MEGIDDO

(Megi̱ddo).

Een van de belangrijkere steden van het Beloofde Land. Megiddo lag ongeveer 90 km ten N van Jeruzalem en 31 km ten ZO van het huidige Haifa. De stad was gebouwd op een terrein van iets meer dan 4 ha, boven op een heuvel die thans bekendstaat als Tell el-Mutesellim (Tel Megiddo) en bijna 21 m omhoogrijst uit het er beneden liggende dal. — AFB. en KAART: Deel 1, blz. 953.

Strategische ligging. Wegens haar gunstige ligging met uitzicht op het vruchtbare westelijke deel van het Dal van Jizreël (Vlakte van Esdrelon, ook bekend als „de valleivlakte van Megiddo”; 2Kr 35:22; Za 12:11) beheerste de stad de belangrijke handelsroutes en militaire wegen die elkaar daar kruisten. Zowel de bijbelse geschiedenis als wereldlijke verslagen laten zien dat Megiddo wegens zijn strategische ligging het toneel was van beslissende veldslagen tussen de legers van vele natiën. In deze omgeving, „bij de wateren van Megiddo”, versloeg rechter Barak Jabins machtige strijdkrachten, die door Sisera werden aangevoerd en over 900 met ijzeren zeisen uitgeruste strijdwagens beschikten (Re 4:7, 13-16; 5:19). Te Megiddo stierf koning Ahazia van Juda nadat hij op bevel van Jehu in de buurt van Jibleam dodelijk verwond was (2Kon 9:27). Te Megiddo werd ook koning Josia van Juda dodelijk verwond toen hij het Egyptische leger onder farao Necho onderschepte, dat op weg was om de Assyriërs bij de Eufraat te helpen. — 2Kon 23:29, 30; 2Kr 35:22.

Zoals archeologische opgravingen aantonen, was Megiddo op verschillende tijden gedurende zijn lange geschiedenis een zwaar versterkte stad. Er zijn ruïnes blootgelegd die aan het licht hebben gebracht dat Megiddo eens omgeven was door muren van 4-5 m dikte, die later werden versterkt tot een dikte van meer dan 7,5 m. Er zijn nog resten van die muur gevonden die ruim 3,3 m hoog zijn.

Geschiedenis. Megiddo wordt voor de eerste maal genoemd in de lijst van de 31 koningen die aan het begin van de verovering van het Beloofde Land door Jozua werden verslagen (Joz 12:7, 8, 21, 24). Bij de verdeling van het land werd Megiddo, samen met zijn onderhorige steden, een enclavestad die tot de stam Manasse behoorde, hoewel ze in het gebied van Issaschar lag (Joz 17:11; 1Kr 7:29). Gedurende de tijd van de rechters slaagde Manasse er echter niet in de Kanaänieten uit deze vesting te verdrijven. Hooguit werden, toen Israël sterk werd, de inwoners van deze stad aan dwangarbeid onderworpen. — Re 1:27, 28.

Onder Davids regering, toen het koninkrijk tot zijn uiterste grenzen werd uitgebreid, werden alle Kanaänitische elementen in het Beloofde Land, ook de inwoners van Megiddo, onderworpen. Daarom kon Salomo Megiddo opnemen als vijfde op de lijst van met name genoemde districten die verplicht waren de koninklijke huishouding één maand per jaar van voedsel te voorzien. — 1Kon 4:7, 8, 12.

Salomo versterkte Megiddo ook, en misschien is het een van zijn wagensteden geworden waar zich de stallen bevonden voor een aantal van zijn 12.000 rijpaarden (1Kon 9:15-19; 10:26). In Megiddo hebben archeologen zeer omvangrijke overblijfselen gevonden van wat volgens sommige (maar niet alle) geleerden stallen waren waarin meer dan 450 paarden ondergebracht konden worden. Aanvankelijk vermoedde men dat deze stalcomplexen uit de tijd van Salomo dateerden, maar vele latere archeologen hebben ze in een recentere periode gedateerd, misschien in de tijd van Achab.

De profetie van Zacharia (12:11) spreekt over een ’groot geweeklaag’ dat plaatsvond „in de valleivlakte van Megiddo”, hetgeen betrekking kan hebben op de klaagzang over koning Josia, die daar in de strijd sneuvelde (2Kon 23:29, 30). Het Hebreeuwse woord Megiddo wordt in het boek Zacharia iets anders gespeld. In plaats van de conventionele Hebreeuwse spelling Meghid·dōʹ staat hier Meghid·dōnʹ, een langere vorm zoals die welke in Openbaring 16:16 te vinden is. — Zie HAR–MAGEDON.