ACHAN

(A̱chan) (ACHAR, 1 Kron. 2:7) [ongeluk, ongeluksbrenger].

De zoon van Karmi, van het huisgezin van Zabdi, van de familie van Zera, van de stam Juda. Toen de Israëlieten de Jordaan overstaken, beval Jehovah uitdrukkelijk dat de eersteling van hun veroveringstocht, de stad Jericho, „tot iets [moest] worden wat aan de vernietiging is prijsgegeven; de stad . . . behoort Jehovah toe”. Het zilver en het goud moesten aan de schatkist van Jehovah worden gegeven (Joz. 6:17, 19). Achan echter, die een kostbaar ambtskleed uit Sinear en een gouden staaf, waarvan het gewicht 50 sikkelen was, en 200 zilveren sikkelen vond, verborg ze in het geheim onder zijn tent (Joz. 7:21). In werkelijkheid had hij God bestolen! Wegens deze overtreding van Jehovah’s uitdrukkelijke instructies weerhield Jehovah zijn zegen toen de volgende stad, Ai, werd aangevallen, en werd Israël op de vlucht gedreven. Wie was de schuldige? Niemand bekende. Heel Israël moest toen terechtstaan. Stam voor stam, toen familie voor familie van de stam Juda, en ten slotte man voor man van het huis van Zabdi moest aan Jehovah voorbijtrekken totdat de onheilstichter Achan „werd aangewezen” (Joz. 7:4-18). Pas toen gaf hij zijn zonde toe. De terechtstelling volgde spoedig. Achan werd met zijn gezin en zijn vee eerst in het dal van Achor (wat eveneens „ongeluk” betekent) doodgestenigd en toen, met al zijn bezittingen, met vuur verbrand. — Joz. 7:19-26.