Het bloedbad in Luby’s Cafetaria
WOENSDAG 16 oktober 1991 begon voor mijn vrouw, Paula, en mij als elke andere dag. Terugkijkend was het een dag als geen andere.
Die middag waren wij in Luby’s Cafetaria in Killeen (Texas) toen een volslagen gestoorde man met zijn vrachtwagen door de spiegelruit reed en begon te schieten. Hij doodde 22 mensen, verwondde meer dan 20 anderen en schoot ten slotte zichzelf in het hoofd. Het was de dodelijkste schietpartij in de geschiedenis van de Verenigde Staten.
Paula en ik zijn volle-tijdbedienaren bij Jehovah’s Getuigen en na een ochtend in de dienst waren wij naar Luby’s gegaan. Eerder die dag waren wij met ongeveer vijftig Getuigen in onze plaats van aanbidding, de Koninkrijkszaal, bijeengekomen om voordat wij er op uit trokken onze activiteit voor die ochtend te bespreken. Enkelen stelden voor elkaar in Luby’s te treffen voor de lunch, maar behalve Maria, Paula en ik wijzigden zij allemaal hun plannen.
Wij kwamen om 12.25 uur n.m. in Luby’s aan en gingen in de bedieningsrij staan. Aangezien de rij maar langzaam vorderde, besloot Maria, die om één uur een bijbelstudie moest leiden, weg te gaan. Paula ging naar het toilet. Gelukkig kwam zij al snel terug — want een paar seconden later daverde de vrachtwagen door de ruit waar zij net langs was gelopen.
Het klonk alsof er stapels borden vielen. Glas, tafels en stoelen vlogen alle kanten op. Toen werd er een knal gehoord. Ik dacht dat de motor van de vrachtwagen terugsloeg. Sommigen veronderstelden dat de chauffeur problemen met zijn wagen had en gingen erheen om hem te helpen. Maar hij schoot hen neer. Iemand schreeuwde vol ongeloof: „Hij schiet mensen neer!” Hij begon al te vuren voordat hij uit de vrachtwagen was gestapt.
De bedieningsrij was U-vormig. Wij bevonden ons precies in de bocht van de ’U’. De vrachtwagen kwam aan het begin van de ’U’, bij de kassa, tot stilstand. Paula greep mijn hand en zei: „Laten we maken dat we wegkomen.” Maar ik trok haar tegen de grond. De gewapende man liep al schietend langs de bedieningsrij. Hij schreeuwde aldoor dingen als: „Was dat het waard, Bell County? Was dat het waard, Belton?” Dit werd afgewisseld met vuile taal.
Hij kwam tot op nog geen meter van ons vandaan en onder het lopen bleef hij maar schieten. Wij hebben zijn gezicht nooit gezien, maar hij was zo dichtbij dat wij de vloer voelden trillen als de kogels insloegen. Zowel Paula als ik baden in stilte tot Jehovah. Wij verroerden geen vin; op degenen die zich bewogen, werd geschoten. Ik hield met mijn handen de enkels van mijn vrouw vast, niet wetend of zij nog wel leefde.
Toen liep hij aldoor schietend terug. Hij ging de andere kant van de U-vormige rij langs en stopte naast mijn voeten. Hij loste een schot op de vrouw achter mij. „Die is voor jou”, zei hij terwijl hij de kogel op haar afvuurde. Vlak voordat hij schoot, had zij gezegd: „Hij komt onze kant op.” Misschien had zij haar hoofd opgetild.
Het schot klonk zo hard dat ik dacht dat ik geraakt was. Toen hoorde ik dat de moordenaar zich omdraaide en de eetruimte, vijftien of twintig meter verderop, binnenging. Ik wist dat er in die ruimte een muur was waardoor wij gedeeltelijk aan zijn gezicht onttrokken waren. Dus kwam ik ten slotte overeind om te zien of met Paula alles in orde was en zij kwam eveneens overeind en zei: „Laten we gaan!”
Wij haastten ons door de voordeur naar buiten en ongeveer acht of tien anderen deden hetzelfde. Daarbij kregen wij een bejaarde dame voor ons die niet zo snel ter been was. Ondanks onze angst dwongen wij onszelf geduldig te zijn. Wij renden een open terrein ongeveer zo groot als een voetbalveld over en zochten bescherming in een nabijgelegen flatgebouw. Wij belden een vriendin op en vroegen haar ons in die straat af te halen.
Toen wij het gebouw verlieten, zagen wij van de andere kant politie aankomen. Er kwamen al helikopters aan om de gewonden af te voeren. Wij waren nog steeds gespannen omdat wij niet wisten waar de moordenaar zich ophield. Toen onze vriendin eraan kwam, huilde zij. Zij had het nieuws op de radio gehoord.
De nawerking
Wij gingen terug naar huis en er kwamen steeds vrienden langs om ons te bezoeken. Wat was hun aanwezigheid vertroostend! De volgende morgen gingen wij zoals gewoonlijk op pad om te gaan prediken. Onderweg haalde ik een krant en de berichten brachten het hele voorval levendig in onze geest terug. Wij beseften dat wij emotioneel nog niet klaar waren om de mensen tegemoet te treden en gingen daarom weer naar huis.
Weken nadien waren wij nog bang om ons in openbare gelegenheden te begeven. Op een keer gingen wij een hamburgerrestaurant binnen en daar liet iemand een ballon klappen. Dat maakte ons op slag van streek! Traumaspecialisten zeggen dat de beste therapie voor mensen die zo’n tragedie meemaken als wij, is er vrijuit over te praten. Wat waren wij dankbaar voor de bezoekjes van vrienden gedurende de dagen die volgden, zodat wij daartoe in staat werden gesteld!
Een van onze vrienden vertelde Paula: „In de bediening kom je eroverheen.” Zij had gelijk. Hoewel Paula die eerste week schroomde om aan onze openbare bediening deel te nemen, nam zij de van-huis-tot-huisbediening al snel weer op en leidde daarna bijbelstudies.
De bijbel heeft beslist gelijk wanneer daarin wordt gewaarschuwd dat zich afzonderen problemen met zich brengt (Spreuken 18:1). Wij hoorden dat sommigen, onder wie mensen die op de bewuste dag niet eens in het restaurant waren, zich afzonderden. Daardoor waren zij, zelfs maanden na het bloedbad, nog steeds bang om zich onder de mensen te begeven.
Wat ons vooral geholpen heeft deze ervaring te verwerken, is een begrip van bijbelse profetieën. Onze dagen worden in Gods Woord geïdentificeerd als „de laatste dagen”, dagen waarin er „kritieke tijden zullen aanbreken, die moeilijk zijn door te komen” (2 Timotheüs 3:1). Tragedies als het bloedbad in Luby’s Cafetaria zijn dus helaas te verwachten. Ja, een alom erkend deskundige, dr. James A. Fox, merkte op dat van de tien grootste massamoorden in de Amerikaanse geschiedenis, er acht sinds 1980 hebben plaatsgevonden.
Jack Levin, hoogleraar in de sociologie en medeauteur van het boek Mass Murder, zei dat deze massamoorden een weerspiegeling zijn van de ineenstorting van de maatschappij en de economie. „Veel meer mannen van middelbare leeftijd hebben het gevoel dat het leven aan hen voorbij is gegaan”, zei hij. „Zij hebben hun baan verloren of zijn gescheiden. De ondersteunende systemen die er vroeger waren, zoals het gezin en de kerk, zijn aan het uiteenvallen.” Kennelijk was dat ook het geval bij de moordenaar, de 35-jarige George J. Hennard, die uit een ontwricht gezin kwam en onlangs op verdenking van drugsgebruik zijn zeemanspapieren was kwijtgeraakt.
Ja, mensen hebben de op de bijbel gebaseerde hoop op de rechtvaardige nieuwe wereld die God belooft nodig (2 Petrus 3:13; Openbaring 21:3, 4). Ons vertrouwen dat alle huidige tragedies binnenkort slechts een vage herinnering zullen zijn, heeft Paula en mij in deze nare periode geschraagd. God heeft ons werkelijk vertroost, zoals in zijn Woord beloofd wordt (2 Korinthiërs 1:3, 4). — Verteld door Sully Powers.
[Illustratie op blz. 23]
Politie-inspectie in Luby’s Cafetaria, waar een gewapende man met een vrachtwagen door de voorruit reed
[Verantwoording]
Met toestemming van de Killeen Daily Herald
[Illustraties op blz. 24]
Niet-geïdentificeerde vrouwen buiten het restaurant waar een gewapende man 23 mensen, onder wie zichzelf, doodde
[Verantwoording]
Met toestemming van de Killeen Daily Herald
Met Paula, mijn vrouw