Het bloedbad bij Port Arthur — Waarom vond het plaats?
DOOR ONTWAAKT!-CORRESPONDENT IN AUSTRALIË
HET was die zondagmiddag, 28 april 1996, heerlijk weer voor de bezoekers van de Port Arthur Historical Site, een populair toeristencentrum in Tasmanië (Australië). Het Broad Arrow Café zat vol mensen die zaten te lunchen. Om ongeveer half twee liep een 28-jarige blonde man, na op het terras een maaltijd genuttigd te hebben, het gebouw binnen en begon te schieten.
Klanten zakten dood ineen op hun stoel, met het eten nog in hun mond. Politiemensen zeiden dat het „een slagveld leek”. Toen de schutter dacht dat iedereen dood was — hij had twintig mensen afgeslacht — wandelde hij kalm naar buiten. In een paar seconden had hij meer moorden gepleegd dan er in de vier jaar daarvoor in de hele eiland-deelstaat Tasmanië hadden plaatsgevonden!
Maar de schutter zette zijn moordpartij voort, stelselmatig slachtoffers ter dood brengend. Onderweg naar de uitgang van het historische complex zag hij bijvoorbeeld Nanett Mikac met haar dochtertjes. Hij doodde Nanett en het driejarige meisje. Toen de zesjarige probeerde te ontkomen, achtervolgde hij haar en schoot haar dood terwijl zij zich achter een boom zo klein mogelijk probeerde te maken.
Daarna doodde de schutter bij de uitgang van het terrein drie inzittenden van een BMW en nam de auto. Iets verder kwam hij een paar in een andere auto tegen. Hij dwong de man in de kofferbak van de BMW en vermoordde de vrouw. Vervolgens reed hij een stukje naar het pension Seascape Cottage — zijn aankomst daar vond bij benadering om twee uur plaats. Daar stak hij de BMW in brand en hield de man die hij gekidnapt had en het oudere echtpaar van wie het pension was, in gijzeling. Hij had na het verlaten van het café-restaurant 12 mensen gedood, waarmee het totale aantal doden op 32 was gekomen. Veel anderen waren gewond.
Prediking op de zondagmiddag
Ondertussen waren Jenny Ziegler en haar man en kinderen, die deel uitmaken van de gemeente Port Arthur van Jehovah’s Getuigen, om half twee op een trefpunt bijeengekomen ter voorbereiding op hun prediking. Het gezin reed vervolgens in de richting van de Port Arthur Historical Site. Jenny wilde even aangaan bij David Martin, de vriendelijke eigenaar van Seascape Cottage. Bij een eerdere gelegenheid had zij samen met een andere christelijke zuster een gesprek met hem gehad over de bijbel.
Het was even na tweeën dat Jenny, haar man en hun kinderen het pension naderden en rook zagen opstijgen van een brandende auto op het grasveld. Politieagenten hielden hen tegen en zeiden hun dat zij moesten omkeren. „Het had iets onheilspellends”, merkte Jenny op. „De wegen waren vreemd leeg.”
Nog steeds niet wetend dat er echt iets ernstigs aan de hand was, nam het gezin een afslag naar een klein strandje om hun geplande predikingsactiviteit voort te zetten. Daar zag alles er normaal uit: Kinderen waren aan het zwemmen, in de verte liepen mensen langs het strand en een ouder echtpaar zat in hun auto te lezen. „Mijn man benaderde hen en er volgde een prettig gesprek”, zei Jenny. „Hij vertelde hun dat er ergens langs de snelweg een probleem leek te zijn en hij deed de suggestie dat zij het strand beter via een andere route konden verlaten. Ik sprak kort met een jonge man, en niet lang daarna gingen wij weg.”
De Zieglers reden verder in de richting van de Port Arthur Historical Site. „Hier”, legde Jenny uit, „blokkeerden verscheidene auto’s de ingang. Later kwamen we te weten dat ze de lijken van de mensen die neergeschoten waren aan het zicht onttrokken. Een man vertelde ons: ’Een of andere gek heeft amok gemaakt met een vuurwapen; misschien wel vijftien doden!’ Wij kregen de raad onmiddellijk te vertrekken.”
Een afschuwelijk einde
De beproeving was nog allerminst voorbij, zoals Jenny opmerkte: „De rit naar huis was zenuwslopend omdat wij niet wisten waar de gewapende man zich ophield. Telkens als wij een auto tegenkwamen, vroegen wij ons af of hij erin zat. Zelfs toen wij veilig thuiskwamen, voelden wij ons kwetsbaar, want wij wonen in een uithoek waar iemand met enige kennis van het terrein zich gemakkelijk verborgen zou kunnen houden. Aangezien onze christelijke broeders en zusters wisten welke kant wij die middag waren uitgegaan, begonnen er onmiddellijk telefoontjes te komen om te informeren of alles goed met ons was.
Toen wij erover nadachten wat er was gebeurd, beseften wij dat als wij een paar minuten eerder bij het pension waren aangekomen, wij tot de slachtoffers behoord konden hebben. Het was een beangstigende gedachte dat de moordenaar ons misschien zelfs in het vizier had gehad toen wij met de politie daar praatten!”
Meer dan 200 politiemensen omsingelden uiteindelijk die zondagavond het pension, zich gedekt houdend tegen de van tijd tot tijd afgevuurde salvo’s van de schutter. Hij zou om een helikopter gevraagd hebben om daarmee te kunnen ontsnappen, maar in de loop van de nacht liepen de onderhandelingen vast. Om ongeveer acht uur die maandagmorgen zag men rook uit het huis komen. De schutter kwam er levend uit, al had hij brandwonden. De drie gijzelaars, met inbegrip van de pensioneigenaar die de Zieglers hadden willen bezoeken, werden later dood in het uitgebrande huis gevonden, wat het dodental op 35 bracht.
Waarom vond het plaats?
Ongeveer zeven weken voordien, op 13 maart, was in Dunblane (Schotland) een gewapende man de sportzaal van een school binnengedrongen en had daar zestien kleine kinderen en hun schooljuffrouw neergeschoten. In overeenstemming met de oude media-stelregel ’Bloed haalt de koppen’, kreeg dit internationaal aandacht. Sommige gedragsdeskundigen suggereerden dat de Australische schutter wellicht het dodental van Dunblane heeft willen overtreffen. Het is betekenisvol dat de zogeheten Zodiac-moordenaar in de Verenigde Staten, die jarenlang New York heeft geterroriseerd, zei dat hij andere moordenaars over wie hij had gelezen, had willen overtreffen.
Een andere factor die volgens velen bijdraagt tot de epidemie van moorden is alle seks en geweld in films en video’s. De Australische Herald Sun berichtte: „In totaal zijn er zo’n 2000 gewelddadige en pornografische video’s in beslag genomen in het huis van Martin Bryant, de man die de massamoord in Port Arthur gepleegd zou hebben. . . . De ontdekking van de verborgen voorraad video’s kwam toen de aandacht werd gericht op de rol van gewelddadige films bij het bloedbad in Port Arthur.” In dezelfde lijn ligt het bericht in de Newyorkse Daily News over „twee dozen pornografische video’s op het eenpersoonsbed” van de man die bekend heeft de Zodiac-moordenaar te zijn.
Toen het bloedbad in Port Arthur bekend werd, wijzigden sommige televisiestations onmiddellijk hun programma’s. Later schreef columniste Penelope Layland het artikel „Huichelachtigheid van televisie ten aanzien van geweld en verdriet” en merkte op: „In zekere zin was het afgelasten van die gewelddadige vertoningen een soort plichtmatige ’één minuut stilte’. Morgen, volgende week, volgende maand gaat alles weer gewoon zijn gang.”
Om meer inzicht te krijgen in de oorzaak van het nu alom aanwezige geweld moeten wij ons echter tot de bijbel wenden. Dit boek heeft lang geleden voorzegd dat er „in de laatste dagen kritieke tijden zullen aanbreken, die moeilijk zijn door te komen. Want de mensen zullen . . . zonder zelfbeheersing, heftig, zonder liefde voor het goede” zijn (2 Timotheüs 3:1-5). De huidige toename van geweld voegt dus alleen maar bewijzen toe aan het getuigenis dat wij ons in de laatste dagen bevinden en dat het einde van dit samenstel van dingen nabij is. — Mattheüs 24:3-14.
Zoals velen zullen vermoeden, zijn de demonen — verdorven onzichtbare geestelijke schepselen — betrokken bij de epidemie van ongeremd onmenselijk geweld (Efeziërs 6:12). Na beschreven te hebben hoe Satan de Duivel en zijn demonen uit de hemel worden geworpen, zegt de bijbel: „Wee de aarde en de zee, want de Duivel is tot u neergedaald, en hij heeft grote toorn, daar hij weet dat hij slechts een korte tijdsperiode heeft” (Openbaring 12:7-9, 12). Wij bevinden ons nu in die periode van wee, en Satan en zijn demonen gebruiken elk middel om mensen tot steeds meer gewelddaden aan te zetten.
Maar binnenkort zullen Satan, zijn demonen en hun verdorven wereld verdwenen zijn en zal de regering van Gods koninkrijk een nieuwe wereld van rechtvaardigheid brengen (Daniël 2:44; Mattheüs 6:9, 10; 2 Petrus 3:13; 1 Johannes 2:17; Openbaring 21:3, 4). Jenny merkte op: „Op het moment ’wenen wij met mensen die wenen’, maar het is onze wens onze Koninkrijkshoop te kunnen delen met degenen in de gemeenschap die door deze tragedie diep geschokt zijn.” — Romeinen 12:15.
[Illustratie op blz. 17]
Het Broad Arrow Café, waar het bloedbad begon
[Illustratieverantwoording op blz. 16]
Mountain High Maps® Copyright © 1995 Digital Wisdom, Inc.