

Ik werd uit de gevangenis ontslagen, maar ik had mijn leven niet gebeterd. In feite was ik gewelddadiger dan ooit. Ik wierp mezelf al snel op tot heerser over diverse straten. Wie mij uitdaagde, vond in mij vlug een bereidwillige tegenstander.

Op een keer ergerde een groepje jonge mannen me. Ik viel hen aan en verwondde een aantal van hen voordat de politie een eind maakte aan de vechtpartij, en dat terwijl ik bij een gevecht de week daarvoor mijn rechterhand gebroken had.

Een andere keer daagden twee vrienden en ik een groep mannen van een naburige stad uit. Hun leider kwam op me af met een ijzeren staaf. Ik ontwapende hem, maar hij ontglipte aan mijn greep en rende weg. De enige manier om hem te laten doorgaan met vechten, was hem zijn ijzeren staaf terug te geven, wat ik deed. Hij kwam terug, en weer ontwapende ik hem, terwijl ik me er ditmaal van vergewiste dat hij niet ontkwam voordat ik hem een pak slaag had gegeven.

Op een avond stond ik, zo maar voor de „lol”, op een straathoek in Harlem (New York, VS) en daagde iedereen uit om te vechten. Verscheidenen namen de uitdaging aan, en er werden heel wat robbertjes gevochten. Het versterkte mijn reputatie een gevaarlijk, gewelddadig persoon te zijn. Tijdens de verschillende gevechten werd ik met flessen, wielmoersleutels en knuppels geslagen en ging men mij met messen en andere wapens te lijf. Maar niets van dit alles bracht mij ertoe mijn gewelddadige levenswijze de rug toe te keren.

Het geweld escaleert

Ik ontdekte al gauw dat er in de drugshandel veel geld te verdienen viel. Als druggebruiker was ik bekend met de drugswereld. Het duurde niet lang of ik had mensen in dienst die drugs voor me verkochten, wat me nog gewelddadiger maakte.

Op een keer overvielen wij een andere drugdealer in de hoop zijn drugs te stelen. Gewapend met een pistool en een mes braken wij in zijn huis in en hielden drie mannen en een vrouw gegijzeld terwijl wij het huis doorzochten naar drugs.

Een andere keer besloten een vriend en ik, gewapend met geweren en met bivakmutsen over het hoofd, een rijke man te beroven om aan geld te komen voor drugs. Wij hielden zijn huis in de gaten, maar hij kwam nooit opdagen, dus gaven wij het op. Had hij zich vertoond, dan hadden wij onze plannen ongetwijfeld uitgevoerd.

Zo kwam het dat ik — amper 20 jaar oud — diep verwikkeld was in geweld, drugs en zware criminaliteit. Mijn toekomst zou er op z’n best een zijn van leven in de gevangenis — en ik was diep ongelukkig.

Ik vroeg me vaak af wie er nu eigenlijk moest bepalen wat goed en wat verkeerd is. Ik kwam tot de slotsom dat het degene was met de meeste macht in de maatschappij. Ik redeneerde ook dat aangezien mensen bepaalden wat goed en wat verkeerd is en ik absoluut geen respect had voor welke menselijke autoriteit maar ook, ik evenveel recht had als ieder ander om dat voor mezelf uit te maken. Maar ik zou al gauw een veel beter antwoord vinden.

Een veel betere manier

Mijn zus, die getrouwd was met een van mijn vrienden met wie ik in de gevangenis had gezeten, had erin toegestemd met Jehovah’s Getuigen de bijbel te bestuderen. Zij sprak met iedereen van ons gezin over de dingen die zij uit de bijbel leerde — behalve met mij. Mijn familie zei me bij mijn zus uit de buurt te blijven. Waarom? Ze zeiden dat ze alleen nog maar over dat „gekke geloof” praatte.

Ik was nieuwsgierig. Wat zou zij kunnen zeggen dat zij mensen zo tegen zich in het harnas joeg? Ik wilde er het mijne van weten, maar mijn zus sprak er met mij niet over. Waarom niet? Ze dacht dat ik te slecht was om ooit naar iets te luisteren wat over de bijbel ging.

Maar op een avond nodigde ik mezelf bij haar uit voor de maaltijd. Terwijl ik daar met mijn zus en haar man zat te eten, zei ik: „Vertel eens wat over dat nieuwe geloof.” Dat deden ze — zes uur lang! Ik vond het allemaal zo zinnig dat ik de daaropvolgende avond terugging om meer te horen.

Na dit tweede bezoek was ik ervan overtuigd dat ik iets gevonden had om voor te leven, een echt doel in het leven. Ik begon onmiddellijk de vergaderingen in de Koninkrijkszaal van Jehovah’s Getuigen te bezoeken en sprak ook met mijn vrienden over wat ik leerde.

Mijn levensstijl bleef een tijdlang onveranderd. Maar ik ging door met studeren en kennis vergaren omtrent wat Jehovah God verlangde, en ik zorgde ervoor dat ik geen vergadering in de Koninkrijkszaal, waar de bijbel besproken werd, oversloeg. Op die manier deed ik geestelijke kracht op om mijn leven — stap voor stap — te veranderen.

Allereerst hield ik ermee op drugs te verkopen. Dit wekte de woede van enkele van mijn vroegere metgezellen, maar ik had nog steeds de reputatie gewelddadig te zijn, zodat niemand me iets durfde aan te doen. Vervolgens stopte ik met het gebruik van hard drugs en gaf ook mijn immorele levensstijl op. Het laatste wat ik in bedwang kreeg, was mijn tabaksgewoonte. In acht maanden had ik zoveel vorderingen gemaakt dat ik voor de doop in aanmerking kwam, en in 1970 werd ik gedoopt.

Eindelijk had ik een volledig besef gekregen van het antwoord op mijn vraag wie het recht heeft te bepalen wat goed en wat verkeerd is. Het antwoord luidt: Jehovah, onze Levengever, heeft dat recht, en hij heeft ook het recht van zijn schepselen te verwachten dat zij in overeenstemming daarmee leven.

Ik heb vaak bedacht hoezeer de illustratie in Jesaja 65:25 in figuurlijk opzicht op mij van toepassing was. Die profetie wijst vooruit naar de tijd waarin de gewelddadige aard van de leeuw veranderd zou worden in een zo vreedzame dat hij stro zou eten net als de stier. Ik voelde dat ik op soortgelijke wijze van een zeer gewelddadig persoon veranderd was in iemand met een vreedzame instelling en een vredige kijk op het leven.

Ik had echter een slechte reputatie en die moest ik zien kwijt te raken. Ik belde bijvoorbeeld geregeld van deur tot deur bij mensen aan om met hen over de bijbel te spreken. Bij één deur herkende de jonge man die opendeed me en hij schrok, want hij dacht dat ik daar was om hem kwaad te berokkenen. Ik zette snel mijn boodschap van vrede uit de bijbel uiteen en liet hem verbluft maar zeer opgelucht achter.

Niet lang na mijn doop trouwde ik met een getuige van Jehovah. Helaas besloot mijn vrouw in 1974 dat zij niet langer Gods wil wenste te doen. Zij stelde me een ultimatum: ik moest mijn manier van aanbidding opgeven of ze zou bij me weggaan en onze twee kleine kinderen meenemen. Dat was de moeilijkste tijd van mijn leven. Maar ik kon mijn aanbidding van God niet opgeven, en ik bleef zijn wil doen.

Een nieuwe levenswijze

Jehovah beloonde mij evenwel voor het feit dat ik hem trouw was gebleven. In 1977 ontmoette ik een fantastische Getuige, en wij trouwden. Zij had een zoontje van vijf. Al gauw gingen mijn vrouw en ik in de volle-tijddienst en besteedden al onze tijd eraan anderen omtrent God en zijn voornemens te onderwijzen. Toen onze zoon opgroeide, ging ook hij in de volle-tijddienst. Hij helpt nu met verschillende taken in de plaatselijke gemeente.

Mijn vrouw en ik hebben sindsdien het voorrecht gehad naar vele delen van de wereld te reizen als leden van de internationale bouwploeg. Deze vrijwilligers helpen mee met de bouw van nieuwe bijkantoren in verschillende landen om het wereldomvattende onderwijzingswerk van Jehovah’s Getuigen te ondersteunen.

Als wij thuis zijn, blijven wij plaatselijk actief doordat wij anderen helpen de bijbel te leren kennen en bij de bouw van nieuwe Koninkrijkszalen assisteren. Ik maak ook deel uit van een regionaal bouwcomité in het zuiden van de Verenigde Staten. En mijn vroegere gevangenismaat — de man van mijn zuster — en ik dienen als ouderlingen in dezelfde gemeente van Jehovah’s Getuigen.

Ik ben Jehovah dankbaar dat hij mij geholpen heeft mijn leven in juiste banen te leiden en dat hij er een hele andere richting aan heeft gegeven. Terwijl ik mij door hem laat voorschrijven wat goed en wat verkeerd is, gaat mijn leven er alleen maar meer op vooruit. — Ingezonden.