HAVILA

(Havi̱la) [zandstreek].

Een land dat door de Pison, één van de vier zijtakken van de rivier die van Eden uitging, werd ’omstroomd’. Het wordt verder omschreven als een land waar goed goud, bdelliumhars en onyxsteen te vinden was (Gen. 2:10-12). Aangezien de Pison niet meer geidentificeerd kan worden, is ook de ligging van het land Havila niet nader te bepalen.

Wanneer dit in Genesis 2:11 genoemde land hetzelfde is als het Havila waarover Genesis 25:18 spreekt — wat redelijkerwijs aan te nemen is — dan besloeg het waarschijnlijk een groter gebied dan de door sommigen vermoede landstreek in het Z.W. van Arabië. Volgens Genesis 25:18 vestigden de Ismaëlieten hun verblijf „van Havila nabij Sur, dat tegenover Egypte ligt, tot Assyrië toe”. Dit zou betekenen dat Havila (of althans een deel daarvan) zich tot of nagenoeg tot het Sinaï-schiereiland — waar waarschijnlijk de wildernis van Sur lag — moet hebben uitgestrekt. De genoemde tekst geeft klaarblijkelijk te kennen dat de nomadische Ismaëlieten rondtrokken van het Sinaï-schiereiland dwars door het N. van Arabië helemaal tot Mesopotamië. Ook in het verslag waar staat dat koning Saul de Amalekieten „van Havila af tot aan Sur, dat tegenover Egypte ligt”, versloeg (1 Sam. 15:7), duidt de uitdrukking „van Havila af” kennelijk op een deel van het Arabische schiereiland (waarschijnlijk de noordwesthoek) als het ene uiteinde en de wildernis van Sur op het Sinaï-schiereiland als het andere uiteinde van het woongebied van de Amalekieten.