De apostel Petrus spreekt tot u

HET is in deze tijd niet gemakkelijk om een christen te zijn. Er zijn zoveel soorten van druk. In sommige landen probeert de staat ons te dwingen dingen te doen die in strijd zijn met het christelijk geweten. Vele christelijke vrouwen hebben een ongelovige echtgenoot. Jonge mensen voelen zich aangetrokken tot het klatergoud en de „wijsheid” van de wereld. En na enkele tientallen jaren van wachten vragen sommigen zich misschien zelfs af: ’Zou Armageddon ooit wel komen?’

Indien u met soortgelijke problemen te maken hebt — en welke christen heeft dat niet? — zijn de twee brieven in de bijbel die door de apostel Petrus werden geschreven, rechtstreeks tot u gericht. Petrus schreef waarschijnlijk iets meer dan dertig jaar na de dood van Jezus aan gemeenten in zijn tijd. Maar de problemen waarmee christenen te kampen hebben, zijn in de loop der eeuwen niet veel veranderd. De raad die Petrus gaf, geldt nu nog evenzeer als toen. En hij was terdege bekwaam om dergelijke raad te geven.

Een bekwame herder

Door de evangelieverslagen en het boek Handelingen te lezen, komen wij veel te weten over de visser uit Galiléa die de apostel Petrus werd. Hij blijkt iemand te zijn met hartverwarmende menselijke trekken. Er is nooit enige twijfel geweest aan zijn loyaliteit jegens Jezus, maar hij was impulsief en maakte soms fouten. Misschien kunnen wij in Petrus iets van onszelf herkennen in een aantal van zijn misstappen.

Denk bijvoorbeeld eens aan de reactie van Petrus toen hij Jezus op het water zag lopen. Opgewonden wilde ook hij op het water lopen. Maar toen het tot hem doordrong waar hij was, werd hij bang en moest gered worden. En denk ook eens aan die keer toen Petrus koppig bleef volhouden dat hij nooit tot struikelen zou worden gebracht. Maar enkele uren later verloochende hij Jezus driemaal. — Matth. 14:23-34; 26:33, 34, 69-75.

De schrijver van deze twee canonieke brieven was echter wel veranderd sedert Jezus hem de strenge woorden had toegevoegd: „Ga achter mij, Satan! Gij zijt een struikelblok voor mij” (Matth. 16:23). Dit is de apostel die van Jezus de opdracht kreeg: „Voed mijn schaapjes” (Joh. 21:17). In de brieven van Petrus ontmoeten wij een man die evenwichtiger is geworden door meer dan dertig jaar ervaring in het ’voeden van de schapen’.

Wanneer wij dan ook zijn vermaning lezen: „Gij [moet] elkaar intens liefhebben vanuit het hart”, herinneren wij ons wellicht dat dit de apostel was die aan Jezus vroeg: ’Hoeveel keer moet ik mijn broeder vergeven? Tot zevenmaal toe?’ Inmiddels weet Petrus dat er geen grenzen zijn aan de liefde die christenen elkaar betonen (1 Petr. 1:22; Matth. 18:21). En uit zijn aansporing tot zijn medechristenen om „waakzaam” te blijven „met het oog op gebeden”, begrijpen wij dat hij een krachtige les heeft geleerd sedert die verschrikkelijke nacht in Gethsémane, toen Jezus de apostelen in gebed achterliet en hen slapend aantrof toen hij terugkwam. — 1 Petr. 4:7; Luk. 22:39-46.

Ja, de visser uit Galiléa was een zeer bekwame herder geworden. En omdat hij door de heilige geest werd geïnspireerd, is zijn herderlijk werk in onze dagen nog even waardevol als het in zijn tijd was. Laten wij enkele van zijn raadgevingen eens beschouwen.

Waardeer het geloof

In de eerste eeuw was de Romeins-joodse wereld uiterlijk welvarend en machtig. Het was voor christenen belangrijk zich niet te laten verleiden door de pracht van de wereld of zich zozeer door druk te laten intimideren dat zij de strijd opgaven. Petrus begint dus met zijn lezers te vermanen ’hun geest tot activiteit te versterken, hun zinnen volledig bij elkaar te houden’ (1 Petr. 1:13). Hoe? Door een intense waardering te hebben voor de voorrechten die zij genoten.

Petrus herinnerde hen eraan dat de profeten van weleer en zelfs de engelen een levendige belangstelling hadden voor de dingen die God aan christenen had geopenbaard. Hij liet zien hoezeer zij gezegend waren: zij waren gekocht met het bloed van Jezus Christus, waren geboren door onvergankelijk zaad door middel van Gods eeuwigdurende Woord en geformeerd tot „een uitverkoren geslacht, een koninklijke priesterschap, een heilige natie, een volk tot een speciaal bezit” (1 Petr. 2:9). Zij moesten in gedachte houden wie zij waren: inwonende vreemdelingen in een goddeloze wereld — personen die zich in de grote barmhartigheid van Jehovah God konden verheugen.

Thans leven wij nog steeds in een goddeloze wereld. De raad van Petrus is nog steeds van kracht. Wij mogen nooit uit het oog verliezen wat wij hebben. Om te vermijden dat wij worden aangegrepen door het cynisme en de wereldsgezindheid van de huidige maatschappij, moeten wij ’een verlangen vormen naar de onvervalste melk behorend tot het woord, opdat wij door middel daarvan tot redding mogen groeien’. — 1 Petr. 2:2.

Ons verheugen ondanks problemen

Dat wij in een goddeloze wereld leven, werpt dikwijls problemen op, zoals dit ook in de tijd van Petrus het geval was. Drie situaties die hij noemt zijn: (1) de verantwoordelijkheid van een christen ten opzichte van de staat, (2) de verhouding van een christelijke huisknecht tot zijn meester, en (3) hoe een christelijke vrouw door haar onderworpenheid een ongelovige echtgenoot helpt.

In die tijd waren dergelijke kwesties zaken van leven of dood. De heersers waren dikwijls gemachtigd om niet-Romeinse burgers te martelen of terecht te stellen. Voor huisslaven was er weinig uitkomst als zij door hun eigenaars wreed werden behandeld. Vrouwen waren het eigendom van hun echtgenoot, en bezaten weinig wettelijke rechten.

In deze tijd ondervinden christenen nog steeds moeilijkheden in hun betrekkingen met „caesar” of hun werkgevers, ook al is de situatie niet precies gelijk aan de meester/slaaf-verhouding. En veel christelijke vrouwen met een ongelovige echtgenoot hebben met grote problemen te kampen. Daarom is de raad van de apostel Petrus van onschatbare waarde. Wat zegt hij?

Kort gezegd raadt hij ons aan drie dingen te bedenken. In de eerste plaats moeten wij een juiste kijk hebben op onderworpenheid — allen moeten onderworpen zijn aan de regering, werknemers moeten hun werkgever gehoorzamen en vrouwen moeten hun echtgenoot respecteren en gehoorzamen. Vervolgens moet de wijze waarop wij ons gedragen, aan ongelovigen laten zien dat het christendom de beste levenswijze is (1 Petr. 3:1; 4:15). En ten slotte moeten wij een goed geweten behouden voor het aangezicht van Jehovah God, door altijd gereed te zijn op zachtaardige wijze de reden voor onze handelwijze uiteen te zetten. — 1 Petr. 3:15, 16.

Zullen hierdoor al onze problemen worden opgelost? Petrus wist wel beter. Er komen tijden voor, waarin de wereld eisen stelt die voor een christen onaanvaardbaar zijn. Daarom zullen wij misschien ter wille van de rechtvaardigheid lijden moeten verduren. Maar, zo zegt Petrus, „indien iemand het, om het geweten tegenover God, uithoudt onder bedroevende dingen en onrechtvaardig lijdt, is dit iets wat aangenaam is”. — 1 Petr. 2:19.

In feite is lijden ter wille van de rechtvaardigheid, wanneer men de juiste zienswijze heeft, een reden tot verheuging. Petrus wist dit uit eigen ervaring. Vele jaren daarvoor was hij gegeseld wegens zijn geloof. Na afloop gingen hij en degenen die samen met hem geleden hadden heen, „verheugd dat zij waardig gerekend waren ten behoeve van zijn naam oneer te lijden” (Hand. 5:41). Daarom schrijft hij nu aan christenen die vervolging ondergaan: „Blijft u verheugen, aangezien gij deel hebt aan het lijden van de Christus.” — 1 Petr. 4:12, 13.

Petrus vertelde de broeders dat zij in werkelijkheid door Jehovah werden opgeleid. Hij zei: „Vernedert u daarom onder de machtige hand van God.” Hij zei tot hen dat zij elkaar moesten liefhebben, en dat de oudere mannen de gemeenten met de juiste beweegredenen moesten weiden. En weldra, zo beloofde hij, „zal de God van alle onverdiende goedheid . . . zelf uw opleiding voleindigen, hij zal u standvastig maken, hij zal u sterk maken”. — 1 Petr. 5:1-3, 6, 10.

Is deze raad in deze tijd niet even actueel als toen? Is het niet alsof Petrus u rechtstreeks toespreekt? Probeert u zich eens in te denken hoezeer de christenen in de tijd van Petrus erdoor werden gesterkt. Maar al spoedig moest de bejaarde apostel een tweede brief schrijven om te waarschuwen voor een kwaadaardige dreiging waaraan zijn broeders werden blootgesteld.

Het hoofd bieden aan een kwaadaardige dreiging

In deze tweede brief zegt Petrus dat de noodzaak om zijn medechristenen te waarschuwen voor hem des te dringender is, omdat hij niet veel langer meer te leven heeft. Hij somt de hoedanigheden op die christenen moeten ontwikkelen om sterk te blijven en spreekt over krachten die binnen de gemeente zullen optreden om hen te verzwakken. — 2 Petr. 1:5-8, 14, 16.

’Er zullen ook onder u valse leraren zijn’, waarschuwt hij (2 Petr. 2:1, 2). Deze valse leraren zouden tot losbandig gedrag aanmoedigen en bekwaam zijn in het gebruik van „vervalste woorden”. Maar zij zouden één uiterst belangrijk punt over het hoofd zien: „Jehovah [weet] mensen van godvruchtige toewijding uit beproeving te bevrijden, maar onrechtvaardigen te bewaren voor de dag van het oordeel om afgesneden te worden” (2 Petr. 2:3, 9). Een tijdlang zou het hun wellicht goed gaan, maar hun veroordeling stond vast.

Anderen zouden spottend zeggen: „Waar is nu de beloofde tegenwoordigheid van hem? Ach wat, van de dag af dat onze voorvaders zijn ontslapen, blijven alle dingen precies zo als sedert het begin der schepping.” Ook dezen zouden gemakshalve vergeten dat tijd voor Jehovah niet hetzelfde is als voor ons. En hij is geduldig. Maar even zeker als het einde in Noachs dagen kwam, zal het einde van dit samenstel komen. — 2 Petr. 3:4-10.

Ten slotte waren er, zelfs in de dagen van Petrus, sommigen in de gemeente die ’de Schriften verdraaiden’. Maar dit zou tot hun eigen vernietiging leiden. — 2 Petr. 3:16.

Met het oog op deze dreigingen wilde Petrus bij de broeders het ’vermogen om helder te denken opwekken’ (2 Petr. 3:1). Zij mochten niet de historische bewijzen vergeten dat Jehovah in staat is de goddelozen te vernietigen en de rechtvaardigen te redden, en zij moesten ’de tegenwoordigheid van de dag van Jehovah goed in gedachten houden’ (2 Petr. 3:12). Die dag is een realiteit. Hij zal komen. Dit feit dient van invloed te zijn op alles wat zij doen of van plan zijn te doen. — 2 Petr. 1:19-21.

Aangezien wij zo dicht bij die dag leven, krijgt de dringende aansporing van Petrus extra kracht: „Doet uw uiterste best om tenslotte door hem onbevlekt en onbesmet en in vrede bevonden te worden” (2 Petr. 3:14). Werkelijk, die woorden zijn op ons van toepassing. De apostel Petrus spreekt tot iedereen wiens hoop gelegen is in Jehovah’s beloofde „nieuwe hemelen en een nieuwe aarde”. Daardoor komt het dat zijn laatste vermaning door de eeuwen heen met alle kracht van zijn apostolische autoriteit tot ons doorklinkt: „Weest . . . op uw hoede dat gij u niet met hen laat meeslepen door de dwaling van personen die de wet trotseren, en gij uw eigen standvastigheid verliest. Neen, maar gaat voort te groeien in de onverdiende goedheid en kennis van onze Heer en Redder Jezus Christus.” — 2 Petr. 3:13, 17, 18.