Een Chileens drama beweegt tot christelijke liefde
Door Ontwaakt!-correspondent in Chili
NOORD-CHILI is bekend om zijn droge Atacamawoestijn, met haar uitgestrekte, onbewoonde vlakten die verloren gaan in de verte. Regenval is er zo ongebruikelijk dat wat de meeste mensen een nevel zouden noemen, in dit desolate gebied tussen de Grote Oceaan en het Andesgebergte als regen wordt geclassificeerd. Vanwege deze klimatologische omstandigheden zijn de meeste huizen niet op regen berekend, en zelfs waar af en toe wat regen valt — misschien eenmaal in de vijf jaar — nemen de meeste mensen nooit de moeite om de mogelijkheid dat het dak lekt te controleren voordat de regen komt. Dit feit heeft waarschijnlijk velen in Antofagasta, een stad met zo’n 250.000 inwoners, het leven gered.
Op maandagavond 17 juni 1991 maakten veel mensen zich klaar om te gaan slapen toen het begon te stortregenen. De daken van veel huizen lekten, en dus probeerde men, in plaats van naar bed te gaan, de lekken te repareren of de schade te beperken — niet vermoedend dat er binnen een paar uur iets veel ergers zou gebeuren.
De volgende ochtend vroeg kostten drie reusachtige modderlawines, waarbij miljoenen tonnen aarde met een snelheid van 30 kilometer per uur verplaatst werden, bij benadering 85 mensen het leven, terwijl 700 mensen gewond raakten en de woningen van meer dan 30.000 mensen vernield of beschadigd werden!
Angstige uren in een zee van modder
In Antofagasta zijn tien gemeenten van Jehovah’s Getuigen, met ongeveer 1400 leden; er was dus grote ongerustheid over hun welzijn. Hoe blij waren wij te horen dat geen van hen omgekomen was, hoewel één zuster zwaar gewond was geraakt toen zij over een afstand van bijna drie kilometer door de modder was meegesleept. Toen zij door reddingsploegen werd gevonden, dacht men dat zij dood was, totdat een verpleegster merkte dat zij ademde en, dichterbij gekomen, haar „Jehová, Jehová” hoorde roepen. Zij had een flinke hoeveelheid modder binnengekregen en werd dan ook met spoed naar het ziekenhuis gebracht voor een behandeling tegen infectie.
In de gemeente Oriente werden de woningen van ongeveer zeventig procent van de gezinnen totaal vernield of ernstig beschadigd. Ook de woningen van gezinnen in de gemeenten Costanera en Corvallis liepen zware schade op, daar de modder op sommige plaatsen tot aan de daken reikte of de huizen binnenstroomde, waardoor er in de kamers een laag modder van wel anderhalve meter kwam te staan. In één huis dreven een moeder en haar twee jonge kinderen op hun bed op een zee van modder, waarbij de modder hen langzaam omhoogduwde naar het plafond; zij werden gered toen de vader van de vrouw erin slaagde door het dak heen te breken. Anderen op betrekkelijk veilige plaatsen dachten dat het einde nabij was toen zij luisterden naar het gebulder van de modderlawines, die alles op hun pad meetrokken, en in de koude duisternis van de nacht in de verte het wanhopige geroep hoorden.
Iets waardevollers dan bezittingen
Hoewel de Getuigen veel van hun bezittingen verloren, hebben zij blijk gegeven van een opmerkelijke geest. Een Getuige vertelde dat kennissen en collega’s verbaasd waren haar ondanks groot materieel verlies zo opgewekt te zien. Zij had hun gezegd dat als materiële dingen een plaats in het alfabet moesten krijgen naar gelang van hun belangrijkheid, ze op de plaats van de letter z zouden komen te staan. Zij was blij er samen met haar hele gezin het leven afgebracht te hebben.
Een andere moeder, die van haar dochters werd weggerukt, twee van hen bijna verloor en het ook zelf ternauwernood overleefde, had vurig tot Jehovah gebeden dat als zij vroeg in de opstanding weer tot leven mocht komen, zij graag als kokkin zou dienen terwijl anderen werkten aan het herstel van de aarde! Zij bleef in leven, en waar denkt u dat haar gevraagd werd de dagen na de modderlawines te werken? Ja, in een keuken die door de Getuigen werd opgezet om honderden maaltijden aan Jehovah’s Getuigen en naburige gezinnen die hun huizen verloren hadden uit te reiken!
Christelijke liefde in actie
De liefdevolle Getuigen in Calama en Iquique troffen regelingen om brood, water, kleding en andere noodzakelijke goederen naar Antofagasta te zenden. Het bijkantoor van het Wachttorengenootschap trof ook regelingen om hulp te bieden, en al gauw begonnen er kleding, dekens, bedden, keukengerei, voedsel en andere spullen te arriveren. Wat ontroerend was het te zien dat veel geschonken goederen geen tweedehandsspullen en afleggertjes waren, maar dat ze nieuw gekocht waren! Het duurde niet lang of de twee vrachtwagens van het Genootschap en een derde uit Rancagua waren op weg naar Antofagasta, zo’n 1400 kilometer noordelijker gelegen, met circa veertien ton goederen. Hoewel men liet weten dat het niet meer nodig was verdere goederen te schenken, bleven ze arriveren. Het gevolg was dat er een extra vrachtwagen gehuurd moest worden om nog eens zestien ton te vervoeren! Deze goederen werden edelmoedig gedeeld met buren die geen Getuigen waren.
Hoewel het huis van een uit Getuigen bestaand gezin in een van de gebieden stond die het zwaarst getroffen werden, kwam het er goed af. Snel toonden zij hun naastenliefde door negen gezinnen van Getuigen en zeventig andere buren die geen Getuigen waren in hun huis op te nemen, van wie er velen overdekt met modder en zonder kleren arriveerden. De Getuigen stelden alle kleren en dekens die zij voorhanden hadden tot hun beschikking.
Velen hebben hun tijd, hun middelen en hun energie gegeven om te helpen. Hoewel het voor Chili een rampzalige gebeurtenis was, heeft Jehovah’s volk opnieuw de eenheid en broederlijke zorg die er onder hen bestaan, gedemonstreerd. Er werd zelfs een geldschenking helemaal uit Texas, in de Verenigde Staten, overgemaakt. Iemand vatte de twee weken hulpverlening na de ramp in Antofagasta als volgt samen: „Nooit hebben wij een congres van dertien dagen gehad, met zo veel echte drama’s, met zo veel uitingen van liefde en met zo veel offervaardigheid als de afgelopen dagen te zien hebben gegeven.”